Αν συγκρίνω όλες εκείνες τις Eurovision διοργανώσεις που θυμάμαι από τα παλιά, τότε που η Ιρλανδία του Johnny Logan έπαιρνε καραβιές τις ψήφους, με τις πρόσφατες «όπου φυσάει ο άνεμος» (μετά την τσαμπουκαλίδικη είσοδο των διψασμένων σοβιέτ), θα προτιμήσω δαγκωτό τις δεύτερες. Σε αυτές τουλάχιστον δεν κοιμάσαι, και όταν κάτι σε κρατάει ξύπνιο σήμερα το μετράς αλλιώς.

Βέβαια, είναι οι εποχές που προωθούν, ζητούν και επιβραβεύουν την αισθητική και το στιλ των άκρων, όχι οι διοργανώσεις. Αυτές έκαναν το Σάββατο βράδυ να συναγωνίζονται από τη μια η Ουκρανία με το ολότελα trash “Dancing Lasha Tumbai” και από την άλλη η Σερβία με το χαμηλών τόνων “Molitva” της νικήτριας τελικά Marija Serifovic (πολύ θεοσεβούμενη ή λάθος το κατάλαβα;). Και να ακολουθούν από κοντά η Elitsa Todorova και μαζί της η Βουλγαρία και τα Βαλκάνια όταν φορούσαν τομάρια και οι τρεις Serebro απ’ την Ρωσία (όλα τα λεφτά). Άσχετο αν εγώ βρήκα επίσης ανέλπιστα καλό το “Visionary Dream” της Sopho από την Γεωργία.

Σκέφτηκα για μια στιγμή πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να περάσουν για να επιλέξουμε κι εμείς το επόμενο ακομπλεξάριστο τραγούδι μας. Γιατί το έχουμε το πρόβλημα στις επιλογές. Μας σκέφτεστε, ας πούμε, να στέλνουμε μια τραβεστί ή ένα από τα πάμπολλα συγκροτήματα της δικής μας metal σκηνής, το “Reign Unfold” των Astarte π.χ. που μαμάει; Όχι, βέβαια. Διότι σε αυτόν τον τόπο στις περισσότερες αποφάσεις κρυφά ή φανερά, άμεσα ή έμμεσα, συμψηφίζει η «Εκκλησία».

Το σκεπτικό πίσω από τους ουκρανούς διεκδικητές ήταν ατόφια ίδιο και απαράλλαχτο μ’ αυτό που έδωσε πέρυσι το πρώτο βραβείο στα φινλανδικά «τέρατα» (ασορτί με τη μια φορά που είχαμε κι εμείς την ευκαιρία να επιμεληθούμε μια διοργάνωση, ατυχία να σου λάχει όμως οι υπουργοί μας, ε;): η επιβράβευση της εκκεντρικότητας, του αφύσικου, του εν δυνάμει τρελού. Είναι προϊόν της ψευδαίσθησης (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) ότι βρέθηκε ένας κοινά αποδεκτός τρόπος να εκφραστεί ο αντικομφορμισμός του συστήματος μέσα από το ίδιο το σύστημα. Πιάσε το αβγό και κούρεψ’ το …

Το σκεπτικό πίσω από τη σερβική συμμετοχή που κέρδισε τελικώς είναι το ίδιο που βρίσκεται πίσω από τηλεοπτικές σειρές τύπου «Μαρία η Άσχημη»: η επιβράβευση του διπλανού, του μέσου όρου, του απόλυτα συμβαδίζοντος και συνηθισμένου, του γνωστού αφανούς. Μια κοπέλα χωρίς αναλογίες και φτιασίδια, ελαφρώς χοντρούλα κερδίζει με άνεση τα βαθιά ντεκολτέ και τις καλλίγραμμες ευρωπαίες μορφονιές. Όχι δεν πανηγύρισε έξαλλα, δεν πανηγύρισε καν. Εκεί μας το χάλασε. Τη φιέστα αλά Έλενας Παπαρίζου τη θέλαμε (τώρα που το σκέφτομαι, οι τρεις ρωσιδούλες ή η macho τύπισσα από τη Μολδαβία θα έκαναν καλό γλέντι στο φινάλε).

Κι από πότε παρακαλώ είναι επιτυχία βρε παιδιά η έβδομη θέση; Σ’ όλα τα άλλα «σπορ» με αυτήν τη θέση κλαιν και οι κότες (εμείς δηλαδή), και κλαίνε για τις χαμένες κρατικές εκταμιεύσεις που πήγαν for one more time στο βρόντο. Άσε που αφήνει και ψυχολογικά κατάλοιπα σοβαρών παρενεργειών. Από πέρυσι τέτοιες μέρες, ας πούμε, έχουμε να δούμε την Άννα Βίσση, θυμάστε. Τον Μιχάλη Ρακιντζή, δε, πού τον βάζετε, άνοιξε η γη και τον κατάπιε τόσα χρόνια το φουκαρά.

Πάνος Πανότας