White, no sugar!

Η λευκή σκόνη… Χεχε, που τρέχει το πονηρό ...περπατημένο μυαλό σας; Ξέρω, στην ουσία με τα χίλια ονόματα, την άσπρη, την πρέζα, την παραμύθα, εκείνη που έχει στείλει στον άλλο κόσμο ένα σωρό ευαισθησίες. Αλλά τα ναρκωτικά (sic!) δεν έχουν θέσει σε μια αθώα στήλη μαγειρικής (να θυμηθώ, με την ευκαιρία, να ξεσκονίσω από τη βιβλιοθήκη μου τον ... «Τσελεμεντέ του αναρχικού»!). Και στις αθώες λευκές σκόνες της κουζίνας θέλω να αναφερθώ...

Αυτές τις μαγικές πανταχού παρούσες λευκές σκόνες.. Που χωρίς αυτές σχεδόν κανένα φαγητό δεν γίνεται ...αξιοφάγωτο. Πουχού: Αλάτι (αν και εσχάτως έχουν ενσκήψει μαύρα χαβανέζικα αλάτια και ροζ από τα Ιμαλάια). Αναλογιστείτε μόνο πως θα αντιδρούσατε αν σας αποκαλούσε κάποιος «ανάλατο»! Μαγικό ακόμη και στα γλυκά! Ζάχαρη... Μαγική ακόμη και στα φαγητά! Πως θα γλυκάνεις την ξινή (συνήθως εκτός εποχής βέβαια!) ντομάτα στη σάλτσα χωρίς λίγη ζάχαρη; Αλεύρι... Μα γι’ αυτό, για το ψωμί μας δηλαδή, δεν μας καταράστηκε ο Θεός να χύνουμε με κόποις τον ιδρώτα μας; Σόδα... Φουσκώνει τους κεφτέδες (ή και τα στομάχια των φοιτητών και των φαντάρων όπως θέλει ο σχετικός μύθος) αλλά βοηθάει και στην μετέπειτα χώνεψή τους. Και άλλες πιο ασυνήθιστες όπως το κρεμόριο.

Πολλές άσπρες σκόνες συνωστίζονται στα ράφια μας λοιπόν, εύλογα και τα μπερδέματα που μπορεί να συμβούν και στον καλύτερο μάγειρα. Ειδικά αν είναι φίλος της αταξίας και της ...εντροπίας («ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος» έλεγα στη μητέρα μου όταν γκρίνιαζε για την ακαταστασία του δωματίου μου, χωρίς όμως να βρίσκει ιδιαίτερη εκτίμηση το πρωτοδεσμίτικο χιούμορ μου!). Μπερδέματα με συνήθως ευτράπελα αποτελέσματα (βλέπε, αλάτι στον καφέ, ζάχαρη στα μακαρόνια), από εκείνα που είναι προτιμότερο να τα διηγείσαι παρά να τα γεύεσαι! Όχι πάντα όμως...

Μια ολόκληρη παλιά γενιά αγροτών είχε συνηθίσει να ραντίζει τις καλλιέργειες με το πολύ δραστικό και σήμερα απαγορευμένο ζιζανιοκτόνο παραθείο (και φυσικά μια άλλη γενιά μεγάλωσε τρώγοντας αυτά τα «αγνά» παραθειωμένα λαχανικά!). Εδώ θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ολόκληρη στάση και να αναλογιστούμε ότι αντιστοίχως τα σημερινά φάρμακα είναι τα αυριανά δηλητήρια, αλλά θα ξεφύγουμε από το θέμα μας. Το παραθείο λοιπόν είχε την ατυχία να μοιάζει πολύ με την άχνη ζάχαρη. Ήδη νομίζω ότι μπορείτε να διακρίνετε την ...ουρά του διαβόλου στην υπόθεση! Και πραγματικά, για πολλά χρόνια ένα από τα συχνότερα ατυχήματα στην αγροτική επαρχία ήταν η δηλητηρίαση από παραθείο. Η υπόθεση προσλάμβανε μάλιστα μια διάσταση μακάβριου σουρεαλισμού, καθώς η δηλητηρίαση συνέβαινε συνήθως μετά από κατανάλωση ...κολλύβων, με τη μία κηδεία να μετατρέπεται έτσι σε ολόκληρη ...υπερπαραγωγή. Αναπόφευκτα ήταν φυσικά και κάποια πολύ βολικά «ατυχήματα» με θύματα πεθερές, συγγενείς, γείτονες με κτηματικές διαφορές και άλλα ενοχλητικά ...ζιζάνια. Κάποιοι ίσως θυμούνται εκείνη την διαβόητη φόνισσα που είχε εξοντώσει δύο οικογένειες με τηγανόψωμα ...αρτυμένα με παραθείο.

Το πιάτο: Κόλλυβα λοιπόν... Παιδική γεύση... Τα έφερνε η γιαγιά στο σπίτι μετά από το μνημόσυνο του παππού, και θυμάμαι τον εαυτό μου να τσιμπολογάει τα δροσερά σποράκια του ροδιού μέσα από το σιτάρι και τα ξηροκάρπια. Σήμερα έχουν αρχίσει να αποτινάσσουν το μακάβριο φορτίο τους, υπάρχει ακόμη και ένα εστιατόριο (όχι δεν θα κάνουμε ποτέ γκρίζα διαφήμιση από τούτη τη στήλη!) που τα σερβίρει ως επιδόρπιο. Άραγε να έχει επιτυχία ή οι πελάτες φτύνουν τον κόρφο τους και αρχίζουν τις σταυροκοπιές;

Το τραγούδι: White No Sugar – The Clint Boon Experience. Yπέροχο φωτεινό ποπάκι, που πάντα μου φτιάχνει το κέφι και αναστυλώνει την πεσμένη διάθεση, έργο του Clint Boon, του παλιού οργανίστα των Inspiral Carpets. Και με σαρδόνιους «δηλητηριώδεις» στίχους. Υπάρχει καλύτερη αναπαράσταση της συζυγικής σεξουαλικής ανίας από τον στίχο «boredom is an anagram of bedroom»;

Αντώνης Ξαγάς