Για αυτήν την εβδομάδα είχα αφήσει σε μια άκρη του μυαλού μου να γράψω δυο γραμμές για την «Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου». Υπεγράφη σαν και προχθές, στις 4 Νοεμβρίου του 1950 στην Ρώμη. Ωστόσο, μόλις σήμερα αποφάσισα να μην αγγίξω καν το θέμα. Να το παρατήσω για κάποιον άλλον επίδοξο, κάποιον που δεν θα επηρεάζεται τόσο από όσα μπορεί να του συμβαίνουν σε προσωπικό επίπεδο και γράφει στρατευμένα και ανεμπόδιστα. Εγώ είμαι ένας ερασιτέχνης. Ένας που υποκύπτει στα συναισθήματά του.

Πάντως, αν κάτι πραγματικά εξοντώνεται στο περιβάλλον της σημερινής απρόσωπης και κανιβαλικής κοινωνίας της τηλεθέασης είναι το ανθρώπινο όραμα. Και του οράματος εξοντωμένου αυτός που τραβιέται από πίσω για να μην τρέξει προς το τέρμα είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Αυτό ήθελα να το πω.

Το χθεσινό, συμβολικό ασφαλώς, εξώφυλλο της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» με εκφράζει απόλυτα. Μου έδειξε πως υπάρχουν ακόμα τρόποι που διατρυπούν το αδιέξοδο, τρόποι που χαράζουν ένα χρυσαφένιο καλλιτεχνικό έψιλον ως το πρώτο γράμμα της παλιότερης λέξης αποδέσμευσης που γνωρίζει ο άνθρωπος ως άτομο: της ελευθερίας του.

Όλοι καταλαβαίνουμε πότε ένας κύκλος της ζωής μας έκλεισε. Πότε χρειάζεται να γυρίσουμε σελίδα. Πότε απαιτείται να είμαστε εμείς οι πιο δυνατοί όταν όλοι οι κοντινοί μας φοβούνται. Παρόλα αυτά στεναχωρήθηκα όταν διάβασα χθες το αποχαιρετιστήριο post στο blog του φίλου M. Hulot. Τον είχα συνηθίσει και μου άρεσε. Του το είχα πει και προσωπικά. Κατανοώ, όμως, και τους λόγους που τον οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση. Που τον έκαναν εν μέρει να θέλει να αποτραβηχτεί πιο πίσω. Έχω κάνει ακριβώς το ίδιο και εγώ στο παρελθόν. Είναι μια πράξη δύναμης που για να την κάνεις πρέπει να βγουν από μέσα σου πολλά περισσότερα από όσα δίνεις στους άλλους να καταλάβουν. Και, πάλι, τα πιο πολλά τα κρατάς για σένα.

Στα εφηβικά και αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια διάβαζα πάρα πολύ τον Hermann Hesse. Μετά έπαψα. Για χρόνια σχεδόν δεν τον ξανάγγιξα. Τις τελευταίες μέρες ξαναθυμάμαι συνεχώς εκείνη την περίφημη πρόταση-επικεφαλίδα από ένα κεφάλαιο του «Ντέμιαν» του.

Έγραφε: «Το πουλί βγαίνει από το αυγό παλεύοντας».

Άργησα κοντά δύο δεκαετίες για να χωνέψω το νόημα της στο όλο του. Μα τώρα νομίζω πως επιτέλους τα κατάφερα.

Ελπίζω και σας εύχομαι αυτό το επταήμερο που άρχισε να είναι για όλους σας καλύτερο από το προηγούμενο.

(Μέσα από την προσωπική σελίδα www.arvanitis.com.gr του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη έκανα ένα γενναίο zoom στο “Social Design” του. Ελπίζω έτσι να διαβάζεται.)

Πάνος Πανότας