Μάζεψαν όλοι τους άρον-άρον τις πετσέτες, άφησαν τις ξαπλώστρες και μαζεύτηκαν στο άψε σβήσε στο γυαλί μη και χάσουν από το «φρέσκο» ψητό. Πρωινάδικα, ειδικές εκπομπές, δελτία ειδήσεων, αναλυτές, όλοι στις επάλξεις εν μέσω 12ωρων επαναλήψεων… Δεν παίζει κανείς με την AGB και τις σφυγμομετρήσεις, έτσι είπε ο Vincent Price στην «Κοινή Γνώμη» του…

Μαζί με τους «αδειούχους» του Σεπτέμβρη που τους έκοψε ο ιδρώτας, τους δημόσιους υπαλλήλους που ανακαλούνται, τους παππούδες που ψάχνουν την αστυνομική ταυτότητα…

Το τέλος της τουριστικής σεζόν θυσιάστηκε σε μια νύχτα όταν ο πρωθυπουργός επιβεβαίωσε τα κρυφά γκάλοπ με τη Μεγαλόχαρη…

Η έναρξη του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, επίσης…

Ούτε που στέκεται κανείς βέβαια στο εξ ορισμού αντιφατικό των πρόωρων εκλογών καθαυτών, που από έσχατη λύση (βλ. τους γείτονες με τα περί μαντίλας), γίνεται τώρα εργαλείο σκοπιμότητας, μην πω αλαζονείας και παρεξηγηθώ. Δεν με ανησυχεί το γεγονός. Το παράδειγμα και το δεδικασμένο που δημιουργεί κάνει την τρίχα μου να σηκώνεται…

Ίσως να φταίει που έχω συνδέσει και το επίθετο «πρόωρος-η-ο» εξ ορισμού με κάτι αρνητικό. Ανέκαθεν το θυμάμαι έτσι…

Με δύο λόγια, που θα έπρεπε κάποιος με κότσια να τα πει στο μεγαλύτερο κανάλι και την ώρα με τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα για να τα ακούσουν όλοι και ας είναι προφανή, η κυβερνώντες:

1) επέλεξαν να πάνε σε πρόωρες εκλογές επειδή είναι σιγουρότατοι πως θα τις κερδίσουν, και
2) τις κάνουν πρόωρες διότι στο εξάμηνο μέχρι να έρθουν οι κανονικές θα φάμε τόση πίκρα που ίσως τότε να μην είναι τόσο εύκολη η υπόθεση νίκη…

Το 1) δείχνει επί της ουσίας πως στην παρούσα φάση αντίπαλος που να είναι επίφοβος δεν υπάρχει. Και πώς να υπάρχει δηλαδή, είναι η πρώτη φορά που φαίνεται το τόσο τεράστιο κενό λόγου και έργων που μαστίζει την πολιτική σε αυτήν τη χώρα, ένα πτώμα σε αποσύνθεση λες…

Το 2) δείχνει ότι τα πράγματα στην κοινωνία, στην υγεία, στην παιδεία κ.λπ., σε αυτά που μας ενδιαφέρουν δηλαδή, πάνε κατά διαόλου. Οι ανατιμήσεις που έρχονται θα τσούξουν. Τα σκάνδαλα και οι ατιμώρητες ατασθαλίες, εμπρησμοί κ.λπ. θα οργιάσουν, τα ψηφίσματα και τα νομοσχέδια θα είναι ίσως περισσότερο από ποτέ σε άλλο μήκος κύματος από τις ανάγκες του κοσμάκη.

Θα μου πείτε, δεν μας παρατάς κι εσύ, εδώ βρήκες να κάνεις την αντιπολίτευσή σου;
Το θέμα είναι πως δεν κάνω αντιπολίτευση, συμπολίτευση ή ό,τι άλλο τέτοιο. Πέντε αλήθειες προσπαθώ να γράψω, και ευτυχώς που μπορώ να λέτε και να λέμε. Σκεφτόμενος αφελώς, όπως με την ψήφο του ο μέσος Έλληνας πίστεψε και πιστεύει ακόμη ο άμοιρος ότι μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά του, ότι το έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στη δημοκρατία, αυτό που οι πολιτικάντηδες της νέας γενιάς έχουν μυριστεί και του το παίρνουν με δόλο, με το «μαστίγιο και καρότο». Με αυτούς τα έχω, τους πολιτικάντηδες της νέας γενιάς, τους κληρονόμους επωνύμων του παρελθόντος που διεκδικούν και κομμάτι της Ιστορίας, αυτούς που πάνε τα πάντα από το κακό στο χειρότερο, που συνεχώς μας κάνουν να λέμε πως παρακάτω δεν θα πάει, μέχρι που πάει…

Θυμάστε κάποτε εκείνο το «ψωμί κι ελιά» του παρελθόντος; Μάλλον ξανάρθε…

Υ.Γ. Μοιράζομαι και το “To Let Myself Go” από το “Live In Scandinavia” της Ane Brun ως το απόλυτο αυγουστιάτικο τραγούδι που έφερε μέσα μου τρικυμία συναισθημάτων…

Πάνος Πανότας