[Γράφω ακούγοντας το σπουδαίο “Moi Non Plus” του Richard Amp, ένα πιανιστικό άλμπουμ που πέρασε ξυστά στο να χαθεί.]

Βιάστηκα προ εβδομάδος να αναγγείλω την ελαφρύτητα του καλοκαιριού. Ως γνωστόν εδώ δε σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις… Ούτε να κλείσεις για λίγο το μαγαζί…

Τα πρώτα μπινελίκια τα έστειλε σε μένα ο διαμαρτυρόμενος ώμος μου. Τι κουβάλαγα; Free Press ποικιλία, ασήκωτη.

Βγαίνοντας στη γύρα είναι πλέον σα να μπαίνεις σε σουπερμάρκετ και να γεμίζεις το καρότσι με διάφορα σκατολοΐδια που για μια στιγμή σου φαίνονται χρήσιμα. Μέχρι πρότινος δεν με ενοχλούσε, ίσα-ίσα που επικροτούσα (και ακόμη το κάνω) την όλη πολυφωνία. Πέρα από τις δύο γνωστές εφημερίδες –που αν πάρεις τη μία καλύπτεις και τα θέματα της άλλης πια– τράβαγα κι έβγαζα: «εφ», «Υποβρύχιο», “Moody”, “Index”, «Μοτέρ», «Ποντίκι Art» (όλο και καλύτερο by the way), … Υπάρχει πρόβλημα; Ναι, στα λάθη. Σωρεία από δαύτα, ένας πραγματικός κυκεώνας παραπληροφόρησης. Γιατί;

Γιατί έχουμε από ό,τι φαίνεται εγκλωβιστεί στην ταχύτητα της εποχής. Δεν είναι το ζητούμενο να βγει ένα κείμενο πλέον. Όλοι θα το βγάλουν. Είναι να βγει γρήγορα ή τουλάχιστον όχι αργότερα από όταν το βγάλουν κι οι άλλοι. Που τώρα είναι κοτζάμ πλήθος. Μέσα σ’ όλο αυτό που όλοι κοιτάζουν κάθε τρεις και λίγο τα ταχύμετρά τους, βρίσκει έδαφος να φυτρώσει κι η λογική που έρχεται κατευθείαν από το ειδησεογραφικό της ιδιωτικής που προτρέπει να το βγάλεις ακόμη και όταν δεν είναι έτοιμο, δεν είναι τσεκαρισμένο κ.λπ., θεωρώντας ότι η ταχύτητα μπορεί να υποκαταστήσει την εγκυρότητα. Κάπως έτσι φτάσαμε και στις μαλακίες που βλέπουμε στο κουτί.

Μας βρήκαν απροετοίμαστους ή κι εμείς κατά βάθος ασπαζόμαστε τους νέους κανόνες της εμπορικότητας; Δεν ξέρω τι να πω. Ξέρω πως μετά από μια γρήγορη ματιά σε αυτά που με ενδιέφεραν, έπαθα: μουσικοί που άλλαξαν ξαφνικά φύλο, υπηκοότητα, δισκογραφία, παίζουν άλλα απ’ αυτά που… παίζουν, …

Έχω ξαναγράψει ότι η μεγαλύτερη παρενέργεια όλου αυτού που ευτυχήσαμε να ζούμε είναι ότι το λάθος γίνεται πια εύκολα συνήθεια, ότι προκαλεί όλο και λιγότερη εντύπωση. Το αμέσως επόμενο βήμα είναι να μη γίνεται καν αντιληπτό…

Και μετά από ένα σαββατιάτικο hangover με τη γνωστή παρέα με τα τρύπια στομάχια, έπεσα αίφνης χθες το πρωί σ’ αυτό το ποστ στο blog του φίλου M. Hulot: «…το cbox θα επανέλθει απόψε. αφού εξαφανιστούν όλα τα link με τη μουσική. είναι τουλάχιστον γελοίο να θεωρείται ένα blog απειλή για τη δισκογραφία. "μετά από ελληνική καταγγελία" [!] στον διαδικτυακό σερίφη έλαβα προειδοποίηση ότι αν εμφανιστεί νέο link με μουσική έστω και στα comments, θα αναγκαστούν να λάβουν τα νόμιμα μέτρα. που σημαίνει ότι θα κατεβάσουν το blog! και δεν το κατεβάζουν! θα μου λείψουν οι nothing days, αλλά το πιο εύκολο πράγμα είναι να κάνεις νέο blog…».

[Δεν ξέρω αν κάνω σωστά που το αναμεταδίδω, λίγες ώρες μετά το ποστ είχε κατέβει.]

Προς τους «σερίφηδες»: Κάποτε χρειάζεται να καταλάβετε ότι ο χρόνος σας τελείωσε, πως ανήκετε στο παρελθόν, πως το μόνο που απομένει είναι να κλείσει πάνω απ’ τα κεφάλια σας το καπάκι. Τραβούμε το δρόμο μας προς τα μπρος. Αφήστε μας ήσυχους…

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati