Τον τελευταίο καιρό κυκλοφόρησαν δύο cds με ανέκδοτα –στην πλειοψηφία τους– τραγούδια ελλήνων μουσικών, το ένα μαζί με το Sonik, με θέμα τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης, και το δεύτερο μαζί με τη Lifo, από το διαγωνισμό της Coca Cola Soundwave. Πολύ θετικές και οι δύο προσπάθειες, ιδιαίτερα αφού για τους περισσότερους καλλιτέχνες αποτελεί και την πρώτη παρουσίαση της μουσικής τους στο κοινό. Αυτό που χρειάστηκε για την υλοποίησή της ήταν η απόφαση και μια απλή κατά βάση οργάνωση (που ευτυχώς δεν περιορίστηκε στον δικό μας Άρη!) - τα υπόλοιπα είναι πλέον, από τεχνολογικής απόψεως, πάρα πολύ εύκολα.

Όταν λοιπόν, σκαλίζοντας τους ξεχασμένους στο σπίτι των γονιών μου δίσκους, έπεσα πάνω στο “Greece Attacks”, είχα έναν πολύ καλό λόγο να το βγάλω από το ράφι: Είναι η πρώτη επίσημη συλλογή ανέκδοτων ελληνικών συγκροτημάτων, για τον χώρο του metal, που κυκλοφόρησε από την FM Records στα τέλη του 1988. Την επιμέλεια του όλου εγχειρήματος είχε αναλάβει ο γνωστός την εποχή εκείνη Lord (Metal Hammer, ιδρυτής –νομίζω– του πρώτου Rock City στη Σωκράτους - δεύτερη στάση του κλασικού σαββατιάτικου τρίπτυχου ‘Happening - Rock City - Μοναστηράκι’).

Από τον πρόλογό του στο εσώφυλλο του διπλού δίσκου –γραμμένο στα αγγλικά, με καθαρό heavy metal attitude–, ξεπηδά αβίαστα η δυσκολία και ο ενθουσιασμός του για την ολοκλήρωση της συλλογής, με 20 άγνωστα συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα. Πράγματι, δεν θέλει και μεγάλη προσπάθεια να φανταστούμε πόση δουλειά χρειαζόταν εκείνα τα χρόνια, τόσο για να γίνει μια αξιοπρεπής ηχογράφηση, όσο και για να μαζευτεί και να εκδοθεί το τελικό υλικό.

Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, και καθότι στο πατρικό μου σπίτι επιδίδομαι τακτικά σε απολαυστικές τελετές παρελθοντολαγνείας, ειδικά τη στιγμή που ο καύσωνας είχε καταστήσει απαγορευτική κάθε εποικοδομητικότερη δραστηριότητα, έπαιξα στο πικ απ και τις 4 πλευρές της συλλογής.

Το περιεχόμενο το φαντάζεστε: παραγωγές επιπέδου demo, ήχος τουλάχιστον πρωτόγονος για τα καλομαθημένα στην ψηφιακή τελειότητα αυτιά μας, μα αυτό που έβγαινε πάνω απ’ όλα από τα ηχεία, ήταν η φωνή της ελληνικής metal σκηνής, που είχε πολλά να δώσει.

Από τα τραγούδια θα ξεχωρίσω το Only death is real των Danger Cross –τους είχα μάλιστα γνωρίσει σε ένα σχολικό πάρτι–, ένα γκρουπ από τρία 15χρονα που δεν αστειεύονταν κι έγραψαν έναν αξιοσέβαστο metal οχετό, ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια του δίσκου. Το Burst out crying των IFC, μια αναπάντεχη έκπληξη …γνήσιας αυστραλέζικης pop, που κατάφερε να τρυπώσει ανάμεσα στα ζοριλίκια του υπόλοιπου δίσκου –τέλη των 80’s και υπήρχαν κι άλλες, πλην των μεταλλικών, μουσικές επιρροές– είτε συνειδητές είτε και υποσυνείδητες. Στο καπάκι όμως η τρομαχτική –αλήθεια!– εισαγωγή του Necrology (Vaal) με επανέφερε βίαια στο ‘σωστό’ κλίμα.

Πολύ καλοί επίσης οι Blowing Free με το Rock n Roll, ένα row κομμάτι στα χνάρια των πρώιμων Maiden και των γκαραζοφoνιάδων Motorhead, που ξεχωρίζει με την καταιγιστική κιθάρα του. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω το τελευταίο κομμάτι της συλλογής, ‘Spewing out of hell’ (των Despise) με το ξεκαρδιστικά ακατάληπτο thrash παραλήρημα που διέκοπταν άτεχνες στριγκλιές - σε ‘αγαστή συνεργασία’ με τις κακιασμένες metal γκριμάτσες στη φώτο του γκρουπ.

Ένας δίσκος που αγοράστηκε με οικονομίες από το καθημερινό χαρτζιλίκι για το κολατσιό του κυλικείου - έβγαινε περίπου 1 δίσκος το 15ήμερο. Μια ευχάριστη πείνα, γλυκιά ανάμνηση των εφηβικών μου χρόνων - γιατί χαιρόμαστε να χαλάμε τα λεφτά μας στα πάθη και τις όποιες εμμονές μας. Ένα μουσικό ταξίδι σε εκείνα τα χρόνια - σε αυτό βοηθούν και οι ερασιτεχνικές φωτογραφίες των συγκροτημάτων, για τα οποία φαντάζομαι ότι αυτή η κυκλοφορία θα ήταν –και δικαίως– από τα highlight της νιότης τους.

P.S.: Καλό καλοκαίρι σε όλους!

Ροζίτα Σπινάσα