Lana Del Rey

Posted by admin

(από το Sonik#100, Μάιος-Ιούνιος 2015, «Τα 50 Πρόσωπα της Sonik δεκαετίας»)

Πρόσωπα όπως της Lana Del Rey διακρίνονται όποτε απαιτείται απ’ τη μουσική να γίνει προσιτή στον καθένα, δηλαδή να είναι ποπ με την παλιότερη έννοια αυτής. Αν ξετυλίξουμε δε το σύγχρονο μουσικό σύστημα, θα διαπιστώσουμε πως πλέον λειτουργεί διαφορετικά από άλλοτε, ειδικά απ’ την έλευση του ίντερνετ και δώθε. Σήμερα οι μάνατζερ κι οι πολυεθνικές εταιρείες δίσκων έχουν γραμμένη ψηλά στις ατζέντες τους, για να μην την ξεχνούν ποτέ, την προ 12ετίας φράση του Ραούλ Βανεγκέμ «μια κακή φήμη είναι προτιμότερη από τη σιωπή». Πρόκειται για την οδηγία ευαγγέλιο περί συντήρησης της προβολής στις εποχές της υπερπληροφόρησης και του γρήγορου θανάτου.

Η αμφίσημη εικόνα του μοντέλου-σταρ πιθανόν και να ’ναι το πιο προβληματικό σημείο στην Del Rey λοιπόν. Ωστόσο στην περίπτωσή της τα σημάδια αδυναμίας, έστω όποια εντοπίσαμε ως τέτοια, είναι μαζί και δύναμης. Και τούτο ακριβώς της προσδίδει κάτι οικείο κι ανθρώπινο που με τη σειρά του αντιμάχεται αρχικά τις υποψίες για το κατασκευασμένο της εικόνας της κι έπειτα τις όποιες εκπτώσεις συνέβησαν στο βωμό της επιτυχίας. Ώστε να αδυνατεί να αποφασίσει κανείς ποιος εντέλει συγχώρησε περισσότερο ποιον στο αφόρητο κολεγιακό ρομάντζο που λαμβάνει χώρα εδώ, εμείς την Lana Del Rey ή αυτήν τον εαυτό της;

Δεν θα ακουστεί ως δαιμονολογία αν πούμε πως η 30άχρονη Elizabeth Woolridge Grant έχει ταλέντο. Αποδεικνύεται. Καθώς σε κάθε άλμπουμ της υπογράφει στους συνθέτες των τραγουδιών, γράφει στίχους που μεταφέρουν στοιχεία απ’ τα άσχημα βιώματά της, με το αλκοόλ ή με ό,τι άλλο –δεν βρήκαμε πρόβλημα όταν τραγούδησε “my pussy tastes like Pepsi Cola”, βρήκαμε έμπνευση– και καταφέρνει να δώσει μερικά εξαιρετικά κομμάτια σαν τα “Born To Die” και “Brooklyn Baby”, τραγούδια που θα ζήλευαν αρκετοί (το πρώτο το έχει διασκευάσει ήδη ο Patrick Wolf).

Η Grant δεν αναζήτησε άσυλο αλλού, σε κάποια εικόνα πιο στατική κι ασφαλής απ’ τη δική της. Δείχνει πραγματική με αγαπησιάρικη αφέλεια, ικανή να στραβοπατήσει, να φαλτσάρει, να βάλει τα κλάματα μπρος στην τούρτα γενεθλίων της, να αποτύχει, να ονειρεύεται οικογένεια, να θέλει να λέει τα αγαπημένα της τραγούδια όπως της βγαίνουν. Κι έτσι συμπεριλαμβάνει στο επερχόμενο “Honeymoon”, το νέο άλμπουμ της Del Rey, το “Don’t Let Me Be Misunderstood” της Nina Simone. Είναι οι διασκευές ο χώρος στον οποίον η μουσική μπαίνει ευκολότερα στην υπηρεσία του εμπορίου; Μπορεί. Μα όπως κι αν ιδωθεί το θέμα, στη βάση της όλης αυτής σύλληψης βρίσκεται μια δόση βαθειάς, μετεφηβικής αιρετικότητας. Κι αυτό σημαίνει πολλά, μα προπάντων προλογίζει την ωριμότητα που έρχεται με βήμα ταχύ, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.