[Είναι μελαγχολικός ο κόσμος των ιστολόγων, ένας από τους λόγους άλλωστε που γεννήθηκε αυτό το «κίνημα» και απλώθηκε τόσο πολύ, είναι ότι αποτελεί το άθροισμα χιλιάδων, εκατομμυρίων μοναξιών. Ένα βράδυ αισθάνεσαι να χάνεσαι ή να πνίγεσαι, θέλεις να συνομιλήσεις, να προκαλέσεις ή να αστειευτείς με κάποιον άγνωστο στην άλλη άκρη του πλανήτη, μπαίνεις στη «μπλογκόσφαιρα» κι αρχίζεις την περιπλάνηση, δεν είναι δύσκολο, είναι φτηνό, αν και μερικές φορές απελπιστικά αργό, πάνω απ’ όλα όμως είναι ελεύθερο. Ύστερα από δύο ώρες αισθάνεσαι ότι δεν είσαι πια μόνος, απέκτησες καινούργιους φίλους, έμαθες καινούργια πράγματα, ανοίχτηκες σε καινούργιους κόσμους. Μπορεί να είναι ψευδαίσθηση, μπορεί μερικές φορές να είναι κι αλήθεια.]

[απόσπασμα από το Ο «μαύρος ήλιος» της μπλογκόσφαιρας του Μιχάλη Μητσού από το περιοδικό Το Δέντρο, τεύχος 151-152, ένα εξαιρετικό συνολικά ανάγνωσμα που συνιστώ, με ενιαίο concept «Μελαγχολία [στα κείμενα, στα πράγματα, στην τέχνη]».]

Όταν τον Οκτώβριο αποφασίσαμε να ενεργοποιήσουμε παράλληλα και το mic blog, είχαμε ήδη βρει πρώτα μέσα μας ότι έχουμε απόψεις-θέσεις για πολλά συμβαίνοντα. Θέλαμε καταρχήν με κάποιο τρόπο να τα πούμε, δευτερευόντως να τα κουβεντιάσουμε και κατά τρίτον να γνωρίσουμε και άλλους, είτε συμφωνούντες είτε διαφωνούντες. Υπό το, λίγο αγαθό όπως το αναλογίζομαι, πρίσμα που αναπτύσσει ακριβώς από πάνω ο Μητσός. Αθώο πια δεν είναι τίποτα και πουθενά. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως και όλα είναι ένοχα, στημένα, ψευδή.

Τότε, το τελευταίο που σκεφτήκαμε ήταν να έχουμε παραδίπλα ένα τσουβάλι γεμάτο με κάθε λογής δικαιολογίες και αιτιολογίες για να τις δίνουμε έτοιμες. Γιατί δεν θεωρούσαμε πως έχουμε κάποιους, ούτε έναν, απέναντι. Ήμασταν, έστω και με διαφορετικό βήμα, δίπλα-δίπλα. Προ εβδομάδος, κάποιος έγραψε σ’ άλλο post πως η ανωνυμία είναι η βάση της δημοκρατίας. Του απάντησα ότι το σέβομαι. Κι εγώ κι αυτός, ωστόσο, ξέρουμε πως δεν είναι έτσι. Όταν πας να ψηφίσεις (αυτό νομίζω ήταν το επιχείρημα), σου έχουν εκ των προτέρων καθορίσει πού θα πας και πότε και με το που προσέρχεσαι επιδεικνύεις αστυνομική ταυτότητα, σε βρίσκουν και σε σβήνουν σε προ-τυπωμένες λίστες. Κανείς δε μπορεί να ξέρει ποιον και τι ψήφισες, ξέρει όμως, πολύ καλά αν προσήλθες.

Έχω διαφωνήσει πάμπολλες φορές με κείμενα που διαβάζω. Ε, και; Δεν πρέπει να υπάρχουν; Ναι, αλλά αυτό, ωστόσο, δεν πρόκειται να γίνει το πύρινο άλλοθι για ύβρεις, χυδαιότητες, προσβολές. Από πάσα κατεύθυνση. Αν έγινε, ήταν λάθος. Και καλύτερα ένα λάθος να το δεις και να το διορθώσεις, παρά να ζεις μ’ αυτό. Είναι η ψύχραιμη, η αυτοκριτική θεώρηση όσων συμβαίνουν τριγύρω και δε μας αρέσουν, είναι το επόμενο βήμα μας ως ενεργοί άνθρωποι που σκέφτονται, αντί να καταχωνιάζουν τα κακώς κείμενά τους κάτω από το προσκέφαλο. Το πού αρχίζει και το πού τελειώνει ό,τι θεωρεί ο διπλανός μου ως τη δική του ελευθερία, ασφαλώς και δεν ταυτίζεται με τη δική μου. Ούτε και πρέπει, ούτε κι είναι εφικτό. Είναι ένα απόλυτα υποκειμενικό θέμα. Το λεπτότερο, ίσως.

Ακόμα κι αν μερικές φορές ενέχει τη δόση της ματαιοπονίας (και αποτυχίας) αυτού που έλεγε ο Aldous Huxley: «Ελευθερία να είσαι μια στρογγυλή βίδα σε μια τετράγωνη τρύπα!»

Το σκίτσο είναι του Αλέκου Σκουταριώτη.

Πάνος Πανότας