Μερικές φορές οι συγκυρίες λες κι έχουν από μόνες τους δυνάμεις που υπερβαίνουν κάθε πιθανό νόμο των αναλυτικών μαθηματικών, κάθε βασικό αξίωμα των πιθανοτήτων και της στατιστικής. Ίσως έχουν βάλει το δαχτυλάκι τους και οι μαρτιάτικες εκλείψεις που λένε οι αστρολόγοι, δεν ξέρω. Εντούτοις, όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τρία γεγονότα με σαφές «εθνικό» ενδιαφέρον σε μια βδομάδα είναι πολλά για να τα αντέξει μαζεμένα το αφορμάριστο μυαλό μου (αν βάλουμε και το τραγούδι της Eurovision ως τέταρτο, μας πήρε και μας σήκωσε). Δηλαδή, τι άλλο έμενε να γίνει; Επιστράτευση; Πάλι καλά που περάσαμε όλοι μας τόσο καλά στο πάρτι της Θεσσαλονίκης και δεν πήραμε και πολλά χαμπάρι.

Το πρώτο θέμα αφορά στον ελληνοτουρκικό πόλεμο που συνεχίζεται στο YouTube. Μεσαίο δάχτυλο εσείς, μεσαίο κι εμείς, τι νομίζατε δεν έχουμε; Κραγιόν εσείς, κραγιόν κι εμείς. Κανονικό ξεβράκωμα. Και δεν είναι και για μεγάλη κουβέντα το τι έκαναν, ποιοι και γιατί (ένθεν εκείθεν), όσο το πώς το έκαναν, χρησιμοποιώντας τη δυνατότητα που έχει ο οποιοσδήποτε να μπορεί να ανεβάσει πολύ εύκολα και γρήγορα βίντεο της αρεσκείας του, χωρίς αυτό προηγουμένως να ελέγχεται ή να εγκρίνεται. Κάντε το όσο ακόμη γίνεται έτσι, διότι είναι θέμα χρόνου κάτι να αλλάξει στο όλο πακέτο. Είναι αμέτρητες οι αφορμές πλέον.

Δεύτερο θέμα είναι το φλεγόμενο φυλάκιο στο μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη», την απόλυτη τουριστική ατραξιόν της πλατείας Συντάγματος. Διάβασα στο χθεσινό «Το Βήμα της Κυριακής» πως είναι μόλις η δεύτερη καταγεγραμμένη επίθεση εναντίον της Βουλής στην πρόσφατη ιστορία αυτής της χώρας. Πράγμα που σημαίνει πως ούτε οι παλιοί έχουν αντίστοιχες θύμησες στη μνήμη, οπότε νά και κάτι που συμπλέουν απόλυτα στην άγνοια με τους νεότερους. Όλοι τυφλοί λοιπόν, και αναζητείται ο μονόφθαλμος. Αν υπήρχε η δυνατότητα να μετρούν τα μηχανάκια των τηλεθεάσεων και την αμηχανία των θεατών, την περασμένη Πέμπτη θα κατέγραφαν την επίτευξη νέου αριθμητικού ρεκόρ. Όμως καλά, σε εκείνη την προκήρυξη τότε στην αμερικανική πρεσβεία δεν έλεγαν πως το Κοινοβούλιο αποτελεί πλέον στόχο ή μήπως δεν θυμάμαι καλά;

Τρίτο θέμα, η ταινία “300”. Θα δεχτεί αρχικά –και θα αντέξει τελικά– ο Έλληνας θεατής μια ακόμη «αμερικανοποίηση» της Ιστορίας του; Και κοίτα γκαντεμιά να πέφτει την πιο ακατάλληλη ώρα, τώρα που σφαζόμαστε για το αν αυτή πρέπει να έχει εγκριθεί και απ’ την Εκκλησία ως προς το πώς αναφέρεται στα σχολικά βιβλία. Καλύτερα να πάνε όλοι μια βόλτα στις Θερμοπύλες του 2007 –που όλως τυχαίως πέρασα δύο φορές πηγαινέλα σε πέντε μέρες μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα– και θα καταλάβουν πολλά αντικρίζοντας ένα επί της ουσίας ασυντήρητο μνημείο σε μια περιοχή που εμφανώς δε δύναται να κρυφτεί πίσω από το τι έγινε πριν χιλιάδες χρόνια και να συντηρηθεί απ’ αυτό.

Το άκουσα πριν δύο μέρες και είναι πιθανόν και ό,τι καλύτερο για ένα κλείσιμο: το γέλιο, τα αστεία και κατ’ επέκταση το χιούμορ είναι κάποια πράγματα απ’ τον Θεό για να αντιμετωπίσουμε τα άλλα, τα κακά. Η υπερβολική σοβαρότητα «σκοτώνει», αυτό να τους πείτε.

Καλή μας βδομάδα και… mind the gap!

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati