• Η Διοτίμα που ξέρω εγώ υπήρξε ηρωίδα ενός βιβλίου που δεν εκδόθηκε ποτέ. Στη …latin εκδοχή της, δηλαδή ως diotima, υπήρξε και σαν alias σε μια από τις πρώτες ηλεκτρονικές κοινότητες Ελλήνων απανταχού της γης. Με άλλα λόγια, δεν υπήρξε ποτέ.

• Τα χρόνια που σπούδαζα στην Πάτρα, ένας παλιός γνωστός μού χτυπούσε το κουδούνι όποτε ήταν να παίξουν οι Ramones στην Αθήνα. Εκ του intercom λοιπόν, γινόντουσαν συζητήσεις όπως: «Έλα βρε συ στα Ραμονάκια, ωραία θα περάσουμε κλπ. κλπ.». «Μα, δεν έχω λεφτά / έχω εξεταστική / έχω κανονίσει να πάω αλλού / έτσι κι αλλιώς θα ξαναέρθουν, θα τους δω την επόμενη φορά». Τελικά δεν πήγα ποτέ σε κάποια συναυλία τους. Όταν έμαθα ότι πέθανε ο Joey, το ίδιο βράδυ είδα τους Ramones στον ύπνο μου να παίζουν το Beat on the Brat. Ήταν το τελευταίο εφηβικό όνειρο που αξιώθηκα να δω.

• Μια Άνοιξη με βρήκε στη Λισσαβώνα με μια κολλητή μου. Ένα βράδυ η περιπέτεια μάς έβγαλε μέσα από περίεργα σοκάκια κι ακόμα πιο περίεργες συναντήσεις, στο μοναδικό μέρος της Λισσαβώνας που έχει μείνει ανοιχτό μετά τη λήξη του ωραρίου – ένα ημιυπόγειο μπαρ όπου μπορούσες να μπεις μόνο με το σωστό άτομο και τον σωστό κώδικα. Ενώ καθόμαστε εκεί και μιλάμε (Ελληνικά εννοείται) με την φίλη μου, ένας μαύρος με μπλε ελεκτρίκ κοστούμι και μια εκπληκτική ομοιότητα με τον James Brown, γυρνάει προς το μέρος μου και λέει επί λέξει: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

Μετά το πρώτο σοκ, νάσου και οι λογικές εξηγήσεις: επρόκειτο για Σενεγαλέζο δικηγόρο ο οποίος ήξερε αρχαία Ελληνικά κι άδραξε την ευκαιρία για να τα εξασκήσει –πού να ξέρει ότι είμαστε της πρώτης δέσμης. Γνωρίζουμε κι αυτόν και την παρέα του, μας την ψιλοπέφτουν, εμείς δε γουστάρουμε και για ελιγμό κλείνουμε ένα αόριστο ραντεβού για την επόμενη μέρα. Εννοείται δεν είχαμε σκοπό να εμφανιστούμε.

Το επόμενο απόγευμα περιμένουμε με τους υπόλοιπους το μετρό. Με σκουντάει η φίλη μου, γυρνάω και τι να δω; Ο ίδιος τύπος – με το ίδιο κοστούμι της προηγουμένης- περίμενε κι αυτός –στο άσχετο- το μετρό λίγο πιο πέρα στην αποβάθρα! Κάνουμε έναν μικρό αλλά αποτελεσματικό ελιγμό, γλιτώνουμε την επαφή και έκτοτε κάτι μ’ ενοχλεί πάντα στους υπόγειους σιδηροδρόμους χωρίς διαχωριστικά βαγονιών.

• Τον Steve Wynn τον είδα για πρώτη φορά ζωντανά στο Nijmegen. Ήταν support στον Johny Dowd τον οποίο και σιχαίνομαι. Οπότε με το που τελείωσε το πρώτο μέρος βγήκα έξω στα τραπεζάκια με CD κλπ. όπου βρήκα και τον ίδιο τον Wynn και πιάσαμε κουβέντα. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και τον ρώτησα κάτι που ήθελα να μάθω από χρόνια: «Τον τάδε στίχο των Dream Syndicate τον διάβασα μετά και σε γνωστότατο ποίημα του Elliot. Τον πήρες από το ποίημα ή μην τυχόν τον σκέφτηκες μόνος σου και πρόκειται για σύμπτωση;» «Τον πήραμε από τον Elliot», μου είπε κι εγώ διαπίστωσα ότι από το αποκαλύπτεις συμπαντικές συμπτώσεις, ακόμα καλύτερο είναι να διαπιστώνεις πως η ζωή σου είναι αυτή μια τέτοια σύμπτωση. Το ποιος στίχος είναι, αφήνεται ως άσκηση στον αναγνώστη.

• Την πρώτο μου ταξίδι στη Γερμανία ήταν με το βραδινό τρένο από το Άμστερνταμ. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα κι ήταν πατείς με πατώ σε. Προσπάθησα μπας και με πάρει ο ύπνος σ’ ένα αποπνικτικό, κλειστοφοβικό βαγόνι με έξι άτομα, αδύνατο. Βγήκα έξω στον διάδρομο και προσπαθούσα από το παράθυρο να ξεχωρίσω τα Γερμανικά τοπία στο μαύρο σκοτάδι. Ό, τι έβλεπα ήταν μονόχρωμο, όχι όμως με το χρώμα της νύχτας, αλλά με μια αλλόκοτη φεγγοβολή – σα να λέμε ότι ο κόσμος γίνεται ξαφνικά σαν τις παλιές ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και σα να μην έφτανε αυτό τον βλέπεις και μέσα από ένα φιμέ τζάμι. Μόνο όταν ξημέρωσε έμαθα ότι όλη την μέρα πριν ταξιδέψω είχε χιονίσει με τις οκάδες κι ότι αυτό που έβλεπα ήταν τα χιονισμένα τοπία. Έκτοτε μ’ ελκύει το έργο καλλιτεχνών και λογοτεχνών οι οποίοι έχουν αποκαλύψει ότι η κόλαση είναι άσπρη σαν το χιόνι και δίνουν όνομα στα πράγματα που υποψιάστηκα εκείνη τη νύχτα κοιτάζοντας αυτό το –κυριολεκτικά- σεληνιακό τοπίο: όπως ο Αρανίτσης, ο Cave, η Siouxsie, o Matthew Hollis… Τα σχετικά κείμενά τους είναι σα σόμπες που λιώνουν το χιόνι που έχει απομείνει μέσα μου.

Θάνο, η σειρά σου!

Νάντια Πούλου