[Μετά την πάσα του lkrory21 μπήκαμε κι εμείς στο μπλογκοσφαιρικό παιχνίδι]

1. Ο δικός μου παιδικός ήρωας ήταν ο μεγάλος μου αδερφός, 9 χρόνια μεγαλύτερός μου, ο οποίος κάθε Σάββατο πρωί που είχαμε το σπίτι ελεύθερο (καθ’ό,τι μέρα σούπερ μάρκετ για τους γονείς), οργάνωνε ποδοσφαιρικά τουρνουά μέσα στο σαλόνι (με καρέκλες για τέρματα), ερασιτεχνικά μπασκετάκια (μετά το 1987), τηλεφωνικές φάρσες, επιτραπέζια, κυνηγητά σε όλο το σπίτι κλπ. Όταν γύριζαν οι δικοί μου από τα ψώνια, μάς έβλεπαν όλα τα αδέρφια μαζί να παρακολουθούμε τα κινούμενα σχέδια της ΕΡΤ-1 σαν Παναγίες.

2. Νομίζω ότι κάνουμε τη ζωή μας πολύ πιο δύσκολη από ό,τι είναι με το να παρεξηγιόμαστε τόσο εύκολα. Θα μού άρεσε, για παράδειγμα, να μπορείς να κάνεις ένα αυθόρμητο κοπλιμέντο σε μια κοπέλα στο δρόμο χωρίς να σε στραβοκοιτάξει, να μπορείς να φιλήσεις κάποιον που θαυμάζεις χωρίς να το πάρει στραβά, να μπορείς να ξεσπάσεις σε ένα φίλο σου και να μην τεθεί καν θέμα τσακωμού.

3. Το απόλυτα αγαπημένο μου έντυπο είναι το fanzine “Dishwasher”. Πέρα από το ίδιο το κείμενο, με συναρπάζει η κεντρική ιδέα: ένας νέος άνθρωπος βάζει στόχο να δουλέψει ως λαντζέρης σε κάθε μία από τις πολιτείες της Αμερικής. Κάθε φορά που «σβήνει» πολιτεία, βγάζει και ένα τεύχος για να περιγράψει τις περιπέτειές του. Και το κάνει για να μπορεί να ψυχολογεί τους άλλους, παρατηρώντάς τους πώς λειτουργούν από θέση ισχύος, απέναντι στο «λευκό σκουπίδι» που πλένει τα πιάτα.

4. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να ξανακάνω έστω και για μία ακόμα φορά τη σκοπιά Σ30 στην 116 Πτέρυγα Μάχης στον Άραξο. Για την όλη έμπνευση, για το νεκροταφείο αεροσκαφών, για τη θέα, για την παρέα με τον Σ29.

5. Ελπίζω ότι μετά θάνατον θα μάς δώσουν κάποιο επεξηγηματικό βιβλιαράκι, κάτι σαν «επιμύθιο» για να λυθούν οι απορίες μας, καθώς και ένα χαρτί με τα απαραίτητα στατιστικά: τι ποσοστό της ζωής μας ξοδέψαμε σε ύπνο; Τι ποσοστό σε τηλεόραση; Και βέβαια, μάς αγάπησαν αυτοί που αγαπήσαμε, και πόσο;

Τάσος Πατώκος

ΥΓ: Δίνω την πάσα στη Ροζίτα