Η πιο γερασμένη «εταιρεία» στην επικράτεια, περισσότερο και απ’ την πιο γριά Δ.Ε.Κ.Ο., είναι η πολιτική (την ακολουθεί η ενημέρωση). Ο άνθρωπος γερνώντας γίνεται πιο συνειδητοποιημένος, πιθανόν και καλύτερος. Το πολιτικό σύστημα, όμως, όχι. Γίνεται εκχυδαϊστικό, χάνει κάθε ηθοπλαστικό ρόλο.

Κάθε επόμενη φορά επιβεβαιώνεται κατηγορηματικά πως οι εκλογές για τον Έλληνα είναι μια ψωνισμένη φιέστα. Λες και η βαβούρα, οι ομιλίες, οι αφισοκολλήσεις, τα εκλογικά γραφεία είναι το δικό του σπανάκι του Ποπάι. Όταν υπάρχει χαβαλές και καζούρα δε σκοτίζεται με το να αναλύσει τη βαθιά ουσία. Την κρύβει βαθύτερα. Εκτός, δε, από τις προβεβλημένες εκλογές, πλήθος άλλες γίνονται για συλλόγους και οργανώσεις. Και όλες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σ’ αυτή τη χώρα οι εκλογές δεν σταματούν ποτέ.

Ωστόσο, χαρακτηριστικό της φυλής, έτσι έδειξαν οι εξετάσεις DNA, είναι να φαίνονται πάντοτε ποιοι κρατούν τα μαχαιροπήρουνα. Για καμιά εικοσαετία το κύκλωμα της διαφθοράς και το παρακράτος ήταν όπως τα μονόχρωμα μπλουζάκια σε ανοιχτό λαδί. Τώρα μοιάζουν με γνωστό απορρυπαντικό σε σκόνη: οι παλιοί πράσινοι κόκκοι ανακατεμένοι με τους καινούργιους μπλε. Δόθηκε τώρα και ένα θέμα στη δημοσιότητα (ένα στα αμέτρητα) και κάτι έγινε. Πείτε συνοπτικά πως κάπου χάλασε η μοιρασιά της μπάζας και αφήστε στον κόσμο τουλάχιστον το χρόνο του. Μην τον αποχαυνώνετε άλλο με τις ώρες. Παρεμπιπτόντως, δεν λέει και κάποιος με την ευκαιρία σ’ εκείνους της αριστεράς πως ο Γιούρι Γκαγκάριν έχει επιστρέψει από το διάστημα; Για οποιοδήποτε θέμα, ανεξαρτήτως, πάντα βάζουν το cd (αντιγραφή της παλιάς κασέτας) με την ίδια απάντηση που πλέον σπάει καρύδια: φταίει το ιμπεριαλιστικό σύστημα και ο καπιταλισμός!

Συμπέρασμα: Για να αλλάξει η πολιτική δεν φτάνει το να αλλάξουν μονάχα οι αρχηγοί των δύο επικρατέστερων κομμάτων ενώ οι θέσεις βουλευτών κληροδοτούνται από πατέρα σε παιδί όπως τα χωράφια. Οι νεότεροι απομακρύνονται και δικαίως. Οι αναποφάσιστοι, με το μεγαλύτερο ποσοστό που κατέγραψαν ποτέ, είναι η δύναμη του μέλλοντος, αυτοί που αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα, τον όρθιο άνθρωπο που αλλάζει χωρίς πολύ σκέψη κανάλι όταν βλέπει σε έξι παράθυρα έξι χορτασμένες φάτσες να τον δουλεύουν όταν ξέρει πως θρέφονται όλοι τους από το κοινό ταμείο, είναι αυτοί που σε κάποια στιγμή θα γυρίσουν σελίδα στον εμπαιγμό και δεν θα συμμετέχουν. Μέχρι τότε, βεβαίως, είτε με λίγους, είτε με πολλούς το γλέντι και το στριμωξίδι θα κρατούν. Α, όλα και όλα, δεν θα αλλοιώσουμε και τα βασικά γνωρίσματά μας ως έθνος επειδή το θέλουν οι Ευρωπαίοι. Εδώ είναι Βαλκάνια.

(το σκίτσο είναι του Τάσου Παυλόπουλου από την «Γαλέρα»)

Πάνος Πανότας