Μπορεί να μην ξέρουν τι θέλουν –που δεν ξέρουν– αλλά πάντοτε ξέρουν τι τους αρέσει. Ε, δώστους αυτό!

Ή κάπως έτσι. Τη διατύπωση επακριβώς δεν τη θυμάμαι, όπως μου διαφεύγει και σε ποιο από τα κεφάλαια του βιβλίου του David Riesman «Το Μοναχικό Πλήθος» αναφέρονταν όλα αυτά. Αλήθειες του 1949 (!), έπρεπε να είχε υπότιτλο. Πού να ήξερε τι προφήτευε ο άνθρωπος! Σε κάθε περίπτωση πάνω σ’ αυτόν τον πολύ απλό σκεπτικιστικό κανόνα χτίστηκε ολόκληρη η σύγχρονη διαφήμιση, αλλά και η επιχειρηματικότητα (συμπεριφορά κατ’ ουσία) των Μ.Μ.Ε. της ιδιωτικής, αυτής της τωρινής που καμαρώνουμε.

Οι ειδήσεις ήταν εδώ και δεκαετίες ένα προϊόν. Πλέον είναι περισσότερο από ποτέ. Και ως τέτοιες υπόκεινται σε ευθείς κανόνες πωλήσεων. Όταν, δε, υπάρχουν στη μέση εγγυήσεις προς τους εκάστοτε διαφημιστές για συγκεκριμένη «κυκλοφορία», όπως και συμβαίνει, προτιμάται η ασφαλής και άνετη οδός του εμπορίου με το μικρότερο ρίσκο, παρά του πιο ελεύθερου. Ακούμε παντού για την ελεύθερη αγορά, στην αγορά των ειδήσεων, ωστόσο, ελεύθερη αγορά δεν υπάρχει, όσο κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται περίεργο.
Πώς μας θέλουν να είμαστε τα Μ.Μ.Ε.;
Ανεκτικοί,
να μην κάνουμε επαναστάσεις,
να μην έχουμε νεύρο,
να μην επιζητούμε αλλαγές,
να είμαστε απαθείς.
Και εντάξει, από ένα σημείο και μετά μπορώ να καταλάβω ότι δεν απείχε στην ύλη εκπαίδευσης, στους στόχους και στην υλοποίησή τους ένας διευθυντής αλυσίδας σουπερμάρκετ με ένα διευθυντή έκδοσης ή διευθυντή ειδήσεων. Οι μέθοδοι, οι τακτικές και τα «κόλπα της δουλειάς» είναι απόλυτα κοινά στο βασικό τους σκελετό, αλλάζουν μονάχα στις ιδιαιτερότητες και στις λεπτομέρειες του αντικειμένου.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το τι θέλουν και σπρώχνουν όλους αυτούς τους νέους στα και καλά εργαστήρια δημοσιογραφίας. Που μετά βγαίνουν σωρηδόν, με όνειρα και ανεπτυγμένο θέλω ότι θα κάνουν ένα παιδαγωγικό λειτούργημα (έτσι τους λένε) και όσους γνωρίζω τουλάχιστον φτάνουν να δουλεύουν ατελείωτες ώρες χωρίς πρόσληψη, με δελτία παροχής υπηρεσιών και σχέσεις εργασίας που ούτε καν υφίστανται πέρα από τα λόγια, για να μπορούν οι μονοπωλητές συντεχνίτες του χώρου να έχουν τις «απευθείας συνδέσεις» τους ανά μισή ώρα από οπουδήποτε και για οτιδήποτε.

Την πυρο-εβδομάδα που μας πέρασε πραγματικά τα λυπήθηκα αυτά τα παιδιά. Ήταν το πιο θλιβερό θέαμα μετά τις ατέλειωτες εκτάσεις καμένου δάσους που κάπνιζαν.

Εκτιμώ ειλικρινά τον οποιοδήποτε που δεν έχει άλλους πόρους και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ζήσει δουλεύοντας και κάνοντας ό,τι χρειάζεται για αυτό. Είναι άξιος σεβασμού. Τους άλλους, όμως. Τους εμπόρους ονείρων. Τους παραμυθάδες. Τους καλοπληρωμένους εκμεταλλευτές. Όλους αυτούς ούτε να τους βλέπω δε θέλω.

Το σκίτσο το βρήκα στην προσωπική σελίδα του Θανάση Βέμπου στη διεύθυνση www.vembos.gr. Αν θέλετε να διαβάσετε μια διαφορετική θέση πάνω στην επικαιρότητα, ρίξτε της μια βόλτα (το link «Μάιος 2005» αξίζει κι ας είναι παλιό).

Πάνος Πανότας