Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του.

"ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΝΙΚΟ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ ΟΠΟΥ ΠΛΑΪ - ΠΛΑΪ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΙΝΑΜΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ"

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.

Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη. Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.

Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες.

Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν.


Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν.

Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή. Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές.

Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.

Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; Πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
Δολοφόνοι...

21/8/2007

Χθες βράδι, Κυριακή, δεν άντεξα άλλες εικόνες.

Είχα 2 επιλογές: να αρπάξω ό,τι βρω μπροστά μου και να κάνω την οθόνη κομμάτια, ή να βάλω να δω μια ταινία στο dvd και να προσποιηθώ πως έξω σταμάτησε να βρέχει στάχτες. Επέλεξα το δεύτερο.

Ήμουν στο παραπέντε να πάθω κατάθλιψη, ειλικρινά. Ούτε στους σεισμούς του 1999 δεν έχω νιώσει έτσι.

Πάνω από 60 ανθρώπινες ζωές χαμένες με το φρικτότερο των τρόπων στην Ελλάδα της Ε. Ε. του 2007. Τρία χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς και την περίφημη, χιλιοπληρωμένη, υποδομή και θωράκιση που αποχτήσαμε.

Όταν τελειώσει το μυαλό μας με τους νεκρούς –γιατί μας κυνηγούν σαν φαντάσματα– το περιμένει και το άλλο τεράστιο δράμα: των χιλιάδων αστέγων που είναι αφημένοι στην τύχη τους και που όταν αρχίσουν οι πρώτες δυνατές βροχές θα τους έχουν ξεχάσει οι πάντες και θα κυλιούνται σαν τα γουρούνια στη λάσπη.

Εξαφανίστηκαν όλοι τους! Κυβέρνηση, υπουργοί, αρχηγοί πυροσβεστικής, γενικοί γραμματείς της πολιτικής προστασίας… Άφαντοι…

Στην ζωή μου δεν έχω δει πολλά διαγγέλματα πρωθυπουργού. Να κηρύσσεται με τέτοιο στόμφο, όμως, η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και 2 μέρες μετά την ίδια ώρα να είναι όλα τρεις χειρότερα σε όλους τους τομείς; Καλά μου τα ‘πε ο ταξιτζής που ερχόμουν πριν από λίγο…

Ξέρετε πότε ήταν η τελευταία φορά που τα γυναικόπαιδα έτρεχαν να βρουν καταφύγιο στο σχολείο ή στην εκκλησία του χωριού; Που χτυπούσαν τις καμπάνες; Στους βομβαρδισμούς του τελευταίου πολέμου και στην αποτυχημένη επιστράτευση της χούντας το 1974! Τα διαβάζαμε στα βιβλία και τα ακούγαμε απ’ τους παππούδες μας μέχρι την Παρασκευή…

Η Ελλάδα γύρισε πίσω έναν αιώνα και λίγο βάζω… Εκεί την οδήγησαν τα 300 καμάρια μας. Ειδικώς από τους Κωστάκηδες και τους Γιωργάκηδες και τις παρατάξεις και κυβερνήσεις τους που όλο αλλάζουν τη χώρα που αγαπώ προς το καλύτερο, μαζί με τα επιτελεία τους της σάρας, της μάρας, της αρπαχτής και της αρπαγής που έχουν το θράσος να λένε δημόσια ό,τι μαλακία τους κατέβει σε τέτοιες στιγμές και που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από συνθήματα του τύπου “nation under attack” που τόσο δημοφιλή έγιναν στον μετά την 11/09 κόσμο, δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν. Νιώθω προσωπικά μια απέραντη αηδία από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Και για όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτήν την υδροκέφαλη ξεφτίλα που λέγεται «κρατικός μηχανισμός» και για την οποία κάθε χρόνο μας τα μαζεύουν για να τη συντηρούν και να κάνουν τα ρουσφέτια τους…

Κρύβονται, διότι νομίζουν ότι θα ξεχαστεί ένα τέτοιο κακό μέσα σε 2 βδομάδες και στις 16/09 όλα θα είναι μέλι γάλα.

Ας βγουν να περπατήσουν στους δρόμους να δούνε πώς έχουν αλλάξει τα βλέμματα όλου του κόσμου ανεξαιρέτως για τους πολιτικούς. Είναι η πρώτη φορά που διακρίνεται κάτι τέτοιο τόσο ξεκάθαρα. Μιλώντας με όσους φίλους και γνωστούς έχω στις περιοχές στην Εύβοια, κατάπια τη γλώσσα μου. Δεν μπορούσα να τους πω ούτε τη λέξη «κουράγιο». Τίποτα, μούγγα…

Τι να πεις σε κάποιον που κάθεται σ’ ένα πεζούλι μέσα στο απέραντο μαύρο;

Πάνος Πανότας

- Δώσε ρε παλικάρι λίγο τη μάνικα να τραβήξουμε μερικά πλάνα να έχω να δείχνω μέρα-νύχτα στο κανάλι μου...




















- Σ'έσκισα Παπαθεμελή, πολιτικέ του καναπέ!



Ο λαϊκισμός σ'όλο του το μεγαλείο.

Μπάμπης Αργυρίου

Μάζεψαν όλοι τους άρον-άρον τις πετσέτες, άφησαν τις ξαπλώστρες και μαζεύτηκαν στο άψε σβήσε στο γυαλί μη και χάσουν από το «φρέσκο» ψητό. Πρωινάδικα, ειδικές εκπομπές, δελτία ειδήσεων, αναλυτές, όλοι στις επάλξεις εν μέσω 12ωρων επαναλήψεων… Δεν παίζει κανείς με την AGB και τις σφυγμομετρήσεις, έτσι είπε ο Vincent Price στην «Κοινή Γνώμη» του…

Μαζί με τους «αδειούχους» του Σεπτέμβρη που τους έκοψε ο ιδρώτας, τους δημόσιους υπαλλήλους που ανακαλούνται, τους παππούδες που ψάχνουν την αστυνομική ταυτότητα…

Το τέλος της τουριστικής σεζόν θυσιάστηκε σε μια νύχτα όταν ο πρωθυπουργός επιβεβαίωσε τα κρυφά γκάλοπ με τη Μεγαλόχαρη…

Η έναρξη του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, επίσης…

Ούτε που στέκεται κανείς βέβαια στο εξ ορισμού αντιφατικό των πρόωρων εκλογών καθαυτών, που από έσχατη λύση (βλ. τους γείτονες με τα περί μαντίλας), γίνεται τώρα εργαλείο σκοπιμότητας, μην πω αλαζονείας και παρεξηγηθώ. Δεν με ανησυχεί το γεγονός. Το παράδειγμα και το δεδικασμένο που δημιουργεί κάνει την τρίχα μου να σηκώνεται…

Ίσως να φταίει που έχω συνδέσει και το επίθετο «πρόωρος-η-ο» εξ ορισμού με κάτι αρνητικό. Ανέκαθεν το θυμάμαι έτσι…

Με δύο λόγια, που θα έπρεπε κάποιος με κότσια να τα πει στο μεγαλύτερο κανάλι και την ώρα με τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα για να τα ακούσουν όλοι και ας είναι προφανή, η κυβερνώντες:

1) επέλεξαν να πάνε σε πρόωρες εκλογές επειδή είναι σιγουρότατοι πως θα τις κερδίσουν, και
2) τις κάνουν πρόωρες διότι στο εξάμηνο μέχρι να έρθουν οι κανονικές θα φάμε τόση πίκρα που ίσως τότε να μην είναι τόσο εύκολη η υπόθεση νίκη…

Το 1) δείχνει επί της ουσίας πως στην παρούσα φάση αντίπαλος που να είναι επίφοβος δεν υπάρχει. Και πώς να υπάρχει δηλαδή, είναι η πρώτη φορά που φαίνεται το τόσο τεράστιο κενό λόγου και έργων που μαστίζει την πολιτική σε αυτήν τη χώρα, ένα πτώμα σε αποσύνθεση λες…

Το 2) δείχνει ότι τα πράγματα στην κοινωνία, στην υγεία, στην παιδεία κ.λπ., σε αυτά που μας ενδιαφέρουν δηλαδή, πάνε κατά διαόλου. Οι ανατιμήσεις που έρχονται θα τσούξουν. Τα σκάνδαλα και οι ατιμώρητες ατασθαλίες, εμπρησμοί κ.λπ. θα οργιάσουν, τα ψηφίσματα και τα νομοσχέδια θα είναι ίσως περισσότερο από ποτέ σε άλλο μήκος κύματος από τις ανάγκες του κοσμάκη.

Θα μου πείτε, δεν μας παρατάς κι εσύ, εδώ βρήκες να κάνεις την αντιπολίτευσή σου;
Το θέμα είναι πως δεν κάνω αντιπολίτευση, συμπολίτευση ή ό,τι άλλο τέτοιο. Πέντε αλήθειες προσπαθώ να γράψω, και ευτυχώς που μπορώ να λέτε και να λέμε. Σκεφτόμενος αφελώς, όπως με την ψήφο του ο μέσος Έλληνας πίστεψε και πιστεύει ακόμη ο άμοιρος ότι μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά του, ότι το έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στη δημοκρατία, αυτό που οι πολιτικάντηδες της νέας γενιάς έχουν μυριστεί και του το παίρνουν με δόλο, με το «μαστίγιο και καρότο». Με αυτούς τα έχω, τους πολιτικάντηδες της νέας γενιάς, τους κληρονόμους επωνύμων του παρελθόντος που διεκδικούν και κομμάτι της Ιστορίας, αυτούς που πάνε τα πάντα από το κακό στο χειρότερο, που συνεχώς μας κάνουν να λέμε πως παρακάτω δεν θα πάει, μέχρι που πάει…

Θυμάστε κάποτε εκείνο το «ψωμί κι ελιά» του παρελθόντος; Μάλλον ξανάρθε…

Υ.Γ. Μοιράζομαι και το “To Let Myself Go” από το “Live In Scandinavia” της Ane Brun ως το απόλυτο αυγουστιάτικο τραγούδι που έφερε μέσα μου τρικυμία συναισθημάτων…

Πάνος Πανότας

Οι διαφημιστικές εταιρείες δεν ρίχνουν ποτέ λεφτά στην τύχη, είναι ένα πρότυπο μετρονομικής λειτουργίας στην όλο και πιο διογκούμενη «Κοινωνία του Θεάματος» που έγραφε κι ο Guy Debord στο βιβλίο του, κι ας πάλιωσε τόσο ώστε δύσκολα πλέον διαβάζεται. Οριοθετούν τον τρόπο και το target γκρουπ και στη συνέχεια ενσκήπτουν χειρουργικά στα υπάρχοντα μέσα και αξιολογούν με πολύπλοκους υπολογισμούς ποιο ή ποια κάνουν για τους στόχους τους. Αν δεν βρουν κανένα, το φτιάχνουν μόνοι τους και ξεμπερδεύουν. Κι ασφαλώς μέσα στην επιτυχία λαμβάνουν υπόψη και το να αποσβέσουν το γρηγορότερο την επένδυση. Αργή ρευστοποίηση σήμερα σημαίνει πρακτικά ότι κάποιος άλλος ενδέχεται να σε προλάβει, κι αν σε προλάβει μπορεί και να βρεθείς από νικητής, χαμένος.

Από την άλλη, το κάθε μέσο καλείται να αποδείξει εαυτόν, ότι δηλαδή είναι όντως μέσο, και πως έχει διεισδύσεις, πειθώ, αποδοχή, εκτίμηση. Εντάξει, μελέτες ηθικής δεν κάνει κανείς ακόμη (αυτό πάει στην εκτίμηση), αλλά μελέτες ηθικού κάνουν και ξανακάνουν. Όταν σε πλησιάζουν οι διαφημιστές με τις βαλίτσες τους σημαίνει ότι είσαι μέσο που πληροί συνθήκες, είσαι μέσο, μπορείς αποδεδειγμένα να (τους) κάνεις τη δουλειά. Κάθε μέσο, όμως, δρα σε συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Έστω κι αν μιλάμε όλοι για την παγκοσμιοποίηση, δεν είναι παντού οι ταχύτητες, τα ενδιαφέροντα και τα πορτοφόλια ίδια.

Έτσι, όταν είδα στις σελίδες του “Spin” Ιουλίου δύο δισέλιδες διαφημίσεις, του νέου μοντέλου της Chevrolet (με το βασικό μήνυμα πάνω σε στίχους των Motley Crüe!) και του Jeep Patriot, μαζί με μία μονοσέλιδη μιας καμπάνιας για δράση υπέρ του Νταρφούρ του Σουδάν (“we the people demand”, δίνουν και τηλέφωνο στον Λευκό Οίκο!) λίγο παρακάτω, μία επίσης ολοσέλιδη προπαγανδιστική που προέτρεπε για κατάταξη στο αμερικανικό ναυτικό (“accelerate your life”… in U.S.Navy, παρακαλώ) και της “Coca Cola zero” στο από μέσα του οπισθόφυλλου, κατάλαβα από τη μία πως πλέον η τάση είναι όλοι να χρησιμοποιούν κατά περίσταση τα πάντα, αλλά και ότι ο μέσος, αξιολογημένος, αναγνώστης του “Spin” δεν είναι ο φτωχο-φοιτητής, αλλά αυτός που μπορεί και να τον ενδιαφέρουν τα ακριβά αυτοκίνητα, όπως μπορεί και να είναι τόσο πληγμένος που μπορεί και να ψαχτεί με τον καθαρό αέρα στα αεροπλανοφόρα στον Περσικό ως μισθοφόρος.

Αν προβάλει κανείς όλο το παραπάνω –και χωρίς να γελάσει, προσέξτε κρίνονται πολλά από αυτήν τη λεπτομέρεια– σ’ ένα νεολαιίστικο μουσικό περιοδικό, του στιλ «Ποπ & Ροκ», της Ελλάδας, με μια υποθετική διαφήμιση του καινούργιου jeep Cherokee σε δισέλιδη καταχώρηση, ας πούμε, αλλά και ένα μονοσέλιδο σε γαλάζιο φόντο και κύματα που αφρίζουν με μήνυμα «βρείτε το μέλλον και τον εαυτό σας στις ένδοξες φρεγάτες μας» θα μιλάει για μια άλλη κοινωνία από αυτήν που ζει εδώ. Μια κοινωνία με περισσότερο χρήμα για σπατάλη, με καλυμμένες τις βασικές ανάγκες, με όρια φτώχειας που δεν θα τα καταλαβαίνει ο μισός πληθυσμός, αλλά το ένα δέκατο.
Όταν μετρήσουμε την κοινωνία μας –ή την μετρήσουν άλλοι για μας, που την μετρούν –καταλαβαίνουμε και γιατί δίνουμε για το κάθε “Spin” που περνάει έναν ωκεανό δρόμο έξι ευρώ, όσο για ένα καφέ σε «φημισμένο» νησί. Κι έτσι συνειδητοποιείς και το τι ανά πάσα στιγμή θεωρείς νορμάλ και το τι διακυβεύεις. Να χάσεις ή να κερδίσεις…

Εγώ τώρα γιατί αγόρασα το “Spin”; Στον αμερικάνικο κόσμο γιατί δεν θα ήξερα τι να κάνω τα 6 ευρώ που θα μου περίσσευαν. Στον ελληνικό, για το εξώφυλλο της Amy Winehouse, για το “MySpace” tribute cd στους Smashing Pumpkins και γιατί δεν βρήκα τίποτα καλύτερο στο news stand. Ο καθένας με τους (σοβαρούς) λόγους του…

Πάνος Πανότας

Έχουν καταγραφεί κατά καιρούς μερικές πρωτιές του λαού μας στις διάφορες πανευρωπαϊκές έρευνες, που αν μη τι άλλο, οφείλουμε να τις επισημάνουμε:

1. είμαστε πρώτοι στην κατανάλωση whiskey,

2. βλέπουμε πάνω από 4,5 ώρες tv ημερησίως, καταρρίπτοντας κάθε στατιστική της Ε.Ε.,

3. έχουμε τα περισσότερα κατά κεφαλήν τηλεοπτικά κανάλια, και

4. έχουμε τις περισσότερες αθλητικές εφημερίδες, 12 τον αριθμό, ενώ έχουμε το
χειρότερο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Και έπονται και άλλες!

Διάβασα ότι έχει κατατεθεί μια μαζική καταγγελία στο συνήγορο του καταναλωτή σχετικά με τα γεγονότα του Ejekt festival. Άλλη μια, παγκόσμια τούτη τη φορά, πρωτιά μας.

Περιμένω με ανυπομονησία πότε θα συνταχθεί μια παρόμοια καταγγελία για
τις ατέλειωτες ουρές στα μπαρ της συναυλίας των James στα πλαίσια του Fly Beeyond festival, όπου οι θεατές που περίμεναν στις ουρές δεν βίωναν το live feeling, ενόσω άπαντες οι παρευρισκόμενοι ήταν στα πρόθυρα αφυδάτωσης. Σα γνήσιο ελληνικό περιοδικό που σέβεται τη νεοελληνική εσωστρέφειά μας, δεν ασχολούμαστε με τη μη εμφάνιση της Pink και των The Rasmus. Άσε που οι τελευταίοι έχουν εμ(α)φανιστεί ζωντανά ήδη στην πόλη μας προ λίγων ετών.

13,5 χιλιάδες θεατές, λέει ο ανταποκριτής μας, ότι παρευρέθησαν στο Synch
festival. Ευχαριστημένοι διοργανωτές από τη μια. Δυσαρεστημένοι συμπολίτες καλλιτέχνες, όμως, από την άλλη. Σειρά τους να μην ασχοληθούν μαζί μας, χε χε.
Οι fans πάντως ήταν σίγουρα οι χαμένοι της υπόθεσης, τόσο λόγω διοργανωτικών αλαλούμ, όπως π.χ. 1) η εμφάνιση των γκρουπ πριν την ώρα τους, 2) η ύπαρξη άρτιας ταβερνο-υποδομής που ήταν όμως ανεκμετάλλευτη και 3) η επιβολή καλών τρόπων με το στανιό, όσο και εξαιτίας της αφόρητης ζέστης που επικρατούσε ακόμα και μετά τη δύση του ηλίου στην Τεχνόπολη. Αν δεν ήταν δηλ. η γόβα-techno της κουκλίτσας Olgaς και η ισοπεδωτική εμφάνιση των 3 !!!, θα έκλαιγε πολύς κόσμος τα λεφτά του, αν αναλογιστεί κανείς και τις κατωτέρων των προσδοκιών εμφανίσεις αρκετών καλλιτεχνών, είτε λόγω ντεφορμαρίσματος, είτε λόγω ηχητικών προβλημάτων.

Δικαιωματικά, το γεγονός που σημάδεψε συναυλιακά το καλοκαίρι του 2007 έως
τώρα είναι το προαναφερθέν live των chk chk chk. Οψόμεθα για τους manics και τους pumpkins, ενώ και για τους tool ισχύει πάνω κάτω το ίδιο. Κάτι μου λέει ότι η λέξη που θα χαρακτηρίζει το συναυλιακό μέλλον τούτης της χώρας δεν θα είναι άλλο από τη λέξη... metal!

Κι ενώ εμείς ασχολούμαστε εδώ με 3-4 ονόματα, δεν αρκεί παρά να διαβάσει κάποιος τα υπόλοιπα άρθρα του περιοδικού για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασοι τα ονόματα με τα οποία ασχολούνται κάποιες άλλες μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες, τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα, και έπειτα να κάνει τις ανάλογες συγκρίσεις.

Ένα άλλο πράγμα πάλι που δεν έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια είναι γιατί
τα Μ.Μ.Ε. ευρείας εμβέλειας της χώρας, αγνοούν επιδεικτικά να προβάλλουν
δραστηριότητες όπως για παράδειγμα τα προαναφερθέντα φεστιβάλ, πλην της προβολής των διαφημιστικών σποτ βεβαίως βεβαίως.

Πολλοί καλοθελητές θα σπεύσουν να μας υπενθυμίσουν ότι το κοινό των εν λόγω φεστιβάλ είναι πολύ μικρό και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης τα κανάλια δεν μπορούν να ασχολούνται με μερικές βελόνες μέσα στο σωρό με τ’ άχυρα. Πώς όμως η δημόσια τηλεόραση χρηματοδοτεί και παράλληλα υποστηρίζει εκπομπές με αποκλειστικό αντικείμενο ενασχόλησης π.χ. την έθνικ μουσική, μάλιστα ο υπεύθυνος δημοσιογράφος πήγε πρόσφατα και κάλυψε διάσημο φεστιβάλ χάλκινων γείτονος χώρας, και δεν αφιερώνει ούτε 5 λεπτά δημοσιότητας σε φεστιβάλ που γίνονται στη γειτονιά της;

Για την μπουζουκερί των άλλων καναλιών τι να πει κανείς αφού πλέον θεωρείται παγιωμένη. Άλλωστε δεν έχουμε τίποτα ενάντια στην έθνικ, το αντίθετο μάλιστα. Απλά κουβέντα κάνουμε!

Αυτό το πράγμα πάντως που συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο τον τελευταίο
καιρό είναι ότι η ζωή στην πατρίδα έχει αρχίσει να με κουράζει και πάλι. Σαν να μην
πέρασε μια μέρα, ένα πράγμα!

Στέργιος Αντωνίου

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφόρησαν δύο cds με ανέκδοτα –στην πλειοψηφία τους– τραγούδια ελλήνων μουσικών, το ένα μαζί με το Sonik, με θέμα τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης, και το δεύτερο μαζί με τη Lifo, από το διαγωνισμό της Coca Cola Soundwave. Πολύ θετικές και οι δύο προσπάθειες, ιδιαίτερα αφού για τους περισσότερους καλλιτέχνες αποτελεί και την πρώτη παρουσίαση της μουσικής τους στο κοινό. Αυτό που χρειάστηκε για την υλοποίησή της ήταν η απόφαση και μια απλή κατά βάση οργάνωση (που ευτυχώς δεν περιορίστηκε στον δικό μας Άρη!) - τα υπόλοιπα είναι πλέον, από τεχνολογικής απόψεως, πάρα πολύ εύκολα.

Όταν λοιπόν, σκαλίζοντας τους ξεχασμένους στο σπίτι των γονιών μου δίσκους, έπεσα πάνω στο “Greece Attacks”, είχα έναν πολύ καλό λόγο να το βγάλω από το ράφι: Είναι η πρώτη επίσημη συλλογή ανέκδοτων ελληνικών συγκροτημάτων, για τον χώρο του metal, που κυκλοφόρησε από την FM Records στα τέλη του 1988. Την επιμέλεια του όλου εγχειρήματος είχε αναλάβει ο γνωστός την εποχή εκείνη Lord (Metal Hammer, ιδρυτής –νομίζω– του πρώτου Rock City στη Σωκράτους - δεύτερη στάση του κλασικού σαββατιάτικου τρίπτυχου ‘Happening - Rock City - Μοναστηράκι’).

Από τον πρόλογό του στο εσώφυλλο του διπλού δίσκου –γραμμένο στα αγγλικά, με καθαρό heavy metal attitude–, ξεπηδά αβίαστα η δυσκολία και ο ενθουσιασμός του για την ολοκλήρωση της συλλογής, με 20 άγνωστα συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα. Πράγματι, δεν θέλει και μεγάλη προσπάθεια να φανταστούμε πόση δουλειά χρειαζόταν εκείνα τα χρόνια, τόσο για να γίνει μια αξιοπρεπής ηχογράφηση, όσο και για να μαζευτεί και να εκδοθεί το τελικό υλικό.

Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, και καθότι στο πατρικό μου σπίτι επιδίδομαι τακτικά σε απολαυστικές τελετές παρελθοντολαγνείας, ειδικά τη στιγμή που ο καύσωνας είχε καταστήσει απαγορευτική κάθε εποικοδομητικότερη δραστηριότητα, έπαιξα στο πικ απ και τις 4 πλευρές της συλλογής.

Το περιεχόμενο το φαντάζεστε: παραγωγές επιπέδου demo, ήχος τουλάχιστον πρωτόγονος για τα καλομαθημένα στην ψηφιακή τελειότητα αυτιά μας, μα αυτό που έβγαινε πάνω απ’ όλα από τα ηχεία, ήταν η φωνή της ελληνικής metal σκηνής, που είχε πολλά να δώσει.

Από τα τραγούδια θα ξεχωρίσω το Only death is real των Danger Cross –τους είχα μάλιστα γνωρίσει σε ένα σχολικό πάρτι–, ένα γκρουπ από τρία 15χρονα που δεν αστειεύονταν κι έγραψαν έναν αξιοσέβαστο metal οχετό, ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια του δίσκου. Το Burst out crying των IFC, μια αναπάντεχη έκπληξη …γνήσιας αυστραλέζικης pop, που κατάφερε να τρυπώσει ανάμεσα στα ζοριλίκια του υπόλοιπου δίσκου –τέλη των 80’s και υπήρχαν κι άλλες, πλην των μεταλλικών, μουσικές επιρροές– είτε συνειδητές είτε και υποσυνείδητες. Στο καπάκι όμως η τρομαχτική –αλήθεια!– εισαγωγή του Necrology (Vaal) με επανέφερε βίαια στο ‘σωστό’ κλίμα.

Πολύ καλοί επίσης οι Blowing Free με το Rock n Roll, ένα row κομμάτι στα χνάρια των πρώιμων Maiden και των γκαραζοφoνιάδων Motorhead, που ξεχωρίζει με την καταιγιστική κιθάρα του. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω το τελευταίο κομμάτι της συλλογής, ‘Spewing out of hell’ (των Despise) με το ξεκαρδιστικά ακατάληπτο thrash παραλήρημα που διέκοπταν άτεχνες στριγκλιές - σε ‘αγαστή συνεργασία’ με τις κακιασμένες metal γκριμάτσες στη φώτο του γκρουπ.

Ένας δίσκος που αγοράστηκε με οικονομίες από το καθημερινό χαρτζιλίκι για το κολατσιό του κυλικείου - έβγαινε περίπου 1 δίσκος το 15ήμερο. Μια ευχάριστη πείνα, γλυκιά ανάμνηση των εφηβικών μου χρόνων - γιατί χαιρόμαστε να χαλάμε τα λεφτά μας στα πάθη και τις όποιες εμμονές μας. Ένα μουσικό ταξίδι σε εκείνα τα χρόνια - σε αυτό βοηθούν και οι ερασιτεχνικές φωτογραφίες των συγκροτημάτων, για τα οποία φαντάζομαι ότι αυτή η κυκλοφορία θα ήταν –και δικαίως– από τα highlight της νιότης τους.

P.S.: Καλό καλοκαίρι σε όλους!

Ροζίτα Σπινάσα