Από τότε που –με την καθέλκυση του mic blog στους διαδικτυακούς ωκεανούς– γράφω κάθε βδομάδα ένα εντιτόριαλ, δεν έμεινα ποτέ από θέματα, σκέψεις, ιδέες. Εκτός από τώρα, αργά απόγευμα Κυριακής. Ακύρωσα οικειοθελώς ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στο μυαλό μου, το άδειασα κι αποφάσισα να ανοίξω απλώς μια σελίδα στο word και να γράψω on time, αποκλειστικά με το αυθόρμητο μου της στιγμής. Ήδη λίγες σειρές μετά την πρώτη λέξη, νιώθω όπως όταν ανέβαινα μετά από χρόνια στο ποδήλατο που είχα εγκαταλείψει σε μονοψήφια ηλικία. Ναι, καιρό είχα να αφήσω στην άκρη τα πάντα και να μιλήσω για αυτά που δεν ενδιαφέρουν απολύτως κανέναν, αλλά εμένα μου γέμισαν τη μέρα.

Βασικά στην αρχή δεν το πολυπίστεψα, αλλά τελικά μόνον όταν το ημερολόγιο φτάνει στις δεκαπέντε του Ιούλη μπορείς να κάνεις ανέμελα πράγματα και ανέμελα τα πράγματα. Μόλις την Παρασκευή βρεθήκαμε με μια παρέα μετά από καιρό. Έξι νοματαίοι. Όλοι μιλούσαν για το πού και πώς λογαριάζουν να περάσουν τις διακοπές. Τι βιβλία θα πάρουν μαζί τους (οι μισοί, οι υπόλοιποι το ρίχνουν στο ξενύχτι και το σεξ). Ακόμη και τα μαγαζιά κι η βόλτα στο κέντρο αρχίζει να αλλάζει χαρακτηριστικά θες δε θες. Τελείωσαν οι σειρές της κυρά Στέλλας, οι θηρευτές των κεντρικών δελτίων ειδήσεων την έκαναν με πηδηματάκια για τις παραλίες, ο κυριακάτικος Τύπος μοιάζει πιο λάιτ από πριν. Ή απλά όλα μου φαίνονται τόσο χαλαρά επειδή εγώ το επιζητώ; Είναι αυτό που οι ψυχολόγοι περιγράφουν ως προβολή της ανάγκης κάποιου στους άλλους και το περιβάλλον του; Καλά, ίσως το ψάξω από Σεπτέμβρη…

Προς το παρόν θα σας πω ότι σήμερα βρήκα την ευκαιρία να ξανακούσω παλιά πράγματα και το ευχαριστήθηκα δεόντως. Τι τριπ κι αυτό να ψάχνεις συνέχεια καινούργιες κυκλοφορίες, να είσαι στην τσίτα ενήμερος, να έχεις κατασταλαγμένη άποψη, να προτείνεις κ.λπ. Έρχεται η ώρα που διαπιστώνεις ότι το “Face To Face” των Kinks πρέπει να είναι στα «προς ακρόαση» κάτι μήνες, ακριβώς από κάτω του επίσης στην αναμονή είναι το “More Adventures In Lying Down…” των The Dylan Group, ενώ εκείνο το “Waltz For Koop” ίσως και να έχει να παιχτεί από το… περσινό καλοκαίρι (!). Κάποτε, όλα αυτά θα μπουν στο ζύγι και τότε το καντάρι θα γείρει κι εμείς θα μάθουμε αν κερδίσαμε ή χάσαμε που ήταν επιλογή μας να το κάνουμε έτσι κι όχι αλλιώς.

Όταν μπήκε η χρονιά μου δώρισαν ένα ημερολόγιο 2007 comics («12 comics για 12 μήνες»). Το είχα περιεργαστεί ελάχιστα μέχρι χθες και περιττό να πω ότι δεν το έχω χρησιμοποιήσει ούτε μια φορά. Ντροπή, αφού το κοντινό μου πρόσωπο που σκέφτηκε να μου το φέρει μπορεί και να με διαβάζει τώρα. Ε, λοιπόν στο μήνα Ιούλιο έχει μια πανέξυπνη ιστοριούλα του συνομήλικού μου Σπύρου Δερβενιώτη με ένα χοντρό στην παραλία, σύνηθες στο 99% των ματιών των λουομένων στη χώρα της καλοφαγίας και της άφθονης πόσης. Του χρόνου αν είμαστε καλά θα το θέσω υπόψη σας εγκαίρως και όχι έξι και μισό μήνες μετά. Προς το παρόν σας πασάρω στο blog του Δερβενιώτη που βρήκα αρκούντως ενδιαφέρον στη διεύθυνση derveniotis.blogspot.com.

Πάνος Πανότας