Μέρες που είναι και που έρχονται είπα να καταντήσω έτι γραφικότερα τοπικιστικός κι εγώ. Διάβαζα στην τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα δυο-τρία απανωτά τεύχη της Athens Voice και του Lifo (ούτε που τα ξεφυλλίζω όποτε πέφτουν στα χέρια μου στη Θεσσαλονίκη, μου φαίνονται εκτός τόπου…). Πέραν των καλών ή κακών κειμένων, μου φάνηκε σχεδόν γελοία η συνεχής, επαναληπτική έως κουραστική και αρκετές φορές αποτυχημένη αναφορά και σύνδεση του οτιδήποτε και του οποιουδήποτε με την πόλη της Αθήνα. Κατανοώ ότι πρόκειται για free-press που έχουν ως κύριο στόχο να καταγράψουν, να διαδώσουν ή και να ορίσουν τον παλμό της πόλης από την οποία εκδίδονται, αλλά τέτοια εμμονή πια;

Είτε για τους Pearl Jam γράφει ο αρθογράφος, είτε για τα μπιφτεκάδικα, είτε για μέρη που μπορείς να ψωνίσεις vintage καναπέδες σε λογικές τιμές, θα κάνει μια αναφορά στην Αθήνα, την πόλη που ο χαρακτήρας της, το υπερ-αστικό της άγχος και γκρίζοι δρόμοι της σε συνδυασμό με τα πολύχρωμα πρόσωπα της κάθε είδους μειοψηφίας που την κάνουν να ξεχωρίζει… ταιριάζουν υπέροχα με το αγχωτικό ροκ της παρέας του Vedder, που ακούγεται καλύτερα σε έναν καναπέ που σε απομακρύνει από το ανούσιο design του σήμερα. Τρώγοντας μπιφτέκια φυσικά!

Και παρακάτω τα γνωστά ατροφικά τερτίπια του δήθεν lifestyle. Η Αθήνα του 2006 και η Αθήνα των 90s…, τα καλύτερα σημεία της πόλης για να κάνεις αυτό, να φας το άλλο, να συναντήσεις τους τάδε και να αποφύγεις τους άλλους. Κάθε εβδομάδα ένα ανελέητο city guiding που μοιάζει να απευθύνεται αν όχι σε ηλίθιους, τουλάχιστον σε ανθρώπους ανίκανους να βρουν ένα καλό bar για στέκι, μια καλή ταβέρνα για μάσα… ακόμη και ένα σωστό μπουρδέλο για να πηδήξουν όταν ξεμείνουν από γκόμενα. Και περισσότερο εκνευρίζομαι όταν ακούω φίλους από την Αθήνα να ανοίγουν την Athens Voice για να βρουν που θα πάνε να φάνε, να πιούνε και το άλλο που λέγαμε παραπάνω.

Και όλη αυτή η μανία να αναδειχθεί το ποιόν μιας πόλης, η κρυμμένη της ανωτερότητα, τα καλά κρυμμένα μυστικά της και το know how αυτών που το κατέχουν προς αυτούς που το αγνοούν… δεν είναι τελικά παρά μια ακόμη ένδειξη… του ότι οποιοσδήποτε Αθηναίος έρθει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη θα ανακαλύψει αυτόματα τα καλύτερα μπαρ, θα φάει χωρίς οδηγίες πλεύσεως στα καλύτερα μέρη… και αν είναι τυχερός θα ψαρέψει και καλύτερες γκόμενες. Για να αρχίσει μετά το γνωστό «καλά είστε εσείς εδώ πάνω, ξέρετε να ζείτε».

Κι ας έχουμε βαρεθεί και εμείς εδώ πάνω… αυτή την περιβόητη γνώση ζωής, κι ας βολοδέρνουμε –ο καθένας στο είδος του- αιωνίως στα ίδια μέρη… και ας ψάχνουν όλοι να βρουν κάτι διαφορετικό. Ξέρουμε εκ των προτέρων τουλάχιστον ότι τίποτε ενδιαφέρον δεν υπάρχει ποτέ σε οτιδήποτε έχει προλάβει να περάσει σαν είδηση και προτροπή-εντολή στις σελίδες οποιουδήποτε εναλλακτικού καθοδηγητή.

Είμαστε μήπως κομματάκι αρκετά πιο έξυπνοι από την μεγάλη βαρετή πόλη στην οποία ζούμε… ή απλά έχει αρχίσει να γεννιέται μες στον καθένα μας ένας μικρός Παναγιώτης Ψωμιάδης;

(soundtrack: Stan Ridgeway: Big Dumb Town-1996)

Άρης Καραμπεάζης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati