Αφορμή είναι δύο φωτογραφίες που επίτηδες τις βάζω πλάι-πλάι, σε αντιπαραβολή. Αμφότερες δεν είναι καινούργιες ή αυστηρά επίκαιρες, όπως λέμε. Είναι του 2005. Ωστόσο, όσο αυτό που παρουσιάζουν, αυτό που απαθανατίζουν, δεν αλλάζει, ο χρόνος είναι κάτι πολύ σχετικό.

Η αριστερή είναι πραγματική. Είναι μια μονάχα, ενδεικτική, από τις πολυάριθμες που κυκλοφορούν στο δίκτυο και αφορούν στην ετήσια σφαγή που λαμβάνει χώρα στον Καναδά. Υπάρχουν και άλλα τόσα βίντεο. Κι εκεί να δεις τι γίνεται και πώς μπροστά στην κινούμενη εικόνα παθαίνεις σοκ. Από στοιχεία του I.F.A.W. (International Fund for Animal Welfare) σχεδόν το 95% των φωκιών που σκοτώνονται είναι μικρότερες των τριών μηνών. Η εποχή, βεβαίως, που ο άνθρωπος από τροφοσυλλεκτική ανάγκη γινόταν κυνηγός έχει περάσει. Εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τα περισσότερα από αυτά τα συμπαθή ζώα που σκοτώνονται στις μέρες μας, γδέρνονται και μετά πετιούνται. Η ανάγκη επιβίωσης (που θέλουμε να γίνεται και ανάγκη φύσης, αμ δε!) έχει εκλείψει για να αιτιολογήσει το μαζικό του αιματοκυλίσματος. Το υπόβαθρο του γιατί κάτι τέτοιο συνεχίζει στις μέρες μας πρέπει να ψαχτεί και πάλι στο βιομηχανικό κέρδος, αυτό που εξευγενισμένα πλέον το αποκαλούμε εμπόριο, μια λέξη όμως που υπεκφεύγει τεχνηέντως και εσκεμμένα να περιγράψει τον όλο παραλογισμό.

Υπάρχει, φυσικά, και μια άλλη διάσταση, παράλληλη. Εκεί δαγκώνεις τη γλώσσα σου. Μια βόλτα στα φωτογραφικά αρχεία στη σχετική σελίδα του περιοδικού http://www.liberation-mag.org.uk, γεμάτα από φρικαλέες εικόνες πειραματόζωων, είναι πολύ πιο ανατριχιαστική από το κάθε επί τούτου ή δήθεν θρίλερ με αρρωστημένους χασάπηδες-επιστήμονες και εργαστήρια θανάτου. Τροφή για περαιτέρω σκέψη; Ίσως, μην τα μπερδέψουμε όμως τώρα.

Η φωτογραφία δεξιά είναι από μια καμπάνια του Humans for Animals (διατηρεί και σχετικό ηλεκτρονικό τόπο), με γενικό τίτλο “Don’t Treat Others The Way You Don’t Want To Be Treated”, την οποία πολύ επιτυχημένα επιμελήθηκε η παριζιάνικη TBWA, σε φωτογράφηση του Yann Robert. Με σκοπό να αφυπνίσει, να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη, μπας και μπει τελικά ένα φρένο στη δολοφονική τρέλα. Σε κάποια στιγμή, τόσο αυτή η φωτογραφία, όσο και άλλη μια με δύο πιθήκους να τρώνε ανθρώπινα μυαλά (!), έκαναν το γύρο μέσω e-mails, μπήκαν σε posts διάφορων weblogs, δεχόμενες αντιφατικά σχόλια, όπως είχε γίνει κάποτε με εκείνες τις διαφημίσεις της Benetton. Πολύ δύσκολα, πάντως, θα μπορέσουν όλα αυτά να αποτρέψουν το μοιραίο και φέτος.

Δεν είμαι μια άλλη Brigitte Bardot, ούτε κάποιος άλλος επώνυμος που στήνει ολόκληρες συνεντεύξεις τύπου μ’ αυτό το θέμα. Απλά ξύπνησα σήμερα το πρωί, άνοιξα τα μάτια μου και μόλις το τοπίο ξεθόλωσε και είδα το ταβάνι, μου ήρθε να βγάλω μια κραυγή τέτοια που να το κάνει θρύψαλα.

Μερικές φορές οι χειρότεροι εφιάλτες είναι δίπλα μας και έχουν στην ούγια ένα ξεκάθαρο, ωμό όσο και οι παραπάνω φωτογραφίες, “made in humanity”.

Σου ‘χει συμβεί και σε σένα. Θυμάσαι;

Πάνος Πανότας