Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους που έχουν περάσει πια στο συλλογικό ασυνείδητο είναι αυτός για την αγνότητα της αγίας ελληνικής επαρχίας. Τυποποιημένες εικόνες, καλοκάγαθοι γέροντες που διατηρούν τα ήθη και τις αξίες, την πατροπαράδοτη φιλοξενία, μελιτζάνες χωρίς φυτοφάρμακα και καλό γνήσιο κρασί, άνθρωποι αγνοί και άδολοι που δεν τους έχει «διαστρέψει η μόρφωση» και δεν έχουν αλλοτριωθεί, όπως οι κάτοικοι των «απρόσωπων γκρίζων τσιμεντουπόλεων», εκεί όπου οι «στέγες των ανθρώπων ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά....» μπλα, μπλα, και άλλα φληναφήματα με τα οποία συνήθως κάνουν πλύση εγκεφάλου οι εκθεσάδες στα παιδιά μπας και γράψουν το πολυπόθητο 19 στις Πανελλήνιες (με την ευκαιρία, πιστεύω ότι ο καθηγητής που κάνει την μεγαλύτερη και πιο μακροπρόθεσμη ζημιά στη σκέψη του μαθητή είναι ο αποκαλούμενος «εκθεσάς»).

Όσοι έχουν ζήσει επαρχία (και μάλιστα στη βαθιά!) ξέρουν πόσο φανταστική είναι αυτή η εικόνα... Γνωρίζουν την τραχύτητα και την αλαζονία της αμορφωσιάς (στα χωριά η λέξη «γραμματιζούμενος» έχει αρνητική συνήθως φόρτιση), ξέρουν ότι οι καλοκάγαθοι γέροντες παίζουν το ρόλο της τοπικής ηθικής αστυνομίας και του Μεγάλου Αδερφού που τα «πανθ’ ορά» (οι Τατιάνες είναι απλώς η τηλεοπτική εκδοχή του σαρκοβόρου κοινωνικού φασισμού που λέγεται «κουτσομπολιό»), ξέρουν ότι η περίφημη φιλοξενία (όταν υπάρχει) αφορά μόνο τον ξένο τουρίστα, αυτόν που θα φάει μια ελίτσα, θα πιεί και μια τσικουδιά και μετά «καλό δρόμο», ότι οι μελιτζάνες είναι τίγκα στο φυτοφάρμακο (τα περισσότερα κρούσματα καρκίνου πανελλαδικά είναι στις αγροτικές περιοχές) και ότι το χύμα κρασί εννιά στις δέκα περιπτώσεις ένα κοινό ξυδόκρασο...

Και φυσικά πάνω απ’ όλα ξέρουν τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο διαφορετικός. Παλιότερα ήταν ο τρελός του χωριού ο δέκτης του καταπιεσμένου μαζικού σαδισμού. Η γυναίκα επίσης... Αυτό που σαν ανέκδοτο λέγεται ότι η «κυρα-Γιωργία έχει 2 παιδιά και ένα κορίτσι» ήταν και είναι ακόμη μια ζοφερή πραγματικότητα. Και φυσικά πάντα ο Ξένος... (για ξαναδιαβάστε τη συγκλονιστική «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση). Ειδικά ο αδύναμος, ο ευάλωτος ξένος, ο μετανάστης που εξαρτάται οικονομικά από μας... Που μας πλένει τα πιάτα, που μας μαζεύει τις ελιές, που μας ρουφάει το σπέρμα (20 Ευρώ έξτρα χωρίς προφυλακτικό)... (για ξαναδείτε και το Dogville)!

Αφρομή για τις σκέψεις αυτές είναι αυτή η ιστορία με το βιασμό της Βουλγάρας μαθήτριας από τέσσερα ελληνόπουλα (αλήθεια, τι θα γινόταν αν υπήρχε έστω και η απειροελάχιστη υποψία για το αντίθετο;;). Δεν έχω παρακολουθήσει την ιστορία αναλυτικά. Πιθανολογώ ήδη τον ευτελισμό της στα καναλοπαράθυρα. Ο βιασμός άλλωστε στη σύγχρονη κοινωνία της γενικευμένης φαλλοκρατίας (όχι αποκλειστικά αντρικό χαρακτηριστικό, υπάρχουν και γυναίκες φαλλοκράτες πλέον!), είναι ένα έγκλημα που παραμένει στην ουσία του ατιμώρητο. Δεν μ’ ενδιαφέρει να παρακολουθήσω την ιστορία επίσης γιατί με πονάει και με εξοργίζει... Γιατί την εξέλιξη την βλέπω... Συλλογική λήθη, τοπική επιβράβευση της μαγκιάς και τα παιδιά αυτά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν και αυτοί νέοι «ευυπόληπτοι» πολίτες και σωστοί «οικογενειάρχες»...

Αντώνης Ξαγάς