Τελικά, το ‘χει η μοίρα μας. Εγώ να δακτυλογραφώ σε μια οθόνη, εσείς να διαβάζετε σε μια άλλη. Το θέμα μας, ωστόσο, σήμερα είναι το τυπωμένο χαρτί, εκείνος ο ομογάλακτος αδελφός που πάει παντού κι ας τριγυρνάει με τρύπιες κάλτσες. Μακάρι το παρόν να μπορούσε να έχει τη μυρωδιά του τυπογραφείου (άρωμα, όχι αστεία), αλλά πού τέτοια τύχη.

Πεπραγμένα, λοιπόν. Του Τύπου, όπως τον λέγανε μια εποχή…

«Το Άρθρο της Κυριακής», να το πούμε πλέον, μετά και το τέταρτο φύλλο του, είναι πολύ κατώτερο των –πολλών, αν σκεφτούμε την παρατεταμένη ανομβρία– προσδοκιών. Το Jetlag είναι ένα lifestyle περιοδικό κατευθείαν για την ανακύκλωση, το άλλο του ένθετο, το πολύκροτο Blog, μια έξυπνη ιδέα οκτώ σελίδων στο πνεύμα των καιρών που οι ιθύνοντες την πάνε στράφι. Ας αλλάξουν όποιον επιλέγει την ύλη, υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα στο net απ’ αυτά που παρουσιάζονται ή ας προσπαθήσουν να τον συνετίσουν τέλος πάντων. Τι διασώζεται; Η στήλη “Dark City” που στο χθεσινό φύλλο γράφει αδικαιολόγητη απουσία (;), και τα δωρεάν dvds! Εντελώς φιλικά, για να τη βγάλετε καθαρή επί 90’ με την Monica Bellucci βάλτε από πριν τα μυαλά στο ψυγείο. Μετά βλέπουμε…

Κανονική διανομή (περίπτερα, μανταλάκια κ.λπ.) απέκτησε, επιτέλους, και το “Centro”, με το τρέχον τεύχος Φεβρουαρίου-Μαρτίου. Το οποίο, όμως, και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν είναι και το καλύτερό του. Μάλλον εξαντλείται πρόωρα στον εμπνευσμένο του τίτλο «Διάβασέ το, θα αλλάξεις». Δεν βιάζομαι να το ξεγράψω, αλλά και που το διάβασα ποσώς άλλαξα.

Από την άλλη, ανέλπιστα ευχάριστο ως ανάγνωσμα βρήκα το #64 τεύχος του free press «ως3». Να πω ότι το ανέμενα; Αν σας μοιάζω για Πινόκιο, να το πω. Σε ανύποπτο χρόνο, πάντως, μου κράτησε συντροφιά ουσίας σε ένα καφέ, κάπου στο κέντρο, που πήγαινε για σκότωμα χρόνου με ταχύτητα αγωνιστικού της φόρμουλα ένα.

Τι είναι αυτό, τέλος, που όλως τυχαία πήρα από πάγκο βιβλιοπωλείου, χωρίς να ξέρω τι παίρνω; Μόλις 28 σελίδες σε σχήμα A5 και ξεμπερδέψαμε; Ε, όχι κι έτσι! Ο τίτλος «16/1 Ιστορία μιας Ληστείας» λέει τη μισή αλήθεια, η οποία παραπέμπει σε εκείνο το αιματηρό συμβάν πέρυσι στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη διασταύρωση Ιπποκράτους και Σόλωνος που κατέληξε στον τραυματισμό ενός απ’ τους συμμετέχοντες, του Γιάννη Δημητράκη. Η άλλη μισή είναι πως αυτός ο ίδιος είναι που το υπογράφει (πρώτο πρόσωπο είναι αυτό) μέσα απ’ τις Δικαστικές Φυλακές Νεάπολης. Ένα κείμενο με λόγο όμοιο με προκήρυξη φοιτητών ιδεολόγων (το λέω υπερτονίζοντας τη συμπάθειά μου στο πνεύμα του), τεμαχισμένο στις επιταγές της ροής ενός comic. Αλλά έχει μια ξεγυριστή, βαθιά (ακόμα και ευαίσθητη) λιτότητα φίλε μου που όσο κι αν ακούγεται επίφοβο τείνει να πάρει όψη στάσης. Αυτό είναι όντως επιτυχία γραφής, όχι σαν κάτι άλλες…

Πάνος Πανότας