Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν oι παρέες και οι συναναστροφές, ίσα ίσα που θεωρώ την ανθρώπινη επικοινωνία μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Επειδή ακριβώς, όμως, την έχω σε μεγάλη εκτίμηση, δεν θέλω να την υποβιβάζω σε ‘υποχρεωτικό’ διαβατήριο για έξοδο από το σπίτι. Έτσι, είναι στιγμές που προτιμώ να χαρώ την απουσία της και να πάω μια βόλτα μόνη μου. Ίσως να είναι ο εσωστρεφής ωροσκόπος μου στον Καρκίνο που κατατροπώνει την –πάλαι ποτέ– υπερκοινωνική Δίδυμη μέσα μου, ίσως και αυτό που είπε ο Αντώνης για τη μουσική, ότι ενώ δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν, έρχονται ώρες που αποζητά τη σιωπή της. Μερικές φορές λοιπόν, επιθυμώ να στρογγυλοκαθίσω σε μια καρέκλα και να απολαύσω τον καφέ ή τη μπίρα μου, χαζεύοντας την εφημερίδα ή τις εικόνες της πόλης. Χωρίς τετριμμένα λόγια και κοινότυπες συζητήσεις, μόνο και μόνο από φόβο για το κενό της διπλανής καρέκλας.

Οι μοναχικές έξοδοι ήταν ένα από τα κλασικά προνόμια των ανδρών, για τους ευνόητους λόγους. Η εικόνα του σοβαρού κυρίου να διαβάζει την εφημερίδα του, πίνοντας τον καφέ του, θεωρούταν αξιοπρεπέστατη, ενώ το αντίστοιχο γυναικείο θέαμα τουλάχιστον ύποπτο. Σήμερα βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει κι έτσι πολλά μαγαζιά, κυρίως στο κέντρο της πόλης, είναι φιλικά για μοναχικούς επισκέπτες, αλλά και επισκέπτριες. Και νοιώθω όμορφα να κάνω την επιθυμητή βόλτα μόνη μου, όταν δεν έχω και πολύ όρεξη για κουβέντες, χωρίς περιττές αναζητήσεις ρεζέρβας του τύπου «παρέα να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι». Είναι μια μικρή προσωπική υπέρβαση, γι’ αυτό και γυρνώ στο σπίτι με ένα αίσθημα πληρότητας.

Ένας άλλος τώρα λόγος που κάποιες φορές βγαίνω έξω χωρίς παρέα, δεν είναι η διάθεση για μοναχικότητα, αλλά όταν θέλω να δω μια ταινία ή μια συναυλία, κανένας όμως φίλος δεν θέλει να ακολουθήσει. Αντί λοιπόν, να προσπαθώ να τον σύρω μαζί μου με το ζόρι, επιλέγω και πάλι τον ‘μονόδρομο’. Και χαίρομαι πολύ που δεν πτοήθηκα από την έλλειψη συνοδείας και δεν έχασα τους Broadcast και τους Zounds - γιατί άντε να τους ξαναπετύχεις.

Βέβαια, η έξοδος by myself προϋποθέτει χώρους χαλαρούς και χλιαρούς στο ερωτικό παιχνίδι. Γιατί αλλιώς, και μόνο η απειλητική αίσθηση ότι οι άλλοι με βλέπουν ως εύκολο θύμα κι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να δεχτώ ‘επίθεση’, αρκεί από μόνη της για να φύγω τρέχοντας - ακόμη κι αν τελικά τίποτα από αυτά δεν θα συνέβαινε. Οπότε, μοναχικές εξορμήσεις στα μπαρ με τίποτα - άσε που, ακόμη κι εγώ η ‘άνετη’, αυτό το θεωρώ παρακμιακό.

Επειδή όμως, για κάθε κανόνα υπάρχει και μια εξαίρεση –η οποία φυσικά και δεν τον επιβεβαιώνει, όπως αρέσκονται να παπαγαλίζουν μερικοί ελλείψει πραγματικών επιχειρημάτων, αλλά τον ανατρέπει–, υπήρξε και μια φορά που κάθισα μόνη μου στη μπάρα. Μόλις είχα αποχαιρετήσει την παρέα και γυρνούσα στο σπίτι, όταν σκέφτηκα ‘Δεν μπαίνω στο Closer να πιω ένα τελευταίο ποτάκι;’ (στο παλιό ένδοξο της Σίνα).
Έτσι, εισέβαλα στο σχεδόν άδειο μαγαζί, ψιλοκυριλέ (σε σχέση με το χώρο) ντυμένη και αρκούντως μεθυσμένη. Μάλιστα, πάνω στο ντέρτι μου λαχτάρησα να ακούσω τον Βρετανό θεό να μου απαγγέλλει ένα από τα ποιήματά του. Θεώρησα όμως, εξεζητημένο να ζητήσω από τον dj να βάλει Morrissey, γι’ αυτό και περιορίστηκα στο πιο συνηθισμένο συγκρότημά του. Φευ, από όλα τα τραγούδια τους, αυτός διάλεξε το Oscillate Wildly (ναι το instrumental!).

Αυτό όμως που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω, και θαυμάζω ειλικρινά αυτούς που το καταφέρνουν, είναι να πάω ταξίδι-διακοπές μόνη μου. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα, νομίζω ότι θα ξεσπάσει ό,τι μανιοκαταθλιπτικό σύνδρομο υπάρχει και δεν υπάρχει μέσα μου και θα με κάνει χίλια κομμάτια. Ίσως όμως να κάνω και λάθος. Η αδερφή μου πάντως, που το έχει κάνει και αυτό - όχι ελλείψει παρέας, αλλά για το ανεξάρτητο του πράγματος, μου λέει ότι δεν ξέρω τι χάνω. Well done sis!

Ροζίτα Σπινάσα