Αν και το είχα ακούσει να σχολιάζεται αρκετές φορές, στο blog της Αμαλίας Καλυβίνου δεν είχα μπει ποτέ μέχρι το Σάββατο. Ήταν από το link στο drag net του MiC, κατέβασα το τελευταίο της (στις 3 Μαΐου) post, «Τα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση», μαζί με τα σχόλια, αλλά τα διάβασα όλα Κυριακή αργά το βράδυ. Όταν έκλεισα το αρχείο, ντράπηκα, έτσι όπως είχε χρόνια να μου συμβεί.
Που μέσα σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό από χαζομάρες και βλακείες που συσσωρεύεται σε καθημερινή βάση στην blog-όσφαιρα, εγώ δεν είχα τα αποθέματα να ψάξω περισσότερο, να βάλω το χέρι στις στάχτες και να ψαχουλέψω.
Που έχασα κάτι σημαντικό, από τα λίγα.
Που αποθαρρυμένος, έστω και για λίγο, από τον αναίτιο «πόλεμο των blogs» και την κακή χρήση, η πίστη μου σ’ αυτό το μέσο κλονίστηκε.
Που δεν είχα εύκολη πια ούτε καν τη διάθεση.
Που απογοητεύτηκα που ευτυχήσαμε να ζήσουμε στη γενιά της απόλυτα ελεύθερης επικοινωνίας και ανταλλαγής και εμείς κοντέψαμε να τα σκατώσουμε με τον παλιό τρόπο.
Που έφτασαν μέχρι και ονομαστοί πολιτικοί να γράφουν σχόλια (γιατί;).
1461 comments μέχρι τότε. Ο αγώνας ενός ανθρώπου για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Όχι για τον εαυτό του, αυτός γνώριζε πως το παιχνίδι το έχει χαμένο, αλλά για τους υπόλοιπους, για μας.

Το προηγούμενο editorial μου, αυτό για τους dialers, μπροστά στη βαθύτερη, εξομολογητική ανθρώπινη ουσία ήταν ένας στενο-μεγαλισμός, μια σαχλαμάρα, μια μπούρδα απ’ την αρχή ως το τέλος. Χάρηκα που το μετάνιωσα. Χαίρομαι και να το γράφω. Θα το αφήσω εκεί να το βλέπετε κι εσείς και εγώ. Μου ξαναθύμισε, ωστόσο, την unlimited δυνατότητα όλου αυτού: γράφεις κάτι, όπως το έχεις στο μυαλό σου, παίρνεις δύο comments και άλλα δύο e-mails από άλλους που ξέρουν και μια αρτιότερη πλευρά του θέματος που καταπιάστηκες, σε διορθώνουν, και σε κάποια στιγμή ένας τρίτος τελικά κερδίζει αβίαστα και απ’ τους δύο προηγούμενους. Έχω μάθει να αναγνωρίζω την ευρυμάθεια όσων με διαβάζουν, να τη σέβομαι όταν την καταλαβαίνω να υπάρχει στον αέρα.

Αυτό είναι το βήμα προς τα μπρος, όλα τα άλλα είναι προς τα πίσω, άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι ένα σημειωτόν.

Η ίδια αυτή η δύναμη τη μια κατέστρεφε τις οθόνες και τα μυαλά μας και την άλλη μπόρεσε να κουνήσει τα «ακούνητα βουνά» που πάνω και μέσα τους ζούμε, να στείλει ατόφιο το μήνυμα, να το στείλει με ένταση, να το στείλει με ομοψυχία, προς την ορθή κατεύθυνση, προς την πόρτα που δεν θέλει να ανοίξει με άλλον τρόπο. Στο χέρι μας είναι τι θα κάνουμε με το μαχαίρι: θα κόψουμε το ψωμί ή θα σκοτώσουμε.
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…» και να γίνουν παντού, καιρός είναι.

Ακόμη και όταν έρχεται η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή σου που το μόνο που σου μένει να διαπραγματευτείς είναι την αξιοπρέπειά σου ως άνθρωπος, βρες τη δύναμη να το διορθώσεις το συντομότερο και να την ξαναπάρεις στην αγκαλιά σου. Αυτό μου έμαθε η στάση αυτής της κοπέλας. Και δεν θα το ξεχάσω, όπως κι αυτήν.

Πάνος Πανότας