Υπάρχουν τόσες πολλές κρίσεις γύρω και μέσα μας πια.
Υπήρχαν και παλιότερα, αλλά να, δεν ξέρω, νομίζω ότι τώρα μαζεύτηκαν. Ίσως
επειδή πιστέψαμε στη μεγάλη κρίση. Κι
αυτό έχει επιπτώσεις στη δημιουργία, όχι κατ’ ανάγκη αρνητικές, όπως νωρίτερα
είχε και στη δημιουργικότητα μα δεν το λέγαμε.
Στη μουσική εξάλλου ισχύει ο νόμος της βαρύτητας.
Σε κάθε εποχή κάτι ήταν καλύτερο από κάτι άλλο. Κάτι
πήγαινε πάνω και κάτι κάτω. Φταίει ο ιντερνετικός τζάμπα όγκος που σήμερα δεν
το καταλαβαίνουν όλοι αυτό ή που κάποιους τους δυσκολεύει. Τελευταία, ο άλλοτε
κοινός παρονομαστής της μουσικοφιλίας κάπως έχασε στο συγχρονισμό του με τη
ζωή. Μεταπήδησε απ’ την πραγματική συναναστροφή ανθρώπων στην εικονική.
Κατακερματιστήκαμε και τελικώς γίναμε πιο αδύναμοι. Γενικώς, αλλά κι ειδικώς
στο να ακολουθούμε οτιδήποτε συμβαίνει άνετα (όπως ξέραμε). Ξεχάσαμε πώς να
διαχειριζόμαστε τη μετριότητα, τον συμβιβασμό, τη θολούρα; Ακόμη και τα γραπτά
περί μουσικής επηρεάστηκαν. Σου μαρτυράνε μόνα τους πλέον πώς άκουσε ο
συγγραφέας ό,τι σχολιάζει, από iPod, laptop, cd-player…
Θα ρωτήσετε, μα νοσταλγείς τότε που ο οσοδήποτε μικρός
εταιρειάρχης επέλεγε για σένα; Δεν είμαι σίγουρος, πριν δέκα χρόνια ήμουν
περισσότερο, αλλά μάλλον όχι. Προτιμώ – τούτο είναι για μένα το σωστό ρήμα–
τους όποιους καιρούς η μουσική ήταν επένδυση, ήταν ψυχαγωγός, δεν είχε την αξία
αποθηκευμένων αρχείων. Μετά το ’11 «κατέβασα» ΧΧΧΧ άλμπουμ και κράτησα
απολογιστικά μια μικρή υποδιαίρεσή τους. Τα σκουπίδια αποτελούν τη βασική
παρενέργεια του ξερού καταναλωτισμού ως γνωστόν.
Αποφάσισα να ζητήσω πίσω τα παλιά μου όνειρα λοιπόν. Το ’15
το βλέπω από τώρα ως νέο Ελ Ντοράντο…
1. Exit Oz – “Împământenit”
Οι επιρροές από σκοτεινή τζαζ, ποστ-ροκ, ρουμάνικη φολκ,
ηλεκτρονικά, αλλά κι άλλες ακόμη, οδηγούνται σε τούτο το αποκαλυπτικό άλμπουμ
να γίνουν ένα και το αυτό πράγμα. Το οποίο έτσι ακριβώς δεν είχε ειπωθεί κι εδώ
αποκτά πυρετώδη υπόσταση και ταυτότητα. Δικαιωματικά, σε κάτι τέτοιο ανήκει κι
η πρώτη θέση.
2. Sophia Loizou – “Chrysalis”
Πειραματισμός δεν σημαίνει να αφήνουμε εαυτούς στις
ψευδαισθήσεις. Ξεκάθαρο και συγκεκριμένο. Η Λοΐζου πάει κι ένα βήμα πιο πέρα
μέσα απ’ τα έξι μέρη του παρόντος κόνσεπτ όπου ηχογραφήσεις με φλάουτο, τσέλο
και γυναικεία φωνή τίθενται υπό επεξεργασία άμβλυνσης κι ενσωματώνονται στη
λογική ενός κατασκότεινου ambient κορμού.
3. Eaux – “Plastics”
Τα πολύ πρώτα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του εν λόγω δίσκου
είναι δύο: η επί το ηλεκτρονικότερο συνέχιση των Sian Alice Group μέσω επιγόνου γκρουπ κι η
ωριμότερη όσο ποτέ παρουσία της Sian Ahern στο μικρόφωνο. Και δεν
αποχρωματίζονται όσες φορές κι αν τον ακούσεις.
4. Winter Severity Index – “Slanting
Ray”
Τα έχουμε πει κι αλλού μα ευτυχώς τίποτα εν προκειμένω δεν
θα καταχραστεί την επανάληψη. Η Simona Ferrucci είναι μια εξαίρεση, βαθιάς ουσίας
κι όχι απλώς ενός στιλ, που σπάει τα στερεότυπα του dark/ cold wave εκ των έσω, με εμφανή επιδεξιότητα
και υποδειγματικά τραγούδια.
5. Opal Onyx – “Delta Sands”
Μόλις αποφάσισα ότι όσα μου βγαίνουν άμεσα στο μυαλό για την
Sara
Nowicki
και τον Matthew Robinson περί της πίστης τους, μουσικής και
λόγου, σε ένα παράλληλο κόσμο όπου τα μόνα χρώματα είναι άσπρο και μαύρο,
σάμπως και τον κατοικούν δαιμόνια, αρκούν για ένα πλήρες κείμενο γι’ αυτούς.
5 τραγούδια:
1. Moodie Black- “Skies”
Εξαιρετικό noise rap που ακολουθεί κατά γράμμα την
ηχοτοπογραφία των Dälek.
2. Hidden Revealed – “Twisted Day
Dream”
Το συνθετικό opus του Joaquin “Joe” Claussell που περιμέναμε χρόνια (εμείς κι
αυτός).
3. Post War Glamour Girls – “Little
Land”
Ένα κομμάτι που πνίγεται στην υπερβολή και το πάθος. Όπως
και κάθε κρυφή αμαρτία.
4. A/T/O/S – “Paper”
Στα καλύτερα του πάλαι ποτέ Μπρίστολ μέσω Αμβέρσας. Όχι,
δεν μας χάλασε η πυξίδα.
5. SORK – “Shooting Star”
Αρτίστικη πανκ παραζάλη χωρίς κιθάρες. Νόμιζε κανείς πως
δεν γινόταν; Λάθος του.
Πάνος Πανότας
0 comments
Post a Comment