1. μισώ τα τοπ, εν προκειμένω τα τοπ 5 (βλ. παρακάτω)

2. 5 σούπερ ντούπερ ονόματα που ωστόσο με κάναν να σκιρτήσω δυσανάλογα λίγες φορές και αποσπασματικά: Μπομπ Ντίλαν (αριβίστας, αλλά όχι γι’ αυτό), Χου (τι κρύος αυτός ο Ντάλτρι), Μάιλς Ντέιβις (θρασύμαγκας, αλλά όχι γι’ αυτό), Φρανκ Ζάππα (εξυπνάκιας, αλλά όχι γι’ αυτό). Στην προσωπική μου Ιστορία της Μουσικής τους έχω περισσότερο σε παραπομπές (πχ “Μπομπ Ντίλαν: εμπνευστής του αμερικάνικου ροκ”), εκεί που οι του Ρόουλινγκ Στόουν ή του Μότζο πχ θα έβαζαν (στα ψιλά της ψυχεδέλειας) τους Μπόου Μπράμελς ή (τροχάδην στο κράουτροκ) τους Νόι! (από ένα τόμο της ζωής μου ο καθένας τους, οι πρώτοι και μόνο για τρία κομμάτια του Τράιανγκλ). Τον Βίκτορ Χάρα άραγε θα τον ανέφεραν καθόλου;

3. το ότι σταμάτησα εδώ και πολλά χρόνια να θάβω είναι θέμα επιλογής. Στενοχωριέμαι όταν διαβάζω τώρα αυτά για τα οποία άλλοι με διάβαζαν τότε (και τότε στενοχωριόμουν κι είχα τύψεις, αλλά μ’ έπνιγε το και καλά δίκιο, άσε που σιχαινόμουνα τους γλίφτες φανζινάδες-να τά-χουμε-καλά-με-όλους) και νιώθω βαθιά υποχρεωμένος σε όσους προσέβαλα ποικιλοτρόπως: συγγνώμη! Όταν είσαι νέος κι αυθάδης γίνεσαι αναπόφευκτα άδικος, έστω κι απέναντι σε εξίσου νέους κι αυθάδεις με σένα. Κι αν κάποιοι συνεχίζουν, εγώ είπα να μεγαλώσω λίγο. Αλλά τόχει το αίμα μου, πχ, ιδού: 5 σύγχρονες εξυπνάκισες μου πλασάρουν μια ευαισθησία τόσο μπλαζέ που από αρετή καταντά αυτισμός παύλα φιλαρέσκεια, έτσι, επειδή το είδαν ψαγμένες αρτίστες. Τις δίνω στεγνά: Λόρα Βέιρς, Κάτπαουερ, Κοκορόουζι, η άλλη η Βέσπα, η παράλλη που τραγουδάει τον κέλτικο τον υποθαλάσσιο μύθο σε στιλ η Λόρα Ντερν Ιφιγένεια εν Αυλίδι και μερικές ακόμα που είναι αμερικάνες και παίζουν αμερικάνα. Μικροαστικές ανεξαρτησίες, πολύ σημαντικές (για τις ίδιες), αλλά έτσι είναι οι μοσχαναθρεμμένες κότες: κακαρίζουν αβάδιστα (την άλλη τη βλαμένη που τραγούδαγε γουάτ ιφ γκοντ γουοζ ουάν οβ ας πάντως δεν τη φτάνουν). Θάλεγα κι άλλα γιατί η στομφώδης ντεμεκορηχότητα μ’ εξαγριώνει, αλλά τώρα ακούω μια εξαίρεση, κι υπάρχουν κι άλλες: το Του Μπι Γκον της Άννα Τέρνχάιμ. Ακολουθεί τοπ φάιβ αρσενικών αντίστοιχων, χαλαρού τουπέ, με τα αρτ σκουλς τους, ταλαντούχοι, ταξιδευτές, κι αυτοί ανεξάρτητοι (αχ, δεν είμαστε όλοι;) κι άκουσον άκουσον, φοβερό: ανακάλυψαν το τραγούδι με κιθάρα, ενίοτε μάλιστα το κάνουν και με πιάνο! Ρούφους, Ντιβέντρους, Άντονους, κουλουπους φλουφλους (επιτέλους πεντάδα) καλέ άτομα είστε πολύ ψαγμένοι ρε, εσείς είστε το σύγχρονο κάουντερκάλτσιουρ; Και οι αυτόνομες καταστάσεις που στήνονται παγκόσμια, όπως στην Ελλάδα αυτή των Δρακατόρ πχ (μούρθε χτες μέιλ με το “είσαι χωμένος στα σκατά” κι ακόμα γελάω, έτσι τους θυμήθηκα) τι είναι; Αλλά κάποιοι σαν τους τελευταίους δεν (αρέσκονται ν’) αφήνουν σοφιστικέ αφέλεια στις φωτός που (δεν) βγάζουν για ν’ αρχίσουμε από κάπου, μωρά μου

4. 5 χρόνια ως γραφιάς στα οποία είναι ζήτημα αν στέκονται 5 κείμενά μου όλα κι όλα: 1983 – 2007. Πού να χωρέσω τόση ντροπή; (Καλά, βγαίνουν περισσότερα –τα χρόνια, αχ, όχι τα κείμενα– οπότε αφαιρείτε τις χρονιές που σας άρεσα κάπως παραπάνω. Δεν έχουμε απαραίτητα τα ίδια γούστα. Ούτε κανενός άλλου τα κείμενα μ’ αρέσουν ιδιαίτερα, άλλωστε)

5. 5 ανοίγματα δίσκων που με κατάπιαν: του Ομμαντόον (Μάικ Όλντφιλντ), του Φάνχάους (Στούτζες), του Φερκλέρτε Ναχτ (Σένμπεργκ, οποιαδήποτε εκτέλεση), του Φρι Ντερτ (Ντάιντ Πρίτι), του Άι Κέαρ Μπικόοζ Γιου Ντου (Έιφεξ Τουίν), του Πίνις Ένβι (Κραςς), του πρώτου των Μπέρθντεϊ Πάρτυ, του Πορνόγκραφι των Κιούαρ, της πρώτης κασέτας του Νικόλα Άσιμου και των Μουσικών Ταξιαρχιών και μιας διπλής συλλογής με Ρόμπερτ Τζόνσον, Σκιπ Τζέιμς κλπ που δεν έχω εδώ και είκοσιτριάντα χρόνια. Τους πήρε δευτερόλεπτα, όπως κι η Μεταμόρφωση του Κάφκα, οτιδήποτε του Μπρότιγκαν, ένα παραμύθι του Τριβιζά που δε θυμάμαι τίτλο, η Περσέπολις της Σατραπί, τα πρώτα του Μπλέικ, όλα των Χαμσούν, Έσσε, Ντικ ή Λάο Τσε, το Ρόδο του Μπόρχες, ο Έφηβος του Νταστοιέφσκι, ο Κόρτο Μαλτέζε του Πραττ, η Παρτίδα Κυνηγιού και η Μαύρη Ταξιαρχία του Μπιλάλ, το Σάντα Σάνγκρε του Γιοντορόφσκι, ο Αρκάντιν και η Σαγκάη του Ουέλς, οι ταινίες των Τσάπλιν/Μόντι Πάιθον/Γκίλιαμ (πέρσι: Τάιντλαντ), οι Αρμονίες του Βερκμάιστερ (Ταρ) , το Στάλκερ του Ταρκόφσκι, το Νησί του Κιμ Κι Ντουκ, το Στοιχείο του Εγκλήματος (Τρίερ). Με εντυπωσίασαν το ίδιο, ίσως και περισσότερο, και άπειρα άλλα – απλά τα παραπάνω, μαζί με κάποια που ξεχνάω, μου τό καναν ακαριαία, λαβ ατ φερστ σάιτ ένα πράμα

6. έχω γράψει/εκπέμψει/παίξει ως Δόκτωρ Ροκφώρ/κοςWCΡύκιος/Αλίκος Νικολαϊδης/πρίγκηψ Λομβάρδος/Γιάννης Πλόχωρας/Κύριος Ρύκιος/Χρήστος Λαμπράκης/κος Νολλ, όλα περσόνες που χρησιμοποιώ ανάλογα με το μέσο και την περίσταση (πχ από τη στιγμή που μπήκε πρωτοσέλιδο στο Μικ το κοκκινόασπρο διαφημιστικό μπάνερ όλα μου τα κείμενα εδώ δεν υπογράφονται πλέον από τον κ.Ρ. αλλά απ’ τον Γ.Π.) Στο Διαδίκτυο και κάποιος άλλος χρησιμοποίησε πριν λίγα χρόνια το όνομα κύριος Ρύκιος προκαλώντας μου αφενός σχιζοειδή θυμηδία, αφετέρου υπαρξιακή ανεπάρκεια. Καλοί φίλοι, εν αγνοία μου, αποφάσισαν να επέμβουν, όπως κι όταν την ίδια εποχή εμφανίστηκε ένας μουσικός παραγωγός(!) στην Πάτρα με το ίδιο όνομα (είναι τουλάχιστον καλός; ρώτησα, μπα, μαλακίες παίζει και μαλακίες λέει, ήταν η απάντηση). Ωστόσο έχω γράψει και κείμενα που δημοσιεύτηκαν, με συναίνεση ή και προτροπή μου, με άλλη υπογραφή, βοηθώντας έτσι να τηρηθούν κάποτε κάποια πράγματα και να κλέψουμε τελοσπάντων λίγη ακόμη πολύτιμη ζωή. Δεν θα σας πω ποιά/πότε/πού, αν και, όχι τυχαία, τα θεωρώ απ’ τα καλύτερά μου, γιατί κάποτε το παιχνίδι ούτως ή άλλως χάθηκε, οπότε δεν έχει σημασία πια και δεν με ενδιαφέρει η υστεροφημία της πένας μου, μου αρκεί η ανακούφιση ότι κάποτε κι εγώ θάχω επιτέλους, όπως και τόσα που αγάπησα στη ζωή μου, πεθάνει. Η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα. Η αγάπη επίσης. Σμουτς