Τ’ ομολογώ! Ζηλεύω αυτούς που αφουγκράζονται το τώρα! Στο συγκεκριμένο τομέα τα αντανακλαστικά μου δεν θα έλεγα ότι είναι και τα καλύτερα, αν και δείχνω σημάδια βελτίωσης με το πέρασμα του χρόνου. Προς τι όμως το ξέσπασμα;

Οι Animal Collective δεν είναι «φρέσκια» ή πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα, αυτό είναι σίγουρο. Και ο πλέον φανατικός αμφισβητίας όμως μπορεί να καταλάβει ότι κάτι τρέχει με την πάρτη τους. Προσπάθησα αρκετές φορές ως τώρα να ακούσω τη μουσική τους αλλά τα παράτησα. Μου φαίνονταν κακόφωνοι, κουραστικοί, υπερβολικοί. Επίσης μου έβγαινε και μία σπασμωδική αντίδραση γύρω από το ελιτίστικο σούσουρο που τους περίβαλε.

Ακολούθησε η φετινή τους συναυλία στο Gagarin. Δεν πήγα. Ένας πολύ καλός φίλος που με γνωρίζει χρόνια και μοιραζόμαστε πληθώρα μουσικών ανησυχιών, επέμενε ότι κάνω μεγάλο λάθος. Πέραν όλων των άλλων, είναι ξεχωριστή περίπτωση τα live, υποστήριζε, αφού τους είχε ήδη δει μια ακόμα φορά (ή δύο;) τα προηγούμενα χρόνια.
«Ρε συ, είναι σκέτη ψυχεδέλεια, αποκλείεται να μη σου αρέσουν!», προσπαθούσε ο άμοιρος. Τίποτα εγώ. Και να φανταστείτε ότι το εισιτήριο ήταν κάτι παραπάνω από λογικό.

Εν ολίγοις, νιώθω μεγάλη απογοήτευση τώρα που ακούω το τελευταίο τους πόνημα Merriweather Post Pavilion και ξανασκέφτομαι την απουσία μου από το live. Κάτι μου λέει πως η συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν κομβική τόσο για τους πάνω στη σκηνή, όσο και για τους κάτω από αυτή. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στις εμφανίσεις στην Ελλάδα αλλά στο χρονικό διάστημα που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του άλμπουμ.

Το Merriweather Post Pavilion είναι ένα δύσκολο αλλά όχι δυσκολοάκουστο άλμπουμ. Ανεξαρτήτως του ντόρου που επικράτησε και όλων των παρελκόμενων, αξίζει τον κόπο να το ακούσει κανείς. Τολμώ να πω ότι αντικατοπτρίζει το πώς θα θέλαμε να βλέπουμε το σήμερα. Μια γλυκιά, πολυεπίπεδη σύγχυση, ανίκανη να στεριώσει δίχως αναφορές αλλά και πλήρως απρόβλεπτη στο πώς θα εξελιχτεί.

Δε νομίζω ότι έχει ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο τόσο σε εύρος όσο και σε ουσιαστικό αντίκρισμα, από την εποχή των Sonic Youth. Οι αντιστοιχίες αρκετές. Καμία μπάντα από τις δύο δεν έχει εύπεπτο-εύκολο ήχο, τα τραγούδια τους δεν είναι σε καμία περίπτωση ραδιοφωνικά (άντε με εξαίρεση το Sunday από το A thousand Leaves), οι κριτικοί παραληρούν, το breakthrough σε ευρύτερα ακροατήρια -παραδόξως- επετεύχθει από τους «παλιούς» και είναι προ των πυλών για τους «νέους», ενδείξεις εκπτώσεων με σκοπό το οτιδήποτε απουσιάζουν και φυσικά…είναι έκαστοι η επιτομή του “cool”, ένα τσούρμο freak-nerds που όχι μόνο επιβλήθηκαν αλλά πήραν/παίρνουν το αίμα τους πίσω!

Εικάζω πως βιώνουμε την ωρίμανση και εδραίωση μιας σημειολογικής αναφοράς που στο μέλλον θα θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένη. Μάλλον πρόκειται για την πρώτη μεγάλη indie (άραγε είναι δόκιμος ο όρος ακόμα;) μπάντα των τελευταίων 15-20 χρόνων. Και παρακαλώ ας μην ακούσω κάτι για Blur, Oasis, Pulp, White Stripes, Strokes κλπ. Οι συγκεκριμένοι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πετύχουν. Απ’ όποια σκοπιά και να το εξετάσεις.
Εδώ μιλάμε για έναν ήχο ο οποίος όσο σε τραβάει άλλο τόσο σε απωθεί. Θέλει προσπάθεια και αφοσίωση. Ίσως διαψευστώ αλλά καλύτερα να ρισκάρει κανείς μία πρόβλεψη, παρά να καταντάει «μετά Χριστόν προφήτης».

Θα κλείσω αναφέροντας ότι προσωπικά μου αρκεί που μέσα από τους Animal Collective και ό,τι τους περιβάλλει, ωθήθηκα να ασχοληθώ ξανά με δύο άλμπουμ που ενώ τα αγόρασα γεμάτος ενθουσιασμό, τα παράτησα στο ράφι ψιλοαπογοητευμένος. Αναφέρομαι στα Odessey And Oracle των Zombies και Pet Sounds των Beach Boys. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι εν τέλει θα μου αρέσουν (ειδικά το δεύτερο). Όπως επίσης δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο διασκεδαστικό να ανακαλύπτεις από την αρχή τους παππούδες μέσα από τα εγγόνια. Τώρα, αν πρόκειται περί αυθυποβολής ή ετεροχρονισμένης ανακάλυψης, τι να σας πω; Άβυσσος…

Οι Animal Collective (όπως και οι Sonic Youth) φτιάχνουν μουσική την οποία δεν θα λατρέψω και δεν θα βιώσω έντονα. Ποιος είπε όμως ότι το αυστηρά προσωπικό μου γούστο σχετίζεται με τη σημασία και την προσφορά των συγκεκριμένων κύριων (και κυριών) στο ευρύτερο μουσικό γίγνεσθαι. Εξάλλου λίγη αποστασιοποίηση αποδίδει πάντα σαφώς μεγαλύτερη αντικειμενικότητα.
.
Ένα είναι το σίγουρο πάντως, ότι την επόμενη φορά δεν θα τους χάσω…

ΕσωMiCικές παραπομπές:
-κριτική του άλμπουμ από τον Τάσο Πατώκο εδώ
-κριτική του live στη Θες/νίκη από τον Άρη Καραμπεάζη εδώ

Θάνος Σιόντορος