Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι (πόσοι άραγε; το μέγεθος μου ‘ρθε καθαρά από διαίσθηση) σ’ ολόκληρο τον κόσμο για τους οποίους ο Αϊ-Βασίλης δεν ήρθε χθες βράδυ. Όπως και πέρυσι.

Για όλους αυτούς το event είναι πρακτικά ανάξιο, πρακτικά συμβολικό. Κρατάνε πρωτίστως και μονάχα την ελπίδα, την εσωτερική ενδυνάμωση, το κουράγιο να ξεκινήσουν σ’ έναν καινούργιο χρόνο γεμάτο με τον ίδιο καθημερινό αγώνα όπως όλοι οι προηγούμενοι. Νοιώθω ότι τις θερμότερες ευχές αυτή τη μέρα τις χρειάζονται όλοι όσοι δεν έχουν τίποτα και κανέναν. Οι απομονωμένοι και ξεχασμένοι μιας κοινωνίας που στολίζεται και βάζει τα γιορτινά της, αλλά δε μπορεί (ποτέ δε μπόρεσε, δηλαδή) να κρύψει τις δυο της ταχύτητες πίσω απ’ τα στολίδια και τις φωτισμένες βιτρίνες. Ό,τι καλύτερο, λοιπόν, στους αμέτρητους εκεί έξω που ξέρω καλά πως δεν έχουν την πολυτέλεια να με διαβάζουν αυτή τη στιγμή, αλλά που εγώ τους συναντώ σε κάθε μου γύρα. Ονόματα δεν ξέρω, αν ήξερα θα τους ευχόμουν ονομαστικά. Λέω, ωστόσο, ότι γνωρίζω τις γενικότερες λέξεις, αυτές που πιάνουν και μερικές φορές πονάνε περισσότερο απ’ το σωματικό πόνο. Κι αυτές θα αναφέρω.

Καλή χρονιά,
σε όλους τους μετανάστες που ο τροχός της ζωής τους έκανε γείτονές μου,
στους άπορους που περιμένουν στην ουρά τα συσσίτια των δήμων,
στα ορφανά, σε ιδρύματα, στους δρόμους, οπουδήποτε,
στους ανθρώπους που δίνουν τέτοιες μέρες τη μάχη για τη ζωή τους και που αντιλαμβάνονται περισσότερο από μένα που έκοψα τη βασιλόπιτά μου τη σχετικότητα και τη ματαιότητα του χρόνου,
σε όσους έχασαν δικούς τους ανθρώπους και νοιώθουν το δυσαναπλήρωτο κενό των γιορτινών στιγμών, το οποίο δεν γεμίζει ούτε με χειραψίες, ούτε με φιλιά, ούτε με τίποτα,
στους χιλιάδες εξαρτημένους,
στους ακόμη πιο πολλούς άνεργους, αυτούς που περιμένουν για ένα επίδομα ανεργίας εξευτελιστικό,
στους πάμπολλους άλλους που δε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή…

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο. Κάτι που πηγάζει από κείνη την ρημάδα την «πυραμίδα των αναγκών» του Abraam Maslow. Λέει πως όταν ο άνθρωπος καλύψει τις φυσιολογικές του ανάγκες στο χαμηλότερο επίπεδο (μαμ, νάνι κ.τ.λ.) και αρχίζει μετά να ζητάει άλλα πράγματα, ταυτόχρονα τα περιθώρια στενεύουν και η πλήρωση γίνεται μια υπόθεση που δυσκολεύει δυσανάλογα. Γι’ αυτό και για την πλειονότητα των εχόντων, που η βουλιμία τους δε χορταίνει, η «κορυφή» της πυραμίδας μοιάζει ομιχλώδης κι απάτητη.

Το αίσθημα ότι αυτά που έχω μου αρκούν, ότι δεν θέλω πλεονάσματα είναι σαν την «Ιθάκη» του Κ. Π. Καβάφη. Είναι σα να μιλάς για την αυτοϊκανοποίηση την αυτοπραγμάτωση, την αυτογνωσία, αλλά πολύ δε περισσότερο για την αυτοεκτίμηση (συλλαβίστε την α-ρ-γ-ά).

Τρελός δεν είμαι, αλλά να, ξυπνάω το πρωί και έχω επί του παρόντος τα κότσια, τα αποθέματα, να μου λέω «Καλημέρα». Να μην είμαι μίζερος ξεκινώντας απ’ τον ίδιο τον εαυτό μου.

«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε».

Αυτή είναι η καλύτερη ευχή που μπορώ να σας δώσω.

Καλή χρονιά σ’ όλους και πάνω απ’ όλα με υγεία!

Πάνος Πανότας