Με την πολιτική και τα οικονομικά του κράτους δεν ασχολούμαι και ενδελεχώς - tv και internet οι καθημερινές μου πηγές. Αυτό όμως που ξέρω πολύ καλά είναι ότι το θέμα ‘Ολυμπιακή’ έχει από νωρίς εγγραφεί στο σκληρό μου δίσκο ως «η επιχείρηση που μπαίνει διαρκώς μέσα μα δεν γίνεται να κλείσει». Το ίδιο βιολί εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια, (άλλη μια) κρατική προβληματική επιχείρηση με τα απίστευτα χρέη, που χρόνο με το χρόνο πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, η οποία όμως πρέπει να υπάρχει, τόσο για τους εργαζόμενους, όσο και για την ελληνική κοινωνία. Γιατί είναι ‘αδιανόητο’ να χάσουμε τον εθνικό μας αερομεταφορέα. Τον οποίο βέβαια ποτέ δεν θα είχαμε αποκτήσει σε πρώτη φάση, αν δεν είχε υπάρξει ένας Ωνάσης να τον ιδρύσει, σε μορφή αξιόπιστης ιδιωτικής επιχείρησης, και στη συνέχεια να τον μεταβιβάσει (χαρίσει μήπως είναι η σωστή λέξη; - όπως είπα οι οικονομικές λεπτομέρειες δεν είναι το φόρτε μου) στην Ελλάδα μας.

Και μετά ήρθαν οι εποχές όπου όλοι οι κρατικοί και παρακρατικοί παράγοντες ταξίδευαν τζάμπα στις πτήσεις της Ολυμπιακής - κουτσοί στραβοί, στον άγιο Παντελεήμονα. Πήγαινε ένας πολιτικός ταξιδάκι στο εξωτερικό; μαζί η οικογένεια, οι κολλητοί και οι φιλικά προσκείμενοι δημοσιογράφοι. Το κράτος βέβαια δραχμή για όλα αυτά στην Ολυμπιακή. Τι στο καλό ‘κρατικός αερομεταφορέας’ ήταν; Ας προσθέσουμε και τη συνήθη κακοδιοίκηση, είτε από δόλο είτε από ανικανότητα, και παίρνουμε εύκολα μαθήματα, πως μια υγιής, φέρελπις επιχείρηση καταλήγει να γίνει η ‘καυτή πατάτα’ στα χέρια των πολιτικών του 2007.

Ή μάλλον, πέρα από τα παραπάνω συστατικά, τη συνταγή ολοκλήρωσε η βαθειά ριζωμένη ελληνική πεποίθηση, ότι μια κρατική επιχείρηση ‘δεν κλείνει’. Ούτε ‘εξυγιαίνεται’, αν αυτό σημαίνει να διαταραχθούν στο ελάχιστο προσωπικά συμφέροντα, με κόπο και ιδρώτα χτισμένα. Αντί λοιπόν να σώσουν την κατάσταση όσο ήταν καιρός, άφησαν τον κόμπο να φτάσει στο χτένι και, μαζί της, την απλή λογική στα όρια του παραλογισμού. Τη ρημάδα την λογική, που λέει ότι όταν ένα μαγαζί δεν ‘τραβάει’, κλείνει. Και δεν λέμε κλείνει πονηρά, για να ανοίξει πάλι στα φτηνά χέρια της Βουλγαρίας, λέμε (λένε) ότι δεν τραβάει με τίποτα. Ότι κάθε χρόνο λειτουργίας της φεσώνει τα κρατικά ταμεία με καινούργια χρέη πολλών μηδενικών.

Νεοδημοκράτισσα δεν είμαι με τίποτα, αλλά δεν μπορώ και να ακούω τις φωνασκίες από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, ότι η κυβέρνηση θα λογοδοτήσει στον ελληνικό λαό για το κλείσιμο της Ολυμπιακής. Γιατί, όλοι αυτοί που την άφηναν να φτάσει στην ύστατη κατάντια λογοδότησαν ποτέ; Και τον ελληνικό λαό τον ρώτησαν, αν θέλει να πληρώνει εσαεί μια ζημιογόνα επιχείρηση; Γιατί, από εγωισμό ή από ψωροπερηφάνεια; Εμένα πάντως να μου λείπει το βύσσινο. Έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος πλέον μόνο από ανάγκη πετάει με την Ολυμπιακή (όταν δηλαδή δεν μπορεί να βρει πτήση με άλλη εταιρία). Η οποία σημειωτέον ήταν από τις πιο καλόφημες εταιρίες (ικανότατοι πιλότοι, σέρβις και catering αξιώσεων- θα μου πείτε, αυτά τα φρου φρου κι αρώματα μας έφαγαν).

Φυσικά δεν θέλω να υποβαθμίζω το ζήτημα της απόλυσης των χιλιάδων εργαζομένων. Που θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί κι αυτό νωρίτερα, για να μην φτάσουμε στα σημερινά χάλια. Αλλά, δεν είναι παράλογο να πρέπει να συντηρείται μια καταστροφική επιχείρηση, μόνο και μόνο για να μην σταματήσουν οι -στην ουσία ζημιογόνες- μισθοδοσίες; Με αυτή τη λογική, για να αντιμετωπιστεί η ανεργία, θα πρέπει να ανοίξουμε κι άλλες προβληματικές επιχειρήσεις, για να προσληφθούν σε αυτές οι άνεργοι - τις οποίες φυσικά θα συντηρούμε όλοι, με τους φόρους μας. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχασαν και θα χάσουν τις δουλειές τους, επειδή κλείνουν οι επιχειρήσεις που δούλευαν - κανείς όμως δεν πριμοδότησε γι’αυτούς αργόμισθες θέσεις. Με ποια λογική να συνεχιστεί αυτό επ’ άπειρο για μια διαλυμένη επιχείρηση; Αν οι μόνοι λόγοι είναι ανθρωπιστικοί, καλύτερα να εγκριθεί για τους εργαζόμενους ένα παχυλότατο επίδομα ανεργίας. Πιο φτηνά θα έρθει, από το να συνεχίσει να λειτουργεί η Ολυμπιακή.

Αν θέλει η Ελλάδα να αρχίσει να σοβαρεύεται (όνειρα θερινής νυκτός) πρέπει να μάθει να δίνει λύσεις στα προβλήματα που την ταλανίζουν. Λύσεις ρεαλιστικές και υπεύθυνες. Και δε μιλάω φυσικά για ψευτο-λιτότητες που φουσκώνουν τις τσέπες πολιτικών και παραγόντων. Αν θέλουμε να έχουμε κρατικό αερομεταφορέα, θα πρέπει να είμαστε και σε θέση να τον διαχειριστούμε όπως απαιτεί και όπως του αξίζει. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και μεταξωτούς κώλους, λέει η παροιμία. Εδώ δεν έχουμε καλά καλά δρόμους και συγκοινωνίες, τα κρατικά αεροπλάνα μας μάραναν. Ας βρεθεί λοιπόν η καλύτερη δυνατή λύση για τους εργαζόμενους (ακόμα κι αν αυτό σημαίνει δουλειά σε άλλα πόστα, με λιγότερα προνόμια), κι ας αφήσουμε τις αεροβασίες.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati