Ένα νέο είδος αποδημητικών πτηνών έχει κάνει τα τελευταία χρόνια την εμφάνισή του στην πόλη. Λίγο η διεθνής αύξηση του τουρισμού, που, κορεσμένος από τους παραδοσιακούς προορισμούς, αναζητά νέα μέρη προς εξερεύνηση, λίγο η περίφημη διαφήμιση του τόπου μας με την Ολυμπιάδα του 2004, και στους δρόμους κυκλοφορούν πλέον παρέες τουριστών, σε πλήρη εξάρτηση: πέδιλο (η κάλτσα εξαρτάται από την εποχή), σακίδιο, χάρτης, πληροφορίες για την πόλη που διαφεύγουν ακόμη κι από τους κατοίκους της, διερευνητικά βλέμματα γεμάτα προσδοκίες.

Βέβαια, και παλιότερα έρχονταν τουρίστες στην Αθήνα - τους συναντούσες όμως μόνο σε γκρουπ: ένα γρήγορο πέρασμα από Ακρόπολη και μετά Πλάκα για νάιλον συρτάκια και πιασέκωλα τζατζίκια, πριν το ξεφόρτωμα στα sunny greek islands. Τώρα όμως οι νέοι περιηγητές αυτομολούν στους δρόμους της πόλης σε ζευγάρια - είτε ημίγυμνα στο καταχείμωνο, έξαλλα ξανθοκόριτσα, είτε μεσίληκα αντρόγυνα πιασμένα χέρι - χέρι μέχρι τα βαθειά τους γεράματα (αυτό πάλι πώς εξηγείται;), έτοιμοι να φέρουν την πόλη πάνω κάτω.


Συνεχίζουν να μου φαίνονται παράταιροι, ψάχνοντας το δρόμο τους ηλιοκαμένοι και χαρούμενοι, ανάμεσα στο βιαστικό και αγενή ντόπιο συφερτό - νοιώθω την υπόγεια ενοχή του έμπορου που πούλησε σκάρτο πράγμα στον καλόπιστο πελάτη να με τσιμπά: Θα βρουν άραγε αυτό που ψάχνουν, στην πόλη που η σημαντικότερη τουριστική της υποδομή δημιουργήθηκε πριν 2.400 χρόνια και κάτι; Kolonaki, Thissio, Plaka, Exarchia: Θα ανακαλύψουν την urban sic κατάσταση στα γκρίζα, βρώμικα τετράγωνα, αυτή που ξετρελαίνει εμάς τους ιθαγενείς κατοίκους της; (στο μυαλό μου ξεπηδούν οι γειτονιές του Portobello Ρd και του Kreuzburg - αυθεντικές εικόνες που ξεπατικώνουν με ψαγμένο υφάκι οι ντόπιοι μαγαζάτορες). Θα μαγευτούν από την ‘περίφημη’ αθηναϊκή νύχτα, αυτοί που στις χώρες τους κοιμούνται με τις κότες (Athens by night: από τους πιο πρόσφατους αστικούς μύθους, το ξέρουν καλά όσοι έτυχε να νυχτοπερπατήσουν στις πόλεις του εξωτερικού). Αυτό που σίγουρα δεν θα τους απογοητεύσει, σκέφτομαι με ανακούφιση, είναι ο περίφημος αττικός ήλιος, που θα συνοδεύσει ευχάριστα τις πολύωρες βόλτες τους (όσο θυμάμαι το ψοφόκρυο των χειμωνιάτικων επισκέψεων στις χώρες του βορρά… μπρρρρ).

Πάντως, οι τουρίστες μας φαίνονται ευχαριστημένοι. Ίσως αυτό να οφείλεται στον Παρθενώνα και τα άλλα αρχαία. Ίσως και στο ότι η Αθήνα είναι τελικά σαν την άσχημη γυναίκα με την απροσδιόριστη γοητεία - δεν μπορείς παρά να τη γουστάρεις. Ίσως όμως η απάντηση να βρίσκεται στον πραγματικό σκοπό του τουρίστα, που δεν είναι να βρίσκει παντού και πάντα όμορφα μέρη, αλλά απλά να γνωρίζει καινούργιους τόπους στη ρεαλιστική τους κατάσταση. Αυτό δεν θα έπρεπε άλλωστε να ισχύει και για τη ζωή; Να απολαμβάνουμε την πραγματικότητα, χωρίς μάταιες απαιτήσεις και φτιασιδώματα; αναλογίζομαι συνεπαρμένη από μια ελαφροστοχαστική διάθεση, και σταματώ προτού ανακηρύξω τον τουρίστα σε σύγχρονο σανδαλοφόρο περιπατητή - φιλόσοφο. Και συνέρχομαι ενθυμούμενη τις απείρου κάλλους εικόνες που εκτυλίχθηκαν στο αεροδρόμιο Μακεδονία, με τον απερίγραπτο Νομάρχη να καλωσορίζει τις αγγλίδες teenagers χορεύοντας σαν το (ποντιακό) κατσίκι.

Η τουριστική σκυτάλη στη συμπρωτεύουσα λοιπόν!

Ροζίτα Σπινάσα