Archives

Monday’s Editorial # 44: κι ακόμη δεν ήρθε ο Αύγουστος…

Σκαλίζω, σκάβω, ξεδιαλέγω, αναμερίζω, σκέφτομαι, πάω αλλού, ανασηκώνω, ψαχουλεύω, αφουγκράζομαι…

Ψάχνω εναγωνίως να βρω κάτι ή κάποιον που να εκφράζει τις σκέψεις και τα πιστεύω μου για όλα αυτά που βλέπω να γίνονται, που αναγκαστικά ζω…

Βρήκα τη φωνή της Αμαλίας Καλυβίνου, εκείνης της πρόσφατης υπόθεσης που όμως παλιώνει τόσο γρήγορα που ήδη φαντάζει πολύ μακρινή…

Βρήκα κι αυτούς που αφύπνισαν τον κόσμο να ξεκουνηθεί για την καμένη Πάρνηθα, μάλιστα πέρασα κι εγώ στα κλεφτά και γρήγορα ανάμεσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί. Το έβλεπες ότι η συγκέντρωση ήταν διαφορετική σε πνεύμα, ίσως επειδή περίμενες τόσο καρτερικά και για χρόνια να βρεις μια τέτοια…

Και μετά ήρθε και πλάκωσε τα πάντα η γνωστή φαγούρα της φυλής:
«Γιατί να καλέσει αυτούς τους τρεις ο Πρόεδρος, δεν το έκαναν αυτοί…»
«Η υπόθεση βρομάει, δεν είναι καθαρή…»
«Είχαν άλλα κίνητρα…»


Κι άλλα τέτοια διχαστικά κατάστιχα που με κάνουν να θυμάμαι ότι η μισαλλοδοξία, η εθελοτυφλία, τα μικρά συμφέροντα, η ζήλια είναι πάντοτε οι πολέμιοι του άμοιρου του κοινού συμφέροντος, τους οφθαλμοφανούς και αυτονόητου κάποτε, και πάντοτε κερδίζουν, μας σπρώχνουν στο να γινόμαστε όμηροι του ίδιου μας του είναι…

Την ίδια στιγμή που 600,000 στρέμματα πρώην δάσους (σε ένα μήνα και κάτι) καταγράφονται ως ένα ακόμη νέο, αρνητικό ρεκόρ σ’ αυτόν τον τόπο…

Την ίδια στιγμή που όλοι πλέον –μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, πουά (μαντέψτε ποιοι είναι οι τελευταίοι)– συμφωνούν στο πρωτόγνωρο της διάλυσης των στοιχειωδών υπηρεσιών του κράτους, κάτι που όλοι εμείς είχαμε δει κατά πολύ νωρίτερα…

Ξεχάσανε φαίνεται πως οι προσλήψεις στην Πυροσβεστική, ακόμη και αυτές των εποχιακών, ήταν όπως και πάμπολλες άλλες για δεκαετίες ολόκληρες κομματικές, με κριτήρια εποχής εμφυλίου… Γι’ αυτό και μόλις ακούν τοποθετήσεις που λένε να ξεχωρίσει η κυβέρνηση και οι υπουργοί της από το εκάστοτε κόμμα, παθαίνουν αμόκ όλοι οι βουλευτές. Πώς θα βγάλουν πέρα τα τάματα προς τους ψηφοφόρους τους; Με φιλοσοφίες περί ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου;

Είναι πράγματι αξιολύπητο και θλιβερό, μπορεί και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, που ακόμη και τώρα ο μηχανισμός ψάχνει επειγόντως έστω δυο-τρεις ενόχους να στήσει συνοπτικά στο σκαμνί. Να προλάβει να δικάσει ασθμαίνοντας. Να διασώσει τους τύπους. Στον Νότο εντοπίστηκε μετά από «καταγγελίες» η πυρομανής γιαγιά των 77 ετών. Στον Βορρά, οι δύο αλλοδαποί που δούλευαν ηλεκτροσυγκόλληση (ή οξυγονοκόλληση ήτανε, τα λένε και μπερδεμένα οι πιτσιρικάδες των Μ.Μ.Ε., τέτοια εποχή οι πρωτοκλασάτοι είναι με τα αντηλιακά).

Και εγώ τώρα που δεν θέλω να καίγονται δάση, ζώα, σπίτια, δεν θέλω χωριά να εκκενώνονται, δεν θέλω νεκρούς «στο καθήκον» που δεν τους εκπαίδευσε και δεν τους το έδειξε κανείς, δεν θέλω αεροπλάνα να πέφτουν επειδή τα συντόνιζαν πανάσχετοι… Που θέλω την ησυχία και τα όνειρά μου… Τι να κάνω;

«Τον κόσμο δεν τον κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας», διαβάζω κάτω στο πρωτοσέλιδο του «Πράσινου Ποντικιού». Μ’ αρέσει…

Το κρατάω να το ξαναδιαβάσω στα τέλη Αυγούστου…

Μέχρι τότε, θα ανάψω …κι ένα καντήλι, καλού κακού…

Καλά μπάνια σε όσους φεύγουν σύντροφοι.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 43: «άσε με να κάνω λάθος», λάθη ήθελα να πω…

[Γράφω ακούγοντας το σπουδαίο “Moi Non Plus” του Richard Amp, ένα πιανιστικό άλμπουμ που πέρασε ξυστά στο να χαθεί.]

Βιάστηκα προ εβδομάδος να αναγγείλω την ελαφρύτητα του καλοκαιριού. Ως γνωστόν εδώ δε σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις… Ούτε να κλείσεις για λίγο το μαγαζί…

Τα πρώτα μπινελίκια τα έστειλε σε μένα ο διαμαρτυρόμενος ώμος μου. Τι κουβάλαγα; Free Press ποικιλία, ασήκωτη.

Βγαίνοντας στη γύρα είναι πλέον σα να μπαίνεις σε σουπερμάρκετ και να γεμίζεις το καρότσι με διάφορα σκατολοΐδια που για μια στιγμή σου φαίνονται χρήσιμα. Μέχρι πρότινος δεν με ενοχλούσε, ίσα-ίσα που επικροτούσα (και ακόμη το κάνω) την όλη πολυφωνία. Πέρα από τις δύο γνωστές εφημερίδες –που αν πάρεις τη μία καλύπτεις και τα θέματα της άλλης πια– τράβαγα κι έβγαζα: «εφ», «Υποβρύχιο», “Moody”, “Index”, «Μοτέρ», «Ποντίκι Art» (όλο και καλύτερο by the way), … Υπάρχει πρόβλημα; Ναι, στα λάθη. Σωρεία από δαύτα, ένας πραγματικός κυκεώνας παραπληροφόρησης. Γιατί;

Γιατί έχουμε από ό,τι φαίνεται εγκλωβιστεί στην ταχύτητα της εποχής. Δεν είναι το ζητούμενο να βγει ένα κείμενο πλέον. Όλοι θα το βγάλουν. Είναι να βγει γρήγορα ή τουλάχιστον όχι αργότερα από όταν το βγάλουν κι οι άλλοι. Που τώρα είναι κοτζάμ πλήθος. Μέσα σ’ όλο αυτό που όλοι κοιτάζουν κάθε τρεις και λίγο τα ταχύμετρά τους, βρίσκει έδαφος να φυτρώσει κι η λογική που έρχεται κατευθείαν από το ειδησεογραφικό της ιδιωτικής που προτρέπει να το βγάλεις ακόμη και όταν δεν είναι έτοιμο, δεν είναι τσεκαρισμένο κ.λπ., θεωρώντας ότι η ταχύτητα μπορεί να υποκαταστήσει την εγκυρότητα. Κάπως έτσι φτάσαμε και στις μαλακίες που βλέπουμε στο κουτί.

Μας βρήκαν απροετοίμαστους ή κι εμείς κατά βάθος ασπαζόμαστε τους νέους κανόνες της εμπορικότητας; Δεν ξέρω τι να πω. Ξέρω πως μετά από μια γρήγορη ματιά σε αυτά που με ενδιέφεραν, έπαθα: μουσικοί που άλλαξαν ξαφνικά φύλο, υπηκοότητα, δισκογραφία, παίζουν άλλα απ’ αυτά που… παίζουν, …

Έχω ξαναγράψει ότι η μεγαλύτερη παρενέργεια όλου αυτού που ευτυχήσαμε να ζούμε είναι ότι το λάθος γίνεται πια εύκολα συνήθεια, ότι προκαλεί όλο και λιγότερη εντύπωση. Το αμέσως επόμενο βήμα είναι να μη γίνεται καν αντιληπτό…

Και μετά από ένα σαββατιάτικο hangover με τη γνωστή παρέα με τα τρύπια στομάχια, έπεσα αίφνης χθες το πρωί σ’ αυτό το ποστ στο blog του φίλου M. Hulot: «…το cbox θα επανέλθει απόψε. αφού εξαφανιστούν όλα τα link με τη μουσική. είναι τουλάχιστον γελοίο να θεωρείται ένα blog απειλή για τη δισκογραφία. "μετά από ελληνική καταγγελία" [!] στον διαδικτυακό σερίφη έλαβα προειδοποίηση ότι αν εμφανιστεί νέο link με μουσική έστω και στα comments, θα αναγκαστούν να λάβουν τα νόμιμα μέτρα. που σημαίνει ότι θα κατεβάσουν το blog! και δεν το κατεβάζουν! θα μου λείψουν οι nothing days, αλλά το πιο εύκολο πράγμα είναι να κάνεις νέο blog…».

[Δεν ξέρω αν κάνω σωστά που το αναμεταδίδω, λίγες ώρες μετά το ποστ είχε κατέβει.]

Προς τους «σερίφηδες»: Κάποτε χρειάζεται να καταλάβετε ότι ο χρόνος σας τελείωσε, πως ανήκετε στο παρελθόν, πως το μόνο που απομένει είναι να κλείσει πάνω απ’ τα κεφάλια σας το καπάκι. Τραβούμε το δρόμο μας προς τα μπρος. Αφήστε μας ήσυχους…

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Λόγια και Στιγμές

Σε μια Αθήνα γεμάτη αστυνομία, γίνονται οι χειρότερες, πιο άνανδρες αλητείες. Από πολλές πηγές εκπορευόμενοι τραμπούκοι λυμαίνονται την πόλη μας επιβάλλοντας τη βία τους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μετα-δημοκρατικό καθεστώς του φόβου, η Αθήνα γίνεται σιγά σιγά η πόλη του μίσους. Που ξεσπά ύποπτα κι απελπιστικά ανεμπόδιστα. Με τον πολιτικό κόσμο να αντιμετωπίζει τα φαινόμενα με μια ηττοπαθή αμηχανία, που προηγείται κατά πολύ της έμπρακτης ανικανότητας.

Εν μέσω του παραπάνω κλίματος, από το ράφι του βιβλιοπωλείου διάλεξα το εντελώς καινούργιο ‘Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή’ του Λεωνίδα Κύρκου (εκδόσεις ‘Εστία’, Ιούνιος 2007). Το ενδιαφέρον μού κέντρισε ο ανθρωποκεντρικός κι ανθρώπινος χαρακτήρας που υπόσχονταν τόσο η φωτογραφία στο εξώφυλλο, όσο και τα λόγια στο οπισθόφυλλο. Πράγματι, ο συγγραφέας του επέλεξε να μας μεταφέρει την αίσθηση και το χρώμα από την προσωπική του διαδρομή, με τη διήγηση απλών μα ενδεικτικών γεγονότων και περιστατικών, ιδωμένων με το βλέμμα του καθημερινού ανθρώπου και γραμμένων σε γλώσσα ευανάγνωστη. Εκφράζοντας τη γνώμη του για άλλες πολιτικές προσωπικότητες με διακριτικό, μα όχι υπόγειο τρόπο. Ευχάριστη συνοδεία στην καλοκαιρινή ανάπαυλα, συνιστάται ακόμη και για χαλαρό διάβασμα στην παραλία.

Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση, γι’ αυτό και αναφέρω το παραπάνω ανάγνωσμα, είναι η ομιλία του Λεωνίδα Κύρκου στη Βουλή, που έλαβε χώρα το 1980, με αφορμή το θάνατο δύο διαδηλωτών στην πορεία του Πολυτεχνείου. Δεκαεπτά χρόνια μετά και είναι απόλυτα επίκαιρη, γι’ αυτό νομίζω και την παράθεσε αυτούσια στο βιβλίο του, κι όχι μόνο ως δείγμα απροετοίμαστου προφορικού λόγου, όπως ο ίδιος αναφέρει.

Επτά μόλις χρόνια μετά την πτώση της χούντας, ο λόγος του είναι καταπέλτης, όταν αναφέρεται στους ‘γνωστούς μας αγνώστους’, που ακόμη και σήμερα επιβάλλουν τη βία τους ανενόχλητοι - κι όχι μόνο ενάντια στη ‘βία της εξουσίας’, αλλά και ενάντια σε οτιδήποτε δεν τους αρέσει και δεν τους βολεύει, όπως π.χ. στο ‘θεσμό’ της αγοράς εισιτηρίου, προκειμένου να δεις μια συναυλία. Παραθέτω τα ακόλουθα αποσπάσματα:

«… Δεν ήταν λοιπόν όλοι αυτοί οι 2.000 νέοι, που είχαν συγκεντρωθεί, αποφασισμένοι να πάνε με κάθε τρόπο στην Πρεσβεία. Υπήρχαν οι αποφασισμένοι, οι οπλισμένοι με λοστούς και αλυσίδες, οι εγκάθετοι, τα καθάρματα - θα μου επιτρέψετε αυτή τη λέξη. …Δεν έχω καμία επιείκεια για κείνους που κρατούν ρόπαλα και αλυσίδες. Τους γνωρίσαμε σε τόσες και τόσες περιπτώσεις. Είναι καθάρματα. …Τα φαινόμενα της αναρχίας δεν είναι φαινόμενα εσωτερικά δικά μας μόνο, είναι φαινόμενα ευρωπαϊκά. …Γιατί τα θέματα των ιδεολογικών διαφωνιών και τα θέματα των κοινωνικών διεξόδων που εκτρέφουν αυτή την απογοήτευση, αυτή την αποθάρρυνση, αυτά δεν αντιμετωπίζονται με τις αστυνομικές μεθόδους της βίας. Αντιμετωπίζονται με άλλες μεθόδους, με την ασφυκτική ιδεολογική και ηθική απομόνωση, την οποία πριν από όλους χρωστούν να πραγματοποιούν τα κόμματα της Αριστεράς. Και εδώ πρέπει να αναγνωρισθεί μια συμβολή των κομμάτων της Αριστεράς στην πατρίδα μας, αν και πρέπει, σε αυτό το σημείο, να ασκηθεί και κριτική προς ορισμένο τμήμα των δυνάμεων της Αριστεράς, που νομίζει ότι είναι δυνατό με μεθόδους βίας να αναχαιτιστούν τέτοιες ιδέες.

…Πιστεύουμε ότι οι ιδέες δεν νικιούνται με τη βία. Αντίστροφα, η βία οπλίζει αυτές τις ιδέες κα τις γιγαντώνει. …Και είναι δυνατόν να έλθει τώρα κανείς να μας κατηγορήσει ότι είμαστε εμείς πίσω από τις αθλιότητες αυτών των καθαρμάτων, που έσπαζαν βιτρίνες και λεηλατούσαν; …Ύστερα από όσα σας ανέφερα, μπορώ να προχωρήσω σε ένα πρώτο αίτημα: Κύριε υπουργέ, διαλύστε τα ΜΑΤ. Δεν προσφέρουν ποτέ τίποτα καλό. Έγιναν όργανα βαρβαρότητας και ανωμαλίας. Προχωρήστε σ’αυτό που έχετε εξαγγείλει, το ήπιο κλίμα και στο οποίο βρήκατε ανταπόκριση …».


Αφήνω τα σχόλια σε εσάς - προσθέτοντας μόνο ότι η συγκυρία της δύσκολης κατάστασης της υγείας του δίνουν στα λόγια του ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 42: face to face

Από τότε που –με την καθέλκυση του mic blog στους διαδικτυακούς ωκεανούς– γράφω κάθε βδομάδα ένα εντιτόριαλ, δεν έμεινα ποτέ από θέματα, σκέψεις, ιδέες. Εκτός από τώρα, αργά απόγευμα Κυριακής. Ακύρωσα οικειοθελώς ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στο μυαλό μου, το άδειασα κι αποφάσισα να ανοίξω απλώς μια σελίδα στο word και να γράψω on time, αποκλειστικά με το αυθόρμητο μου της στιγμής. Ήδη λίγες σειρές μετά την πρώτη λέξη, νιώθω όπως όταν ανέβαινα μετά από χρόνια στο ποδήλατο που είχα εγκαταλείψει σε μονοψήφια ηλικία. Ναι, καιρό είχα να αφήσω στην άκρη τα πάντα και να μιλήσω για αυτά που δεν ενδιαφέρουν απολύτως κανέναν, αλλά εμένα μου γέμισαν τη μέρα.

Βασικά στην αρχή δεν το πολυπίστεψα, αλλά τελικά μόνον όταν το ημερολόγιο φτάνει στις δεκαπέντε του Ιούλη μπορείς να κάνεις ανέμελα πράγματα και ανέμελα τα πράγματα. Μόλις την Παρασκευή βρεθήκαμε με μια παρέα μετά από καιρό. Έξι νοματαίοι. Όλοι μιλούσαν για το πού και πώς λογαριάζουν να περάσουν τις διακοπές. Τι βιβλία θα πάρουν μαζί τους (οι μισοί, οι υπόλοιποι το ρίχνουν στο ξενύχτι και το σεξ). Ακόμη και τα μαγαζιά κι η βόλτα στο κέντρο αρχίζει να αλλάζει χαρακτηριστικά θες δε θες. Τελείωσαν οι σειρές της κυρά Στέλλας, οι θηρευτές των κεντρικών δελτίων ειδήσεων την έκαναν με πηδηματάκια για τις παραλίες, ο κυριακάτικος Τύπος μοιάζει πιο λάιτ από πριν. Ή απλά όλα μου φαίνονται τόσο χαλαρά επειδή εγώ το επιζητώ; Είναι αυτό που οι ψυχολόγοι περιγράφουν ως προβολή της ανάγκης κάποιου στους άλλους και το περιβάλλον του; Καλά, ίσως το ψάξω από Σεπτέμβρη…

Προς το παρόν θα σας πω ότι σήμερα βρήκα την ευκαιρία να ξανακούσω παλιά πράγματα και το ευχαριστήθηκα δεόντως. Τι τριπ κι αυτό να ψάχνεις συνέχεια καινούργιες κυκλοφορίες, να είσαι στην τσίτα ενήμερος, να έχεις κατασταλαγμένη άποψη, να προτείνεις κ.λπ. Έρχεται η ώρα που διαπιστώνεις ότι το “Face To Face” των Kinks πρέπει να είναι στα «προς ακρόαση» κάτι μήνες, ακριβώς από κάτω του επίσης στην αναμονή είναι το “More Adventures In Lying Down…” των The Dylan Group, ενώ εκείνο το “Waltz For Koop” ίσως και να έχει να παιχτεί από το… περσινό καλοκαίρι (!). Κάποτε, όλα αυτά θα μπουν στο ζύγι και τότε το καντάρι θα γείρει κι εμείς θα μάθουμε αν κερδίσαμε ή χάσαμε που ήταν επιλογή μας να το κάνουμε έτσι κι όχι αλλιώς.

Όταν μπήκε η χρονιά μου δώρισαν ένα ημερολόγιο 2007 comics («12 comics για 12 μήνες»). Το είχα περιεργαστεί ελάχιστα μέχρι χθες και περιττό να πω ότι δεν το έχω χρησιμοποιήσει ούτε μια φορά. Ντροπή, αφού το κοντινό μου πρόσωπο που σκέφτηκε να μου το φέρει μπορεί και να με διαβάζει τώρα. Ε, λοιπόν στο μήνα Ιούλιο έχει μια πανέξυπνη ιστοριούλα του συνομήλικού μου Σπύρου Δερβενιώτη με ένα χοντρό στην παραλία, σύνηθες στο 99% των ματιών των λουομένων στη χώρα της καλοφαγίας και της άφθονης πόσης. Του χρόνου αν είμαστε καλά θα το θέσω υπόψη σας εγκαίρως και όχι έξι και μισό μήνες μετά. Προς το παρόν σας πασάρω στο blog του Δερβενιώτη που βρήκα αρκούντως ενδιαφέρον στη διεύθυνση derveniotis.blogspot.com.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Love them do

Έχουμε μάθει από μικροί ότι το μόνο συναίσθημα που πρέπει να νοιώθουμε για τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, είναι η αγάπη. Αγάπη για τους γονείς και τα αδέλφια μας, αγάπη και για τους φίλους μας. Να χαιρόμαστε με τις χαρές τους και να λυπόμαστε με τις λύπες τους. Να νοιαζόμαστε γι’ αυτούς και να τους βοηθάμε στις δυσκολίες της ζωής. Κι αυτό το μαθαίνουμε όχι ως απλό καθήκον, μα, ακόμη περισσότερο, ως πηγαία κι αυθόρμητη συναισθηματική αντίδραση, απαραίτητη για να χαρακτηριστούμε κι εμείς από τους άλλους –μα το κυριότερο, από τον ίδιο μας τον εαυτό–, καλοί άνθρωποι.

Στην πραγματικότητα όμως η παραπάνω, θρησκευτική και ηθική παρότρυνση δεν είναι άλλο από μια καταναγκαστική πανάκεια στην ιδιοτελή ανθρώπινη φύση, που όμως, αντί να μας εξαγνίσει και να μας εξωθήσει στη σφαίρα του αλτρουισμού και του ανθρωπισμού, κάνει την αναπόφευκτη συνειδητοποίηση του φυσικού μας εγωισμού ενοχική και επώδυνη. Με όλες τις σκοτεινές ψυχικές μας παρορμήσεις να αποπέμπονται στο πυρ το εξώτερο, ως επονείδιστες ενδείξεις αντικοινωνικών κι αποδοκιμαστέων τάσεων. Έτσι εξαναγκαζόμαστε σε ένα κρυφτούλι με τα πραγματικά μας συναισθήματα και τον αληθινό ψυχισμό μας, ο οποίος όμως συνεχίζει να δεσπόζει, αλύγιστος κι αγέρωχος, πάνω από τη φοβική εθελοτυφλία μας, και πάνω από κατασκευασμένους κανόνες και ηθικές.

Πόσο όμως πιο εύκολα θα ήσαν τα πράγματα, αν στη θέση της πιο πάνω θεσμοθετημένης παρεξήγησης υπήρχε, πέραν από ηθικούς αφορισμούς, η αποδοχή της ιδιοτελούς μας φύσης, με όλα της τα συνεπακόλουθα, αρνητικά (ή μήπως απλώς φυσικά) για τον πλησίον μας συναισθήματα. Πόσες a priori χαμένες μάχες θα ματαιώνονταν, πόσες ενοχικές πληγές δεν θα κακοφόρμιζαν κάτω από προχειροδεμένους επιδέσμους, πόσες καταναγκαστικές ‘αγάπες’ θα γλιτώναμε.

Όμως τα μη και τα πρέπει που ενσταλάχθηκαν μέσα μας, ήδη με το πρώτο μητρικό χάδι, δε μας αφήνουν άλλη επιλογή από το να καμουφλάρουμε τις αρχέγονες κι ανεξέλεγκτες ψυχικές μας αντιδράσεις με γλυκερά κακοφτιαγμένα φτιασιδώματα - σα λασπερές λακκούβες με απόνερα, τις ραίνουμε με κατακόκκινα πλαστικά ροδοπέταλα, που επιπλέουν άχαρα, κολλώντας πάνω στον πολτό των ενοχικών μας εμμονών. Όχι μόνο για να τις κρύψουμε από τα ξένα μάτια, μα και για να μη βουτήξουμε τη συνείδησή μας στις λάσπες. Στις σκοτεινά, μα πέρα για πέρα αληθινά κι άτρωτα μύχια της ύπαρξής μας δηλαδή.

Χωρίς να είναι πραγματικά η δυσωδία τους που μας καταδιώκει, μα ο φόβος των άλλων, που μας είπαν ότι είναι βρωμερά και μαύρα σαν την κόλαση. Έτσι ενοχοποιούμε κι αφορίζουμε τον πραγματικό μας εαυτό, σκεπάζοντας την έμφυτη ζήλια του πρωτότοκου Κάιν με αδελφική σκοτεινή αγάπη, τον ερωτικό κατασπαραγμό με ρομαντικές καρδούλες, την ανακούφιση που μας προσφέρει η δυστυχία των άλλων με απολαυστικά, κροκοδείλια δάκρυα. Σκορπίζουμε ψεύτικη θετική ενέργεια και σπασμωδικά χαμόγελα, με τον πανικό της ερασιτεχνικής απάτης να προδίδει τις βαθύτερες προθέσεις μας. Και με το μικρό παιδί μέσα μας, κλειδωμένο στο υπόγειο, να μη σταματά να μας βασανίζει, θυμίζοντάς μας συνέχεια ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Όταν όμως το σαθρό οικοδόμημα της προσωπικότητάς μας αρχίζει να τρίζει στα κάλπικα θεμέλιά του, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τα φαλτσέτα των κακοπαιγμένων μας παραστάσεων, τότε ανακαλύπτουμε τη μεγάλη παρεξήγηση. Ή τη μεγάλη απάτη; Και σκάβουμε κάτω από τα συντρίμμια για να ανακαλύψουμε τις ‘καταπιεσμένες ορμές κι ανάγκες μας’, για να ξεκινήσουμε το δεύτερο, νέο άθλο: να αποτινάξουμε, έστω και εκ των υστέρων, τις υποβόσκουσες προκαταλήψεις μας. Να επουλώσουμε τις πληγές του συκοφαντημένου εαυτού μας, αναγνωρίζοντάς του το ακαταλόγιστο και χίλια μύρια ελαφρυντικά.

Να σπάσουμε τους κανόνες που μας απαγόρευσαν το σπουδαιότερο, να μας αγαπήσουμε, χωρίς βασανιστικές κριτικές και συνεχείς αυτοαπορρίψεις. Οδηγώντας μας, ειρωνικά κι αναπόφευκτα, στο σημείο μηδέν: Στο αρχέγονο, αρχετυπικό εγώ μας. Μόνο που, αντί να το καλωσορίσουμε από την αρχή, έπρεπε πρώτα να περάσουμε από τα χίλια κύματα της τεχνητής, μα υποχρεωτικής, απάρνησής του. Γι’ αυτό, από αφετηρία μετατράπηκε στο έπαθλο του τέλους. Με τα ενδιάμεσα παρελκυστικά εμπόδια –ενοχική τιμωρία ενός προπατορικού αμαρτήματος που δεν υπήρξε ποτέ– να κάνουν ακόμη πιο πολύτιμη την αυτογνωσία του τερματισμού. Στον οποίο τερματισμό και (οφείλει να) κλείνει ο κύκλος, στον ελεύθερο πια, εαυτό μας.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Κάποιος λείπει απόψε απ'την παρέα



Αντίο φίλε, φίλε υπέροχε!
Μπάμπης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 41: “MySpace” on double disc…


Όσοι μελέτησαν Σωκράτη το ξέρουν, οι υπόλοιποι (εμού συμπεριλαμβανομένου) ας πιαστούν από τις περαστικές ιδέες-αφορμές κι ας το μάθουν το απόφθεγμα: «Μη μου στερείς αυτό που δεν μπορείς να μου δώσεις».

Το αντίθετο ήταν κάτι σαν τη γάγγραινα που επί δεκαετίες ταλαιπώρησε το εγχώριο γίγνεσθαι. Χρησιμοποιώ τον αόριστο ηθελημένα. Είμαι αρκετά αισιόδοξος ότι η net age αφήνει τη σφραγίδα της τόσο βαθιά που δεν μπορεί, θα αλλάξει τα μυαλά των μέχρι πρότινος κρατούντων. Και λέω μέχρι πρότινος διότι αν κερδίσουμε μόνον ένα πράγμα απ’ όλο αυτό που γίνεται καθημερινά στις οθόνες μας, αυτό θα είναι ακριβώς η απεξάρτηση απ’ τους κρατούντες, κατέχοντες, αποφασίζοντες κ.ο.κ. Και δεν έριξα τα χαρτιά για να το βρω.

Στο σαββατιάτικο «Το Βήμα» διάβασα ό,τι βγήκε από τη συμμετοχή όλων μας σε μια έρευνα για τη χρήση του internet στις ηλικίες κάτω των τριάντα. Αν κι έχω μάθει σε ανάλογες περιπτώσεις να μην περιμένω τίποτα, χάρηκα που μας βρήκα όλους εκεί. Που εμμέσως αρχίζουν κι ανοίγουν οι πόρτες για να περάσει αυτό το γαμημένο που μας τρώει ώρες ολόκληρες, που το πιστεύουμε όσο τίποτα άλλο, προς το τραπέζι της αποδοχής. Επιτέλους, κάνουμε κάτι εδώ. Κάτι που μας γηράσκει με το σήμερα και το αύριο, όχι με το χθες.

Κάποτε, ερχόταν καλοκαίρι και ξέραμε ότι ο κόσμος που μας διαβάζει, θα παρατούσε μαζί μας τους υπολογιστές και θα έτρεχε στις παραλίες. Το διαδίκτυο ήταν κάπως σα χειμερινό σπορ. Αρχίζω να μην είμαι και σίγουρος πια. Όλες οι εταιρείες ηλεκτρονικών και κινητής τηλεφωνίας έχουν πέσει με τα μούτρα για να μας φέρουν το όνειρο του να μπορείς από οπουδήποτε και φτηνά να είσαι on-line, και στην πιο απομακρυσμένη άκρη του πλανήτη. Θα το δούμε να γίνεται κι αυτό, είναι θέμα χρόνου. Όσου χρειάζεται για να έρθει το μέλλον κάτω.

Την περασμένη Παρασκευή πήρα καθώς γύριζα σπίτι το τελευταίο “Freeze”. Σπάνια το παίρνω, είναι αλήθεια, για τους λόγους που δεν παίρνω και κάποια άλλα περιοδικά. Η ομάδα του, όμως, δούλευε σχεδόν τέσσερις μήνες για να εκδώσει με το τεύχος τη συλλογή “100% Pure Underground” με ηλεκτρονικά σχήματα από όλον τον κόσμο. Ποια η ιδιομορφία της; Τη δηλώνει ο υπότιτλος της: “freeze@myspace compilation”. Είναι το αποτέλεσμα ενός διαγωνισμού που έκανε για να μας φέρει σε επαφή με μουσικούς και συγκροτήματα που δραστηριοποιούνται στον τόπο του MySpace. Επιλέχτηκαν 26 κομμάτια και τυπώθηκαν σ’ ένα πολύ καλό διπλό άλμπουμ. Το πρώτο παρόμοιο εγχείρημα για τα στενά δεδομένα της αγαπημένης μας ψωροκώσταινας. Αν κάποιος δεν στηρίζει τέτοιες προσπάθειες από όπου κι αν προέρχονται, το λιγότερο θα εθελοτυφλεί και το περισσότερο θα ζει στο δικό του φεγγάρι. Τι να τα κάνουμε τα λόγια, χορτάσαμε…

Και το καλό διπλασιάστηκε με το cd του νέου “Sonik” με 11 αδισκογράφητες μπάντες απ’ τη Θεσσαλονίκη. Τολμηρές και έξυπνες επιλογές, τις ψηφίζω κι αυτές.

Επί δύο οι υπενθυμίσεις, λοιπόν, ότι οι κανόνες του παλιού marketing των δισκογραφικών εταιρειών έχουν σπάσει. Ωστόσο, δεν αυταπατώμαι. Ήδη ψάχνουν οι θιγόμενοι τις προσαρμογές τους κι είναι σίγουρο πως συντόμως θα τις βρουν. Η κατά Karl Marx εξέλιξη, βλέπετε. Μέχρι τότε, όμως…

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

(Συνεδριακή) Ενδοεπικοινωνία

- Την ανάγκη για σκύψιμο πάνω στον αγρότη, τον άνεργο, το μικρομεσαίο, τον μη προνομιούχο τόνισαν οι ομιλητές.
- Καταραμένοι φτωχοί. Μια ζωή ντάντεμα θέλουν κι έχουν και πολλές ψήφους. Άκουσες να μιλάει κανείς για ανάγκη σκυψίματος πάνω στους πλούσιους;
- Μήπως επειδή το σκύψιμο γίνεται …κάτω απ’ αυτούς;
- Εννοείς πως οι πολιτικοί στήνονται... δεν το πιστεύεις αυτό, πες μου πως δεν το πιστεύεις αυτό!

- Τέσσερα πυροσβεστικά κατέφθασαν στο χώρο που μαίνονταν η πύρινη λαίλαπα...
- Τα ματ που έφτασαν αμέσως στο χώρο των ταραχών...
- Ο κρατικός μηχανισμός αντέδρασε αστραπιαία...
- Ο εισαγγελέας έδωσε αμέσως εντολή...
- Η αστυνομία έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό...
- Ο υπουργός ενημέρωσε αμέσως τον πρωθυπουργό...
- Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ που έφτασε σε λίγα λεπτά...
- Όλο και πιο πολύ η Ελλάδα αντιγράφει σκηνές απ’το Koyanisqatsi.

- Λέω να κόψουμε τις κακίες, να μην κράζουμε.
- Έχεις δίκιο, να μας απασχολούν μόνο τα όμορφα και τα θετικά που συμβαίνουν γύρω μας.
- Βάλε ν’ακούσουμε και το “Always look at the bright side of life”.
- Δε γίνεται. Δάνεισα το δίσκο και μου τον φάγανε.

- Μ’αρέσει πολύ η αισθαντική Καλογήρου που έπαιζε τη Λαμπέτη...
- Με εκπλήσσεις, για φαν της Ματσούκα σε είχα κόψει... Κάν’ της διαδικτυακή πρόταση γάμου να σε βγάλουν και στις ειδήσεις. Μessage in a google.

- Είμαστε κόμμα του κέντρου είπε ξανά η πρωθυπουργάρα μας.
- Και μας βρίσκετε εύκολα μεταξύ των κεντρικών της Alpha Bank και της Eurobank.

- 22904 άτομα άκουσαν στο myspace το “Over the hill” της Monika.
- Ένας στους τέσσερις να αγοράσει το δίσκο, συν αυτούς που κέρδισε απ’τα live, δέκα χιλιάδες μέσα στο νερό θα πουλήσει το cd της.
- Και χωρίς ευρώ για διαφήμιση. Εγώ νομίζω πως έγινε η Δευτέρα Παρουσία και δεν το πήραμε χαμπάρι.

- Θυμάσαι τον Φρέντυ Γερμανό;
- Αυτόν που εκθέτει καθημερινά η χήρα του;

- Ωραία η συνέντευξη της Fairuz. Λίγα λόγια, πολλά τα συμπεράσματα.
- Σαν Κάλλας που δεν έχει μπλέξει με λαμόγια μου μοιάζει η ζωή της. Τόσος θαυμασμός και τόση μοναξιά. Με κάτι τέτοια χαίρομαι που είμαι ασήμαντος.

- Εσύ είπες ένα τραγούδι για τον πλανήτη ώστε να ξυπνήσουν οι κυβερνώντες;
- To παράδειγμα του Al Gore δείχνει πως ξυπνάνε μόνοι τους και χωρίς τραγούδια.
- Μόλις τελειώσει η πολιτική τους καριέρα.
- Aπεμπλουτισμένο ουράνιο; Τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει…

- Κίμων : Πολύ σωστά ενήργησε ο Γιώργος Παπαν...
- Παρουσιαστής : Καλά ρε ξεφτίλα άνδρα, σε πέταξε απ’το κόμμα δι ασήμαντον αφορμήν και συνεχίζεις να τον γλύφεις; Λίγη περηφάνεια δεν έχεις; Τί παράδειγμα δίνεις στους νέους;
- Κίμων : Βρες μου εσύ μια τόση εύκολη, τόσο ξεκούραστη και τόσο επικερδή δουλειά Νίκο μου κι εγώ δε θα ξαναγλύψω, στο υπόσχομαι.

- Στη διαμάχη Πάγκαλου – Ριζοσπάστη, εμείς με ποιον είμαστε;
- Η διαμάχη που έδωσε στη λέξη δίλημμα νέο νόημα...

- Ωραίο το γαλάζιο φεστιβάλ ακαπέλα τραγουδιού.
- Έγινε επίπληξη στον Αλογό για τη λέξη Κλουζώ που χρησιμοποίησε.
- Τί μου λες;
- Οι λέξεις με τις οποίες έπρεπε να φτιάξει το τραγούδι του ήταν: Μεταρρυθμίσεις, όραμα, ευημερία, σταθερή, πρόοδος, μέλλον, κτίζουμε, μπροστά, αυξήσεις, προβάδισμα, χειροπέδες, συνέπεια, αποφασιστικότητα και διεκδικούμε.

- Μπροστά ο καλλιτέχνης, πίσω μόνο το σκηνικό. Το #1 κλισέ των εξωφύλλων.
- Και το #2;
- Μπροστά ο καλλιτέχνης ανφάς, πίσω η πλάτη του.
- Πήρες άδεια για τη χρήση της φωτογραφίας ή θα ψάχνουμε τον Πανούση για μάρτυρα υπεράσπισης;

- Με την ευκαιρία, πως σου φάνηκε το 12σέλιδο booklet των Μίκρο που έχει μόνο πολύχρωμες γραμμές;
- Σαν δειγματολόγιο της Βιβεχρώμ. Μ’αυτό θα δελεάσουν τους downloaders;
- Δήλωση είναι, πως το γκρουπ ότι έχει να πει το λέει με τα τραγούδια του.
- Ενώ αν δεν υπήρχε καθόλου booklet θα διέφερε η δήλωση;

- Άκου είδηση: Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ, 87 ετών, ζήτησε να παταχθούν οι κατασκευαστές πλαστών αντιγράφων του όπλου του, που στερούν από τη Ρωσία δύο δισ. δολάρια ετησίως.
- Τό κόσμος! Κανένας σεβασμός στα ανθρώπινα, πνευματικά και εφευρετικά δικαιώματα.
- Το μόνο παρήγορο είναι που ούτε στις υποχρεώσεις υπάρχει σεβασμός, άρα έχουμε ισορροπία.

- Να σου αραδιάσω μερικούς από τους μεγαλύτερους εν ζωή καλλιτέχνες και δημιουργούς να πάψεις να κάνεις άσχημες σκέψεις;
- Κάνε την προσπάθειά σου.
- Άννα Καλουτά (87), Ιάκωβος Καμπανέλλης (85), Σπύρος Καλογήρου (85), Γιάννης Δαλιανίδης (84), Ευγένιος Σπαθάρης (83), Καίτη Γκρέϋ (83), Μίμης Πλέσσας (83), Μίκης Θεοδωράκης (82), Νίκος Κούνδουρος (81), Σπύρος Ζαγοραίος (79), Δόμνα Σαμίου (79), Χρόνης Αηδονίδης (79), Ειρήνη Παππά (78).
- Ξέρεις κανέναν που θέλει να αγοράσει (αυθεντικό) Καλάσνικοφ;

- Ωραία τα είπαμε και σήμερα.
- Και χωρίς κακίες!

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Greek trivia

28/6, 9 π.μ. Ζωοδόχου Πηγής
Τρελή χημική ουσία επιτίθεται καίγοντας τα σωθικά των περαστικών, που τρεκλίζουν σιχτιρίζοντας.
Ζωοδόχου Πηγής 3μ.μ.
Μετά από 6 ώρες το αέριο καταδρομέας συνεχίζει να σκορπά δάκρυα στους ανυποψίαστους διαβάτες.
Συμπέρασμα: Ή ανακαλύφθηκε φυσική πηγή δακρυγόνου στα Εξάρχεια ή η συνεχόμενη έκλυσή του σε στρατηγικά σημεία είναι το νέο σχέδιο για την άλωση του ‘άβατου των Εξαρχείων’.

-----------------------------------

«Θεωρώντας ότι όλοι έχουμε δικαίωμα να γίνουμε συνεπιβάτες στο όνειρο, προτείνουμε να μην κάθεστε να βλέπετε τα τρένα να περνούν… Όταν μπορείτε να γίνετε πανίσχυροι παίκτες, βάζοντας τρικλοποδιά στην αντιπαθητική μοναξιά».
Το πρακτορείο συνοικεσίων ELITE κάνει άνοιγμα και στα μπακούρια του ροκ. Γιατί ροκ ξε-ροκ, βαριά η καλογερική…

-----------------------------------

Ομαδικό μήνυμα στο κινητό από τη Γραμματεία Προστασίας Δασών: «Προστατεύστε τα δάση από τη φωτιά. Ας παραδώσουμε στη νέα γενιά τους πνεύμονες οξυγόνου ζωντανούς.»
Τώρα αυτό το έστειλαν, μπας και κατά τύχη το λάβει α. ο εμπρηστής που ετοιμάζει το μηχανισμό, συγκινηθεί και τα βροντήξει επί τόπου β. οι αρμόδιοι για το συντονισμό των επιχειρήσεων πυρόσβεσης, για να αντιμετωπίσουν σωστά την ‘πύρινη λαίλαπα’, στην περίπτωση που το αυτί του παραπάνω εμπρηστή δεν ιδρώσει;
Εκτός κι αν πιστεύουν ότι οι φωτιές μπαίνουν από όλους εμάς που καίμε τα ξερά χόρτα μας, κι είπαν να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του.

-----------------------------------

Ανακύκλωση για τα μπάζα.
Λέγαμε κι εμείς τόσα χρόνια ότι στον τόπο μας δεν γίνεται ανακύκλωση και να που στους δρόμους της Αθήνας εμφανίστηκαν οι νέοι μπλε κάδοι απορριμμάτων. Μάλιστα το σύστημα που εφαρμόζεται είναι ριζοσπαστικό και βάζει τα γυαλιά στις παραδοσιακές μεθόδους ανακύκλωσης του εξωτερικού. Είναι το λεγόμενο σύστημα ‘κοκτέιλ’, ή αλλιώς όλα σε ένα. Στο φωτεινό δρόμο που χάραξε ο Vidal Sassoon, οι μπλε κάδοι φέρνουν την ενοποίηση και στην ανακύκλωση, αφού δέχονται όλα τα ανακυκλώσιμα υλικά μαζί: χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο και πλαστικό. Ελλείψει μάλιστα περαιτέρω οδηγιών, οι πολίτες εφάρμοσαν με ενθουσιασμό την ιδέα της ενοποίησης και στις ίδιες τις σακούλες τους, ρίχνοντας σε αυτές όλα τα υλικά ανακατεμένα. Κάποιοι μάλιστα, εμπνευσμένοι από την ευκολία της ανακύκλωσης και βλέποντας ότι η ενοποίηση ενυπάρχει ήδη στη φύση των απορριμμάτων, τα οποία –τι στο διάλο–, ή χάρτινα ή πλαστικά ή γυάλινα ή αλουμινένια είναι, πετάνε μεγαλόψυχα στους μπλε κάδους όλα τους τα σκουπίδια, ανακουφίζοντας έτσι τις φουλαρισμένες χωματερές!
Ένα μόνο με προβληματίζει: Πού άραγε λειτουργούν τα συνεργεία διαλογής, όπου φιλότιμοι εργαζόμενοι λύνουν τις σακούλες και ξεδιαλέγουν τα σκουπίδια με τα χεράκια τους;
(Προφανώς εκεί που γίνεται πραγματικά η ανακύκλωση, δηλαδή στη χώρα της φαντασίας μας).

-----------------------------------

Για πόσο καιρό ακόμα θα μαθαίνουμε λεπτομέρειες για το πεπτικό σύστημα του Χριστόδουλου;

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

It isn't my fault that I’m strange…

Τί είναι ρατσισμός; Ρατσισμός δεν είναι το υποτιμητικό λοξό βλέμμα στο λεωφορείο; Ρατσισμός δεν είναι το «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά..»; Ρατσισμός δεν είναι η ασπρόμαυρη σκέψη; Ρατσισμός δεν είναι η ανόητη χρήση της «στατιστικής»; Ρατσισμός δεν είναι οι άνθρωποι σαν αριθμοί; Ρατσισμός δεν είναι το να θεωρείσαι ανώτερος επειδή απλώς και μόνο τυχαίνει να ζεις στα ίδια χώματα που περπάτησαν πολύ παλιά κάποιοι μεγάλοι; Ρατσισμός δεν είναι να θεωρείς κάποιους άλλους «μάζα» (τη στιγμή που διεκδικείς για τον εαυτό σου μια αυτόβουλη και διακριτή ύπαρξη;) Και μήπως τελικά ρατσισμός δεν είναι το να αποδίδεις ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά σε σύνολα ανθρώπων;

Δεν είναι εύκολο να χτυπήσουμε το ρατσισμό. Το ρατσισμό γύρω μας, το ρατσισμό μέσα μας. Γιατί ο ρατσισμός και η εξάπλωση του βρίσκει έδαφος γόνιμο σε μια εκπαίδευση που μας μαθαίνει την ασπρόμαυρη απλοϊκή σκέψη, σε Μ.Μ.Ε. που εμπορεύονται φόβο και απάθεια, σε πολιτικούς που ψαρεύουν ψήφους σε θολά νερά... Γιατί πλέον οι φορείς του ρατσισμού δεν είναι περιορισμένοι και μαντρωμένοι στα παλιά γνωστά ιδεολογικά σχήματα. Μπροστάρης του μετώπου κατά του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον και η ακροδεξιά, τα τείχη έχουν πέσει και οι ιδεολογίες του μίσους έχουν εξαπλωθεί σε όλο το πολιτικό φάσμα. Και έτσι ο ιός του ρατσισμού επωάζεται ήσυχα και ύπουλα, σαν τον ιό του AIDS! Μέχρι που κάποια στιγμή ξεσπάει... Απρόβλεπτα και βίαια...

Αλήθεια δεν ξέρω το κατά πόσον διοργανώσεις όπως το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μπορούν πράγματι να αλλάξουν την κατάσταση. Ξέρω όμως ότι τέτοιες διοργανώσεις δηλώνουν μια παρουσία, δηλώνουν ότι υπάρχουν ακόμη αντισώματα... Φέτος το φεστιβάλ έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα (ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής, αλλαγή χώρου μετά από γελοία απόφαση του αρτηριοσκληρωτικού πρυτανικού (διάβαζε: αστυνομικού) συμβουλίου του πανεπιστημίου της Αθήνας, κ.α.) και έχει όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη στήριξης! Ψάχνετε επιπλέον αφορμές για να βρεθείτε το προσεχές τριήμερο στην πλατεία Πρωτομαγιάς (πίσω από το Πεδίο του Άρεως); Οι πολυποίκιλες μουσικές: από φωνητικά σύνολα των Βαλκανίων μέχρι hip hop, από επιμένοντες παλιοροκάδες (Σπυριδούλα) μέχρι φρέσκα δυναμικά γυναικεία σχήματα (Katrin the Thrill, Meanie Geanies), και από ελληνικό έντεχνο μέχρι jazz (με το tribute στον πρόσφατα χαμένο Κώστα Κουβίδη). Προβολές, συζητήσεις, θεατρικά δρώμενα, πολυεθνική κουζίνα από κάθε άκρη της γης, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, συνθέτουν μια πολύχρωμη γιορτή, μακριά από την αγέλαστη σοβαροφανή αριστερίλα, μια γιορτή η οποία περιμένει τη στήριξη και τη συμμετοχή του κάθε μετανάστη. Γιατί όλοι μας είμαστε με κάποιον δικό μας, πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο μετανάστες!
Και ξένοι...

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

(Special TV) Ενδοεπικοινωνία

- Είδα εφιάλτη πως ήμουν καλεσμένος σε εκπομπή του Παπαδόπουλου.
- Και σου είπα να μην τρως μετά τις εννιά.
- Ήταν ροκ το κόνσεπτ. Μια ορχήστρα έπαιζε και τραγουδούσαν διάφοροι. Σαδίκης, Παυλίδης, Νάστας, Πέρτσινος, Αγγελάκας...
- Έκανες και επίδειξη των χορευτικών σου δεξιοτήτων ή μόνο ντερλίκωσες;
- Ναι, χόρεψα μπλουζ με τη Δέσποινα Γλέζου. Αϊ, παράτα με...

- Θα προτιμούσαν να τους κόψεις το πουλί...
- Ψωμιάδης, Αρναούτογλου...
- ...παρά να τους κόψεις την τηλεόραση.
- Όπως το θέτεις δεν μπορώ να αναφέρω τη Λιάνα, την Άντζελα...

- Με 270 εκατομμύρια ευρώ κάτω απ’το μαξιλάρι της ξυπνάει κάθε πρωτοχρονιά η ΕΡΤ, τόσα μαζεύονται απ’τις συνδρομές μας.
- Και πανηγυρίζει που έχει 5% ακροαματικότητα, την βλέπει δηλαδή μισός τηλεθεατής στους δέκα. Αν και τα δέκα εκατομμύρια συνδρομητών είχαν ανοιχτή τηλεόραση μόνο των 500 χιλιάδων θα ήταν στα κανάλια της ΕΡΤ. Αν οι μισοί την είχαν ανοιχτή μόνο 250 χιλιάδες θα έβλεπαν, θα πλήρωναν όμως και οι υπόλοιποι 9.750.000 για ένα προϊόν που δεν καταναλώνουν.
- Σα να υποστηρίζεις την ΑΕΚ, τον Άρη ή κάποια άλλη μεγάλη ομάδα και σε υποχρεώνουν να έχεις διαρκείας στον Ιωνικό κι ας μην πας ποτέ στο γήπεδό του. Νόμπελ εμπορίου υπάρχει να της δώσουν;
- Και χάρη σε νόμο του πασόκ, τον κώλο σας κάτω να βαράτε, τη συνδρομή θα την πληρώνετε είπε ο τεχνοκράτης πρόεδρός της σε επιτροπή της Βουλής (όχι μ’αυτές τις λέξεις αλλά το νόημα ήταν αυτό).

- Οι συγγραφείς χρησιμοποιούν το ψέμα για να πουν την αλήθεια, ενώ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν το ψέμα για να την καλύψουν.
- Δικό σου; Σε βάρεσε η έμπνευση;
- Στο V for Vendetta το άκουσα. Του σεναριογράφου υποθέτω.

- Και τώρα καλούμε στη σκηνή, είπε ο γυιος της Νταϊάνα, τους GBH, ένα από τα αγαπημένα γκρουπ της μαμάς...
- Το είδα στις ειδήσεις γιαυτό άντε να κοροϊδέψεις κανέναν άλλον. Κάτι πρώην μορφονιούς απ’το Birmingham κάλεσε που τραγούδησαν το “Rio”.

- Δουλειά δεν έχουν μερικοί, ανεβάζουν trailer και αποσπάσματα από σήριαλ στο youtube.
- Αυτό δεν είναι τίποτα. Ξέρω κάποιον που ανεβάζει σε μπλογκ τις συνομιλίες με τον εαυτό του!

- Ημίωρη εβδομαδιαία εκπομπή ξεκινάει το Mega για να προλαβαίνει να προβάλλει όλα τα βίντεο αστυνομικής βίας που φτάνουν στα χέρια του.
- Θα την παρουσιάζει ο Μπαλάσκας και το Cop killer επιλέχτηκε για σήμα της.

- Τατιάνα 40, Λαμπίρη 44, Δρούζα 40, Μπάρμπα 24...
- Τι μετράς, τα εκατομμύριά τους;
- … Μενεγάκη 40, Καραβάτου 40, Χρουσαλά 50, Σκορδά 50...
- Για νούμερα τις AGB μιλάς;
- … Θρασκιά 30, Μελέτη 60, Αλιμπέρτη 24, Βέφα 20...
- Θα με σκάσεις...
- ... Λόη 18, Μπίλιω 40, Ανίτα 28, Κουβελογιάννη 16, Τρυφίδου 40...
- Θα πάει μακριά η βαλίτσα;
- Μετράω τις ώρες που είναι κάθε μήνα οι κατίνες στην τηλεόραση.
- Πάνω από εξακόσιες ώρες και η λίστα έχει κι άλλες. Απορείς μετά που ο Παπαχελάς εξορίστηκε στη μεταμεσονύκτια ζώνη.

- Χαχαχαχαχα...
- Do they clean you eggs?
- Γελάω με τον πρόεδρο της ΕΡΤ που θα πουλήσει τις καταπληκτικές της εκπομπές σε αναδυόμενες αγορές.
- Θα τρελαθούν οι κινέζοι με το Λυριτζή, την Τσαπανίδου, τη Δρούζα, τη Μπίλιω, το καφενείο της Παπαδοπούλου, τις συνεντεύξεις του Λευτέρη, την Κυριακή στο χωριό, το νηστικό αρκούδι, το κυριακάτικο τραπέζι...
- Άσε που η Δρούζα έχει η ίδια τα δικαιώματα. Κι ο Αυγερόπουλος πουλάει μόνος του τον Εξάντα στα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ.
- Ένα σήριαλ έχει όλο κι όλο, τη Λούφα και παραλλαγή αλλά αυτό έχει χιούμορ που μόνο αν είσαι Έλληνας πιάνεις... Εκτός αν πουλήσει το Χριστό που ξανασταυρώνεται. Ή τους πανηγυρισμούς της Eurovision.
- Λες ο γάτος να πουλήσει τα αργεντίνικα μεταγλωτισμένα σήριαλ για ελληνικά;

- Έβγαλα την εξάτμιση. Άκου ήχο, δεν είναι κάβλα;
- Μη με διακόπτεις, κόβω ένα μαϊμού τιμολόγιο για να λουφάρουμε ΦΠΑ.
- Κι αν μας πιάσουν;
- Το λαδάκι γιατί ανακαλύφτηκε;
- Δες τους εγκληματίες, καίνε πάλι τα δάση. Έπρεπε να τους κρεμάνε.
- Τι με νοιάζει; Εγώ όπως ξέρεις πάντα επιλέγω θάλλασα.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 40: απευθείας σύνδεση!

Μπορεί να μην ξέρουν τι θέλουν –που δεν ξέρουν– αλλά πάντοτε ξέρουν τι τους αρέσει. Ε, δώστους αυτό!

Ή κάπως έτσι. Τη διατύπωση επακριβώς δεν τη θυμάμαι, όπως μου διαφεύγει και σε ποιο από τα κεφάλαια του βιβλίου του David Riesman «Το Μοναχικό Πλήθος» αναφέρονταν όλα αυτά. Αλήθειες του 1949 (!), έπρεπε να είχε υπότιτλο. Πού να ήξερε τι προφήτευε ο άνθρωπος! Σε κάθε περίπτωση πάνω σ’ αυτόν τον πολύ απλό σκεπτικιστικό κανόνα χτίστηκε ολόκληρη η σύγχρονη διαφήμιση, αλλά και η επιχειρηματικότητα (συμπεριφορά κατ’ ουσία) των Μ.Μ.Ε. της ιδιωτικής, αυτής της τωρινής που καμαρώνουμε.

Οι ειδήσεις ήταν εδώ και δεκαετίες ένα προϊόν. Πλέον είναι περισσότερο από ποτέ. Και ως τέτοιες υπόκεινται σε ευθείς κανόνες πωλήσεων. Όταν, δε, υπάρχουν στη μέση εγγυήσεις προς τους εκάστοτε διαφημιστές για συγκεκριμένη «κυκλοφορία», όπως και συμβαίνει, προτιμάται η ασφαλής και άνετη οδός του εμπορίου με το μικρότερο ρίσκο, παρά του πιο ελεύθερου. Ακούμε παντού για την ελεύθερη αγορά, στην αγορά των ειδήσεων, ωστόσο, ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει, όσο κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται περίεργο.
Πώς μας θέλουν να είμαστε τα Μ.Μ.Ε.;
Ανεκτικοί,
να μην κάνουμε επαναστάσεις,
να μην έχουμε νεύρο,
να μην επιζητούμε αλλαγές,
να είμαστε απαθείς.
Και εντάξει, από ένα σημείο και μετά μπορώ να καταλάβω ότι δεν απείχε στην ύλη εκπαίδευσης, στους στόχους και στην υλοποίησή τους ένας διευθυντής αλυσίδας σουπερμάρκετ με ένα διευθυντή έκδοσης ή διευθυντή ειδήσεων. Οι μέθοδοι, οι τακτικές και τα «κόλπα της δουλειάς» είναι απόλυτα κοινά στο βασικό τους σκελετό, αλλάζουν μονάχα στις ιδιαιτερότητες και στις λεπτομέρειες του αντικειμένου.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το τι θέλουν και σπρώχνουν όλους αυτούς τους νέους στα και καλά εργαστήρια δημοσιογραφίας. Που μετά βγαίνουν σωρηδόν, με όνειρα και ανεπτυγμένο θέλω ότι θα κάνουν ένα παιδαγωγικό λειτούργημα (έτσι τους λένε) και όσους γνωρίζω τουλάχιστον φτάνουν να δουλεύουν ατελείωτες ώρες χωρίς πρόσληψη, με δελτία παροχής υπηρεσιών και σχέσεις εργασίας που ούτε καν υφίστανται πέρα από τα λόγια, για να μπορούν οι μονοπωλητές συντεχνίτες του χώρου να έχουν τις «απευθείας συνδέσεις» τους ανά μισή ώρα από οπουδήποτε και για οτιδήποτε.

Την πυρο-εβδομάδα που μας πέρασε πραγματικά τα λυπήθηκα αυτά τα παιδιά. Ήταν το πιο θλιβερό θέαμα μετά τις ατέλειωτες εκτάσεις καμένου δάσους που κάπνιζαν.

Εκτιμώ ειλικρινά τον οποιοδήποτε που δεν έχει άλλους πόρους και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ζήσει δουλεύοντας και κάνοντας ό,τι χρειάζεται για αυτό. Είναι άξιος σεβασμού. Τους άλλους, όμως. Τους εμπόρους ονείρων. Τους παραμυθάδες. Τους καλοπληρωμένους εκμεταλλευτές. Όλους αυτούς ούτε να τους βλέπω δε θέλω.

Το σκίτσο το βρήκα στην προσωπική σελίδα του Θανάση Βέμπου στη διεύθυνση www.vembos.gr. Αν θέλετε να διαβάσετε μια διαφορετική θέση πάνω στην επικαιρότητα, ρίξτε της μια βόλτα (το link «Μάιος 2005» αξίζει κι ας είναι παλιό).

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Moving out to suburbia

Το σημείο μηδέν στα δύο μέτρα. Τα χαρτόκουτα περιμένουν να γεμίσουν, τα ντουλάπια και τα ράφια να αδειάσουν. Ραντεβού με τους μεταφορείς κλεισμένο, να κουβαλήσουν στα χέρια τους τη ζωή μου ολόκληρη. Τεμαχισμένη, πρόχειρα δεμένη και οριακά αβέβαιη. Οδηγώντας τη σε δρόμους φαρδύτερους και καθαρότερους. Μακριά από το εν βρασμώ τσιμέντο και τις γκρίζες αναθυμιάσεις. Τους απολαυστικά λιποθυμικούς, άνευ κλιματισμού καύσωνες, τα ζοφερά χνώτα των αποχετεύσεων. Από τις καλημέρες των κλάξον και της μπόχας, από τα σκατά των περιστεριών στα πεζοδρόμια. Χωρίς να τρεμοπαίζουν πια στο τζάμι τα εκατομμύρια φωτάκια της πόλης, σηματοδοτώντας την απόσταση με τους πάντες και τα πάντα. Ούτε γλυκές αστικές καταθλίψεις, με soundtrack την αδιάκοπη υπόκωφη βοή της πόλης.


Όχι πια ποτά της τελευταίας στιγμής, ούτε πνιγμένα τρεκλίσματα μέχρι την εξώπορτα. Και σίγουρα όχι στη δουλειά με τα πόδια. Τέλος στις βαριές σακούλες σούπερ μάρκετ στα χέρια, στους αντίλαλους από τις συναυλίες του Λυκαβηττού, στους ασφυκτικούς καπνούς από τα φλεγόμενα αστυνομικά τμήματα - για εκ του ασφαλούς, στο απυρόβλητο διαμέρισμα, συγκινήσεις. Το πιο πικρό αντίο, στην αίσθηση να είμαι και εγώ ένα τόσο δα κύτταρο αυτού του ασθμαίνοντος οργανισμού κτιρίων, δρόμων και ανθρώπων, να ζω, να υποφέρω και να λυτρώνομαι μαζί του. Σε μια πορεία διαρκούς ανόδου και πτώσεως, να διαδέχεται η μια την άλλη, ματαιώνοντας τις περίσσιες προσδοκίες κι αφήνοντας το γλυκό ίλιγγο του rollacoaster. Σαν τη μέρα της μαρμότας, ούτε νομίζεις, ούτε και θες να τελειώσει, μα αυτή η μέρα δε φτιάχτηκε για να κρατήσει για πάντα. Όπως καμία μέρα άλλωστε.

Τώρα αντί για φθαρμένο μπετόν από τα τζάμια μου θα βλέπω πράσινο. Ωραίο, υγιές, ξενέρωτο πράσινο. Και δε θα καίγομαι πια από τη ζέστη, ούτε θα μαυρίζω τα πνευμόνια μου από τα καυσαέρια. Θα διαλύω τα ζόρια μου και τις τοξίνες μου στα χλωριωμένα καθαρτικά ύδατα της γειτονιάς. Θα μειωθούν τα delivery και θα αυξηθούν τα τάπερ. Και θα μπαίνω στο συνεπές, ψυχρό κι αδιάφορο μετρό, στο δρόμο προς την πόλη και πάλι πίσω στα προάστια. Ψάχνοντας να βρω και πάλι μια νέα ισορροπία, με τον υπόγειο φόβο μην πνιγώ στις τακτοποιημένες διαδρομές της suburbia. Που με την ησυχία και την τάξη της με τρομάζει.

Τα φώτα όμως της πόλης δε σβήνουν ποτέ, μα θα ‘ναι πάντα εκεί, γνώριμα και δικά μου, καλώντας με και πάλι μέσα τους. Κι αυτή τη φορά θα είναι η ενδιάμεση διαδρομή που θα με ξεσηκώνει, στο ασταμάτητο πέρα δώθε της επιστροφής μου στο κέντρο. Και θα μεγαλώνει τη λαχτάρα μου να το ρουφήξω και να το γευτώ, μέχρι να γίνομαι και πάλι ένα μαζί του.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati