[Fuzz Club, 2/5/2008]

Με τη σκιά των drum machine και των προηχογραφημένων αρετών της Apple να πέφτει αναιδώς ευδιάκριτη επάνω στο μόνιμα εκταφιασμένο σώμα του τυπικού rock ’n’ roll, η φετινή άνοιξη μπήκε με τον Mark Lanegan σε ρόλο άχαρου Χάρου που απειλεί να φέρει πίσω το χειμώνα. Πλάι του και λίγο πιο χαμηλά ο περισσότερο δικός μας Greg Dulli, σε ρόλο παρουσιαστή ενός προαναγγελθέντος μαύρου ροκ βαριετέ. Και κάτι μουσικοί του ροκ συρμού, από αυτούς που συμμετέχουν για δυο φεγγάρια σε μια μπάντα, κατοχυρώνουν το όνομά της και έπειτα κάνουν περιοδείες με δαύτο.

Οι Gutter Twins είναι ένα έμφυλο αυτοσαρκαστικό αστείο της γενιάς του grunge προς τα νεότερα ροκ ακροατήρια. Μιλάνε για γκόμενες και απροσδιόριστα ζόρικες καταστάσεις και επικαλούνται την underground καταγωγή τους για να δικαιολογήσουν την ατολμία της ύπαρξής τους.

Το δίδυμο Lanegan-Dulli μου έφερε στο μυαλό την απέχθεια που ένιωθα ως punk orientated νεόκοπος ακροατής και άκριτα ανώριμος αρνητής του ροκ ορθολογισμού προ δεκαπενταετίας περίπου (και βάλε μεγάλε…) για ντουέτα πανηγύρια του τύπου Coverdale-Page και λίγο αργότερα Page-Plant. Όπου Page βάλτε τον Lanegan ασφαλώς. Που χρειάζεται ολάκερο αναπηρικό «π» και όχι απλό συνεταίρο-δεκανίκι για να περιφέρει το αποτοξινωμένο σαρκίο του στον ροκ πλανήτη του 2008. Ας τον σπρώξει κάποιος να γκρεμοτσακιστεί επιτέλους…

Καίτοι δηλωμένος οπαδός του Dulli, μετά το πέρας της βραδιάς καταδέχτηκα να παραδεχτώ ότι ο Lanegan του μετάγγισε πράγματα που έλειπαν έντονα στα έσχατα χρόνια της άνευ αλκοόλ απόγνωσής του για να μεταλλαχθεί επιτέλους στον crooner που ποτέ δεν υπήρξε. Το αστείο των Twilight Singers απέκτησε κύρος, δέος και ολίγη από σοκ με την προσθήκη της βαριάς φιγούρας και κυρίως της μονότονης καθοδηγητικής φωνής του δεύτερου μεγάλου Mark της ροκ Αμερικής των 90s.

Το Saturnalia –όχι ότι μέτραγα κιόλα…– αλλά πρέπει να ακούστηκε ολάκερο στο πρώτο μέρος του Παρασκευιάτικου προγράμματος. Και όταν λέω ότι ακούστηκε το Saturnala το εννοώ. Όσοι φρόντισαν να πιάσουν θέση στις μπροστινές σειρές και δεν ήταν γκόμενες που λιγουρεύονταν τον Lanegan, δεν μπορεί να μην πρόσεξαν ότι ο drummer και ο ρυθμικός κιθαρίστας/ πληκτράς δεν κουράστηκαν και πολύ καθότι σταθερή υπήρξε η υποβοήθηση από τον μηχανικό ήχου.

Θα μου πεις ότι στους Pet Shop Boys μέχρι και τα φωνητικά είναι προψημένα αλλά κάθε φορά σου τους αποθεώνω, και θα σου πω κι εγώ τότε να σταματήσεις όλα τα κατεβατά της αληθινής πίστης στη μουσική τα οποία επικαλείσαι για να ακούς ροκ και πάλι ροκ και ροκ ξανά από την αρχή.

Έπειτα από την ημιθανή απόδοση του Saturnalia, όπου σε ένα πλήθος ομοιόμορφα γοητευτικών τραγουδιών ξεχώρισε για μια ακόμη φορά η στιγμή που ο Mark διασκεύασε τον Tom στο Seven Stories Underground, ήρθε η ώρα του νοσταλγικού γλεντιού, με μερικά από όλα όσα θα ήθελες να ακούσεις σε ένα live των πρώην ηγετών των Afghan Whigs και Screaming Trees.

Λίγο πριν το τέλος, πειστήκαμε επιτέλους ότι ο Mark Lanegan δεν είναι πλέον πρεζάκιας. Κατάφερε να αποστηθίσει ένα κείμενο που δεν αποτελεί στίχους τραγουδιών και με περισσή χάρη παρουσιάζοντας τον συνεργάτη του εκστόμισε τις βαρυσήμαντες λέξεις “Mr Greg Dulli” χωρίς να κοπιάσει στο ενδιάμεσο. Όπως κόπιαζαν όλοι προσπαθώντας να θυμηθούν ποιο είναι αυτό το κομμάτι που μοιάζει στο Number Nine, πριν το οριστικό Kalinichta (Music Inc.).

Βρε… άντε από εδώ με τα zombie του ροκ που ξεχρεώνουν συναλλαγματικές σε κλινικές αποτοξίνωσης… που για χάρη τους παράτησα την Diamanda που μετέτρεψε το Υπάρχω από κλαψούρισμα σε Κραυγή. Ποτέ ξανά τέτοια λάθη.

Άρης Καραμπεάζης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati