Αν πάρεις τις 27 πια (ζωή να ‘χουν) χώρες της Ένωσης και ψάξεις για το ποια θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί ο «σκουπιδότοπος της Ευρώπης», θα ήμασταν πρωταθλητές από χέρι. Ας σκεφτούν σοβαρά οι εταίροι μας να μας βγάζουν εκτός συναγωνισμού σε παρόμοια αθλήματα. Βέβαια, μη νομίζετε, μας έχουν ήδη καταλάβει, τουλάχιστον από τότε που μπλεχτήκαμε στα πόδια τους, θέλοντας σώνει και καλά να βγούμε από την περήφανη βαλκανική μας γειτονιά, πολύ πριν αυτή γίνει πουτάνα με τα του γιουγκοσλαβικού.

Δεν θα σας μεταφέρω στοιχεία από εκθέσεις και λοιπά, αλλά προσωπικές εμπειρίες. Κάποτε ήμουν στη Βόρεια Εύβοια. Όλα τα σκουπίδια της περιοχής ο δήμος τα πέταγε χύδην σε νταμάρια από τα κλεισμένα μεταλλεία, από όπου περνάει και το μισό νερό του εκεί υδροφόρου ορίζοντα. Ένας βιολογικός που πήγε να στηθεί, έμεινε ατελείωτος. Αργότερα, βρέθηκα κοντά στη Χαλκίδα. Οδηγώντας, περνούσα καθημερινά από επαρχιακό δρόμο, όπου και ανακάλυψα έναν τεράστιο λάκκο σκαμμένο στο χώμα, γεμάτο με κάτι πηχτό που ανέδυε μια δυσωδία για Όσκαρ. Ρωτώντας, έμαθα πως επρόκειτο για λήμματα ελαιουργείου. Κι όταν ήρθα για δουλειά στον Ασπρόπυργο, εκεί να δεις γέλιο. Στρίβοντας απ’ τη «Λεωφόρο ΝΑΤΟ» και ανηφορίζοντας στο βουνό νομίζεις πως είσαι έξω απ’ την Καλκούτα, χωρίς να ξέρω το πώς είναι έξω απ’ την Καλκούτα πραγματικά.

Στην Ελλάδα του 2007 επισήμως οι παράνομες χωματερές έχουν κλείσει. Ωστόσο, υπάρχουν αμέτρητες που λειτουργούν στα πιο απίθανα μέρη, σαφώς περισσότερες απ’ όσες έχουν καταγραφεί. Με το θέμα σήμερα ασχολούνται ελάχιστοι αποδώ κι αποκεί, το αφήνουν για κεντρικό όταν θα σκάσουν τα πρόστιμα απ’ τις Βρυξέλες. Η διαχείριση μέσω ανακύκλωσης και επεξεργασίας στην Αυστρία και την Ολλανδία είναι πάνω από 80 τοις εκατό. Στην Ελλάδα δεν είναι ούτε 10. Η αποτέφρωση στο Λουξεμβούργο είναι στο 70 τοις εκατό. Σ’ εμάς είναι άγνωστη λέξη. Όπως άγνωστη είναι και η ξεχωριστή υγειονομική ταφή των αστικών απορριμμάτων. Εμείς επιμένουμε να θάβουμε απλώς ό,τι σκουπίδια μαζεύονται από τις σκουπιδιάρες, όλα μαζί, κάπου, όπου. Παρόλο που έχουμε και επιστήμονες και επιδοτούμενα κονδύλια που, όμως, προτιμούμε να μπαίνουν συνοπτικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Άσε την αποκατάσταση όσων παράνομων χωματερών μετά κόπων έκλεισαν. Η απάντηση δεν μοιάζει με ανέκδοτο, είναι.

Μαζεύω σε εβδομαδιαία βάση μπόλικο χαρτί. Πού; Στο Πέραμα. Οι αρμόδιοι αξιώθηκαν να βάλουν κάποτε έναν κάδο με την ειδική σήμανση στο δρόμο μπροστά απ’ την κεντρική πλατεία, έξι στενά πιο κάτω απ’ το σπίτι μου. Την πρώτη φορά που πήγα μια μεγάλη σακούλα, μόνο χαρτί δεν είχε μέσα, την πήρα πίσω όπως την πήγα. Τη δεύτερη πριν τρεις μέρες, έβρεχε, η σακούλα ήταν διπλή και την άφησα δίπλα του, μαζί με άλλων που σκέφτηκαν την ίδια λύση. Ίσως και να ήταν λάθος, δεν ξέρω. Από τότε όποτε περνάω από κει, έτσι κι αλλιώς στη στράτα μου είναι, βλέπω απλά να μαζεύονται κι άλλες σακούλες.

Ο κόσμος έχει όλη τη διάθεση. Την έχει ακόμα κι όταν δεν έχει τη σωστή πληροφόρηση. Κι αυτό σε μια χώρα που είτε δεν νομοθετεί, είτε νομοθετεί και μετά δεν τηρεί τους νόμους, μέχρι να ξεχαστεί ότι είχε κάποτε νομοθετήσει.

OK, then! Αποκριές διαρκείας; Η καλύτερή τους…

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati