Χθες βράδι, Κυριακή, δεν άντεξα άλλες εικόνες.

Είχα 2 επιλογές: να αρπάξω ό,τι βρω μπροστά μου και να κάνω την οθόνη κομμάτια, ή να βάλω να δω μια ταινία στο dvd και να προσποιηθώ πως έξω σταμάτησε να βρέχει στάχτες. Επέλεξα το δεύτερο.

Ήμουν στο παραπέντε να πάθω κατάθλιψη, ειλικρινά. Ούτε στους σεισμούς του 1999 δεν έχω νιώσει έτσι.

Πάνω από 60 ανθρώπινες ζωές χαμένες με το φρικτότερο των τρόπων στην Ελλάδα της Ε. Ε. του 2007. Τρία χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς και την περίφημη, χιλιοπληρωμένη, υποδομή και θωράκιση που αποχτήσαμε.

Όταν τελειώσει το μυαλό μας με τους νεκρούς –γιατί μας κυνηγούν σαν φαντάσματα– το περιμένει και το άλλο τεράστιο δράμα: των χιλιάδων αστέγων που είναι αφημένοι στην τύχη τους και που όταν αρχίσουν οι πρώτες δυνατές βροχές θα τους έχουν ξεχάσει οι πάντες και θα κυλιούνται σαν τα γουρούνια στη λάσπη.

Εξαφανίστηκαν όλοι τους! Κυβέρνηση, υπουργοί, αρχηγοί πυροσβεστικής, γενικοί γραμματείς της πολιτικής προστασίας… Άφαντοι…

Στην ζωή μου δεν έχω δει πολλά διαγγέλματα πρωθυπουργού. Να κηρύσσεται με τέτοιο στόμφο, όμως, η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και 2 μέρες μετά την ίδια ώρα να είναι όλα τρεις χειρότερα σε όλους τους τομείς; Καλά μου τα ‘πε ο ταξιτζής που ερχόμουν πριν από λίγο…

Ξέρετε πότε ήταν η τελευταία φορά που τα γυναικόπαιδα έτρεχαν να βρουν καταφύγιο στο σχολείο ή στην εκκλησία του χωριού; Που χτυπούσαν τις καμπάνες; Στους βομβαρδισμούς του τελευταίου πολέμου και στην αποτυχημένη επιστράτευση της χούντας το 1974! Τα διαβάζαμε στα βιβλία και τα ακούγαμε απ’ τους παππούδες μας μέχρι την Παρασκευή…

Η Ελλάδα γύρισε πίσω έναν αιώνα και λίγο βάζω… Εκεί την οδήγησαν τα 300 καμάρια μας. Ειδικώς από τους Κωστάκηδες και τους Γιωργάκηδες και τις παρατάξεις και κυβερνήσεις τους που όλο αλλάζουν τη χώρα που αγαπώ προς το καλύτερο, μαζί με τα επιτελεία τους της σάρας, της μάρας, της αρπαχτής και της αρπαγής που έχουν το θράσος να λένε δημόσια ό,τι μαλακία τους κατέβει σε τέτοιες στιγμές και που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από συνθήματα του τύπου “nation under attack” που τόσο δημοφιλή έγιναν στον μετά την 11/09 κόσμο, δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν. Νιώθω προσωπικά μια απέραντη αηδία από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Και για όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτήν την υδροκέφαλη ξεφτίλα που λέγεται «κρατικός μηχανισμός» και για την οποία κάθε χρόνο μας τα μαζεύουν για να τη συντηρούν και να κάνουν τα ρουσφέτια τους…

Κρύβονται, διότι νομίζουν ότι θα ξεχαστεί ένα τέτοιο κακό μέσα σε 2 βδομάδες και στις 16/09 όλα θα είναι μέλι γάλα.

Ας βγουν να περπατήσουν στους δρόμους να δούνε πώς έχουν αλλάξει τα βλέμματα όλου του κόσμου ανεξαιρέτως για τους πολιτικούς. Είναι η πρώτη φορά που διακρίνεται κάτι τέτοιο τόσο ξεκάθαρα. Μιλώντας με όσους φίλους και γνωστούς έχω στις περιοχές στην Εύβοια, κατάπια τη γλώσσα μου. Δεν μπορούσα να τους πω ούτε τη λέξη «κουράγιο». Τίποτα, μούγγα…

Τι να πεις σε κάποιον που κάθεται σ’ ένα πεζούλι μέσα στο απέραντο μαύρο;

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati