17/1/09

Εδώ και χρόνια, ο Ξαγάς καυχιέται για τις μαγειρικές του ικανότητες, σε σημείο που να έχει δημιουργηθεί πλέον ένας αστικός μύθος για το αν όντως μαγειρεύει τόσο καλά όσο ισχυρίζεται. Το Σάββατο βράδυ ήταν επιτέλους η ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν η πραγματικότητα θα δικαιολογούσε το τόσο hype.

O Ξαγάς έχει τη φήμη του γκουρμέ. Δεν αρέσκεται στις απλές γεύσεις. Μια απλή ζουμερή μπρι(τ)ζόλα με τηγανιτές πατάτες δεν του λέει τίποτα. Αντίθετα, μια μπριζόλα από μοσχαράκι 27 ημερών που τρεφόταν μόνο με γάλα και χορτάρι από την Τρίπολη γαρνιρισμένο με σάλτσα από μούρα, φύκια και ξηρούς καρπούς Αιγύπτου είναι πιο πολύ στο στοιχείο του. Μπήκαμε λοιπόν στο σπίτι με ένα μείγμα δέους και αναμονής για το τι θα ακολουθούσε.

Τελικά ο Ξαγάς ανταποκρίθηκε πλήρως στις περιστάσεις. Το ξεροτραγανισμένο φαλάφελ έστελνε κύματα οργασμού στον ουρανίσκο, ειδικά αν το βούταγες από πριν στο ειδικό ντιπ με βάση το γιαούρτι που υπήρχε παρά δίπλα. (παρέμβαση Διακουράκη: Έπρεπε να υπήρχαν και πιτούλες για να τα τυλίγουμε και να φτιάχνουμε αυτοσχέδιους γύρους). Η πατατοσαλάτα ήταν ιδανικά ισορροπημένη, ενώ ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο μυστηριώδες κανταΐφι με την πράσινη γέμιση που αργότερα μάθαμε ότι είναι βασιλικός, άρα αδίκως το παρκάραμε δίπλα στην τηλεόραση νομίζοντας ότι είναι κάτι απεχθές. Τα ζυμαρικά με τα διάφορα χρώματα έδιναν έναν εξωτικό τόνο στο όλο δείπνο (παρέμβαση Διακουράκη: θα μπορούσαν βέβαια να ήταν ζεστά, ενώ δε θα με χάλαγε και λίγο ρεγκάτο από πάνω), τα οποία θα είχα απολαύσει περισσότερο αν δεν τσίμπαγε ο Καραμπεάζης από το πιάτο μου επειδή είχε στραβομάρα και δεν τα είδε όταν πήγε να σερβιριστεί. Τέλος, κάτι άσπρα μπαλάκια (δεν κατάλαβα τι ήταν, πάντως την άλλη μέρα πήγα τουαλέτα κανονικά) άφησαν πολύ καλή εντύπωση, και σκέφτηκα «είσαι μαλάκας που πήρες μόνο ένα» και μετά ντρεπόμουν να πάω να ξαναπάρω για να μη με περάσουν για λιγούρη.

Συνολικά, το δείπνο θα έπαιρνε με άνεση το άριστα, ωστόσο το επιδόρπιο ήταν μια παραφωνία στην όλη γευστική εμπειρία. Από την όψη, το κόκκινο ζελέ με τα κομματάκια από ρόδι να κρυσταλλίζουν από το διάφανο ποτήρι άφηνε καλές υποσχέσεις για ένα ελαφρύ, φρουτένιο κλείσιμο. Με την πρώτη κουταλιά όμως, οι φάτσες όλων όσων δοκίμασαν άλλαξαν χρώμα και οι περισσότεροι το άφησαν διακριτικά κάπου να μη φαίνεται. Εγώ σταμάτησα στην πρώτη κουταλιά γιατί δεν ήξερα αν εφημέρευε το Γενικό Λαϊκό. Ίσως η συνταγή να έλεγε «προσθέστε ένα σφηνάκι Campari για κάθε 6 άτομα», και ο Ξαγάς να έβαλε ένα σφηνάκι στον καθένα ξεχωριστά. (παρέμβαση Διακουράκη: μου θύμισε το «Ροντέκ» που μου έδινε η μάνα μου όταν είχα βήχα, με το μικρό παιδικό πλαστικό κουταλάκι που ήταν δώρο μαζί με το μπουκάλι).

Μπράβο, λοιπόν, στον Ξαγά, και ελπίζουμε την επόμενη φορά να α) φτιάξει επιδόρπιο της προκοπής και β) να έχει καμιά κόκα-κόλα να τα συνοδέψουμε γιατί ήπια τόσο πολύ κρασί που για να επιστρέψω στο σπίτι το οποίο ήταν στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο μου φάνηκε αιώνας.

-8-

Τάσος Πατώκος