«Η ΧΛΩΡΙΔΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!!».

Ίσα που πρόλαβα να το δω με την άκρη της άκρης του ματιού μου, έτσι όπως περπατώ τελευταίως χαμένος στο πώς θα σωθώ απ’ τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γύρισα και στάθηκα, ωστόσο. Κέντρο, ακριβώς μπροστά στο νωπό ακόμα γκράφιτι, αφήνοντας τα δευτερόλεπτα απλώς να περνούν. Μετά άφησα και τα λεπτά. Έτσι κι αλλιώς με την τύχη είχα συμφιλιωθεί, με το ρολόι να τα έβαζα; Νομίζετε αφελή τον προβληματισμό μου τι θα ήταν σωστότερο να είχε στο τέλος ο εμπνευστής, ερωτηματικό ή θαυμαστικό; Εγώ, πάντως, εκεί κόλλησα. Βέβαια, ομολογώ, πως ως ευχή εκείνο το σλόγκαν δεν ήταν κι άσχημο, θα μάζευε και τις ψήφους της Greenpeace, του Αρκτούρου και της WWF.

Από την άλλη, θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε, αν όλες οι ευχές που κάναμε μικροί γίνονταν πραγματικότητα, όλοι οι άντρες σήμερα θα ήμασταν πιλότοι και όλες οι γυναίκες χορεύτριες ή τραγουδίστριες. Τέλος πάντων…

Έχω πραγματικά την τιμή να σας γράφω από τη χώρα της φαιδρής ελιάς! Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το είχαν πιάσει το θέμα: την έπλεκαν σε κότινο και την έβαζαν συμβολικά στη θεά της σοφίας, την Αθηνά. Δε μπορούσαν, όμως, να ολοκληρώσουν τη χρήση της, καθότι τόσα είχαν εφεύρει, το μπλέντερ, όμως, δεν στάθηκε τυχερό. Και επειδή όπως λέει κάπου κι ο Richard Dawkins «έξω βρέχει DNA», εμείς που βρήκαμε το μπλέντερ, το αξιοποιήσαμε δεόντως και επιτέλους προχωρήσαμε και λίγο το θέμα, ως απόγονοι της α-σοφίας και όχι της σοφίας.

Τα λιόκλαδα τις τελευταίες μέρες μας περικύκλωσαν από παντού, εκεί στον καναπέ του σπιτιού μας εννοώ! Εγώ, ωστόσο, θα την πω την αμαρτία μου: είχα στοιχηματίσει υπέρ άλλων, της τσουκνίδας, της πικραγγουριάς και της μολόχας. Δυστυχώς και οι τρεις εξ αυτών ήρθαν down under.

Αν ήταν στο χέρι μου, ειλικρινά, θα μάζευα όλους αυτούς τους απατεώνες κομπογιαννίτες, θα τους έβαζα δίπλα κώλο μ’ όλους αυτούς που θέλουν να ονομάζονται δημοσιογράφοι (έχοντες νοημοσύνη από φυτού και κάτω) -και να έχουν κι εκπομπές σε ζώνες υψηλής τηλεθέασης στην κρατική τηλεόραση- και θα τους έκλεινα μια πριβέ παράσταση με το ζόρι του έργου «Γιατρός με το Στανιό» του Jean-Baptiste Poquelin, του γνωστού όλων μας Moliere (αυτός είναι αποδεδειγμένα φίλος ο άνθρωπος). Δεν θα τους άφηνα να το κουνήσουν ρούπι μέχρι να πέσει η αυλαία. Επειδή, όμως, μου πέφτει κομματάκι δύσκολο και δεν έχω και τα λεφτά θα τους θυμίσω μια φράση του Καραγκιόζη από τον «Καραγκιόζη Γιατρό», που για να είμαι εντάξει και με τους αποθανόντες οι ρίζες του φτάσουν πίσω στον Αντώνη Μόλλα:

«Όλοι οι γιατροί έχουν ένα δίπλωμα, εγώ έχω δύο. Μόλις το πήρα, φρέσκο, θα του βάλω και κορνίζα να το θυμάμαι χρόνια».

Και θα παρακαλέσω πάρα πολύ, περισσότερο δεν γίνεται, να μην τον ζηλεύετε τον φουκαρά και γεμίζετε τους τοίχους σας με κατά φαντασία πτυχία.

Καλή βδομάδα!

Πάνος Πανότας