Δεν ξέρω από ποιόν ξεκίνησε το κακό... Ίσως να ήταν ένας θείος ή κάποιος άλλος συγγενής αυτός που φούσκωσε τα μυαλά της μικρής παιδούλας Bjork και της είπε ότι έχει υπέροχη φωνή. Και από τότε, από τους δίσκους των Sugarcubes ακόμη, και στα καλά πρώτα ατομικά της έργα, η φωνή είναι αυτή που κυριαρχεί σχεδόν απόλυτα (και εκνευριστικά, αν δεν είναι του γούστου σου!). Η φωνή ως όργανο που λέει και το κλισέ! Έφτασε να κάνει και ολόκληρο δίσκο βασισμένο μόνο στη φωνή, εκείνο το αλήστου μνήμης «Medulla». Αλήθεια, θα αγοράζαμε ποτέ έναν δίσκο γιατί και μόνο «έχει καλό μπάσο»; Και από εκεί και πέρα το χάος; Το απόλυτο τίποτα; Το οποίο μάλιστα πολύ απέχει από το να χαρακτηριστεί ...υπέροχο;

Δεν είναι νέο να πω ότι το «Volta» είναι δίσκος τον οποίο καταδυναστεύει η φωνή της Εσκιμώας. Αυτό συμβαίνει άλλωστε εδώ και χρόνια. Έτσι και στο «Volta» επί μία ώρα την ακούμε να ακκίζεται, να τσιρίζει, να ανεβοκατεβαίνει αυτάρεσκα τις κλίμακες, να γκρινιάζει σε μια ατελείωτη εκνευριστική λογοδιάρροια. Κανένας χώρος για να αναπνεύσουν οι μουσικές, τις οποίες πνίγει με τη χάρη ...βόα-συσφιγκτήρα. Λες και τα τραγούδια είναι αφορμές για επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων! Χμμ τραγούδια; Θα συμφωνήσω με το (υμνητικό κατά τ’ άλλα) review του Stylus που λέει ότι η Bjork δεν γράφει πια τραγούδια. Και τι κάνει; Όταν λείπει η ουσία, εκεί αρχίζει το avant-guard! Όπου το κατά Bjork avant-guard συνίσταται σε πομπώδη έγχορδα, ηλεκτρονικές φιοριτούρες νηπιακού επιπέδου, tribal (και πάλι) κρουστά του συρμού και ψευδο-έθνικ πινελιές (το «I see who you are» έχει ένα εμφανές «κινέζικο» άρωμα, λέτε να ευελπιστεί να πάρει «εργολαβία» και την επόμενη Ολυμπιάδα;). Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα χαλί παντελώς αδιάφορο, ανέμπνευστο, ασπόνδυλο, άγευστο, άχρωμο, ανυπόφορο... (και φανταστείτε είμαι ακόμη στο Α!). Μόνο το «Earth intruders» διασώζεται κάπως από το ναυάγιο, χωρίς κι αυτό να είναι κάτι σπουδαίο. Επιστρατεύει δε και διάφορους καλεσμένους, διάσημους και μη, και έναν παραγωγό από ξένο και φαινομενικά άσχετο είδος (βλέπε Timbaland) για να επιδείξει το ανοιχτό crossover πνεύμα της μόδας. Και μην ξεχάσω! Συμμετέχει και ο ..Γιώργος Νταλάρας, συγνώμη ο Antony ήθελα να γράψω! Ο μαϊντανός σε αυτόν τον «μεταμοντέρνο» αχταρμά...

Τη Bjork τη συμπαθώ... Όποτε την έχω δει να μιλάει (ειδικά στο εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για τη μουσική της Ισλανδίας «Screaming masterpiece») μεταδίδει την αύρα ενός γλυκού ανθρώπου που έχει άποψη και λόγο. Παρολ΄ αυτά όμως, η Bjork είναι πια μια καθεστωτική περσόνα, καταδικασμένη να κοσμεί εξώφυλλα ανά τον κόσμο, η οποία έχει περισσότερο ειδικό βάρος σαν προσωπικότητα παρά σαν μουσικός, και το μόνο αντι-συμβατικό (ή καλύτερα, μη-συμβατικό) πάνω της είναι πλέον η ...γκαρνταρόμπα της! Καλά τα γράφουνε τα περιοδικά του trendy underground (ξέρετε αυτά που συνδυάζουν αριστερίζουσες ιδεολογίες, πολιτικώς ορθή underground-ίλα και γαστριμαργικές απολαύσεις των 40 Ευρώ το πιάτο). Η Bjork είναι ένα φαινόμενο. Πέραν και μακράν της μουσικής όμως...

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati