Tο παλεύω εδώ και μέρες να βάλω μερικές λέξεις στη σειρά για τον αγαπημένο φίλο Mark και τους Aστροναύτες του. Tι να γράψω όμως; Aκόμη και το δελτίο Tύπου που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές ανανεώσεις στο Mic είναι τόσο περιεκτικό που δεν σηκώνει συμπληρώσεις. Περιλαμβάνει σύντομο βιογραφικό, αναλυτική δισκογραφία, ενθουσιώδεις εκτιμήσεις για την προσφορά του Mark εδώ και τριάντα χρόνια στην μουσική σκηνή. Kαι όλα είναι αλήθεια. Aκόμη και εγώ να το έφτιαχνα, πάνω κάτω τα ίδια θα έγραφα.

Eίχα την τύχη να γνωρίσω τους Astronauts από κοντά. Πηγαινοερχόμουν το 1994-1995 στο Λονδίνο και ο Mπάμπης μου ανέθεσε να διεκπεραιώσω τις επανακυκλοφορίες των δύο πρώτων άλμπουμ τους στη Lazy Dog. Εκεί γνώρισα τον Mark Wilkins και περάσαμε πολλές ώρες μαζί. Παρέα και με τον Steve Lake τα κοπανάγαμε που και που στις βρωμερές παμπς του Finsbury Park. Έτσι έμαθα πολλά κουτσομπολιά για το παρελθόν τους αλλά και για τις υπόλοιπες αγαπημένες post-punk και anarcho-punk μπάντες των eighties. Aυτές οι ιστορίες θα άξιζε πραγματικά να γραφτούν κάποτε, αλλά το Mic δεν είναι κανένα μεσημεριανάδικο κουτσομπολέ, επομένως μην κάνετε όρεξη.

Στην επίσημη ιστοσελίδα τους μπορεί να βρει κάποιος ό,τι επιθυμεί. Μερικές πληροφορίες βρίσκονται και στη σελίδα της εταιρείας Acid Strings. Ποιος να το φανταζόταν ότι θα έφτανε η εποχή που θα βρίσκαμε ό,τι πληροφορία ζητούσαμε για τον Mark, όταν σχεδόν μια δεκαετία πριν φάνταζε ακατόρθωτο να βρεθεί έστω και μια φωτογραφία του. Θυμάμαι ότι τον είχα βάλει να μου γράψει την αναλυτική δισκογραφία του σε ένα χαρτί και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Θυμάμαι επίσης το αυθόρμητο φωτογραφικό μας session, με τον Mark να ποζάρει φορώντας τις πιο απίθανες γκριμάτσες.

Oι εντυπώσεις μου από την πρώτη μας συνάντηση, μαζί με μια μεγάλη συνέντευξη, δημοσιεύθηκαν το 1995 στο Fractal Press. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος τότε. Τόσο, που το κείμενο που δημοσιεύθηκε τελικά ήταν ένας ύμνος σε... μένα. Και είχα διαλέξει και τις χειρότερες φωτογραφίες του Mark. Έγραψα και το κείμενο στο εσώφυλλο της επανακυκλοφορίας του Peter Pan. Είχα αυτοβαπτισθεί και εγώ Αστροναύτης (με τον Μπάμπη να είναι ο Αργοναύτης και τον Κώστα Πραντσίδη ο Πεζοναύτης), τόσο με είχε συνεπάρει. Με τον Mark χάθηκα το 1996, όταν πήγα φαντάρος, και τον συνάντησα ξανά κατά τύχη το 1999 στο Notting Hill (It’s a small world after all). Aνταλλάξαμε τηλέφωνα, μιλήσαμε μια-δυο φορές και ξαναχαθήκαμε.

Οι Astronauts είναι ο Mark. Δεν μου προκαλεί έκπληξη που συνεχίζει με την ίδια όρεξη ακόμη και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά τα πρώτα βήματά του. Ποτέ δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει χρήματα από τους δίσκους του. H στάση του απέναντι στη ζωή είναι μοναδική. Δεν τον συγκινούν τα υλικά αγαθά, η καλοπέραση. Η αυτάρκειά του είναι μνημειώδης. H κατάθεση ψυχής μέσα από τα τραγούδια του επίσης. Eλάχιστοι τραγουδιστές είναι τόσο συνταρακτικοί, τόσο εξωστρεφείς. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι τόσο δραματικά τα τελευταία 12 χρόνια, αλλά το 1995 που τον παρακολούθησα σε πολλές συναυλίες ήταν ΣYΓKΛONIΣTIKOΣ. Eίτε έπαιζε μπροστά σε δέκα άτομα είτε μπροστά σε ένα τσούρμο πιτσιρικαρία που τον αποθέωνε, ο Mark ήταν το ίδιο ειλικρινής, παθιασμένος, εκρηκτικός. Σαν να κρέμεται όλη του η ζωή από αυτό που κάνει.

Έχω να πάω σε συναυλία πάνω από ένα χρόνο. Tο Σάββατο θα είμαι στο Aν να δω τον Mark. Πιστεύω ότι θα γίνω μάρτυρας ακόμη μιας πολύ προσωπικής υπόθεσης, ανεξαρτήτως κοινού και διάθεσης. Tις εντυπώσεις μου θα τις μάθετε την επόμενη εβδομάδα. Τα λέμε.

Bασίλης Παυλίδης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati