Μετά από κάθε «εθνική καταστροφή» είναι πλέον άγραφος νόμος να στήνεται και μια φιέστα - τηλεμαραθώνιος (ετυμολογική ερμηνεία: σόου μακράς διαρκείας) σαν τον χθεσινό. Γίνεται και σ’ άλλες περιπτώσεις με παραπλήσια χαρακτηριστικά, αλλά αφήστε τες προς ώρας.

Οι προφανείς επισημάνσεις του γεγονότος καθαυτού: όλα τα συνεργαζόμενα ιδιωτικά αναμεταδίδουν ταυτόχρονα τις ίδιες εικόνες από κοινό στούντιο, δεν έχεις να πας πουθενά μεγάλε εξυπνάκια, όλες οι γωνίες είναι πιασμένες, το τηλεκοντρόλ και το ζάπινγκ χάνουν προσωρινά την όποια τους χρησιμότητα, αλλά όχι από επιλογή για να έχεις να λες.

Παρένθεση, έξω απ’ το σπίτι το κινητό, μέσα στο σπίτι το τηλεκοντρόλ, γι’ αυτό έχει αυξηθεί η αμηχανία μας μπρος στα άδεια χέρια και μας πιάνει τρέμουλο.

Ύστερα πέφτει ο προβληματισμός κι η βαθύτατη περισυλλογή αν αυτά που βλέπουν τα ματάκια μας και ακούν τα αφτάκια μας έχουν τέτοια αξία στο σκοπό τους που χρειάζεται να τα υπομείνουμε βομβαρδιζόμενοι συνεχώς με ατάκες του τύπου «βάλτε βαθιά το χέρι στην τσέπη» και «δεν θέλουμε τσιγκούνηδες απόψε».

Λες και ό,τι πληρώθηκε μέχρι στιγμής σ’ αυτούς του δύστυχους τους πυρόπληκτους (εφεξής στις λέξεις με ειδική βαρύτητα του νεοελληνικού λεξιλογίου, «Λαμπρόπουλε; Ποιος να το φανταζόταν;») δεν το δώσαμε εμείς, λες και δεν πήγαν ψυχή και σώμα οι Έλληνες να δώσουν ό,τι βοήθεια μπορούσε ο καθένας τους από την πρώτη στιγμή, λες και περιμέναμε να φτάσει η 5η του Σεπτέμβρη, 10 τόσες μέρες μετά, για να ξυπνήσει μέσα μας η βοήθεια προς τον πληγέντα συνάνθρωπό μας που μέχρι την 4η ήταν σε αγρανάπαυση.

Εντάξει, χθες ειδικά χάλασε λιγάκι ο βασικός κανόνας λόγω των «πτηνών» του Παναγιώτη Γιαννάκη που έγιναν για μία νύχτα χήνες εδάφους (κι αυτά μες το πρόγραμμα είναι)…

Πιάστηκα κι εγώ από την ίδια άκρη του νήματος που πιάνεται κι ο Old Boy, είχα όμως την κωλοφαρδία με το που άνοιξα να συνεχίσω “To Λυκόφως του Καθήκοντος” (η ελληνική έκδοση είναι του «Καστανιώτη») του γάλλου Gilles Lipovetsky, που όλως τυχαίως διαβάζω αυτόν τον καιρό, να βρεθώ κατευθείαν στην εξής έξυπνη παράγραφο των σελίδων 153-154, την οποίαν και θέτω επί δημοσίου τάπητος:
«Τη στιγμή ακριβώς που ο αλτρουισμός δεν είναι πια επιτακτικό καθήκον, είμαστε μάρτυρες ενός άνευ προηγουμένου κύματος ενίσχυσης και βοήθειας, που συντονίζεται από τα ΜΜΕ. Band Aid, Εστιατόρια της Αγάπης, τηλεμαραθώνιοι, reality-show. Ύστερα από τα προϊόντα, τις ανέσεις και το σεξ, οι καλές προθέσεις έκαναν την είσοδό τους και στη μεντιατική αρένα∙ «εργολάβοι της ηθικής» δεν είναι πλέον μόνο οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, αλλά και τα τηλεοπτικά κανάλια και οι σταρ. Όσο συρρικνώνεται η θρησκεία του καθήκοντος, τόσο εμείς καταναλώνουμε γενναιοδωρία. Όσο αναπτύσσονται οι ατομιστικές αξίες, τόσο πληθαίνουν και κερδίζουν ακροαματικότητα οι σκηνοθετημένες αγαθοεργίες των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η μεταηθική εποχή δε σημαίνει αποβολή της ηθικής, αλλά υπερέκθεση των αξιών από τα μέσα και ανακύκλωσή τους κάτω από το πρίσμα των κανόνων θεαματικότητας της μαζικής επικοινωνίας. Τελειώνει το εγκώμιο του αυστηρού καθήκοντος, αρχίζει η γοητευτική βασιλεία του αλληλοδραστικού, μαζικού σόου των μέσων. Μια νέα εποχή διαγράφεται, που συγχέει παραδοσιακούς αντιπάλους παντρεύοντας τη γενναιοδωρία και το μάρκετινγκ, την ηθική και τη σαγήνη, το ιδανικό και την εξατομίκευση.»

Από πότε υπάρχει αγαθοεργία στα ΜΜΕ των μεγάλων συμφερόντων Πάνο;
Ξύπνα και κλείσε το μπουρδέλο.

Απόψε χάσαμε!

Πάνος Πανότας