Archives

Monday’s Editorial # 5

Αυτές τις μέρες ξεκίνησα να διαβάζω τη «Μεταδημοκρατία» του Colin Crouch, ένα δοκίμιο με έκταση τόση ώστε να γίνεται αυτόνομο βιβλίο, αν υπολογίσει κανείς και τη μακροσκελή, αλλά διαφωτιστική για τα περαιτέρω, εισαγωγή του Αλέξανδρου Κιουπκιολή που το μετέφρασε κιόλας.

Σκέφτομαι πως η παρά φύση ενισχυμένη εξατομίκευση του σημερινού τρόπου ζωής και το life style έχουν οδηγήσει τους πιο συνετούς από μας σε μια σχεδόν καθολική αποϊδεολογοποίηση. Των πάντων, ακόμα και του εαυτού μας. Αυτό που οι αναλυτές ονομάζουν μεσαίο χώρο έγινε πια από απλό παιδικό μπαλόνι αερόστατο, αλλά και πάλι δε μας χωράει όλους, είναι στο παρά ένα να εκραγεί.

Σκέφτομαι πως δεν μπαίνουμε καν στον κόπο πλέον να εξηγήσουμε τα πράγματα, δεν έχουμε τη διάθεση να παρέμβουμε σε τίποτα, θεωρούμε μάταιη την κάθε προσπάθεια επειδή έχουμε πειστεί ότι στο τέλος θα καταλήξει και αυτή στον κουβά. Είναι ευτύχημα τελικά που σήμερα δεν έχεις το χρόνο για να προλάβεις να αντιληφθείς επακριβώς όλα όσα σου δίνονται αφειδώς και άνευ μέτρου, που μπορείς να μην ξημεροβραδιάζεσαι μπροστά στο κουτί καταναλώνοντας άγευστα σκουπίδια επειδή νυστάζεις. Τουλάχιστον μένεις σε μια ασφαλή τροχιά την ίδια στιγμή που τριγύρω γίνεται ένα πραγματικό μακελειό:

Διαπλοκή και ιδιωτικοποιήσεις που δεν παίρνεις πρέφα, νέες τεχνολογίες που σου κλείνουν πόρτες όταν ψάχνεις με χαλασμένη πυξίδα να τις βρεις, λιτότητα που όλο τελειώνει και ποτέ δεν τελείωσε, τοπικές εξεγέρσεις βίας που σ’ αυτή τη χώρα οι περισσότερες γίνονται απλώς για να γίνονται (κάποτε πρέπει να σας γράψω την ιστορία της μολότοφ, της πιο αγαπημένης των δρόμων), τηλεδικεία με οκτώ «παράθυρα» ταυτόχρονα που σε ζαλίζουν (αλήθεια χάθηκαν τα τραπέζια να κάτσουν όλοι μαζί;), junk food στο πόδι, συμπληρώματα διατροφής, ώρες επί ωρών στην οθόνη του υπολογιστή ψάχνοντας εν είδη τεχνητής αναπνοής τη συναναστροφή μέσω blogs και ιστοσελίδων που έχουν υποκαταστήσει τα πάντα, από τη βόλτα για ψώνια μέχρι το σεξ.

Ναι, το target group της «Μεταδημοκρατίας» του Crouch είναι αχανές. Και πιάνει πρώτα εμένα, το μέσο ανασφαλή άνθρωπο που δεν εμπιστεύεται ούτε τους κυβερνώντες, ούτε τους χιλιοειπωμένους θεσμούς τους. Γι’ αυτό το αγόρασα, γι’ αυτό το διαβάζω. Έστω και αν συχνά χασμουριέμαι. Έστω και αν δεν περιμένω πλέον τίποτα από μερικές σελίδες βιβλίου, εκτός ίσως από μια μικρή ανάσα ελπίδας και, το ομολογώ, από το να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου όταν συμβαίνει να μη το μπορώ μόνος μου.

(Η «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» διάθεση αντιμετωπίζεται με ισχυρή αντιβίωση όπως η γελοιογραφία του Αλέκου Σκουταριώτη από τη σελίδα)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Anonymous said...

«Δεν έχει σημασία ποιος το λέει, αλλά τι λέει»... Ωραίο και ιδεαλιστικό δεν ακούγεται; Σημασία έχουν οι ιδέες, οι απόψεις, και όχι τα πρόσωπα... Πρόκειται ουσιαστικά για μια άλλη διατύπωση ενός γνωστού ζητήματος: πόσο ανεξάρτητο είναι το μήνυμα από το μέσο; Θα θέσω εξ αρχής κοφτά τη θέση μου. Η άποψη κι ο φορέας της είναι αξεδιάλυτα διαπλεκόμενα σαν σιαμαία δίδυμα! Κατά συνέπεια, άποψη που δεν στηρίζεται από πρόσωπο είναι για μένα εξ ορισμού και αντικειμενικά λειψή!

Η γοητεία της ανωνυμογραφίας δεν είναι καθόλου κρυφή ούτε και δυσεξήγητη. Η ασφάλεια του ανώνυμου ανθρώπου... Να είσαι αόρατος και οι άλλοι να νιώθουν την παρουσία σου. Να είσαι κρυμμένος πίσω από το φαντασιακό σου ταμπούρι και να πετροβολάς με την άνεση σου. Μυστήριο... Μια ακίνδυνη εκτόνωση... Η ηδονή του κουκουλοφόρου... Νιώθει μια παράξενη δύναμη αυτός που κάθεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και ξέρει ότι δεν θα δώσει λόγο σε κανέναν για ότι γράψει...

Η έκρηξη του Διαδικτύου έφερε νέα διέξοδο στις «χύτρες» που ασφυκτιούσαν. Το δίκτυο έγινε ο παράδεισος του ανώνυμου. Μια άναρχη, αδέσποτη κατάσταση, που απελευθέρωσε πολλές κρυφές δημιουργικές δυνάμεις, αλλά δημιούργησε και μια τεράστια χωματερή άχρηστης πληροφορίας. Απόλυτη έκφραση του φαινομένου αυτού τα blogs. Τα οποία πια έχουν πολλαπλασιαστεί με ρυθμό ...βακτηρίων (μέχρι και το MIC μπήκε στο χορό!). Προς το παρόν βρισκόμαστε ακόμη στη φάση της εκρηκτικής εκθετικής ανόδου. Το εάν θα ακολουθήσει η αναγκαία σκληρή φυσική επιλογή, στα πλαίσια ενός ψηφιακού δαρβινισμού, είναι ένα θέμα που μένει να αποδειχθεί στην πράξη.

Διαβάζω πάντως, σε διάφορα blogs, ελληνικά και ξένα, υπερφίαλες αναλύσεις, προβολές συνήθως προσωπικών φιλοδοξιών και επιθυμιών, του τύπου «τα blogs θα σημάνουν το τέλος της παραδοσιακής δημοσιογραφίας» και άλλα τέτοια ηρωικά και επικά. Αλήθεια όμως, πως θα γίνει αυτό; Με το κάθε ανώνυμο «μειράκιο», που εζήλωσε τη δόξα του Αποδυτηριάκια, του Βηματοδότη και άλλων πρωτοπόρων της ...έγκυρης, ανεξάρτητης δημοσιογραφίας; Δεν είναι τυχαίο ότι οι εφημερίδες πολλές φορές χρησιμοποιούν τις ανώνυμες στήλες τους για να υποστηρίξουν διακριτικά ύποπτα συμφέροντα, να επιτεθούν, να εκβιάσουν, να αφήσουν υπονοούμενα... Με την ευκαιρία του αφιερώματος στον Μάνο Χατζιδάκι, θυμηθήκαμε εκείνα τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα και σχόλια της Αυριανής. Παρατηρήσατε κάτι; Ότι και αυτά ήταν ανώνυμα!

Με αυξανόμενη λοιπόν τη ζήτηση για εγκυρότητα και αξιοπιστία, σε εποχές υπερκορεσμού πληροφόρησης, ποιος θα δώσει σημασία στον ανώνυμο blogger-«δημοσιογράφο»; Μόνο ίσως κάποια κουτσομπολίστικα έντυπα ή εκπομπές μεσημβρινής δυσωδίας που αναζητούν ρουφιάνους για να εμπλουτίσουν τη θεματολογία τους. Εκτός βέβαια αν ζήσουμε ξανά σε φασιστικό καθεστώς, τα οποία ως γνωστόν έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τους ανώνυμους!

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 4

Εδώ και καιρό, η γνωστή, παλιά, «καλή» κεφαλαιοκρατία, έτσι όπως αναδείχτηκε μέσα από τη βιομηχανική επανάσταση (αυτό γράφουν ακόμα τα βιβλία κοινωνιολογίας), πνέει τα λοίσθια. Ίσα που επιβιώνει, δηλαδή. Όποιοι από τους σύγχρονους ιθύνοντες εμμένουν σε μοντέλα του απώτερου παρελθόντος έχουν ξεμείνει, είναι καταδικασμένοι να τους φάνε τα μαύρα σκοτάδια. Ήδη το δυνατότερο trademark του 21ο αιώνα είναι καθαυτή η πληροφορία ως προϊόν. Και είναι η παραγωγή, διακίνηση και εμπορία πληροφοριών που γεννούν ταχύτατα αυτό που θα ισχυροποιηθεί ως η νέα επιχειρηματική τάξη. Τα υπόλοιπα αγαθά, σχεδόν όλα, απαξιώνονται με γοργούς ρυθμούς.

Παράλληλα, σ’ αυτό το καινούργιο οικουμενικό πεδίο δραστηριοποιείται, ίσως πριν από οποιοδήποτε άλλον, και ο υπόκοσμος με τα καρτέλ του. Ο μηχανισμός του υποκόσμου, πρέπει να πούμε, ήταν ανέκαθεν πιο προσαρμοστικός, με ισχυρότατη ανοσία. Πλέον, η κατευθυνόμενη, ελεγχόμενη πληροφόρηση και λέξεις όπως προπαγάνδα και προβοκάτσια, που βγήκαν μετά και μέσα από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, και στη συνέχεια τον ψυχρό, παίρνουν μια άλλη διάσταση γενόμενοι η αιχμή των όσων κινούν τα νήματα και λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Πριν τρεις βδομάδες έγραφα από εδώ ότι η ενημέρωση ακολουθεί σε γήρας την πολιτική. Άλλα είχα κατά νου τότε. Είχα περιορίσει ατυχώς το θέμα στην Ελλάδα. Λίγες μέρες μετά η ρωσίδα δημοσιογράφος Anna Politkovskaya, 48 χρονών και μητέρα δύο παιδιών, βρισκόταν δολοφονημένη στο ασανσέρ της πολυκατοικίας της. Είχε αρνηθεί να αφομοιωθεί.

Το 1969 ο αμερικανός συγγραφέας Norman Spinrad στη νουβέλα του «Ο Τζακ Μπάρον και η Αιωνιότητα» κατέθετε ένα μελλοντολογικό σενάριο όπου τα media, η πολιτική, τα παιχνίδια εξουσίας και το σεξ αναμιγνύονταν σε ένα αδυσώπητο κύκλο βίας και αίματος. Σχεδόν 4 δεκαετίες μετά, εκείνες οι πλοκές του Spinrad είναι επίκαιρες όσο ποτέ. Και τότε ήταν, σήμερα, όμως, είναι ταυτόσημες με τα παγκόσμια δρώμενα. Ο όρος «μιντιοκρατία» μπήκε πια στα λεξικά. Και, όπως, συμβαίνει συνήθως κάτι μπαίνει στο λεξικό όταν έχει ήδη παγιωθεί ως σημασία στην κοινωνία.

Από τους χάρτινους χαρακτήρες του Spinrad, βεβαίως, μέχρι την τωρινή, απτή, πραγματικότητα οι κανόνες έγιναν πιο σκληροί. Στην ιστορία του ο Jack Barron επιβίωνε των συνωμοσιών, ζούσε. Στον real time κόσμο του 2006 η Politkovskaya βρέθηκε νεκρή με τέσσερις σφαίρες.

Ξυπνώ απότομα. Και είναι τότε που σκέφτομαι πως το μέλλον έρχεται κατά πάνω στους τολμηρούς και θαρραλέους με τη ζωή πολύ νωρίτερα του κανονικού. Μαζί του έρχεται αναπόφευκτά και ο θάνατος.

(Ενδιαφέρον κι ένα παλιότερο άρθρο του Paul Kurtz με τίτλο “The New Mediacracy: A Threat to Democracy” στη διεύθυνση www.csicop.org/articles/mediacracy/)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Σκόνταψε κανείς;

Είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ότι κάποιες φορές οι άνθρωποι σκοντάφτουν τυχαία πάνω στην αλήθεια, αλλά οι περισσότεροι σηκώνονται και συνεχίζουν το δρόμο τους σαν να μην έγινε τίποτε.

Πριν λίγες μέρες η Δάφνη Μπόκοτα, η οποία πήρε τους περισσότερους σταυρούς στο συνδυασμό που συμμετείχε ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος, έλεγε σε κάποιο πάνελ ειδήσεων ότι είναι πολύ ευτυχισμένη που πρώτευσε αλλά ευτυχώς που τελείωσαν οι εκλογές για να μπορέσει να αναπαυτεί λίγο από την τρομερή κούραση των τελευταίων εβδομάδων.

Πόσοι από εμάς σκόνταψαν στα λόγια της; Τώρα που τελείωσαν οι εκλογές η Δάφνη Μπόκοτα θα ξεκουραστεί για ένα χρονικό διάστημα τεσσάρων ετών περίπου. Μετά θα είναι πάλι ξεκούραστη, έτοιμη για τον επόμενο εξουθενωτικό προεκλογικό αγώνα.

Βασίλης Παυλίδης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα

Είχε ψάξει προεκλογικά να βρει και ν’αναφέρει ονόματα πνευματικών ανθρώπων η ολυμπιονίκης μας για να επιχειρηματολογίσει ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο ο νυν νομάρχης και η αισθητική του και κατέφυγε στους πεθαμένους Κωστή Μοσκώφ και Μανόλη Αναγνωστάκη. Μήπως αυτή είναι και η ρίζα του προβλήματος; /// Η έκτη θέση του Φασούλα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μέτρησε 50% περισσότερο στο αυτοδιοικητικό χρηματιστήριο απ’το χρυσό ολυμπιακό της Βούλας. Αυτή η Ελλάδα ρε γαμώτο! /// Μόνο ο Βασίλης Χατζηπαναγής μπορεί να πάρει τη Νομαρχία. Τελευταία μας ελπίδα. /// Τα exit poll έπεσαν και πάλι διάνα άρα μπορούν κάλλιστα να αντικαστατήσουν τη διαδικασία των δημοτικών εκλογών. Με 2-3 χιλιάδες ερωτηματολόγια σε κάθε νομό βγάζεις δήμαρχο και νομάρχη, γλυτώνεις εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και τα δίνεις στη Μαριέτα. Οι σύμβουλοι μπορούν να βγαίνουν από κλήρωση μεταξύ των ανέργων του ΟΑΕΔ. και θα λυθεί και το ανεργειακό. /// Απήλαυσα τον μάτσο πρωθυπουργό μας και τη δήλωσή του. “Όσο εξακολουθείτε να μου βάφετε το χάρτη μπλέ, κάθε φορά που θα μου ζητάτε κάτι, θα παίρνετε τα ...” είπε με πολιτικάντικο όμως τρόπο. /// “Ευχαριστώ το θεό που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου…” Ο θεός αγαπά τον κλέφτη αλλά αγαπά και το νοικοκύρη. Όταν τα συνδιάζεις και τα δύο, τότε είσαι αχτύπητο άλογο. /// Οι ψηφοφόροι που αύριο θα γκρινιάζουν στις λαϊκές για τα ακριβά κρεμμυδάκια ψήφισαν τη Φώφη που παίρνει δύο μισθούς ταυτόχρονα, πάνω από είκοσι χιλιάρικα το μήνα (8 παλιά εκατομμύρια), εργάσιμη και χιλιάρικο, κυνηγώντας μύγες το πρωί στην υπερνομαρχία και μη πατώντας ποτέ στο γραφείο τύπου της εθνικής τράπεζας όπου κάποτε εργαζόταν. Οι 300 φρόντισαν να ψηφίσουν τη νομιμοποίηση της τεμπελιάς της. Και να’ταν μόνο αυτή; /// Ο Φασούλας με συγκίνησε. Τέτοια ξύλινη γλώσσα είχα χρόνια ν’ακούσω. Τόπο στα νιάτα. /// Ο Απόλλων Καλαμαριάς δεν μπόρεσε να εκλέξει δήμαρχο. Μάλλον πρέπει να παίζεις τουλάχιστον στο ουέφα για να πείσεις τον ψηφοφόρο. /// Άκουσα σχολιαστές να υποστηρίζουν πως τα κόμματα πρέπει να αποσυρθούν από τις δημοτικές εκλογές. Και τι θα πουλάνε τότε οι εκλογολόγοι; “Οι υποψήφιοι που το επώνυμό τους αρχίζει από Δέλτα έχασαν τρεις νομαρχίες τις οποίες κερδίζουν ένα Ψι, ένα Βήτα και μία Γάμα”.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 3

Ψήφος τέλος (η επόμενη Κυριακή δεν πιάνεται)! Και το καλό που σας θέλω μαζευτείτε το συντομότερο. Πριν δε αρχίσουν οι μετανοήσεις και η συνηθέστερη των σκέψεων, όπως πάντα, περί ακρωτηριασμού των άμοιρων των άνω άκρων (κομμένα χέρια κ.τ.λ.), σας ρίχνω ένα αντίδοτο για να χαμογελάτε όταν θα έρθουν τα δύσκολα: μερικά αποφθέγματα από το βιβλιαράκι «Ο Νόμος του Μέρφυ» του Arthur Bloch που είχα πάρει σε εξευτελιστική τιμή από βιβλιοπωλείο του αθηναϊκού κέντρου πριν το καλοκαίρι και περίπου αφορούν στο θέμα.

Ο Πρώτος Νόμος της Πολιτικής: «Μείνε μέσα με τους απ’ έξω».

Το Θεώρημα του Thompson: «Όταν η κατάσταση γίνεται παλαβή, οι παλαβοί γίνονται επαγγελματίες».

Ο Νόμος του Evans: «Αν μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου ενώ την έχουν χάσει όλοι οι άλλοι, απλώς δεν έχεις καταλάβει το πρόβλημα».

Η Αρχή του Λουκάνικου: «Οι άνθρωποι που λατρεύουν τα λουκάνικα και είναι νομοταγείς, δεν πρέπει ποτέ να δουν πώς φτιάχνονται».

Εντάξει, φτάνουν τέσσερα. Όσο πιο λίγα τόσο ευκολότερα. Πώς αλλιώς να βοηθήσουμε και όσους η μνήμη τους ρετάρει;

Τέλος, να και μερικές οδηγίες προς ναυτιλλόμενους. Τους μέχρι χθες υποψήφιους δηλαδή, είτε σήμερα φέρουν βαρύ το μαύρο, είτε γυαλίζουν τα σερβίτσια και ονειρεύονται από τώρα κάνα οικοπεδάκι. Παιδιά, παρακαλώ λίγο την προσοχή σας:

α) ό,τι χαρτικά σας περίσσεψαν μην τα ρίξετε στους σκουπιδοτενεκέδες, προτιμήστε την ανακύκλωση. Σας υπενθυμίζω πως στο συγκεκριμένο είμαστε από τους τελευταίους στην Ευρώπη διότι οι συνάδελφοι σας του παρελθόντος επέδειξαν ελάχιστη συμμετοχή, επί της ουσίας καμία (κρατάω τους τύπους ευγένειας ακόμα, γιατί είστε φρέσκοι βρε κουτοί).

β) καθαρίστε το γρηγορότερο τα πρώην εκλογικά σας κέντρα, τους δρόμους και όπου αλλού τα κάνατε μαντάρα. Η βουβή εικόνα παρακμής που παρουσιάζουν οι αφίσες με τις φάτσες σας μισοσκισμένες μια-δυο βδομάδες μετά είναι τουλάχιστον θλιβερή. Άσε που μας φορτίζει αρνητικά κάθε πρωί που ξεκινάμε για τις δουλειές μας.

γ) ξοφλήστε τα ενοίκια και τις όποιες άλλες οφειλές σας πριν τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος, αλλοδαποί και μη, θέλει να κάνει και γιορτές ξέρετε, και

δ) αποφύγετε τις για ψύλλου πήδημα ενστάσεις στα εκλογοδικεία. Δεν το ξέρετε, αλλά ακόμα εκκρεμούν υποθέσεις από τις προηγούμενες εκλογές και οι αρμόδιοι δείχνουν να μην προλαβαίνουν. Ας μην τους κάνουμε τη ζωή δυσκολότερη, δεν φταίνε οι άνθρωποι επειδή είχατε διαρροές από το σόι σας και δεν σας το λένε.

Άντε βρε σεις με το δεξί! Καλή μας βδομάδα!

(το comic είναι του Γιάννη Ξαγοράκη από την προσωπική του σελίδα www.johnxag.8m.com)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Aπό μικρό και από βιαστικό (δαχτυλογράφο) μαθαίνεις την αλήθεια

Nαι, όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τους υπολογιστές και τη δαχτυλογράφηση την έχουμε πατήσει πολλές φορές. O τόνος βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο λάμδα και συχνά, από βιασύνη, αντί να γράψουμε κάνω, γράφουμε κλανω (χωρίς τόνο, αφού τη θέση του παίρνει το λάμδα). Σκέφτηκα, λοιπόν, την υποτιθέμενη συνέντευξη κάποιου υποψήφιου δημάρχου σε δημοσιογράφο, όπου ο δαχτυλογράφος ήταν πολύ βιαστικός και αντί για κάνω έγραφε συνέχεια κλανω. Tο κείμενο πηγαίνει κάπως έτσι:

Δημοσιογράφος: Πείτε μας τι θα κλανετε αν εκλεγείτε δήμαρχος;
Yποψήφιος δήμαρχος: Θα κλανω πολλά πράγματα. Θα κλανω γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, θα κλανω δημοτική βιβλιοθήκη, θα κλανω KAΠY ώστε οι γέροντες και οι γερόντισσες να κλανουν καθημερινά την επίσκεψή τους.

Δημοσιογράφος: Tι άλλο σκοπεύετε να κλανετε μαζί με τους συνεργάτες σας;
Yποψήφιος δήμαρχος: Θα κλανουμε σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Θα κλανουμε τους πολίτες ενεργά μέλη του δήμου μας, θα κλανουμε την πόλη μας την ομορφότερη πόλη στον κόσμο. Mην ξεχνάτε άλλωστε τι κλαναμε όλα αυτά τα χρόνια. Eμείς κλαναμε την γέφυρα και οι πολίτες μπορούν επιτέλους να κλανουν άνετα τα ταξίδια τους. Kαι να ήταν μόνο αυτό; Tόσα πράγματα κλαναμε…

Βασίλης Παυλίδης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Punk Suede Shoes …: Another requiem for The Clash

Νούμερο δύο στις εμμονές μου κάθε φορά που γράφω είτε για το Mic, είτε για το Sonik, είτε για οπουδήποτε αλλού, μετά το ανελέητο κατηγορώ κατά των Radiohead για τα τεχνοροκ αμαρτήματα της post-90s ανεξάρτητης σκηνής, αποτελεί το εκ του ασφαλούς ανίερο κράξιμο στους Clash και στο εμπορικό πανηγύρι που στήθηκε από αυτούς και περί αυτών. Το ξεπούλημα της punk αισθητικής αποτέλεσε πρώτο μέλημα των Clash… αφότου άρχισαν να ηχογραφούν δίσκους κάτω του μετρίου και αν δεν ήταν αυτοί ποτέ δεν θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε την Καίτη Γαρμπή να προμοτάρει το νέο της άλμπουμ με punk t-shirt στη συνέντευξη τύπου. Ή έστω θα ήταν κάποιοι άλλοι στη θέση τους, αυτό όμως δε μας αφορά!


Χαίρομαι ιδιαίτερα λοιπόν που οι εμμονές μου για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνονται και καλωσορίζω με ένθερμη χαρά το Globe Clash 45 Skate Shoe! Οι εναπομείναντες λοιπόν (κυρίως ο Simonon βασικά που τον μαστίζει και η ανεργία) συνεργάστηκαν με τη γνωστή εταιρία πάνινων υποδημάτων… για να επαναφέρουν στην επικαιρότητα και σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων το πνεύμα του ’77 μέσα από το θρυλικό παπούτσι που τόσα δεινά τράβηξε και όμως άντεξε σε punk-rock πεταλιέρες, σε μάχες εναντίον του νόμου, σε παίγνια του τύπου «κλέφτες και αστυνόμοι» και σε ταξιδάκια αναψυχής στη μακρινή Casbah.

Υπό το ευφυές μότο: Escape the post-punk doldrums with the Globe Mens 45 Clash Skate Shoes! Πόσο θα ήθελα να γνωρίσω το παλικάρι που το εμπνεύστηκε αυτό… Όχι βέβαια ότι υπάρχει και καμιά τεράστια διαφορά με τα T-shirt και όλο το υπόλοιπο merchandising του συρμού που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας του rocknroll πριν ακόμη αυτή γεννηθεί. Απλά αυτά τα λαμόγια οι Clash… με το λάβαρο της επανάστασης να σκουριάζει εντυπωσιακά στις πλάτες τους από πολύ νωρίς … πάντα θα μου κάνει εντύπωση τι φραγκοκυνηγοί ήταν, είναι και θα είναι! Τείνουν να ξεπεράσουν και τον αρχιμάστορα του είδους David Bowie, που σε λίγο θα πληρώνεις απλά και μόνο για να πληκτρολογείς το όνομα του στο internet.Και στον πάτο του παπουτσιού το λογότυπο της μπάντας ασφαλώς!

Κανονικά βέβαια εδώ πρόκειται περί ιεροσυλίας. Δεν έχετε δει εκείνον τον μουσάτο αντιπρόεδρο ενός ινστιτούτου καταναλωτών να διαμαρτύρεται για τους σταυρούς στους πάτους των παπουτσιών που τους πατάμε και είναι σαν να πατάμε τον Χριστό, την ορθοδοξία, την κλεμμένη εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε και τον Πολύδωρα που την πήγαινε βόλτες στην αγκαλιά του; Ιδού λοιπόν και η προβοκάτσια κατά του αγαπημένου μας συγκροτήματος. Αίσχος!Χάθηκε ο κόσμος να το βάλουν στα πλάγια το λογότυπο… να φαίνεται καλύτερα τουλάχιστον, μην πάνε τσάμπα και τα λεφτά μας. Όπως και αυτή η χειροπέδα που έχω με τα αρχικά DM… δεν μπορούσε να το αναφέρει ολογράφως το Depeche Mode ο καλλιτέχνης… να μην κουράζομαι να το εξηγώ κάθε φορά; Είναι πράγματα αυτά τώρα

«Why is it that Rock Stars /Always seem to lie so much? /Joe Strummer once said he cared, but he never really gave a fuck/ Said he'd use the money he made To set up a radio station to make the Airwaves full of something more than Shit /Have you noticed we're still Waiting?»

(Rudimentari Peni: Rotten To The Core-Death Church album 1983)

Άρης Καραμπεάζης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday's Editorial # 2

Η πιο γερασμένη «εταιρεία» στην επικράτεια, περισσότερο και απ’ την πιο γριά Δ.Ε.Κ.Ο., είναι η πολιτική (την ακολουθεί η ενημέρωση). Ο άνθρωπος γερνώντας γίνεται πιο συνειδητοποιημένος, πιθανόν και καλύτερος. Το πολιτικό σύστημα, όμως, όχι. Γίνεται εκχυδαϊστικό, χάνει κάθε ηθοπλαστικό ρόλο.

Κάθε επόμενη φορά επιβεβαιώνεται κατηγορηματικά πως οι εκλογές για τον Έλληνα είναι μια ψωνισμένη φιέστα. Λες και η βαβούρα, οι ομιλίες, οι αφισοκολλήσεις, τα εκλογικά γραφεία είναι το δικό του σπανάκι του Ποπάι. Όταν υπάρχει χαβαλές και καζούρα δε σκοτίζεται με το να αναλύσει τη βαθιά ουσία. Την κρύβει βαθύτερα. Εκτός, δε, από τις προβεβλημένες εκλογές, πλήθος άλλες γίνονται για συλλόγους και οργανώσεις. Και όλες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σ’ αυτή τη χώρα οι εκλογές δεν σταματούν ποτέ.

Ωστόσο, χαρακτηριστικό της φυλής, έτσι έδειξαν οι εξετάσεις DNA, είναι να φαίνονται πάντοτε ποιοι κρατούν τα μαχαιροπήρουνα. Για καμιά εικοσαετία το κύκλωμα της διαφθοράς και το παρακράτος ήταν όπως τα μονόχρωμα μπλουζάκια σε ανοιχτό λαδί. Τώρα μοιάζουν με γνωστό απορρυπαντικό σε σκόνη: οι παλιοί πράσινοι κόκκοι ανακατεμένοι με τους καινούργιους μπλε. Δόθηκε τώρα και ένα θέμα στη δημοσιότητα (ένα στα αμέτρητα) και κάτι έγινε. Πείτε συνοπτικά πως κάπου χάλασε η μοιρασιά της μπάζας και αφήστε στον κόσμο τουλάχιστον το χρόνο του. Μην τον αποχαυνώνετε άλλο με τις ώρες. Παρεμπιπτόντως, δεν λέει και κάποιος με την ευκαιρία σ’ εκείνους της αριστεράς πως ο Γιούρι Γκαγκάριν έχει επιστρέψει από το διάστημα; Για οποιοδήποτε θέμα, ανεξαρτήτως, πάντα βάζουν το cd (αντιγραφή της παλιάς κασέτας) με την ίδια απάντηση που πλέον σπάει καρύδια: φταίει το ιμπεριαλιστικό σύστημα και ο καπιταλισμός!

Συμπέρασμα: Για να αλλάξει η πολιτική δεν φτάνει το να αλλάξουν μονάχα οι αρχηγοί των δύο επικρατέστερων κομμάτων ενώ οι θέσεις βουλευτών κληροδοτούνται από πατέρα σε παιδί όπως τα χωράφια. Οι νεότεροι απομακρύνονται και δικαίως. Οι αναποφάσιστοι, με το μεγαλύτερο ποσοστό που κατέγραψαν ποτέ, είναι η δύναμη του μέλλοντος, αυτοί που αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα, τον όρθιο άνθρωπο που αλλάζει χωρίς πολύ σκέψη κανάλι όταν βλέπει σε έξι παράθυρα έξι χορτασμένες φάτσες να τον δουλεύουν όταν ξέρει πως θρέφονται όλοι τους από το κοινό ταμείο, είναι αυτοί που σε κάποια στιγμή θα γυρίσουν σελίδα στον εμπαιγμό και δεν θα συμμετέχουν. Μέχρι τότε, βεβαίως, είτε με λίγους, είτε με πολλούς το γλέντι και το στριμωξίδι θα κρατούν. Α, όλα και όλα, δεν θα αλλοιώσουμε και τα βασικά γνωρίσματά μας ως έθνος επειδή το θέλουν οι Ευρωπαίοι. Εδώ είναι Βαλκάνια.

(το σκίτσο είναι του Τάσου Παυλόπουλου από την «Γαλέρα»)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Election day

Μέρες εκλογών που έρχονται και άπαντες, σε μια μοναδική συστράτευση, από την τελευταία σταρλετίτσα πρώην υποψήφια «Μις-Πελοπόννησος» ως τον ψαγμένο αρθρογράφο εναλλακτικού (και μη) έντυπου, νιώθουν την υποχρέωση να καταγγείλουν... Η ψίχα των απόψεν κοινή. Οι δήμαρχοι που δεν ενδιαφέρονται και μας θυμούνται κάθε τέσσερα χρόνια, οι δήμαρχοι-λαμόγια, οι διαπλεκόμενοι δήμαρχοι, οι δήμαρχοι-«βολευτές», «όλοι ίδιοι είναι», όλοι τα παίρνουν... Δεν θα διαφωνήσω, ότι οι δήμοι (και ειδικά οι περιφερειακοί!) είναι σφηκοφωλιές διαφθοράς και ρουσφετιού... Αλλά μια στιγμή! It takes two to tangο! Πως γίνεται όλοι να κόπτομαστε υπέρ της αξιοκρατίας και κατά του ρουσφετιού, και αυτό να ζει και να βασιλεύει; Ποιοί είναι αυτοί οι «γνωστοί άγνωστοι» που προσέρχονται στα γραφεία ρουσφετιών για να διορίζουν την κόρη, να σβήσουν την κλήση, να βάλουν μια καρεκλίτσα παραπάνω στον πεζόδρομο; Ζουν ανάμεσά μας; Είμαστε εμείς; Ο «σοφός» λαός»;

Νόμος της φύσης είναι... Όταν κάποιος τα παίρνει, είναι γιατί υπάρχει κάποιος να τα δώσει... Δράση-αντίδραση. Και η ευθύνη καταμερίζεται. Αλλά όχι... Μοιάζουμε με τους διάφορους ...αρσενικούς (κατά την ...ψωμιάδειο έννοια) η οποία εκτονώνονται στη Συγγρού έχοντας ήσυχη τη συνείδηση τους ότι αυτοί δεν είναι «πούστηδες», αυτοί «δεν το παίρνουν»... Οι Άλλοι! Ο Σαρτρ θα το έλεγε «η Κόλαση είναι οι άλλοι»... Ο θείος Σιγμούνδος το έλεγε αυτό μετατόπιση ευθύνης. Ένας μηχανισμός άμυνας, πιο αποτελεσματικός και από ...ιταλικό κατενάτσιο...

Μας πειράζει που οι αφίσες των υποφήφιων δημάρχων δεν διαφέρουν καθόλου από τις γιγαντοαφίσες των σκυλάδικων; Γιατί; Μήπως η Ελλάδα δεν είναι η μπουζουκοκατεχόμενη χώρα; Μας ενοχλεί που ζητούν την ψήφο μας προγλωσσικές γλάστρες, «προσωπικότητες», Γκλέτσοι και Τριφύλληδες; Μα τους ψηφίζουμε καθημερινώς, στην ΤV, στα περιοδικά, στα γήπεδα, στα «πολιτιστικά κέντρα». Μας ενοχλεί το νέφος που αναπνέουν «τα παιδιά μας»; Γι’ αυτό κάθε οικογένεια έχει από 2 τουλάχιστον αμάξια, γι αυτό η νέα Μεγάλη Ιδέα είναι το πάρκινγκ, γι’ αυτό στα μέσα μαζικής μεταφοράς βλέπεις μόνο όσους δεν έχουν ή δεν μπορούν να οδηγήσουν όχημα (μετανάστες, ηλικιωμένους και πιτσιρίκια)... Μας ενοχλεί η βρωμιά στους δρόμους; Ποιός την δημιουργεί; Ο «αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και το διευθυντήριο των Βρυξελλών» που θα έλεγε αυτός ο ξύλινος και με παντελή έλλειψη χιούμορ Χαλβατζής; Θέλουμε πιο πολύ πράσινο; Γι’ αυτό καταπατούμε τα δάση που έχουν απομείνει, έτσι ώστε να δικαούμαστε να ζητάμε «πιο πολύ πράσινο»...

Ας σταματήσουμε λοιπόν την γεροντοκορίστικη, a-politically correct (και ανώδυνη τελικά) γκρίνια. Γιατί έχουμε σίγουρα τους δήμαρχους, τους νομάρχες και τελικά τις πόλεις που μας αξίζουν...

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Τον ψηφίζω επειδή...

1. Μου αρέσει ο Νίκος Ξανθόπουλος
2. Μου αρέσει ο Ρομπέν των δασών
3. Τα βιβλία του Μίμη Ανδρουλάκη είναι για κάψιμο
4. Είμαι ομοφοβικός
5. Είμαι ξενοφοβικός
6. Είμαι νεοδημοκράτης
7. Είναι αρσενικός (όπως κι ο Βοσκόπουλος)
8. Θυμώνω όταν βαράνε τη Σαλονίκη
9. Πιστεύω στην οικογένεια
10. Δε μου αρέσουν τα σέξι ανδρικά εσώρουχα
11. Είμαι πόντιος
12. Είμαι Άρης
13. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος
14. Είμαι πατριώτης
15. Τρέχει πρώτος στις καταστροφές
16. Είναι εργατικότατος
17. Βάζει τους δημοσιογράφους στη θέση τους
18. Έφτυσε την κεντρική εξουσία και γύρισε στο νομό του
19. Είναι ο μόνος που βγάζει γλώσσα στο κόμμα του
20. Έδωσε υπόσταση στο θεσμό του Νομάρχη
21. Είναι καλός τραγουδιστής
22. Θα με προσλάβει στη νομαρχία
23. Βοηθάει τα γαλάζια παιδιά
24. Λέει αλήθειες που ενοχλούν
25. Δεν αρνείται να σου δώσει το χέρι και μετεκλογικά
26. Δεν αποφεύγει τα φιλιά στο δρόμο
27. Δεν πουλάει τους φίλους του
28. Είναι υπέρλαμπρο αστέρι
29. Κόλλησε στον τοίχο τον Πρετεντέρη με μια νύξη για τις χουλιγκανιές του
30. Είναι ο νονός μου
31. Είναι κουμπάρος μου
32. Είναι καλός ποδοσφαιριστής
33. Κράζει τα αθηναϊκά κανάλια κι ας τα εκμεταλεύεται για να προβληθεί
34. Μετά τις αποκαλύψεις των σκανδάλων προτίμησε κανάλι της πόλης μας για να μιλήσει
35. Χάριζε ελληνικό ουζάκι στους οδηγούς και όχι Johnny Walker ή Absolut
36. Δεν κυκλοφορεί με λιμουζίνα αλλά με μηχανάκι
37. Στηρίζει τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις
38. Χαρίζει ελληνικές σημαίες
39. Κερνάει παραδοσιακά γλυκά
40. Δε χρησιμοποιεί τη νομαρχία σαν σκαλοπάτι
41. Δε θέλει την υποθαλάσσια
42. Γράφει ωραία στην κάμερα
43. Παρέμεινε μεγαλόψυχος και μετά το γιαούρτωμα
44. Σοβαροί άνθρωποι όπως ο Παύλος Τσίμας υποκλίνονται στο μεγαλείο Του
45. Κανείς απ’τους συκοφάντες του δεν πήγε με στοιχεία στον εισαγγελέα
46. Δεν αρνείται την παρουσία του σε καμμιά εκδήλωση και παιδικό πάρτι
47. Ευχαρίστησε δημόσια τη μαμά του που του δίδαξε ήθος
48. Κάνει τους επικοινωνιολόγους να σκίζουν τα πτυχία τους
49. Καταγγέλει την εγκατάλειψη της Θεσσαλονίκης απ’το αθηνοκεντρικό κατεστημένο
50. Δημιουργεί φανατικούς εχθρούς και φίλους
51. Βλέπει μακρυά. Μιλάει από τώρα για τις εκλογές του 2010.
52. Το 52% των Θεσσαλονικέων που τον ψηφίζει δεν μπορεί να κάνει λάθος

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Things behind the (rising) sun


The best things in life are free. Αυτός που το είπε είχε κατά νου τον ήλιο, τον αέρα, το νερό (αυτό θα ξαναϊσχύσει μόνο αν αποδώσει η καμπάνια του συνασπισμού για ελεύθερες παραλίες) αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί τα πιο γλυκά freebies που θα μπορούσε να απολαύσει ένας φαν του Nick Drake στην εποχή της dsl. Ένας απίστευτος γιαπωνέζος που υπογράφει ως γυιος σαύρας χαρίζει εδώ πέντε τραγούδια των Interplay One και Mick Audsley στα οποία παίζει κιθάρα ο Nick χωρίς να αναφέρεται το όνομά του στα credits των δίσκων τους, εδώ πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια του όπως τα “All my trials”, “Bird flew by”, “Blossom”, “Blues run the game”, “Brittle days”, “Cocaine blues”, “Far leys”, “Get together”, “If you leave me pretty mama”, “My sugar so sweet”, “Strolling down the highway”, “Summertime” κ.α. μαζί με demo ηχογραφήσεις γνωστών του, εδώ το ντοκιμαντέρ του Jeroen Berkvens “A skin too few” κι εδώ (για τους έχοντες μαζοχιστικές τάσεις) μια ηχογράφηση του Elton John του 1968 υπό την καθοδηγηση του Joe Boyd, όπου μεταξύ πολλών άλλων ερμηνεύει και τα “Day is done”, “Saturday sun”, “Way to blue” και “Time has told me” του θεού (σύμφωνα με χαρακτηρισμό του Devendra). Πιθανόν ο συνθέτης να απέτρεψε την κυκλοφορία τους απειλώντας πως θα αυτοκτονούσε πέντε χρόνια νωρίτερα.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Λούφα και παραλλαγή

- Τι την θέλεις την άδεια Μπαλούρδο;
- Ο πατέρας μου έχει ζώα κύριε λοχαγέ.
- Το βλέπω.

...

- Τι την θέλεις την άδεια Καραφώτη;
- Ο μάνατζερ μου κανόνισε να εμφανιστώ αύριο στον Αρναούτογλου και μεθαύριο στην Μπίλιω και το Gala για να προωθήσω το νέο μου cd κύριε λοχαγέ.
- Εγκρίνεται.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

You’re just a little too smart for a big dumb town

Μέρες που είναι και που έρχονται είπα να καταντήσω έτι γραφικότερα τοπικιστικός κι εγώ. Διάβαζα στην τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα δυο-τρία απανωτά τεύχη της Athens Voice και του Lifo (ούτε που τα ξεφυλλίζω όποτε πέφτουν στα χέρια μου στη Θεσσαλονίκη, μου φαίνονται εκτός τόπου…). Πέραν των καλών ή κακών κειμένων, μου φάνηκε σχεδόν γελοία η συνεχής, επαναληπτική έως κουραστική και αρκετές φορές αποτυχημένη αναφορά και σύνδεση του οτιδήποτε και του οποιουδήποτε με την πόλη της Αθήνα. Κατανοώ ότι πρόκειται για free-press που έχουν ως κύριο στόχο να καταγράψουν, να διαδώσουν ή και να ορίσουν τον παλμό της πόλης από την οποία εκδίδονται, αλλά τέτοια εμμονή πια;

Είτε για τους Pearl Jam γράφει ο αρθογράφος, είτε για τα μπιφτεκάδικα, είτε για μέρη που μπορείς να ψωνίσεις vintage καναπέδες σε λογικές τιμές, θα κάνει μια αναφορά στην Αθήνα, την πόλη που ο χαρακτήρας της, το υπερ-αστικό της άγχος και γκρίζοι δρόμοι της σε συνδυασμό με τα πολύχρωμα πρόσωπα της κάθε είδους μειοψηφίας που την κάνουν να ξεχωρίζει… ταιριάζουν υπέροχα με το αγχωτικό ροκ της παρέας του Vedder, που ακούγεται καλύτερα σε έναν καναπέ που σε απομακρύνει από το ανούσιο design του σήμερα. Τρώγοντας μπιφτέκια φυσικά!

Και παρακάτω τα γνωστά ατροφικά τερτίπια του δήθεν lifestyle. Η Αθήνα του 2006 και η Αθήνα των 90s…, τα καλύτερα σημεία της πόλης για να κάνεις αυτό, να φας το άλλο, να συναντήσεις τους τάδε και να αποφύγεις τους άλλους. Κάθε εβδομάδα ένα ανελέητο city guiding που μοιάζει να απευθύνεται αν όχι σε ηλίθιους, τουλάχιστον σε ανθρώπους ανίκανους να βρουν ένα καλό bar για στέκι, μια καλή ταβέρνα για μάσα… ακόμη και ένα σωστό μπουρδέλο για να πηδήξουν όταν ξεμείνουν από γκόμενα. Και περισσότερο εκνευρίζομαι όταν ακούω φίλους από την Αθήνα να ανοίγουν την Athens Voice για να βρουν που θα πάνε να φάνε, να πιούνε και το άλλο που λέγαμε παραπάνω.

Και όλη αυτή η μανία να αναδειχθεί το ποιόν μιας πόλης, η κρυμμένη της ανωτερότητα, τα καλά κρυμμένα μυστικά της και το know how αυτών που το κατέχουν προς αυτούς που το αγνοούν… δεν είναι τελικά παρά μια ακόμη ένδειξη… του ότι οποιοσδήποτε Αθηναίος έρθει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη θα ανακαλύψει αυτόματα τα καλύτερα μπαρ, θα φάει χωρίς οδηγίες πλεύσεως στα καλύτερα μέρη… και αν είναι τυχερός θα ψαρέψει και καλύτερες γκόμενες. Για να αρχίσει μετά το γνωστό «καλά είστε εσείς εδώ πάνω, ξέρετε να ζείτε».

Κι ας έχουμε βαρεθεί και εμείς εδώ πάνω… αυτή την περιβόητη γνώση ζωής, κι ας βολοδέρνουμε –ο καθένας στο είδος του- αιωνίως στα ίδια μέρη… και ας ψάχνουν όλοι να βρουν κάτι διαφορετικό. Ξέρουμε εκ των προτέρων τουλάχιστον ότι τίποτε ενδιαφέρον δεν υπάρχει ποτέ σε οτιδήποτε έχει προλάβει να περάσει σαν είδηση και προτροπή-εντολή στις σελίδες οποιουδήποτε εναλλακτικού καθοδηγητή.

Είμαστε μήπως κομματάκι αρκετά πιο έξυπνοι από την μεγάλη βαρετή πόλη στην οποία ζούμε… ή απλά έχει αρχίσει να γεννιέται μες στον καθένα μας ένας μικρός Παναγιώτης Ψωμιάδης;

(soundtrack: Stan Ridgeway: Big Dumb Town-1996)

Άρης Καραμπεάζης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday's Editorial # 1 - του Πάνου Πανότα

Λόγω αρκετών συγκυριών, που δεν προσπαθώ πια να αλλάξω, οι διακοπές μου τα τελευταία χρόνια πατάνε φθινόπωρο. Όταν εγώ κουνάω το μαντήλι φεύγοντας, το λιμάνι είναι γεμάτο από τα σκυμμένα κεφάλια όσων αδειάζουν τα πλοία με τα δρομολόγια επιστροφής. Τα βιβλία δε που παίρνω κάθε φορά μαζί μου είναι αρκετά για να σου μουδιάσει ο ώμος. Φέτος, πρώτο διάβασα το "No Logo", το τούβλο των εξακοσίων σελίδων της Naomi Klein. Ο υπότιτλός του, "Η Βίβλος του Αντι-εταιρικού Ακτιβισμού", τα λέει σχεδόν όλα. Με ξάφνιασε που έγινε best seller και διαφημίζεται πλέον ως τέτοιο. Αν η γραφή της Klein δεν είχε νεύρο, δύσκολα θα το τελείωνε κανείς. Και υπό μια οπτική γωνία πιθανόν και να μη μπορεί καν να θεωρηθεί ως ένα πολύ καλό βιβλίο. Ωστόσο, και μόνο το γεγονός πως τέτοιου είδους έρευνα και πληροφορίες δύνανται πλέον να φτάσουν εύκολα στον οποιοδήποτε, μονάχα ευχάριστο είναι. Είτε τις φτύσει, είτε τον προβληματίσουν, είτε δυσπιστήσει, είτε μειδιάσει, ο βασικότερος λόγος συγγραφής του "No Logo", αυτός της μιας κάποιας αφύπνισης, θα έχει επιτευχθεί.


Η Καβίτε, λοιπόν, είναι μια ζώνη παραγωγής και προώθησης εξαγωγών που βρίσκεται στην πόλη Ροζάριο, ενενήντα μίλια νότια της Μανίλα στις Φιλιππίνες. Πρόκειται για μια περιφραγμένη έκταση 2.800 στρεμμάτων, η οποία στεγάζει πάνω από 200 εργοστάσια και φυλάσσεται από ένοπλους φρουρούς. Μέσα της εξελίσσονται μερικές από τις πιο ντροπιαστικές εικόνες της σύγχρονης ανθρωπότητας με στοίβες από νεαρές κοπέλες που δουλεύουν εξαντλητικές ώρες για μερικά δολάρια τη μέρα. Πρακτικά, δεν ισχύει κανένα δίκαιο, καμία νομοθεσία, κανένα δικαίωμα. Και η Καβίτε μάλλον δεν είναι και η χειρότερη περίπτωση. Υπάρχουν ζώνες στην Κίνα και τη Σρι Λάνκα που μπροστά τους είναι παράδεισος.

Έξω από κάθε ηθική, αλλά και με κάθε (μα κάθε) τίμημα ο πρώτος κόσμος διατηρεί τις σχέσεις και αποστάσεις του από τον τρίτο. Οι ανεπτυγμένες οικονομίες συντηρούνται ρουφώντας σαν βρικόλακες τους παραγωγικούς πόρους των υπολοίπων και στη συνέχεια τους πουλούν πίσω τα προϊόντα τους. Είναι το κέρδος που διακινεί τα νήματα, και εκεί ο άνθρωπος γίνεται στυγνός εκμεταλλευτής. Κέρδος με κάθε αντίτιμο, κατά προτίμηση με κανένα. Οπότε, αν δείτε στα ράφια καταναλωτικά είδη, ειδικότερα ελκυστικές προσφορές, που σας κινούν την υποψία (υπάρχουν και τρόποι για να τα αναγνωρίσετε) πως είναι προϊόντα αθέμιτης παιδικής εργασίας αφήστε τα εκεί που βρίσκονται. Μπορεί η κίνησή σας αυτή να μη βελτιώσει τα πράγματα, θα σας κάνει, όμως, να νοιώσετε εσάς τους ίδιους πολύ καλύτερα. Άντε, μη ψυχοπλακωθούμε άλλο δευτεριάτικα. Έχουμε ολόκληρη βδομάδα μπροστά μας. nologo.org

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Βρείτε το λάθος στο παρακάτω κείμενο! - του Αντώνη Ξαγά


Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που μαζεύτηκαν το βράδυ της Πέμπτης στο BIOS για να δουν τη συναυλία του Venetian Snares. Ενός τύπου, γνωστού στο σινάφι της πειραματικής noise ηλεκτρονικής, όπου και έχει καταχωρηθεί στις συνομοταξίες glitchcore και breakcore (ας μου εξηγήσει κάποιος!). H μουσική ήταν μια επέλαση πολύπλοκων, εξοντωντικών, σε βαθμό κακοφωνίας beat, με κάποιες ιδιοφυείς εκλάμψεις αλλά και πολύ "πειραματικοφανή" ευκολία. Ο κόσμος πάντως φαινόταν να το διασκεδάζει....

Ποιο ήταν το λάθος; Η μόνη σχέση που είχε αυτή η βραδιά με συναυλία ήταν η live παρουσία του καλλιτέχνη! Κατά τα λοιπά δεν διέφερε σε τίποτα απολύτως από ένα κοινό DJ set. Ακούσαμε τα CD που διάλεξε ο Aaron Funk, τον είδαμε να παίζει με μερικά κουμπιά εφέ στην κονσόλα και αυτά... Εγγενές αυτό το πρόβλημα στην ηλεκτρονική μουσική. Και είναι ίσως ο βασικότερος λόγος για τον οποίο η μουσική αυτή δεν έφτασε ποτέ τη μαζική επιρροή που είχε π.χ. η κλασική "ροκ"...

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Holly Blackmail - του Μπάμπη Αργυρίου

"Τον βαριέμαι αφόρητα τον χοντρό" σκέφτηκε ο hip priest καθώς η λιμουζίνα του πλησίαζε στο μέγαρο. "Με τον προηγούμενο αντάλλασσα κανένα κόσμιο μπινελίκι, αυτός ξέρει να μου λέει μόνο ναι". Στο πεζοδρόμιο απεργοί δάσκαλοι έτρωγαν την καθημερινή μερίδα ξύλου. Του ξέφυγε ένα γελάκι. "Άν είχατε κι εσείς τρία εκατομμύρια ταλιμπάν πίσω σας, θα πηγαίνατε στου Μαξίμου και όχι στης Γιαννάκου. Και δε θα τολμούσε ο μπούλης να σας αντιμιλήσει". Για φέτος είχε βρει τι θα ζητούσε: δυο καινούργια μαγαζιά (μέγαρα πες καλύτερα) και λεφτά, πολλά ευρωπαϊκά λεφτά. Για του χρόνου όμως; Μια σκέψη άστραψε στο μυαλό του. "Κι αν απαιτούσα να βγάλει το δήμο απ'το πολίτευμα και να βάλει το θεό στη θέση του; Ισχύει που ισχύει, γιατί να μην το βάλουμε και στις σφραγίδες;" περισσότερα


back to mic.gr

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati