Γενικά, δεν προτιμώ τα sequels. Ωστόσο, έρχονται φορές, όπως η τωρινή, που δεν βρίσκω κάποιον άλλο, ευκολότερο τρόπο για να προσθέσω και να συμπληρώσω σκέψεις. Αφού, λοιπόν, επί μια βδομάδα με ανάγκασαν ήθελα δεν ήθελα να μάθω τα πάντα γύρω από το σύγχρονο κυνήγι, δεν κρατιέμαι, θα επανέλθω στα περί “reality t.v.” με κάτι ακόμα.

Η βία, που λέτε, στην εποχή μας διδάσκεται. Και η διδαχή της περιλαμβάνει δύο άσχετα μεταξύ τους σκέλη: το πρώτο έρχεται μέσα από τα σχολικά μαθήματα της Ιστορίας, όπου οι μάχες και οι πόλεμοι είναι μια προσφιλής αναφορά, και όπου οι νίκες υπερτονίζονται (πάντα), ενώ οι ήττες υποτιμούνται (επίσης πάντα). Το δεύτερο σκέλος έρχεται από την πραγματικότητα και αφορά στα γεγονότα που συλλέγουμε καθημερινά από το μικρότερο σοκάκι μέχρι τη μεγαλύτερη λεωφόρο, όπου ο θάνατος πρωταγωνιστεί, αλλά σε πεδία πολύ κοντινότερά μας, αυτά της γειτονιάς, της συνοικίας, του χωριού. Το ζουμί, εντούτοις, δεν αλλάζει. Η βία σήμερα διδάσκεται και καταναλώνεται μέσω ενός αμφίδρομου κύκλου.

Άπαντες, ειδικοί και μη, δείχνουν να συμφωνούν πως οι άνθρωποι που διαπράττουν τις στυγερότερες δολοφονίες δεν ξεχωρίζουν με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο μέσα στην κοινωνία που ζουν. Περνάνε απαρατήρητοι, έχοντας μια εμφάνιση που δεν απέχει από τη συνηθισμένη και τη μέση λογική ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Και ας είναι σε διανοητική σύγχυση, και ας βράζει μέσα τους μια οργή που δεν εξωτερικεύεται ποτέ της, και ας είναι πνιγμένοι σε φαντασιώσεις και σε ανυπόστατα σενάρια κινδύνων και συνωμοσιών που τελικώς εκτονώνονται στο έγκλημα.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και δεν μιλάω για τις εφημερίδες, αλλά για τη “reality t.v.” και το γνωστό χαζοκούτι, υπερβάλλοντας σε όλα, από το χρόνο που διαθέτουν για ένα τέτοιο «θέμα», την έξτρα δραματοποίηση που του προσδίδουν πολυπλεύρως, τις πρόωρες και συνήθως άστοχες γνωματεύσεις που προχωράνε, την εκμετάλλευσή του για προφανή κερδοσκοπία, φτάνουν πάρα πολλές φορές στο να το «ωραιοποιούν». Και η τέχνη, επίσης, έχει φτάσει πολλές φορές να «ωραιοποιήσει» τη βία. Εκεί, όμως, είναι άλλοι οι κανόνες, δε συγχέονται με τις μετρήσεις της AGB.

Δεν με ενδιέφερε να μάθω, κύριοι, το πώς κυνηγάμε επιτυχώς ορτύκια, ας σας το πει κάποιος, επιτέλους! Άνθρωποι σκοτώθηκαν, όχι πουλιά. Θα με ενδιέφερε να μάθω, όμως, για το πόσο εύκολα αποκτάει κανείς κυνηγετικό όπλο σ’ αυτή τη χώρα. Για το αν η χρήση τους εξαπλώνεται και γιατί. Για το αν απαιτείται μια ιατρική γνωμάτευση όχι που να αναφέρει ότι ο υποψήφιος αντέχει στο λαχάνιασμα σε ανήφορο, αλλά ότι το μυαλό του δεν έχει σαλτάρει.

Η ετυμηγορία της λέξης «απάνθρωπος/ -η/ -ο» στο παλιότερο λεξικό που βρήκα λέει επί λέξη: «σκληρός, άσπλαχνος, άγριος». Πρόκειται για έκδοση του 1961! Γι’ αυτό και με τα δεδομένα του 2006 ακούγεται ως μια ερμηνεία επιεικής, εύκολη, λιγότερο κακή από τη σημερινή της έννοια, λιγότερο brutal ενδεχομένως. Παρακολουθώντας με απέχθεια τα συμβαίνοντα 4,5 δεκαετίες μετά σκέφτομαι ξανά πως οι «απάνθρωποι» είναι και αυτοί ευθέως γεννήματα ή και δημιουργήματα του ανθρώπινου είδους. Ίσως γι’ αυτό σ’ ένα πλανήτη που αμέτρητα ζωικά είδη τελούν υπό εξαφάνιση αυτοί επιβιώνουν και εξελίσσονται μαζί με τους υπόλοιπους.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati