Σήμερα δεν έχω όρεξη για ακόμη ένα θέμα - πονοκέφαλο, όπως τα πλείστα της ανθηρής μας επικαιρότητας. Νιώθω μια περίεργη μελαγχολία. Κι όταν νιώθω έτσι, νιώθω και γυμνός, όπως και αρκούντως άβολα, προπαντός με τους δείκτες του ρολογιού.

Θα αδράξω, λοιπόν, την ευκαιρία από το πολύ πρόσφατο αφιέρωμα του MiC στην ελληνική αγγλόφωνη σκηνή (και από ένα σχόλιο που διάβασα στο κεντρικό board) και θα σας φανερώσω ένα memory data report, εν είδη σημειώσεων ημερολογίου, που να ‘στε σίγουροι ότι δε θα καταχραστεί τις 464 λέξεις που θα διαβάσετε συνολικά στο παρόν.

Τους νεοσμυρνιώτες The Brush τους άκουσα για πρώτη φορά ζωντανά το 1986 στην Χαλκίδα, ανοίγοντας για τους The Last Drive σε μια βραδιά που διοργάνωσε το τοπικό fanzine Miz Maze. Έπαθα. Την κασέτα-ενθύμιο “The Unexpected Establishment Of The Ultimate Summer Splash” την έχω ακόμη. Δε θυμάμαι να είδα περισσότερες φορές ζωντανά συγκρότημα τη διετία 1988-90 όσο αυτούς εδώ. Απίστευτη ενέργεια, πάθος, τραγούδια-δυναμίτες, ό,τι ακριβώς επιζητούσα, απλόχερα και σε μη τσιγγούνικες δόσεις. Όταν το 1990 βγήκε το “Bristles”, το μοναδικό τους άλμπουμ, τρέξαμε λες και μας είχαν βάλει νέφτι, ξέρετε πού, αλλά μείναμε μ’ ένα πικρό χαμόγελο. Η μέτρια παραγωγή και η πυκνή χάραξη, αμφότερα προϊόντα των πενιχρών μέσων, είχαν «σφάξει» για πολλοστή φορά κάποιους αγαπημένους δικούς μας, που έμειναν κι αυτοί ως κάποιοι ακόμη που δεν μπόρεσαν να αποτυπώσουν στο στούντιο το άφταστο συναυλιακό ποιόν τους.

Από τη χρόνια υπερ-δραστηριότητα του «Αν» έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στο μυαλό μου οι Next To Nothing, το τελευταίο live των Yell-O-Yell, οι South Of No North να «μπαίνουν» αλάνθαστοι και ισοπεδωτικοί στο “Death By Stereo” με ένα απίθανο δέσιμο της ρυθμικής τους βάσης, αλλά και να «απλώνουν» διαχυτικά το “Annabelle Lee” (στην εκτέλεση που έβαλαν αργότερα στο “Rajah”, για όσους θυμούνται), οι Slow Motion ως το τρίο του πρώτου δίσκου τους, αλλά και οι Sonar Blips σε ένα πάρτι που είχαμε κάνει με το «Στις Σκιές του Β-23» στο “Rock Palais” στο Φάληρο, τους οποίους στο μεγαλύτερο μέρος του σετ τους απλώς τους άκουγα γιατί ήμουν υποδοχή στην είσοδο κ.ά. πολλά.

Από τους αναρίθμητους άτυχους που άφησαν ελάχιστη έως καθόλου δισκογραφία, στο δικό μου κομμάτι στο αφιέρωμα ανέφερα τους Protest March, Final Solution και Mute. Θα προσθέσω ενδεικτικά σήμερα άλλους έξι, τους Tunes Of Dawn, Nudos Ahora, Alive She Died, Vice Versa, Moist Device και Pillow, μπας και μείνουν τα ονόματά τους κάπου, κάποτε, έτσι για την τιμή των (λίγων) όπλων. Αύριο να είστε σίγουροι ότι θα θυμηθώ κι άλλα.

Η μνήμη και οι εμπειρίες του κάθε ανθρώπου είναι η ονομαστική δύναμη, τα άλογα κοινώς, του δικού του κινητήρα. Συχνά μπορεί να πονάνε, άλλοτε να σε γεμίζουν νοσταλγία, κανείς, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να ζήσει με το μυαλό του να σβήνει και να γράφει απ’ την αρχή, να είναι μονίμως σε μια κατάσταση «λευκού πίνακα».

Καλή μας εβδομάδα!

Πάνος Πανότας