Επιστροφή ξανά στην Έκτη ήπειρο. Τη Δευτέρα ο υπολογιστής κράσαρε. Τον κηδέψαμε σε στενό κύκλο, δηλαδή μόνος εγώ, και την Πέμπτη απέκτησα καινούργιο. Πέρα από το γεγονός ότι ψάχνομαι μπας κι είμαι γκαντέμης και μου τυχαίνουν τέτοια ακριβώς όταν πρέπει να κρατήσω τα έξοδά μου στο μίνιμουμ, το να είσαι off-line για 78 ώρες τη σήμερον είναι η πιο τρέλα από όλες. Ο άνθρωπος επιβιώνει επειδή αντέχει τα πάντα. Εκτός από το να είναι εκτός δικτύου.

Όταν ξεπέρασα την computerized καταπιεστική ψυχοπληξία, μια νέας μορφής νόσο, ακούσια πήρα στροφές για την Εύα Στεφανή.

Ο τρόπος που έσκυψαν τα μέσα ενημέρωσης στο θέμα ήταν εντυπωσιακός: τα τυπικά και αρκούντως «απαραίτητα» σχόλια μιας δεύτερης είδησης. Από την τηλεόραση το περίμενα. Από τις εφημερίδες όχι - εξαίρεση η «Ελευθεροτυπία» και η “Athens Voice”, για να είμαι με τα ζύγια.

Το πιο ύποπτο της όλης αντιμετώπισης ήταν το εμμέσως εννοούμενο από κάποιους ότι και η Τέχνη έχει τα όριά της. Όπως και η υπομονή μας, τους απαντώ. Γιατί εξ ορισμού η Τέχνη για να είναι τέτοια δεν έχει κανένα απολύτως όριο. Αλλιώς δεν είναι Τέχνη, είναι μια συμπεριφορά υπό όρους. Τα μεγαλύτερα βήματα στην ανθρωπότητα έγιναν όταν αυτή τόλμησε, όταν ήταν ξεκάθαρα ο εαυτός της. Δεν πέτυχε οτιδήποτε, οποτεδήποτε φυσικά. Αλλά έτσι είναι αυτά. Δεν είπε κανείς ότι η επιτυχία είναι απριορική. Αν ήταν κάτι να πει, θα έλεγε πως δεν είναι ποτέ της δεδομένη.

Φτάσαμε, εντούτοις, να επιχειρηματολογούμε για τα μέχρι χθες αυτονόητα. Αυτό είναι το ανησυχητικό, όχι ο φόβος της όποιας καταδίκης, η προσωρινή προσωποκράτηση, το αυτόφωρο και λοιπά. Ο συλληφθείς Μιχάλης Αργυρίου και η δημιουργός Εύα Στεφανή τελικώς θα αθωωθούν. Ο αναγεννημένος σκοταδισμός, όμως, ψάχνει ήδη για το επόμενο περιστατικό, και μετά για το μεθεπόμενο.


Δεν μπορείς να δώσεις μια λευκή κόλλα χαρτί στον όποιο καλλιτέχνη ζητώντας του να καταγράψει τους συμβολισμούς του για να αποφασίσεις μετά αν φταίει ή αν τη βγάζει λάδι. Ένα έργο φτιάχνεται για να παράγει το ίδιο συμβολισμούς. Διαφορετικούς και στους πάντες που θα έρθουν σε επαφή μαζί του. Όσο περισσότεροι, τόσο πιο μεγάλο είναι. Από ένα σημείο και μετά ο πρωταίτιος μάστορας δεν υπάρχει καν.

Όταν κάποτε ο Jimi Hendrix ασελγούσε ζωντανά στο Woodstock πάνω στον αμερικανικό εθνικό ύμνο, που κατεγράφη και σε δίσκο και κυκλοφορεί πανταχού στον κόσμο, τι έπρεπε να κάνουν οι εκεί αρχές; Να του κόψουν τα δάκτυλα;
Ο σχεδιαστής-στιλίστας που είχε την ιδέα να στείλει την κοπέλα να μας αντιπροσωπεύσει στα παγκόσμια καλλιστεία λες και πήγαινε στη μάχη του Μαραθώνα, με τέτοιους συμβολισμούς δεν έπαιξε;

Και ποιοι επενέβησαν για να κατέβει το σχετικό βίντεο από το YouTube; Βέβαια, άπαξ και μπήκανε οι επιχειρηματίες ήταν θέμα χρόνου για κάποιους κανόνες «συμμόρφωσης» τύπου εταιρικής λειτουργίας με σκοπό την κερδοφορία. Οπότε και σχετικός φάκελος δεδικασμένων για παρόμοιες περιπτώσεις.

Αν βρείτε χρόνο, πάντως, για διαβάστε το βιβλίο «Θρησκεία κατά Τέχνης» του Σταύρου Τσακυράκη με τα περιστατικά που η Τέχνη κάθισε στο εδώλιο στην πρόσφατη Ιστορία μας. Μη σας ακούγεται άσχετο αφού δεν έχει στον τίτλο του την «Πατρίδα», για συγκοινωνούντα δοχεία μιλάμε...

Πάνος Πανότας