Τον τελευταίο καιρό γνώρισα μια κοπέλα, φίλη φίλης, που έχει έρθει από την Αγγλία και δουλεύει στην Αθήνα. Δεν είναι ότι ήξερε κάποιον Έλληνα, μα επειδή ήθελε να γνωρίσει με αυτόν τον τρόπο τη χώρα μας, πράγμα που έχει κάνει και στο παρελθόν με άλλα μέρη. Με την κομψή ‘ευρωπαϊκή’ της εμφάνιση και τον αέρα της κέρδισε εύκολα τη συμπάθειά μου, αφού φάνηκε ότι πρόκειται για ένα ανοιχτόμυαλο και σύγχρονο κορίτσι, που επιλέγει να γυρνά τον κόσμο, δουλεύοντας σε ξένες πολιτείες. Η φιλότιμη, δε, προσπάθειά της να μάθει τη γλώσσα μας, καταλογίστηκε αμέσως στα μεγάλα υπέρ της.

Αφού λοιπόν είχαμε συναντηθεί σε κοινές μας εξόδους, η Elisa με κάλεσε μαζί με την κοινή μας φίλη στο σπίτι που μένει, νοικιάζοντας ένα δωμάτιο από τη συνομήλικη Ελληνίδα ιδιοκτήτρια - εξωτική συγκατοίκηση για τα ελληνικά δεδομένα. Πράγματι, ήμασταν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή βραδιά στο μπαλκόνι με τις βουκαμβίλιες και τις γαρδένιες. Το κρασί έρρεε άφθονο και τα ελληνικά μπερδεύονταν με τα αγγλικά με έναν τρόπο άνετο και χαριτωμένο.

Μέχρι που η Elisa αποφάσισε να φέρει το laptop της, για να μας δείξει φωτογραφίες από την πατρίδα της και τις άλλες χώρες που είχε εργαστεί πριν έρθει στην Αθήνα, αρχίζοντας από την Ισπανία. Όταν στην οθόνη εμφανίστηκε η ίδια να σημαδεύει με μια κυνηγετική καραμπίνα, δεν μπόρεσα να μη σχολιάσω, μισο-αστεία μισο-σοβαρά, τι σχέση μπορεί να έχουν οι οικολογικές της ανησυχίες –προηγουμένως μιλούσαμε για ανακύκλωση– με τον πυροβολισμό πουλιών (‘shooting birds’).

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση μου, όταν τα κλικ του ποντικιού εμφάνισαν μια σεκάνς εικόνων φρίκης: Η οθόνη κατακλύστηκε από νεκρά, σφαγιασμένα ελάφια, με τα κεφάλια κομμένα, τις κοιλιές ανοιγμένες και το χώμα γύρω τους πλημμυρισμένο από εντόσθια και αίμα. Η λέξη ‘σοκ’ είναι λίγη για να περιγράψει αυτό που ένοιωσα, με τις αποτρόπαιες φωτογραφίες να διαδέχονται η μια την άλλη, προτού καταφέρω να αρθρώσω λέξη. Η εξήγηση απερίφραστη: Η Elisa δούλευε σε ένα ‘ράντσο’ για πολύ πλούσιους επισκέπτες, οι οποίοι είχαν το εξαιρετικό προνόμιο να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν καθημερινά δεκάδες ελάφια. Ένα πριβέ κλαμπ για κυνήγι σπανίων (κι απαγορευμένων;) ειδών, για εύκολα κι εγγυημένα λουτρά αίματος.

Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με φρίκαρε περισσότερο: Το ίδιο το θέαμα των δύστυχων κατακρεουργημένων ελαφιών, το γεγονός της εξίσου βάρβαρης φωτογράφησής τους εν είδη σουβενίρ, ή το ότι μια νέα, καλλιεργημένη κοπέλα τις παρουσίαζε με εντελώς κουλ και μάλλον αυτάρεσκο υφάκι, μεταξύ φεγγαράδας, τυριού και αχλαδιού; Το σίγουρο είναι ότι είχα χρόνια να μιλήσω έτσι άγρια σε άνθρωπο που γνώριζα τόσο λίγο, κάτι που τώρα θεωρώ όχι μόνο απολύτως δικαιολογημένο, αλλά και ανεπαρκές.

Και για πρώτη φορά κατάλαβα πραγματικά πώς ένιωσε ο ξάδερφος-κολλητός μου, όταν είδε στο ίντερνετ, πριν λίγα χρόνια, φωτογραφίες από μια ‘αβαντ-γκαρντ’ παράσταση αυστριακού σκηνοθέτη, με τιμές εισιτηρίων που εξασφάλιζαν το αποκλειστικό κοινό μιας αρρωστημένης ‘αφρόκρεμας’, όπου σφαγιάστηκαν επί σκηνής αγελάδες και πρόβατα, ενώ οι ηθοποιοί κυλιόντουσαν στις αιμάτινες γλίτσες - κι άντε τώρα να μιλήσουμε για τα όρια της τέχνης. Στο θεωρείο διακρίνονταν εμφανώς οι David Bowie και Yoko Ono, τιμημένοι χρηματοδότες της υπερπαραγωγής, να παρακολουθούν με απαθή έκφραση γλοιώδους επιδοκιμασίας - κι από τότε τους μισεί θανάσιμα. Btw, οι παραπάνω φωτογραφίες έχουν εξαφανιστεί από το διαδίκτυο ως δια μαγείας.

Σπλατερικές ζωοκτόνες συγκινήσεις για λίγους, αυτές είναι οι απολαύσεις που χρειάζονται οι reach ‘n’ glamorous για να ολοκληρώσουν το παζλ με τις περίφημες διαστροφικές απολαύσεις τους; Και να επιβεβαιώσουν με τον πιο αισχρό τρόπο το απεριόριστο της δύναμής τους, μα και το ακόρεστο της άπληστης φύσης τους; Δανείζομαι τη λίαν πρόσφατη φράση του Μ. Θεοδωράκη και καταλήγω μιλώντας για ‘το μίσος των δήθεν πολιτισμένων ενάντια στη φύση’, μίσος έμπρακτο και θανατερό…

Ροζίτα Σπινάσα

www.javno.com