Ήταν σχεδόν συγκινητικό... Ανάκατες εικόνες από το παρελθόν... Άλλη ήταν η ομάδα της πόλης τότε, ο Παναρκαδικός, αλλά αυτά στις επαρχιακές πόλεις μικρή σημασία έχουν. Κυριακές μεσημέρια, με το στομάχι χορτασμένο, στην τσέπη ένα δεκάρικο χαρτζιλίκι για κωκ ή τρούφα στο ημίχρονο, παίρναμε το δρόμο για το γήπεδο... Ένα μικρό άγχος αν θα καταφέρουμε να μπούμε τσάμπα, ο κυρ-Μήτσος ήταν αυστηρή πόρτα, το ύψος μας πρόδιδε, αλλά πάντα βρισκόταν κάποιος «θείος» να μας πάρει από το χέρι και να μας περάσει από τη μαγική πύλη. Λαϊκά τραγούδια στα μεγάφωνα, διαφημίσεις τοπικών βουλκανιζατέρ, ο τελευταίος δίσκος του Λεωνίδα Βελή, κόσμος πάντα πολύς, εμείς η μαρίδα, άντρες κυριακάτικοι μακριά από την γκρίνια της γυναίκας, ο δάσκαλός μας με ψευτοαυστηρό ύφος, οι γραφικοί της πόλης... Η ομάδα βολόδερνε στη γ’ κατηγορία, το όνειρο της πόλης για β’ εθνική έμενε πάντα απραγματοποίητο, μεγάλη ομάδα δεν είχαμε δει ποτέ από κοντά, και για χρόνια θα θυμόμαστε εκείνη την πρόκριση στο κύπελλο με την δυνατή τότε Δόξα Δράμας. 1-0! Σαν χτες... Ένα συννεφιασμένο απόγεμα του 1983...

Ο Αστέρας ήταν η δεύτερη ομάδα της πόλης. Ενίοτε και η τρίτη... Το γηπεδάκι του στα Αρσενέικα, αρκετό ποδαρόδρομο έξω από την πόλη, ήταν το δικό μας Γουέμπλεϊ. Το γήπεδο για τα ...επίσημα ντέρμπυ με τις άλλες γειτονιές... Διοτίμας εναντίον Βάρβογλη, Κιλκίς εναντίον Δήμητρος... Κατάξερο, σκληρό, ξεσκίζαμε τα γόνατα μας, οι μανάδες φώναζαν, αλλά η ηδονή μας μεγάλη να παίζουμε σε γήπεδο με γραμμές, με κανονικά δοκάρια, έστω και χωρίς δίχτυα... Γύρω συρματόπλεγμα, μια υποτυπώδης τσιμεντένια εξέδρα των 100 ατόμων, αρκετή για όσους ήθελαν να δουν τις ηρωικές αναμετρήσεις με τη Μελιγού, τις Βρασιές, τον Ηρακλή Βερβένων... Πιο «δική» μας ομάδα ο Αστέρας, πολλοί παίκτες ήταν συμμαθητές μας στο λύκειο... Τα χρόνια πέρασαν, ο Παναρκαδικός χρεώθηκε και βυθίστηκε, τα λεφτά τα πολλά με άρωμα πετρελαίου ήρθαν από μακριά και άλλαξαν τη μοίρα του Αστέρα... Αυτό που βλέπω στην τηλεόραση είναι άραγε εκείνο το γηπεδάκι των παιδικών μου χρόνων;

Σήμερα ξέρω ότι φίλοι καρδιάς, φίλοι μακρινοί, φίλοι σχολικοί, φίλοι που έχουμε χαθεί, έτσι χωρίς λόγο, γιατί απλώς σε χωρίζει το κύμα της ζωής, παιδιά που κλωτσήσαμε ατέλειωτες ώρες το τόπι στις αλάνες, ο «Μπλαχίν», ο «Ζίκο», ο «Ρούμε», όλοι αυτοί κάπου θα χαίρονται κι αυτοί, σαν να μας συνδέει ένα νοητό νήμα, και μια γλυκιά συγκίνηση με διαπερνά...

Αντώνης Ξαγάς