Η αγαπημένη μου βόλτα (όχι μόνος βέβαια) είναι στην Ιστανμπούλ. Είναι έξι ώρες με το αυτοκίνητο από το σπίτι μου στη Δράμα, δηλαδή εφτά και κάτι από τη Θεσσαλονίκη, και είναι ένας άλλος πλανήτης. Κάνω ατέλειωτες βόλτες, πίνω καφέδες, τσάγια και ρακιά, καπνίζω ναργιλέδες στα καφενεία, τρώω απίστευτες λιχουδιές, γλυκά και φαγητά (τα αγαπημένα μου είναι το μυδοπίλαφο, τα τηγανητά μύδια σουβλάκι και το κοκορέτσι στο πόδι στο δρόμο, στο balik pazar, την ψαραγορά του Πέρα, το muhallebi με σοκολάτα του Saray και το προφιτερόλ του Inci) μουλιάζω στα χαμάμ, αγοράζω φτηνά γνήσια CD (το μόνο πράγμα που έχει απομείνει φτηνό εκεί, γύρω στα 7-8 ευρώ) από το Mephisto, το ADA και το Lale Plak (η Τουρκία έχει φανταστική fusion σκηνή και μερικά πολύ παράξενα «ροκ» ακούσματα), και αν είμαι τυχερός μου κάθεται και κανένα live.

Έχω προσπαθήσει να πάρω συνέντευξη από έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, τον Jonathan Richman. Είχε παίξει στο Βακούρα το 90. Η συνέντευξη ήταν εντελώς αποτυχημένη, γιατί ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δεν είχα γραμμένες ερωτήσεις και η γλώσσα μου είχε δεθεί κόμπος. Το μόνο που έκανα ήταν να χαζογελάω και να του λέω πόσο σημαντικός ήταν για ’μένα. Δεν θυμάμαι τι είπαμε και τι έγραψα. Θυμάμαι όμως ότι φορούσε κάτι άθλια σπορτέξ και είχε ένα ζευγάρι μπότες για τη σκηνή. Ρούχα δεν άλλαξε.

Λατρεύω τον Fabrizio De Andre΄. Η μουσική του, οι στίχοι του και η φωνή του με ταράζουν. Είναι ο μεγαλύτερος ποιητής ανάμεσα στους τραγουδοποιούς που έχω ακούσει. Και δεν είναι λίγοι. Και η φωνή του είχε τόση δύναμη, μελωδικότητα και αμεσότητα που νομίζεις ότι τραγουδάει μόνο για σένα. Αναρχικός και αντισυμβατικός. Κανένας δεν έχει δείξει τόση αγάπη και κατανόηση σε έναν αυτόχειρα, όσο αυτός στο Pregheira In Gennaio (…η κόλαση υπάρχει μόνο γι’ αυτούς που την φοβούνται…). Ούτε σε μια πουτάνα, όσο αυτός πάλι, στο Via del Campo (…όλη τη νύχτα κάθεται στο κατώφλι, και πουλάει σε όλους το ίδιο τριαντάφυλλο…) Θα μπορούσα να μιλάω ώρες. Έχω ότι έχει κυκλοφορήσει. Και έμαθα ιταλικά για να καταλαβαίνω τους στίχους του.


Ο Βασίλης έγραψε για το γεγονός ότι έγινε μπαμπάς. Δεν μπορώ να μην κάνω το ίδιο. Τα παιδιά μου έγιναν 20 μηνών. Είναι διάολοι και κούκλοι. Μου βγάζουν το λάδι, αλλά όταν κοιμούνται το μεσημέρι ανυπομονώ να ξυπνήσουν για να παίξουμε. Βασίλη και Θανάση, σας περιμένουν υπέροχα πράγματα. Δεν υπάρχει τελειότερο πρωινό ξύπνημα από το να τους ακούω να φωνάζουν μπαμπά. Σε κανα-δυο μήνες θα το κόψουν, γιατί θα μπορούν να πηδήξουν έξω από τα κρεβατάκια τους και να ρθουν στο δικό μας. Εκεί να δεις γλέντια…

Μου αρέσει πολύ να είμαι με φίλους. Να καθόμαστε με τις ώρες μιλώντας για τα πάντα, ή και χωρίς να μιλάμε, δεν είναι πάντα απαραίτητο, να πίνουμε και να τρώμε αργά και τελετουργικά, και φυσικά να ακούμε μουσική κάνοντας «μμμμμ» και τεστάροντας ο ένας τις γνώσεις και τη μνήμη του άλλου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να συμβεί. Οι καλύτεροι φίλοι μου μένουν μακριά. Είμαστε πνιγμένοι στις υποχρεώσεις. Με κάποιους έχουμε χαθεί χωρίς ιδιαίτερο λόγο, η ζωή τα ’φερε έτσι. Αγαπιόμαστε όμως πάντα, και αυτό φαίνεται από την πρώτη στιγμή όταν τύχει να βρεθούμε. Σε έναν από αυτούς θα κάνω πάσα. Λαμπρούκο, που είσαι;