Σαφώς και δεν ήμουν υπέρ του Saddam Hussein. Δεν είμαι γενικά υπέρ κανενός Hussein, κανενός δικτάτορα, οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Όμως, αυτό δεν με απέτρεψε απ’ το να νοιώσω άβολα μπροστά στα γεγονότα. Ο τρόπος που έγιναν ήταν βασικά. Μου θύμισε άλλες εποχές που, ωστόσο, η Ιστορία δεν είχε θάψει τελικά.

Η επιβολή του νικητή. Η διαπόμπευση. Ο εξευτελισμός. Το συνοπτικό της διαδικασίας. Αυτά είναι που έμειναν ίδια κι απαράλλαχτα. Μονάχα που τώρα δεν σέρνουν το πτώμα πίσω από άρματα, ούτε το αφήνουν να σαπίσει κρεμασμένο στις πλατείες και να το τρώνε τα όρνια. Η τηλεοπτική εκμετάλλευση λειτούργησε ως γέφυρα με τη σημερινή εποχή. Τις αντιφάσεις του σύγχρονου πολιτισμού, παρόλα αυτά, τίποτα δε μπορεί να τις καλύψει.

Οι γκροτέσκο εκτελέσεις στην αγχόνη με κουκουλοφόρους δήμιους, η προεδρική χάρη σε γαλοπούλες και η έρευνα για νερό στον Άρη δύνανται να συμβούν με διαφορά ημερών, όπως περίπου κι έγινε. Τόσο έχει ανοίξει η ψαλίδα του οξύμωρου πλέον. Τόσο έχει αυξηθεί η εσωτερική εντροπία της ανθρώπινης κοινωνίας. Τόσο κοντά έχουμε φτάσει στη σχιζοφρένεια, ώστε η καταδίκη και ο απαγχονισμός του Saddam Hussein να πάνε πακέτο με τη στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης ετοιμάζεται μες στην τρελή χαρά να γυρίσει τον χρόνο. Ήταν το εσπευσμένο κλείσιμο μιας εκκρεμότητας της τελευταίας ώρας.

Αν περάσει κανείς μια βόλτα από το YouTube και τραβήξει τα κάμποσα βίντεο της εκτέλεσης που κυκλοφορούν θα καταλάβει και κάτι άλλο: ότι η παρακμή έχει πια διασπαρθεί, έχει γίνει κάτι συλλογικό. Είναι πολύ μεγαλύτερη από το συγκεκριμένο το γεγονός καθαυτό. Πιάνει όσους τραβούσαν με το κινητό τις σκηνές, αυτούς που τις διένειμαν, αυτούς που τις ανέβασαν στο διαδίκτυο, αυτούς που τις πρόβαλαν στους τηλεοπτικούς σταθμούς, αυτούς που σώας τας φρένας επιλέγουν να τις δουν και να τις προωθήσουν σε φίλους και γνωστούς. Υποσυνείδητα, οι εγκεφαλικές λειτουργίες είναι ακριβώς οι ίδιες με εκείνων που στήνουν reality games όπου ο διαγωνιζόμενος τρώει αληθινά σκατά… live και συνάμα όλων όσων τα παρακολουθούν απ’ τον καναπέ τους τρώγοντας πίτσα από delivery!

69 χώρες ανέφερε το σχετικό άρθρο της «Ελευθεροτυπίας» διατηρούν ακόμα τη θανατική καταδίκη δια νόμου. Οι υπόλοιπες τη «διατηρούν» άτυπα. Όσο επιτρέπουμε να συμβαίνουν τέτοια ντροπιάσματα, κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά, όλοι εμείς οι υπεράνω υποψίας πολιτισμένοι ευρωπαίοι συμμετέχουμε στο παιχνίδι. Ο ρόλος μας απλά είναι διαφορετικός, όχι η ουσία.

Βέβαια, εμείς μιλάμε εκ του ασφαλούς, έχουμε το άλλοθι ότι ο Slobotan Milosevic τα τίναξε στο κελί του πριν ακούσει τη δικαστική απόφαση. Η βιολογία μας έβγαλε τρόπο τινά από τη δύσκολη θέση να μας τον ζητούν προς έκδοση και άλλα τέτοια απευκταία. Και ας είδαμε όλοι (και αυτό μόλις τον περασμένο μήνα ήταν) έναν άλλο ομοειδή, τον Augusto Pinochet, να πεθαίνει σε βαθιά γεράματα και ας ήταν αυτός που κατ’ εντολή εξαφάνισε χιλιάδες. Αυτόν τον ανεχτήκαμε γιατί τον ανέχτηκε πρώτα ο «νικητής». Επειδή του έδωσε «χάρη». Γιατί αυτός «άξιζε» όσο μια γαλοπούλα, όχι αστεία.

OK, λύση δεν βλέπω να υπάρχει επί του παρόντος, μόνον καταγραφή. Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, τώρα στο σκάνδαλο με τις αναβολές στρατού που υπάρχουν απ’ τον καιρό του παππού μου!

Πάνος Πανότας