Πρέπει να ομολογήσω πως όταν άκουσα το δισκάκι των Art Brut πριν από αρκετούς μήνες, δεν μου είχε κάνει καμία ιδιαίτερη εντύπωση ώστε να ξεχωρίσει μέσα από έναν σωρό δίσκων που περίμεναν υπομονετικά την ακρόαση τους. Μετά το πολύ φειδωλό χρονικά (εντάξει έναν δίσκο έχουν τα παιδιά!) πλην όμως αρκούντως διασκεδαστικό live τους, κάπου εκείνη η άποψη μου κλονίστηκε. Γιατί οι Art Brut είναι από τις μπάντες εκείνες που σε διασκεδάζουν και κάνουν μια συναυλία τους αξιοβίωτη. Βασικά ο εξής ένας είναι η αιτία: Eddie Argos. Με εμφάνιση Άγγλου μπούλη, με κοιλίτσα και μάγουλο-φράπα, είναι ένας χαρισματικός performer, αεικίνητος ο οποίος λες και έχει φάει γλιστρίδα δεν βάζει γλώσσα μέσα (γι’ αυτό και παρομοιάζεται συχνά με τον Mark E.Smith). Την άλλη μέρα στο σπίτι, αντί να ακολουθήσω τη συμβουλή του Argos και να φτιάξω μια μπάντα (δεν μας παίρνει και ηλικιακά πια!) έδωσα στον δίσκο των Art Brut μια δεύτερη ευκαιρία... Φευ! Το art punk τους δεν μου ακούστηκε και τόσο εμπνευσμένο, σε κάποιον που έχει αρκετές ώρες πτήσης με Fall ή Pere Ubu.

Επιμύθιο γενικό και τολμηρό: αυτό που σώζει πλέον το κλασικό σχήμα μπάσο-κιθάρα-ντραμς είναι η εκάστοτε σκηνική παρουσία. Μέχρι πότε όμως; Σε επόμενο σημείωμα θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε αυτό το ζήτημα... Και να δούμε αν εκείνο που τραγούδησε κάποτε ο Neil Young «rock ‘n roll will never die» ισχύει ακόμη ή είναι είναι τόσο κενό όσο και το σύνθημα «το Πολυτεχνείο ζει» (για να πιάσουμε και την επικαιρότητα!)

Αντώνης Ξαγάς