Archives

Monday’s Editorial # 35: ξου κακέ dialer!

Όταν όλοι οι παροχείς internet δίνουν τα ADSL πακέτα τσάμπα, εγώ έχω ακόμη καλωδιακή ISDN σύνδεση. Ακούγεται γραφικό; Είναι επειδή είναι. Ωστόσο, το έχει το κόστος του, όπως θα διαπιστώσετε και αφού χρειάστηκε να το διαπιστώσω εγώ κι η ξεροκεφαλιά μου πρώτα. Η αθωότητα περισσεύει. Το πολυαγαπημένο και γοητευτικότατο net είναι μια ζούγκλα.

Μόλις βγήκε ο χρόνος, το antivirus έληξε. Ο κακομοίρης ο Presario, όσο κακόμοιρο μπορεί να είναι ένα μηχάνημα, με προειδοποιούσε έκτοτε καθημερινώς. Εγώ, όμως, τον έγραφα, για να μην πω ότι με ενοχλούσε κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο που πολλές φορές αναβάλω πράγματα περιμένοντας το ώριμο του χρόνου ή μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα. Είναι κι η παγίδα με τα σπασμένα προγράμματα που αλλάζουν χέρια μέσω φίλων κ.λπ.. Μέχρι που μου την φόρεσε κανονικά ένας ιός τύπου dialer (backdoor spybotter κι έτσι). Πρόκειται για μικρά λογισμικά (.exe) που αλλάζουν τις ρυθμίσεις του μόντεμ σου χωρίς να το καταλαβαίνεις και σου ρίχνουν τη σύνδεση από το σύνηθες αριθμό του παροχέα σου σε άλλον αυξημένης χρέωσης των σειρών 90xxx…, ή 00xxx…, κάτι σα να καλείς ιθαγενή στην Παπούα μέσω INMARSAT ένα πράμα. Μου συνέβη το δεύτερο, από κατέβασμα βίντεο κατά πάσα πιθανότητα παρά από attachment σε e-mail (κυκλοφορούν και τέτοιοι). Το μπουγιουρντί μου πήγε 147 ευρώπουλα. Φτηνά, όταν θα μπορούσε να είναι ολόκληρες χιλιάδες. Η πείρα μ’ έκανε να τον καταλάβω πολύ γρήγορα, από την όλη συμπεριφορά του κομπιούτερ μου, παρά η τύχη.

Είναι κι ο λόγος που γράφω αυτό το post. Υπάρχουν πάμπολλοι νέοι χρήστες που σε ανάλογη περίπτωση θα γίνονταν θύματα με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Θα έχαναν και τα σώβρακα.

Το πρώτο θεϊκό μου ήρθε από την εταιρεία που έχω το τηλέφωνο. Τους κάλεσα στο νούμερο εξυπηρέτησης πελατών, ανέμενα, βγήκε μια κοπέλα, της εξηγώ πως τις κλήσεις που μου χρεώνονται στην πραγματικότητα δεν τις έχω κάνει και μήπως συμβαίνει κάτι άλλο με τη σύνδεση του internet (εγώ την κατεύθυνα αντί αυτή –η εταιρεία– με τα μύρια όσα που δημοσιεύονται να είναι υποψιασμένη, ή ζητάω πολλά λέτε;) για να παίρνω απαντήσεις-ερωτήσεις του στιλ «μήπως έχετε κάποιο συγγενή ναυτικό;», και όταν της έλεγα τσου να ανταπαντά αυτόματα «είστε σίγουρος, για θυμηθείτε;».

Το δεύτερο είναι με κάτι και καλά free downloaded αντιβιοτικά όπως τα “SpywareRemover”, “XoftSpySE” και “Spyware Doctor”. Το free είναι απάτη. Είτε δεν σου χρησιμεύουν, είτε για να σε καθαρίσουν σου ζητάνε registration επί πληρωμή και update!

Η λύση; Ένα αγορασμένο των 40 ευρώ το πολύ και σώνεσαι. Τα υπόλοιπα ανήκουν στη μυθογενή περιοχή του ιντερνετικού βουνού. Είναι μια κεκαλυμμένη αποπλάνηση.
Όταν ξεμπέρδεψα πήρα κι ένα ενημερωτικό e-mail από τον παροχέα για αυξημένα παρόμοια κρούσματα, συν μερικές βασικές οδηγίες για την πρώτη αντιμετώπιση. Τους δίνω τα συγχαρητήριά μου για την αστραπιαία αντίδρασή τους.

Και που έφτασε το θέμα κατόπιν μαζικών καταγγελιών στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων άλλαξε ή έγινε κάτι;

Βαρέθηκα που όλοι θέλουν στεγνά τα λεφτά μας και μόνο αυτά… Αν είχαν ένα εξελιγμένο προστατευτικό δεν θα μας ζάλιζε το άκρατο spamming κι όλα τα παραπάνω…

Χαμηλή χρήση του internet σου λένε μετά…

Ένα κουβάρι αντιφάσεις είμαστε…

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Full time punks

Το Σάββατο το βράδυ είχα κι εγώ την τύχη να δω τον Αστροναύτη και την παρέα του, σε ένα φοβερό live, από αυτά που μόνο στο Av θα μπορούσαν να γίνουν. Γιατί το γουστάρω πολύ το Αν, το νοιώθεις ότι γράφει τη σελίδα του στη μουσική Ιστορία αυτής της πόλης, χωρίς να χρειάζεται καμία αφίσα να στο πει και κανένα σποτάκι να το βροντοφωνάξει. Έτσι όπως γράφονται οι ωραίες ιστορίες, στα μικρά κι άσημα υπόγεια.

Εκεί ήρθε λοιπόν ο Mark, ένας σκελετωμένος από το λιώμα και τις κακουχίες άγγλος. Ένα ακόμη λευκό σκουπίδι, γι’ αυτούς που δεν ξέρουν ότι αυτό το ρεμάλι έχει γράψει φοβερή μουσική πίσω στα άγρια χρόνια, την οποία –για καλή του τύχη– έχουν ακούσει και κάποιες εκατοντάδες άτομα ανά ευρωπαϊκή χώρα. Συνοδευόμενος από τρία στην κυριολεξία αμούστακα και έτοιμα –επίσης στην κυριολεξία– να σπάσουν τα όργανά τους αγγλάκια, δεν πίστευε καλά καλά το χαμό που προξένησε η εκρηκτική παρουσία του. Γι’ αυτόν βλέπεις μέχρι χθες η Αθήνα ήταν απλά μια κουκίδα στο χάρτη, κι αυτός ήταν πολύ μακριά (γενικώς), για να φανταστεί ότι υπάρχουν κι εδώ παιδιά που όχι μόνο θα τραγουδήσουν μαζί του τα τραγούδια του, μα και θα τον αποθεώσουν, μεταξύ άγριων και πανηγυρικού χαρακτήρα σπρωξιών και punk αλαλαγμών.

Ο ορισμός του καλού live, από αυτά που πάντα δύσκολα συναντάς - η δύναμη της αυθεντικότητας που σκορπίζει –δυσεύρετη– το ασθενικό, μα πολύτιμο φως της. Κάπως έτσι, την ώρα που την Αθήνα μούσκευε η μαγιάτικη μπόρα, το υπόγειο της Σολωμού έπαιρνε φωτιά.


Αυτό που γούσταρα πολύ στην όλη φάση, ήταν ο punk συφερτός που ξεσάλωνε κάτω και πάνω από τις μπάρες της σκηνής. Ανάμεσα στον καταιγισμό αδρεναλίνης και άγριας ψυχικής ανάτασης, διαπίστωσα ότι αυτή η ομάδα των ανθρώπων, με την οποία δεν είχα και δεν έχω κανένα πάρε δώσε, μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Τι είναι όμως αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν; Έχοντας απομυθοποιήσει πλέον κάθε είδους εκκεντρικές εμφανίσεις, γνωρίζω ότι σε κάθε υποσύνολο ανθρώπων κρύβονται οι ίδιες πάνω κάτω παρορμήσεις και ψυχικές καταστάσεις. Ειδικά τα κλειστά και ιδιόμορφα γκρουπ διακρίνονται για την ανάγκη τους για αυτοπροβολή και κραυγαλέα διαφορετικότητα, η οποία συνοδεύεται νομοτελειακά και από μεγάλες ποσότητες ‘δήθεν’. Σίγουρα κι αυτά τα παιδιά κάπως έτσι λειτουργούν στο μικρόκοσμό τους, με διαφορετικούς μεν –κι άγριους– κώδικες, αλλά με τις ίδιες ανθρώπινες δομές και ανάγκες.

Αυτό που όμως δεν συναντάς εύκολα σε άλλα –κοινωνικά και αισθητικά– υποσύνολα, είναι η ακραία τους εμφάνιση: μοϊκάνες κι άλλα περίεργα ξυρίσματα της κεφαλής, αμέτρητα piercing, τατουάζ και γενικά ανεξίτηλες και μόνιμες εμφανισιακές παρεκτροπές: μπορεί στο δικό τους κύκλο αυτά να είναι όχι μόνο αποδεκτά μα κι απολύτως ερωτεύσιμα, ξέρουν όμως και οι ίδιοι πολύ καλά ότι όχι μόνο απέχουν έτη φωτός από το ελάχιστο όριο της mainstream ‘ομορφιάς’ –αυτό επιδιώκουν άλλωστε–, μα κι ότι τους εξασφαλίζουν, στις πλείστες των περιπτώσεων, την κοινωνική, οικογενειακή και επαγγελματική κόκκινη κάρτα. Έτσι η πρόκλησή τους δεν είναι κενή συνεπειών, αλλά συνοδεύεται από το αντίστοιχο συνειδητό τίμημα (με την εξαίρεση των πανκοαναρχοαυτόνομων β.π. - αυτό είναι όμως μια ειδική υποκατηγορία).

Δεν είναι, δηλαδή, από αυτούς που το βράδυ επιδίδονται σε κάθε είδους ακρότητες και το άλλο πρωί ξαναγίνονται, καθαρή τη καρδία, τα καλά παιδιά του μπαμπά, της μαμάς και της εργοδοσίας. Άσχετα από τις αιτίες της (αναίτιας) επανάστασής τους, η μαγκιά στη δική τους περίπτωση δεν είναι τσάμπα. Γι’ αυτό και όταν αυτοί οι ζόρικοι καλικάτζαροι βρεθούν σε ευνοϊκό περιβάλλον, τα κάνουν όλα λίμπα - γουστάρουν και γουστάρουμε κι εμείς μαζί τους.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 34: active-(ό)-φωνο


Εντυπωσιακό. Μια στιγμή χαλάρωσης να βρεις και διαρρηγνύεις τις στερήσεις σου στο άψε σβήσε. Ένας διπλός ελληνικός μεσημεράκι στην Πλάκα, ας πούμε, ήταν απ’ τα καλά που θα μπορούσαν να μου συμβούν κάποτε. Το δοκίμασα την περασμένη εβδομάδα. Το τεύχος Μαΐου του «Διφώνου» (αυτό με εξώφυλλο τους Active Member blindfolded) έκανε να τραβήξει ο καφές κοντά στη μια ώρα, να πιω κι όλο το νερό και λίγο ακόμη θα άδειαζα και το κατακάθι, που ως γνωστόν δεν πίνεται (φοιτητές το νερώναμε για να βγει κανένα έξτρα τσιγάρο).

Το «Δίφωνο» πρέπει να είναι το πληρέστερο μουσικό περιοδικό που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή. Πουθενά δεν βρίσκεις πια συνεντεύξεις με ουσία και θέματα από τον τελευταίο δίσκο του Peter Hammill μέχρι το αφιέρωμα «Ντραμς: ο μεγάλος ρυθμός του σύμπαντος» μαζί. Το cd είναι από ένα ακουστικό live jam των Active Member στα πλαίσια του no sponsors που δεν εξαπατά και δεν κοροϊδεύει κανέναν, αντιθέτως, του δίνει ένα αντάλλαγμα πολλαπλάσιο των 6 ευρώ που πλήρωσε στον περιπτερά. Χωρίς την άδεια των συντελεστών αναδημοσιεύω και μια απάντηση (του Μιχάλη Μυτακίδη στον Μιχάλη Παπαμακάριο).

«Μ.Μ.: Πριν σου πω για το cd, πρέπει να εξηγήσω το λόγο που δεχτήκαμε να γίνει όλη αυτή η ιστορία με το Δίφωνο. Όλα αυτά τα χρόνια έβρισκα απίστευτο ενδιαφέρον στη λογική και τη δράση κάθε media assassin. Να εμφανίζεσαι όποτε εσύ επιλέγεις και να τους κάνεις άνω-κάτω, αν μπορείς να το πεις έτσι. Δεχτήκαμε λοιπόν την πρόταση του περιοδικού, μιας και κάποιοι όροι από την πλευρά μας έγιναν δεκτοί, για παράδειγμα, το cd να είναι μια λάιβ ηχογράφηση που έγινε με λίγο κόσμο από μια βραδιά Στον Αέρα, που ήταν αφιερωμένη στο no sponsors. Μάλιστα διαλέξαμε να πούμε κάποια τραγούδια που ο κόσμος μας ζήταγε να ξεπλύνουμε από την παρουσία κάποιων ξεπεσμένων, οι οποίοι δυστυχώς συμμετείχαν στις αρχικές ηχογραφήσεις. Δεχτήκαμε επίσης να κάνουμε εξώφυλλο, με δεμένα όμως μάτια, τονίζοντας ότι οι παράξενοι της υπόθεσης αυτής, που λέγεται μουσική βιομηχανία στη χώρα αυτή, είμαστε εμείς και δεν γουστάρουμε ούτε να τους βλέπουμε. Επίσης το εξώφυλλο, η συνέντευξη και το cd, είμαι σίγουρος ότι θα κάνει πολλούς και διάφορους να νιώσουν περίεργα με την πάρτη μας κι αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Θα το δείτε εξάλλου κι εσείς από τις επιστολές διαμαρτυρίας που θα δεχτείτε στα επόμενα τεύχη. Επίσης, για το cd πρέπει να πούμε σε όλους ότι δεν ήταν αγαθοεργία, αλλά πληρωθήκαμε γι’ αυτό κι έτσι μπορούμε να φάμε τα λεφτά που μάλλον προέρχονται από διαφημιστές στη «καμπάνια» του no sponsors. Τέλος, όλα αυτά συμβαίνουν για την αξιοπρέπειά μας και μόνο και δεν δίνουμε λογαριασμό στους βλάκες που έτσι κι αλλιώς είναι ανίκητοι».

Παραδέχομαι πως βλέπω πλέον με σκεπτικισμό το οτιδήποτε, πως δεν πείθομαι εύκολα. Από την άλλη, δεν είμαι και κάθετα καχύποπτος επειδή το περιβάλλον που ζω κατάντησε να μοιάζει με ναρκοπέδιο. Και ναι, με μια παιδαριώδη αφέλεια ομολογώ ότι θέλω να διαβάζω τέτοιες θέσεις αντί άλλων αδιέξοδων αμπελοφιλοσοφιών και επιδερμικών δήθεν απόψεων.

Υ.Γ. Μπορεί κάποιος να μου πει γιατί νιώθω τέτοια πίκρα όταν παίρνω τεύχος του Sonik; Τέτοια;

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Υπόθεση blogme.gr

Για τις 21 Ιουνίου ορίστηκε η δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου ιδιοκτήτη του Aggregator blogme. Οι πληροφορίες λένε πως μηνυτής είναι γνωστός τηλεβιβλιοπώλης. Εάν δεν γνωρίζετε το ιστορικό, ενημερωθείτε από εδώ

Σ'αυτή τη σελίδα συγκεντρώνονται υπογραφές υποστήριξης του κατηγορούμενου σ'αυτή τη δίκη που δεν έχει προηγούμενο.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Τουρίστες στην Αθήνα

Ένα νέο είδος αποδημητικών πτηνών έχει κάνει τα τελευταία χρόνια την εμφάνισή του στην πόλη. Λίγο η διεθνής αύξηση του τουρισμού, που, κορεσμένος από τους παραδοσιακούς προορισμούς, αναζητά νέα μέρη προς εξερεύνηση, λίγο η περίφημη διαφήμιση του τόπου μας με την Ολυμπιάδα του 2004, και στους δρόμους κυκλοφορούν πλέον παρέες τουριστών, σε πλήρη εξάρτηση: πέδιλο (η κάλτσα εξαρτάται από την εποχή), σακίδιο, χάρτης, πληροφορίες για την πόλη που διαφεύγουν ακόμη κι από τους κατοίκους της, διερευνητικά βλέμματα γεμάτα προσδοκίες.

Βέβαια, και παλιότερα έρχονταν τουρίστες στην Αθήνα - τους συναντούσες όμως μόνο σε γκρουπ: ένα γρήγορο πέρασμα από Ακρόπολη και μετά Πλάκα για νάιλον συρτάκια και πιασέκωλα τζατζίκια, πριν το ξεφόρτωμα στα sunny greek islands. Τώρα όμως οι νέοι περιηγητές αυτομολούν στους δρόμους της πόλης σε ζευγάρια - είτε ημίγυμνα στο καταχείμωνο, έξαλλα ξανθοκόριτσα, είτε μεσίληκα αντρόγυνα πιασμένα χέρι - χέρι μέχρι τα βαθειά τους γεράματα (αυτό πάλι πώς εξηγείται;), έτοιμοι να φέρουν την πόλη πάνω κάτω.


Συνεχίζουν να μου φαίνονται παράταιροι, ψάχνοντας το δρόμο τους ηλιοκαμένοι και χαρούμενοι, ανάμεσα στο βιαστικό και αγενή ντόπιο συφερτό - νοιώθω την υπόγεια ενοχή του έμπορου που πούλησε σκάρτο πράγμα στον καλόπιστο πελάτη να με τσιμπά: Θα βρουν άραγε αυτό που ψάχνουν, στην πόλη που η σημαντικότερη τουριστική της υποδομή δημιουργήθηκε πριν 2.400 χρόνια και κάτι; Kolonaki, Thissio, Plaka, Exarchia: Θα ανακαλύψουν την urban sic κατάσταση στα γκρίζα, βρώμικα τετράγωνα, αυτή που ξετρελαίνει εμάς τους ιθαγενείς κατοίκους της; (στο μυαλό μου ξεπηδούν οι γειτονιές του Portobello Ρd και του Kreuzburg - αυθεντικές εικόνες που ξεπατικώνουν με ψαγμένο υφάκι οι ντόπιοι μαγαζάτορες). Θα μαγευτούν από την ‘περίφημη’ αθηναϊκή νύχτα, αυτοί που στις χώρες τους κοιμούνται με τις κότες (Athens by night: από τους πιο πρόσφατους αστικούς μύθους, το ξέρουν καλά όσοι έτυχε να νυχτοπερπατήσουν στις πόλεις του εξωτερικού). Αυτό που σίγουρα δεν θα τους απογοητεύσει, σκέφτομαι με ανακούφιση, είναι ο περίφημος αττικός ήλιος, που θα συνοδεύσει ευχάριστα τις πολύωρες βόλτες τους (όσο θυμάμαι το ψοφόκρυο των χειμωνιάτικων επισκέψεων στις χώρες του βορρά… μπρρρρ).

Πάντως, οι τουρίστες μας φαίνονται ευχαριστημένοι. Ίσως αυτό να οφείλεται στον Παρθενώνα και τα άλλα αρχαία. Ίσως και στο ότι η Αθήνα είναι τελικά σαν την άσχημη γυναίκα με την απροσδιόριστη γοητεία - δεν μπορείς παρά να τη γουστάρεις. Ίσως όμως η απάντηση να βρίσκεται στον πραγματικό σκοπό του τουρίστα, που δεν είναι να βρίσκει παντού και πάντα όμορφα μέρη, αλλά απλά να γνωρίζει καινούργιους τόπους στη ρεαλιστική τους κατάσταση. Αυτό δεν θα έπρεπε άλλωστε να ισχύει και για τη ζωή; Να απολαμβάνουμε την πραγματικότητα, χωρίς μάταιες απαιτήσεις και φτιασιδώματα; αναλογίζομαι συνεπαρμένη από μια ελαφροστοχαστική διάθεση, και σταματώ προτού ανακηρύξω τον τουρίστα σε σύγχρονο σανδαλοφόρο περιπατητή - φιλόσοφο. Και συνέρχομαι ενθυμούμενη τις απείρου κάλλους εικόνες που εκτυλίχθηκαν στο αεροδρόμιο Μακεδονία, με τον απερίγραπτο Νομάρχη να καλωσορίζει τις αγγλίδες teenagers χορεύοντας σαν το (ποντιακό) κατσίκι.

Η τουριστική σκυτάλη στη συμπρωτεύουσα λοιπόν!

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Mε αφορμή την επίσκεψη των Astronauts στην Aθήνα

Tο παλεύω εδώ και μέρες να βάλω μερικές λέξεις στη σειρά για τον αγαπημένο φίλο Mark και τους Aστροναύτες του. Tι να γράψω όμως; Aκόμη και το δελτίο Tύπου που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές ανανεώσεις στο Mic είναι τόσο περιεκτικό που δεν σηκώνει συμπληρώσεις. Περιλαμβάνει σύντομο βιογραφικό, αναλυτική δισκογραφία, ενθουσιώδεις εκτιμήσεις για την προσφορά του Mark εδώ και τριάντα χρόνια στην μουσική σκηνή. Kαι όλα είναι αλήθεια. Aκόμη και εγώ να το έφτιαχνα, πάνω κάτω τα ίδια θα έγραφα.

Eίχα την τύχη να γνωρίσω τους Astronauts από κοντά. Πηγαινοερχόμουν το 1994-1995 στο Λονδίνο και ο Mπάμπης μου ανέθεσε να διεκπεραιώσω τις επανακυκλοφορίες των δύο πρώτων άλμπουμ τους στη Lazy Dog. Εκεί γνώρισα τον Mark Wilkins και περάσαμε πολλές ώρες μαζί. Παρέα και με τον Steve Lake τα κοπανάγαμε που και που στις βρωμερές παμπς του Finsbury Park. Έτσι έμαθα πολλά κουτσομπολιά για το παρελθόν τους αλλά και για τις υπόλοιπες αγαπημένες post-punk και anarcho-punk μπάντες των eighties. Aυτές οι ιστορίες θα άξιζε πραγματικά να γραφτούν κάποτε, αλλά το Mic δεν είναι κανένα μεσημεριανάδικο κουτσομπολέ, επομένως μην κάνετε όρεξη.

Στην επίσημη ιστοσελίδα τους μπορεί να βρει κάποιος ό,τι επιθυμεί. Μερικές πληροφορίες βρίσκονται και στη σελίδα της εταιρείας Acid Strings. Ποιος να το φανταζόταν ότι θα έφτανε η εποχή που θα βρίσκαμε ό,τι πληροφορία ζητούσαμε για τον Mark, όταν σχεδόν μια δεκαετία πριν φάνταζε ακατόρθωτο να βρεθεί έστω και μια φωτογραφία του. Θυμάμαι ότι τον είχα βάλει να μου γράψει την αναλυτική δισκογραφία του σε ένα χαρτί και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Θυμάμαι επίσης το αυθόρμητο φωτογραφικό μας session, με τον Mark να ποζάρει φορώντας τις πιο απίθανες γκριμάτσες.

Oι εντυπώσεις μου από την πρώτη μας συνάντηση, μαζί με μια μεγάλη συνέντευξη, δημοσιεύθηκαν το 1995 στο Fractal Press. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος τότε. Τόσο, που το κείμενο που δημοσιεύθηκε τελικά ήταν ένας ύμνος σε... μένα. Και είχα διαλέξει και τις χειρότερες φωτογραφίες του Mark. Έγραψα και το κείμενο στο εσώφυλλο της επανακυκλοφορίας του Peter Pan. Είχα αυτοβαπτισθεί και εγώ Αστροναύτης (με τον Μπάμπη να είναι ο Αργοναύτης και τον Κώστα Πραντσίδη ο Πεζοναύτης), τόσο με είχε συνεπάρει. Με τον Mark χάθηκα το 1996, όταν πήγα φαντάρος, και τον συνάντησα ξανά κατά τύχη το 1999 στο Notting Hill (It’s a small world after all). Aνταλλάξαμε τηλέφωνα, μιλήσαμε μια-δυο φορές και ξαναχαθήκαμε.

Οι Astronauts είναι ο Mark. Δεν μου προκαλεί έκπληξη που συνεχίζει με την ίδια όρεξη ακόμη και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά τα πρώτα βήματά του. Ποτέ δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει χρήματα από τους δίσκους του. H στάση του απέναντι στη ζωή είναι μοναδική. Δεν τον συγκινούν τα υλικά αγαθά, η καλοπέραση. Η αυτάρκειά του είναι μνημειώδης. H κατάθεση ψυχής μέσα από τα τραγούδια του επίσης. Eλάχιστοι τραγουδιστές είναι τόσο συνταρακτικοί, τόσο εξωστρεφείς. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι τόσο δραματικά τα τελευταία 12 χρόνια, αλλά το 1995 που τον παρακολούθησα σε πολλές συναυλίες ήταν ΣYΓKΛONIΣTIKOΣ. Eίτε έπαιζε μπροστά σε δέκα άτομα είτε μπροστά σε ένα τσούρμο πιτσιρικαρία που τον αποθέωνε, ο Mark ήταν το ίδιο ειλικρινής, παθιασμένος, εκρηκτικός. Σαν να κρέμεται όλη του η ζωή από αυτό που κάνει.

Έχω να πάω σε συναυλία πάνω από ένα χρόνο. Tο Σάββατο θα είμαι στο Aν να δω τον Mark. Πιστεύω ότι θα γίνω μάρτυρας ακόμη μιας πολύ προσωπικής υπόθεσης, ανεξαρτήτως κοινού και διάθεσης. Tις εντυπώσεις μου θα τις μάθετε την επόμενη εβδομάδα. Τα λέμε.

Bασίλης Παυλίδης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 33: ποιος ο δρόμος της βότκας Serebro;

Αν συγκρίνω όλες εκείνες τις Eurovision διοργανώσεις που θυμάμαι από τα παλιά, τότε που η Ιρλανδία του Johnny Logan έπαιρνε καραβιές τις ψήφους, με τις πρόσφατες «όπου φυσάει ο άνεμος» (μετά την τσαμπουκαλίδικη είσοδο των διψασμένων σοβιέτ), θα προτιμήσω δαγκωτό τις δεύτερες. Σε αυτές τουλάχιστον δεν κοιμάσαι, και όταν κάτι σε κρατάει ξύπνιο σήμερα το μετράς αλλιώς.

Βέβαια, είναι οι εποχές που προωθούν, ζητούν και επιβραβεύουν την αισθητική και το στιλ των άκρων, όχι οι διοργανώσεις. Αυτές έκαναν το Σάββατο βράδυ να συναγωνίζονται από τη μια η Ουκρανία με το ολότελα trash “Dancing Lasha Tumbai” και από την άλλη η Σερβία με το χαμηλών τόνων “Molitva” της νικήτριας τελικά Marija Serifovic (πολύ θεοσεβούμενη ή λάθος το κατάλαβα;). Και να ακολουθούν από κοντά η Elitsa Todorova και μαζί της η Βουλγαρία και τα Βαλκάνια όταν φορούσαν τομάρια και οι τρεις Serebro απ’ την Ρωσία (όλα τα λεφτά). Άσχετο αν εγώ βρήκα επίσης ανέλπιστα καλό το “Visionary Dream” της Sopho από την Γεωργία.

Σκέφτηκα για μια στιγμή πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να περάσουν για να επιλέξουμε κι εμείς το επόμενο ακομπλεξάριστο τραγούδι μας. Γιατί το έχουμε το πρόβλημα στις επιλογές. Μας σκέφτεστε, ας πούμε, να στέλνουμε μια τραβεστί ή ένα από τα πάμπολλα συγκροτήματα της δικής μας metal σκηνής, το “Reign Unfold” των Astarte π.χ. που μαμάει; Όχι, βέβαια. Διότι σε αυτόν τον τόπο στις περισσότερες αποφάσεις κρυφά ή φανερά, άμεσα ή έμμεσα, συμψηφίζει η «Εκκλησία».

Το σκεπτικό πίσω από τους ουκρανούς διεκδικητές ήταν ατόφια ίδιο και απαράλλαχτο μ’ αυτό που έδωσε πέρυσι το πρώτο βραβείο στα φινλανδικά «τέρατα» (ασορτί με τη μια φορά που είχαμε κι εμείς την ευκαιρία να επιμεληθούμε μια διοργάνωση, ατυχία να σου λάχει όμως οι υπουργοί μας, ε;): η επιβράβευση της εκκεντρικότητας, του αφύσικου, του εν δυνάμει τρελού. Είναι προϊόν της ψευδαίσθησης (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) ότι βρέθηκε ένας κοινά αποδεκτός τρόπος να εκφραστεί ο αντικομφορμισμός του συστήματος μέσα από το ίδιο το σύστημα. Πιάσε το αβγό και κούρεψ’ το …

Το σκεπτικό πίσω από τη σερβική συμμετοχή που κέρδισε τελικώς είναι το ίδιο που βρίσκεται πίσω από τηλεοπτικές σειρές τύπου «Μαρία η Άσχημη»: η επιβράβευση του διπλανού, του μέσου όρου, του απόλυτα συμβαδίζοντος και συνηθισμένου, του γνωστού αφανούς. Μια κοπέλα χωρίς αναλογίες και φτιασίδια, ελαφρώς χοντρούλα κερδίζει με άνεση τα βαθιά ντεκολτέ και τις καλλίγραμμες ευρωπαίες μορφονιές. Όχι δεν πανηγύρισε έξαλλα, δεν πανηγύρισε καν. Εκεί μας το χάλασε. Τη φιέστα αλά Έλενας Παπαρίζου τη θέλαμε (τώρα που το σκέφτομαι, οι τρεις ρωσιδούλες ή η macho τύπισσα από τη Μολδαβία θα έκαναν καλό γλέντι στο φινάλε).

Κι από πότε παρακαλώ είναι επιτυχία βρε παιδιά η έβδομη θέση; Σ’ όλα τα άλλα «σπορ» με αυτήν τη θέση κλαιν και οι κότες (εμείς δηλαδή), και κλαίνε για τις χαμένες κρατικές εκταμιεύσεις που πήγαν for one more time στο βρόντο. Άσε που αφήνει και ψυχολογικά κατάλοιπα σοβαρών παρενεργειών. Από πέρυσι τέτοιες μέρες, ας πούμε, έχουμε να δούμε την Άννα Βίσση, θυμάστε. Τον Μιχάλη Ρακιντζή, δε, πού τον βάζετε, άνοιξε η γη και τον κατάπιε τόσα χρόνια το φουκαρά.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Last Drive all over again

Πολύς ντόρος με την επανασύνδεση. Εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, περιοδικά ποικίλης ύλης, και δε συμμαζεύεται. Και μαζί η αναπόφευκτη υπερβολή. Σήμερα διάβασα στην Sport Day, την οποία ελέω Πανούτσου διαβάζω καθημερινά, το χαρακτηρισμό «το μεγαλύτερο ελληνικό ροκ συγκρότημα». Μπορεί και να ήταν, αλλά εγώ θυμάμαι να τους βλέπω το 90 στον ίδιο χώρο με τις Τρύπες, με μια βδομάδα διαφορά. Στους Drive ήμασταν δεν ήμασταν τριακόσιοι (της μόδας το νούμερο). Στις Τρύπες πάνω από δυο χιλιάδες. Ξέρω, ξέρω, ο ελληνικός στίχος. Αλλά ο μηχανισμός του marketing το είπε καθαρά: «Θρυλικοί» και «το μεγαλύτερο». Δεν φταίω εγώ.

Έχω κι άλλα όμως. Διάβασα τη συνέντευξή τους στο mic. Ας πούμε ότι αυτά που είπανε δικαιολογούνται από εικοσιπεντάρηδες των 80s. Αλλά από σαρανταπεντάρηδες σήμερα, με όλο το μηχανισμό που τους σπρώχνει, δεν καταπίνονται ούτε με τη μύτη κλειστή. Μυρωδιά φοιτητικών συνελεύσεων και στεκιού Φιλοσοφικής μέσα από ιλουστρασιόν σελίδες και ραδιόφωνα με playlist. Και μια αυταρέσκεια και αυτοπεποίθηση που μόνο στον Σαρκοζύ συνάντησα ανάλογη. Με δυο λόγια, μας είπαν ότι αυτοί γουστάρουν, και όποιοι από μας δεν, έχασαν. Όχι ρε φίλε.

Και για να απαντήσω στην ερώτησή τους «Όταν λέμε δεν ήμαστε καλοί στα live τι εννοούμε;», εγώ που τους είδα τρεις φορές, ίσως και τέσσερεις με μεγάλα χρονικά διαστήματα ανάμεσα, εννοώ ότι έχαναν το ρυθμό, έκαναν φάλτσα, και ήταν πιο πολύ πόζα στη σκηνή παρά μουσική. Δεν με ξεσήκωσαν ποτέ. Πόζα είχαν και οι Fleshtones, για να μιλήσω για κάτι που ξέρουν καλά, αλλά δεν έχαναν ούτε τσικ. Πόζα είχαν και οι Τρύπες (δεύτερη αναφορά, αλλά τότε αυτό ήταν το δίπολο – πώς έλεγαν Beatles ή Stones, Βίσση ή Βανδή, Καραμανλής ή τανκς, ένα τέτοιο πράμα παιζόταν) αλλά ξέσκιζαν.

Τέλος. Α, ξέχασα αυτό: Το Underworld Shakedown και το Heatwave είναι ακόμη δισκάρες. Μακάρι να βγουν σε CD και να πουλήσουν πολύ. Μπορεί να είμαι γκρινιάρης και δύσπιστος, αλλά άδικος δεν είμαι. Και αν βρεθώ σε καμιά συναυλία τους, θα πάω να τους μιλήσω. Ελπίζω να μην θέλουν να με δείρουν, όπως οι Νο Man’s Land τότε. Αλλά και να θέλουν, τουλάχιστον θα είναι για κάτι που έγραψα εγώ. Γιατί οι άλλοι ήθελαν να μου την πέσουν επειδή έγραφα στο Rollin’ Under, που είχε γράψει κακή κριτική γι’ αυτούς ο …Χαλάτσης! (γεια σου ρε Μπάμπη!)

Ωραία χρόνια…

Δημήτρης Κάζης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 32: euro, yuro, background vision

Δεν είχα προσέξει πως ο Μάιος είναι παραδοσιακά μήνας διαγωνισμών. Ε, φέτος και να μην ήθελα… Για κάποιες μέρες, δε, νόμιζα πως βίωνα μια κατάσταση καταδίωξης. Flyers, free press καταχωρήσεις, banners, σποτ στην τηλεόραση, ένας χαμός γύρω από τη μαγική φράση “xxx contest”. Δε χρειάζεται, βέβαια, να αναφέρω ότι η Yurovision την Τετάρτη βράδυ στο Gagarin είναι η πιο διαφορετική, και η ελκυστικότερη, σχετική φάση. Μια ματιά στους 12 που θα παίξουν ζωντανά από ένα κομμάτι και μια ακρόαση του άλμπουμ που θα δοθεί στην είσοδο φτάνουν.

Το θέμα μας σήμερα, ωστόσο, απέχει του κάθε νοούμενου ως διαγωνισμού. Άλλο αν γίνει κι ένας «αφανούς σπουδαιότητας» ή ξέρω εγώ «mouth-to-mouth μουσικών πραγμάτων», οπότε και το αθηναϊκό project ονόματι Background Projection θα βρει σίγουρα μια θέση, καπαρωμένη από κούνια.

Έχω την αίσθηση πως το επίπεδο των εγχώριων σχημάτων έχει ανέβει τόσο πλέον, ώστε μπορούν και παίζουν ως ίσοι προς ίσους στο παγκόσμιο γήπεδο (του άκρατου συναγωνισμού, ξέρετε τώρα), και μάλιστα ρίχνουν τέτοιες δουλειές στα cd players μας που είναι θέμα ήσσονος χρόνου το να παίρνουν και θέσεις με το σπαθί τους στις λίστες και στις ανασκοπήσεις πανταχόθεν. Φέτος το βλέπω ήδη ως πολύ πιθανό.

Το άλμπουμ “Gloomy Songs For Lucid Minds” είναι ανάμεσα σε αυτά με την πιο ουσιαστική και συναρπαστική μουσική που άκουσα κατά το πρώτο τετράμηνο του 2007. Ένα εξαιρετικό άκουσμα, το οποίο βγάζει μέσα από 36 άτιτλα (στο εξώφυλλο, διότι στη σελίδα τους οι τίτλοι υπάρχουν) ορχηστρικά θέματα μια συναισθηματική δίνη που σε γυρίζει και σε ζαλίζει. Υπάρχει το πειραματικό στοιχείο και η νεωτεριστική διάθεση, υπάρχει θόρυβος στο κάτω εύρος της κλίμακας «υποφέρω-δεν υποφέρω», υπάρχουν φολκ πινελιές, υπάρχουν επιρροές από το σύγχρονο, ευρωπαϊκό κυρίως, σκοτεινό ήχο, υπάρχει πληθώρα στην ύφανση, αλλά πρωτίστως υπάρχει αποτελεσματικότητα, υπάρχει μια γλώσσα που σε καθηλώνει, υπάρχει ουσία.
Τουλάχιστον πέντε από τα περιεχόμενα tracks ανήκουν στα πρόσφατα προσωπικά μου favourites. Είναι τα: “Gloomy Talk Part I”, “Gloomy Thoughts Part I”, “Gloomy Ubiquity Part I”, “Gloomy Splendidly Part I” και “Gloomy Machinery”.

Ο δίσκος βγήκε από την ιταλική Feuer. Και είναι το πρώτο νούμερο ενός νέου label που δηλώνει εξαρχής την ελιτιστική πρόσθεσή του να εκδίδει cd-r με τυπωμένα εξώφυλλα σε περιορισμένες κόπιες. Στην Αθήνα πρέπει να ψάξεις λιγάκι για να το βρεις. Δεν ξέρω ποιος ή τι φταίει, αλλά όνειρό μου ήταν και είναι τέτοιες κυκλοφορίες να μπορούν να τις αποκτήσουν όλοι.

Πίσω από το όνομα Background Projection δεν βρίσκεται ένα συγκρότημα όπως το ξέρετε ή μπορεί να το φαντάζεστε, αλλά ένας άνθρωπος μονάχα, κάτι που κάνει ακόμη πιο αξιοθαύμαστο το τελικό του αποτέλεσμα. Οι παρούσες ηχογραφήσεις έγιναν το διάστημα Νοεμβρίου 2005-Ιουνίου 2006. Το αναφέρω για να δείξω μέσα από το ασήμαντο αυτής της λεπτομέρειας πως πρέπει ήδη να υπάρχουν και νεότερες που τις περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον.

Η σελίδα τους στο MySpace είναι στη διεύθυνση: www.myspace.com/backgroundprojectionakaxiii.

Και ένα e-mail για επικοινωνία είναι το: b_xiii_p@yahoo.com.

Πάντα τέτοια!

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Cover story

Ποιο είναι το κίνητρό τους;

Α. Για να τιμήσουν με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο έναν από τους αγαπημένους τους δίσκους.
Β. Λύση ανάγκης επειδή δε βρήκαν καμιά ιδέα της προκοπής.
Γ. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξουν πως διαθέτουν χιούμορ.
Δ. Για να το συζητάμε και να διαφημίζεται έμμεσα ο δίσκος.
Ε. Για να τον αγοράσουν οι φανς του πρωτότυπου.

Όπως και να’χει, κάθε φορά που τα συναντώ, αρχικά εκπλήσσομαι και μετά χαμογελώ.

Το πρόσφατο εξώφυλλο των Color Filter μ’έσπρωξε να θυμηθώ μερικές ανάλογες περιπτώσεις.














Simon & Garfunkel - Color Filter














Nick Drake & Boris














Beatles & Residents














Leonard Cohen & Ween














Bob Dylan & Mark Arm














Modern Lovers & Rockingbirds














Paul Simon & El Vez














Simon & Garfunkel & Kruder & Dorfmeister

Πασίγνωστες είναι επίσης οι "απομιμήσεις" των Clash σε Elvis, Zappa σε Beatles, και οι χιουμοριστικές του "Weird Al" Yankovic σε Nirvana, Michael Jackson κ.α.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Η μοναξιά του δρομέα ατέρμονων αποστάσεων

Ζούμε σε έναν κόσμο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο χρόνος είναι πράγματι σχετικός, φεύγει όλο και πιο γρήγορα. Παρασέρνοντάς μας σε μια κούρσα ασθματική, με διττό το καθήκον: Όχι μόνο να τον προλάβουμε, μα και να μη χάσουμε στιγμή από αυτόν. Να πετύχουμε καλή επίδοση, μα και να ζήσουμε τη διαδρομή. Καθήκον δύσκολο και αντιφατικό συνάμα, γιατί πρέπει να είμαστε χαλαροί ενώ βιαζόμαστε, να χαμογελάμε ανέμελα ενώ αγωνιζόμαστε. Να είμαστε σκληροί και ανταγωνιστικοί, για να αντέξουμε την επιτάχυνση, μα ρομαντικοί κι ευαίσθητοι συνάμα, για να απολαύσουμε το ταξίδι.

Κάπου εδώ καραδοκεί η ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση υποχρεωτική και αναπόφευκτη, ψευδαίσθηση του ίδιου μας του εαυτού. Τον οποίο δεν προλαβαίνουμε ποτέ να γνωρίσουμε αληθινά, αφού πάντα μας ξεφεύγει στη στροφή. Πιο γρήγορος κι απ’ τη σκιά του, μόλις που καταφέρνουμε να τον αποκρυπτογραφήσουμε κι αυτός έχει ήδη μεταμορφωθεί σε κάτι καινούργιο. Διαλέγοντας το δρόμο πριν από εμάς, σε μια κούρσα ταχύτητας εκτός ελέγχου.

Χιλιάδες στόχοι λάμπουν μπροστά στα μάτια μας, σα φωτεινοί φάροι μες στο προσωπικό μας σκοτάδι. Γεμίζοντας με τα γλυκά τραγούδια των σειρήνων την τρομαχτική σιωπή του τίποτα. Κι εμείς σπεύδουμε προς αυτούς, σκορπάμε προς όλες τις κατευθύνσεις σε χίλια κομμάτια. Μπερδεύοντας τα βήματά μας κι υπονομεύοντας τις αυθόρμητες προθέσεις μας. Καταλήγοντας σε ένα υβρίδιο του εαυτού μας, που ξέρει να πετυχαίνει αυτό που θέλει, δε μαθαίνει όμως αν πραγματικά θέλει αυτό που πετυχαίνει. Ερωτηματική επιτυχία, με τον επόμενο στόχο να περιμένει στη σειρά του.

Είναι φορές που, ζαλισμένοι από τον ίλιγγο, πατάμε για μια στιγμή το φρένο, κι όλα γύρω μας παγώνουν. Για μια στιγμή μόνο - στιγμή όμως κρίσιμη. Γιατί τότε, αποδεσμευμένοι από την παραμορφωτική δύναμη του χρόνου, βλέπουμε τα πράγματα σε άλλες διαστάσεις. Αντικρίζουμε τον εαυτό μας κατάματα, μια απορημένη φιγούρα να μας κοιτά στον καθρέφτη. Το πόση ώρα θα αναλογιστούμε το ‘γιατί’ του βλέμματός του, θα καθορίσει και της συνέχεια της ζωής μας: Τότε, είτε θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα, περνώντας αμετάκλητα σε ένα διαφορετικό, προσωπικό χωροχρόνο –μια ακόμη ανεξήγητη μαύρη τρύπα για τους υπόλοιπους–, είτε θα ξεκινήσουμε και πάλι την τρεχάλα, καταχωνιάζοντας την αμήχανη παύση στο χρονοντούλαπο των συνειδησιακών μας κρίσεων. Μέχρι το επόμενο σταμάτημα.

Κι όταν, πολύ αργότερα, το φυσικό φρένο της ζωής χαμηλώσει αναγκαστικά την ταχύτητα στο ρελαντί, η ταινία της ζωής προβάλλεται σε μια αργή σεκάνς. Τότε ο πρωταγωνιστής έχει την ευκαιρία να βουλιάξει στη θέση του θεατή και να παρακολουθήσει το προσωπικό του μικρόδραμα. Θα ξαναζήσει το πεπερασμένο, βιώνοντας ξανά, με τη δύναμη της μνήμης, τις συγκινήσεις του. Ίσως και να καταλήξει για το σωστό και για το λάθος - χωρίς δυνατότητα ανατροπών, μα έτσι, για την ιστορία του πράγματος. Γνωρίζοντας, από την ανέλπιδη θέση της κερκίδας, τον ασθμαίνοντα εαυτό του. Κι αγαπώντας τον, όχι εγωκεντρικά, μα με τη στοργική αγάπη της κατανόησης. Αποκτώντας συνείδηση και μια στάλα σοφίας.

Κι όλα αυτά, αν η ζωή δώσει στο δρομέα το δώρο της ανάπαυλας μετά το (τελευταίο) φίνις - χωρίς πια την ταχύτητα του χρόνου να τον κυνηγά, καίγοντας με την καυτή ανάσα του το σβέρκο. Είναι, όμως, φορές που η ζωή δεν είναι τόσο γενναιόδωρη για να χαρίσει την ευκαιρία του απολογισμού. Τότε το νήμα κόβεται απότομα, με την τελευταία πνοή να βγαίνει στο ίδιο λαχάνιασμα με τις προηγούμενες. Κι ο χρόνος αναδεικνύεται ο μεγάλος νικητής, κατατρέχοντας το δρομέα μέχρι την τελευταία στιγμή. Χωρίς να υπάρχει πραγματικός τερματισμός, παρά μόνο το αδυσώπητο κυνήγι του. Η αέναη μετάβαση από το παρόν στο μέλλον, πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, το βλέμμα κολλημένο στην επόμενη σκηνή. Αφήνοντας διαρκώς πίσω τον ίδιο του τον εαυτό, όλο και πιο κουρασμένο, όλο και πιο μόνο. Χωρίς ποτέ να τον γνωρίσει, μέχρι που το αύριο τελειώνει. Με το χρόνο να βρυχάται –τελευταία τραγική υπόκρουση– το μοιραία περιπαικτικό γέλιο του.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati