Θα γράψω μερικά αυτονόητα για μένα πράγματα που διαπιστώνω πως για άλλους δεν είναι και τόσο.

Το mic δεν είναι ταγμένο στην προώθηση της ελληνικής ροκ σκηνής.

Δεν πληρωνόμαστε από το υπουργείο πολιτισμού, άρα απ’τους φόρους σας.

Δεχόμαστε κριτική γιατί μπορεί να αδικήσαμε κάποιους ή να είμασταν γενναιόδωροι σε άλλους αλλά μη μας αντιμετωπίζετε σαν παίχτες της εθνικής που δεν τιμούν το εθνόσημο.

Δεν είμαστε το Musician ή το Guitar. Απευθυνόμαστε σε ανθρώπους που ακούν μουσική, πάνε σε συναυλίες ή απλά θέλουν να διαβάσουν για μουσική ή κείμενα με αφετηρία τη μουσική.

Μας αρέσει να γράφουμε και διαπιστώνουμε πως κερδίσαμε την εκτίμηση κάποιων. Η εκτίμηση κερδίζεται δε χαρίζεται.

Αύριο θα βαρεθούμε και θα το κλείσουμε. Αύριο θα βαρεθείτε και δε θα ξαναπεράσετε από μας. Δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο, δε μας χρωστάτε, δε σας χρωστάμε.

Πήραμε την πρώτη πληρωμένη διαφήμιση μετά από εξήμισυ χρόνια. Δεν κλαφτήκαμε ποτέ επειδή δεν πληρωνόμαστε.

Έχω ξενυχτήσει εκατοντάδες νύχτες μπροστά στο κομπιούτερ κάνοντας ανανεώσεις και το πρωί πάω στη δουλειά από την οποία ζω. Το ίδιο και οι συνεργάτες που γράφουν στο mic. Δεν κλαφτήκαμε ποτέ ότι βγάζουμε τα μάτια μας όπως ο επαγγελματίας μουσικός για τα αυτιά του.

Να γραφτούμε λέει στην ΕΣΗΕΑ για να έχουμε δεοντολογία. Όση έχουν και οι γραφιάδες των εφημερίδων και των καναλιών που δεοντολογία θεωρούν τα συμφέροντα του εκδότη/καναλάρχη; Αυτοί μας ζηλεύουν που δεν δίνουμε λογαριασμό σε αφεντικά.

Και συ μουσικέ, για να βγάλεις δίσκο και να παίξεις live πρώτα να κάνεις τρία χρόνια σπουδές σε ωδείο. Και άλλα τρία για να γράψεις τα δικά σου τραγούδια.

Να ξεσκεπάσουμε λέει την ΑΕΠΙ. Με ποια προσόντα, ρε φίλε, με ποιες πλάτες, με τι αποδείξεις; Για Τριανταφυλλόπουλους μας περνάς; Το σύστημα είναι σάπιο, είναι μονοπώλιο, αλλά δε φταίμε εμείς γιαυτό. Ας το σαμποτάρουν οι μουσικοί που στήνουν κώλο για να βγάλουν δίσκο.

Πάντως ούτε οι εταιρίες, ούτε το ΑΕΠΙ εμπόδισε τις Τρύπες, Τα Ξύλινα Σπαθιά, τους Στέρεο Νόβα να γίνουν αυτό που έγιναν. Παραδόξως μόνο τους μέτριους αποκλείουν.

Οι δηλώσεις παραχώρησης γινόταν από πολλούς στα 80s, τότε που ήταν άθλος η κυκλοφορία ενός ανεξάρτητου δίσκου. Μόνο οι επιτυχημένοι πήγαν στα δικαστήρια και με το δίκιο τους. Να θυμίσω ότι υπάρχουν και πολλοί αποτυχημένοι που έβαλαν μέσα την εταιρία. Και κανείς δε δίνει δεκάρα για τα δικαιώματα δίσκων που ξέχασαν και οι δημιουργοί τους.

Το demo των Bokomolech μας το έφερε ο Ρύκιος που το βρήκε από κοινό γνωστό. Δεν είχαμε ξανακούσει το όνομά τους. Είχαν δεν είχαν παίξει 2-3 συναυλίες στην Αθήνα. Ενθουσιαστήκαμε και το κυκλοφορήσαμε. Όχι πως σημαίνει και τίποτα, το λέω για την αποκατάσταση της αλήθειας. Πάντως ούτε η Hitch-Hyke, ούτε ο Albini τους ανακάλυψαν.

Γκούλαγκ, Εκτός Ελέγχου, Ήταν Είναι Και Θα Είναι, Γκρόβερ, Ziggy Was, Bokomolech, Raining Pleasure, Ροδάμα, Λαδάς, Ρόδα της Ερήμου, Πράκτορες του Χάους κλπ κλπ. Βγάλαμε τα ντεμπούτα άλμπουμ τους. Τελικά τι είναι ρίσκο; Ο λογιστής μου θα μπορούσε να σας τα εξηγήσει καλύτερα.

Όταν ο Ζήλος έβαλε το “Protest song” σε premium του Audio έγιναν γνωστοί οι Astronauts στην Ελλάδα και πούλησαν 1500 cd. Ίσως από κει τους έμαθε κι ο indictos και τώρα το έχει στα δέκα άλμπουμ της ζωής του. Ο Mark δεν είχε πουλήσει σε όλο τον κόσμο τόσα αντίτυπα. Πήρε το συμφωνηθέν ποσό χέρι χέρι και ήταν ευχαριστημένος. Υπάρχουν και τα προσωπικά συμβόλαια εκτός από την ΑΕΠΙ που το εργοστάσιο τα δέχεται.

Μου έλεγε ένας εταιριάρχης πως οι δίσκοι που βγάζει πουλάνε 300 αντίτυπα στην Ελλάδα και άλλα τόσα στο εξωτερικό. Του εξωτερικού η τιμή είναι εντελώς σκοτωμένη. Εδώ η διανομή σου παίρνει 25% προς τα κάτω στην τιμή χονδρικής. Αν δηλαδή πουλάει το cd 10 ευρώ συν φπα, σου δίνει 7,5. Απο κει βγάζεις ηχογράφηση, κοπή, εξώφυλλο, διαφήμιση και ποσοστό καλλιτέχνη. Έτσι για να έχετε μια εικόνα των μεγεθών. Στα πολλά αντίτυπα υπάρχει κέρδος, στα λίγα παίζεις με την απόσβεση. Πόσοι όμως πουλάνε;

Αν η ανεξάρτητη σκηνή είχε ψωμί θα υπήρχαν δεκάδες εταιρίες που θα την εκμεταλεύονταν. 20-30 κυκλοφορίες έβγαλαν καλά λεφτά όλα αυτά τα χρόνια, μερικές δεκάδες έβγαλαν τα έξοδα και πολύ περισσότερες πάτωσαν.

Ο 2l8 δήλωσε στη συνέντευξή μας ότι έκλεισε συναυλία με 300 ευρώ (άσχετο αν του τα φάγαν). Με μια συναυλία βγάζει τα μισά ποσοστά του δίσκου του, όπως και όλοι οι μικρομεσαίοι. Ακόμα κι ο Κότσιρας να είσαι δε περιμένεις να ζήσεις απ’τα ποσοστά σου. Κάνεις μια αρπαχτή στις Σέρρες και βγάζεις 15 χιλιάρικα.

Το στυλ του Βογιατζή (είμαστε οι πρώτοι, οι καλύτεροι, οι μεγαλύτεροι) με εκνευρίζει αλλά δεν μπορώ να ακούω συγκρίσεις σουβλατζίδικου γειτονιάς (Sonik) που λειτουργεί με λεφτά που ίσως δανείστηκε για να το ξεκινήσει με το Μακντόναλντς (Uncut) που πουλάει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα παγκόσμια και είναι τίγκα στη διαφήμιση. Με τις απαράδεκτες βαθμολογίες και τις στημένες λίστες. Από αισθητική και καθαρές, αποκλειστικές φωτογραφίες, δε λέω, σκίζει.

Το Sonik στην αρχή με εντυπωσίασε με την ποσότητα της ύλης του. Το γιατί την αραίωσε δεν ξέρω, μάλλον δε βγαίνει. Δεν μ’αφορά η ύπαρξή του. Αν είχαν λεφτά τα μουσικά περιοδικά στην Ελλάδα, πρώτοι ο Λαμπράκης και ο Κωστόπουλος θα έβγαζαν.

Αν είχα μπάντα πάντως θα έδινα με ευχαρίστηση ένα κομμάτι για το cd του για να κοινοποιήσω την ύπαρξή μου ή το νέο μου δίσκο. Δεν θα με ενδιέφερε να πάρω τα λεπτά του ποσοστού που θα μου αναλογούσε, θα προτιμούσα να ακούσουν 5-10 χιλιάδες άτομα τη δουλειά μου.

Η Olon που φέρνει τους Logh και τους Xiu Xiu κάνει ξέπλυμα χρήματος λέει. Είναι θυγατρική της Ακρόπολις χρηματιστηριακής;

Δε συμφωνώ με τον Άρη ότι δεν μπορεί ο πας ένας να γράφει για μουσική. Κανείς μας δε θα ξεκινούσε τότε. Άμα είναι μάπα, μην τον παίρνεις να γράφει στο περιοδικό σου.

Αμάν πια με τα πρόμο. Αν θέλαμε πρόμο πρώτα πρώτα θα βάζαμε κάπου τη διεύθυνση για να την βλέπουν και να μας τα στέλνουν. Δε θέλουμε πρόμο. Μη μου στέλνετε mail για του που να στείλετε το δίσκο σας. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δυστυχία απ’το να πρέπει να γράψεις για κάτι που δε σ’ενδιαφέρει επειδή στο έδωσε κάποιος. Σκοτώνει όλο το fun αυτού που κάνουμε. Δεν είμαστε πιτσιρίκια που τους γυαλίζει το τζάμπα cd. Έχουμε χορτάσει από δίσκους όλα αυτά τα χρόνια. Από καλούς δίσκους πάσχουμε και πίστεψέ με αυτούς δεν τους βρίσκεις στο καλάθι με τα πρόμο. Έχουμε το δισκάδικο, άλλοι έχουν την άνεση να αγοράζουν ότι τους ενδιαφέρει, άλλοι κατεβάζουν, έχουμε φίλους που ρίχνουν σύρμα όταν τους πέσει κάτι καλό. Ενημερωνόμαστε για πολύ περισσότερα απ’όσα προλαβαίνουμε να γράψουμε.

Μας κάνουν χάρη λέει οι μουσικοί που μας δίνουν τη μουσική τους να γράφουμε. Τι θα έλεγες αν σε χρέωνα σαν γιατρός γιατί σου κάνω διάγνωση από τί πάσχει η μουσική σου για να το θεραπεύσεις και σαν διαφημιστής σου γιατί σε κάνω γνωστό στους αναγνώστες μου; Αλαζονικό; Υπερβολικό; Και αυτό που λες εσύ το ίδιο. Φίλε αυτά έχουν λυθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ο ένας χρειάζεται τον άλλο. Πως θα μάθαινες τους Beatles αν δεν έγραφε κανείς γιαυτούς, δεν τους επαιζε το ραδιόφωνο, η τηλεόραση; Soulseek και Rapidshare τότε δεν υπήρχε. Τώρα μπορεί και να είμαστε άχρηστοι αλλά το άχτι που βγάζετε παρακάτω συνηγορεί για το αντίθετο.

Έχω υπάρξει και από τις δύο πλευρές και, πίστεψέ με, ζοριζόμουνα όταν αργούσαν να βγουν οι κριτικές και να μαθευτεί η κυκλοφορία.

Κανείς μας δε θα κερδίσει τίποτα σημαντικό απ’την ενασχόληση με αυτή την ιστορία. Θυμηθείτε πόσα γκρουπ, περιοδικά, εταιρίες, γραφιάδες, πέρασαν και χάθηκαν. Μόνο αυτούς που θα γράψουν μεγάλα τραγούδια θα θυμάται η ιστορία.

No one gets out of here alive.

Μπάμπης Αργυρίου

Προς τους μικάδες: Αμάν πια μ’αυτό το ήθος. Κόφτε το.

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati