Σκαλίζω, σκάβω, ξεδιαλέγω, αναμερίζω, σκέφτομαι, πάω αλλού, ανασηκώνω, ψαχουλεύω, αφουγκράζομαι…

Ψάχνω εναγωνίως να βρω κάτι ή κάποιον που να εκφράζει τις σκέψεις και τα πιστεύω μου για όλα αυτά που βλέπω να γίνονται, που αναγκαστικά ζω…

Βρήκα τη φωνή της Αμαλίας Καλυβίνου, εκείνης της πρόσφατης υπόθεσης που όμως παλιώνει τόσο γρήγορα που ήδη φαντάζει πολύ μακρινή…

Βρήκα κι αυτούς που αφύπνισαν τον κόσμο να ξεκουνηθεί για την καμένη Πάρνηθα, μάλιστα πέρασα κι εγώ στα κλεφτά και γρήγορα ανάμεσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί. Το έβλεπες ότι η συγκέντρωση ήταν διαφορετική σε πνεύμα, ίσως επειδή περίμενες τόσο καρτερικά και για χρόνια να βρεις μια τέτοια…

Και μετά ήρθε και πλάκωσε τα πάντα η γνωστή φαγούρα της φυλής:
«Γιατί να καλέσει αυτούς τους τρεις ο Πρόεδρος, δεν το έκαναν αυτοί…»
«Η υπόθεση βρομάει, δεν είναι καθαρή…»
«Είχαν άλλα κίνητρα…»


Κι άλλα τέτοια διχαστικά κατάστιχα που με κάνουν να θυμάμαι ότι η μισαλλοδοξία, η εθελοτυφλία, τα μικρά συμφέροντα, η ζήλια είναι πάντοτε οι πολέμιοι του άμοιρου του κοινού συμφέροντος, τους οφθαλμοφανούς και αυτονόητου κάποτε, και πάντοτε κερδίζουν, μας σπρώχνουν στο να γινόμαστε όμηροι του ίδιου μας του είναι…

Την ίδια στιγμή που 600,000 στρέμματα πρώην δάσους (σε ένα μήνα και κάτι) καταγράφονται ως ένα ακόμη νέο, αρνητικό ρεκόρ σ’ αυτόν τον τόπο…

Την ίδια στιγμή που όλοι πλέον –μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, πουά (μαντέψτε ποιοι είναι οι τελευταίοι)– συμφωνούν στο πρωτόγνωρο της διάλυσης των στοιχειωδών υπηρεσιών του κράτους, κάτι που όλοι εμείς είχαμε δει κατά πολύ νωρίτερα…

Ξεχάσανε φαίνεται πως οι προσλήψεις στην Πυροσβεστική, ακόμη και αυτές των εποχιακών, ήταν όπως και πάμπολλες άλλες για δεκαετίες ολόκληρες κομματικές, με κριτήρια εποχής εμφυλίου… Γι’ αυτό και μόλις ακούν τοποθετήσεις που λένε να ξεχωρίσει η κυβέρνηση και οι υπουργοί της από το εκάστοτε κόμμα, παθαίνουν αμόκ όλοι οι βουλευτές. Πώς θα βγάλουν πέρα τα τάματα προς τους ψηφοφόρους τους; Με φιλοσοφίες περί ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου;

Είναι πράγματι αξιολύπητο και θλιβερό, μπορεί και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, που ακόμη και τώρα ο μηχανισμός ψάχνει επειγόντως έστω δυο-τρεις ενόχους να στήσει συνοπτικά στο σκαμνί. Να προλάβει να δικάσει ασθμαίνοντας. Να διασώσει τους τύπους. Στον Νότο εντοπίστηκε μετά από «καταγγελίες» η πυρομανής γιαγιά των 77 ετών. Στον Βορρά, οι δύο αλλοδαποί που δούλευαν ηλεκτροσυγκόλληση (ή οξυγονοκόλληση ήτανε, τα λένε και μπερδεμένα οι πιτσιρικάδες των Μ.Μ.Ε., τέτοια εποχή οι πρωτοκλασάτοι είναι με τα αντηλιακά).

Και εγώ τώρα που δεν θέλω να καίγονται δάση, ζώα, σπίτια, δεν θέλω χωριά να εκκενώνονται, δεν θέλω νεκρούς «στο καθήκον» που δεν τους εκπαίδευσε και δεν τους το έδειξε κανείς, δεν θέλω αεροπλάνα να πέφτουν επειδή τα συντόνιζαν πανάσχετοι… Που θέλω την ησυχία και τα όνειρά μου… Τι να κάνω;

«Τον κόσμο δεν τον κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας», διαβάζω κάτω στο πρωτοσέλιδο του «Πράσινου Ποντικιού». Μ’ αρέσει…

Το κρατάω να το ξαναδιαβάσω στα τέλη Αυγούστου…

Μέχρι τότε, θα ανάψω …κι ένα καντήλι, καλού κακού…

Καλά μπάνια σε όσους φεύγουν σύντροφοι.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati