Γιατί βρισκόμαστε κάθε μέρα εδώ;

Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας, το ξέρουμε το αυτονόητο, που όμως καταλήγουν στους εξής δύο: διότι δε μας αρέσει η μασημένη τροφή και διότι την αγάπη μας για τη μουσική, το γράψιμο, το διάβασμα, το οτιδήποτε (λέξεις τέτοιες να βρίσκουμε) την περιτυλίγουμε πλέον στο μέσο. Κάποτε ήταν οι ερασιτέχνες της μπάντας των FM. Τώρα οι της ευρυζωνικής σύνδεσης. Το net κρατεί δανεικό κι αγύριστο ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Προ ημερών, διάβασα το βιβλίο του Μανώλη Ανδριωτάκη «Blog, Ειδήσεις απ’ το δικό σου δωμάτιο». Όποιος κι αν το διαβάσει, μπορεί και να βρει ενστάσεις, βρήκα και εγώ μερικές. Κάτι στον κερματισμό του θέματος, κάτι στο επακόλουθο μοντάρισμά του, κάτι που δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά με έκανε εδώ κι εκεί να χαθώ, κάτι. Η ουσία, ωστόσο, μένει αμόλυντη από όλα αυτά τα «κάτι». Στέκει όρθια. Και στέκει διότι στις σελίδες του καταγράφονται ο παλμός και η μανία του σήμερα, και προπαντός οι κίνδυνοι και οι καταχρήσεις της συχνότατης αντικατάστασης της face-to-face επαφής με την εκ του ασφαλούς και από μακρόθεν πλαστοπροσωπία. Θυμάστε, τα έχουμε ξαναπεί.

Το ξενικής προέλευσης ρήμα «ποστάρω» περίπου επιβλήθηκε στα νεοαφιχθέντα της ελληνικής γλώσσας. Θα μπορούσε να την εμπλουτίσει, ίσως όμως και όχι. Έτσι παίζεται το παιχνίδι, τέτοιους κανόνες έχει, πάντα υπάρχουν παρενέργειες όταν οι καινούργιες δυνατότητες που μας δίνονται εσωκλείουν τόση ενέργεια που όταν απελευθερώνεται σαρώνει κι εμάς μαζί, όπως τα τσουνάμι. Δεν είμαι ο μόνος που νιώθει πως όλο αυτό κάπου έχει φτάσει στα όρια του, πως κοντεύει να εξαντληθεί. Εντούτοις, το πίσω έχει διαπαντός αποκλειστεί.

Η όποια σύγχυση βέβαια, έχει άλλα αίτια. Αντικατοπτρίζει το χαμό και την έλλειψη αξιοπιστίας της κοινωνίας που μέσα της συνεργεί. Κάπου, κοντά πιθανολογώ, βρίσκεται ένα μόνιμο ηθικό κενό, μια μαύρη τρύπα, όπου διαρκώς περνούν και χάνονται μέσα της μικρά και μεγάλα συμβάντα που στο τέλος είναι σα να μην έγιναν ή σα να μην έγιναν έτσι. Αυτή η μαύρη τρύπα απορυθμίζει το περιβάλλον, αυτό εμάς και εμείς μεταξύ μας.

Βδομάδες, ας πούμε, μετά το σκάνδαλο με τα ομόλογα και ακόμη δε φταίει κανείς. Υπουργοί στις θέσεις τους, υπάλληλοι επίσης, προανακρίσεις που όλο φτάνουν, αλλά δε φτάνουν ποτέ, στο να αποβάλλουν το προ-. Μόνον τα λεφτά εξαφανίστηκαν (στην ίδια μαύρη τρύπα). Μετά ήρθε το κρουαζιερόπλοιο. Κατάλαβε, άραγε, κανείς τι έγινε; Τι θα γίνει μήπως;

2 μέτρα και 2 σταθμά, σου λένε. Ξεχάσανε μονάχα τα αρνητικά πρόσημα. Αυτοί όλοι, οι ιθύνοντες της κατάντιας, που λαδώνουν τα μηχανάκια των δημοσκοπήσεων και τα σαγόνια τους μαζί.

Νά γιατί αγαπώ τόσο αυτό το μέσο. Γιατί μπορώ, όπως και ο καθένας πια, να γράψω με τα δάκτυλά μου πως είναι ψεύτες, πως κλείνω τα αφτιά μου όταν ανοίγουν τα μικρόφωνα και στήνονται ατσαλάκωτοι. Γιατί μπορώ να εκφραστώ, να μιλήσω χωρίς να βγάλω χειρόγραφες φωτοτυπίες και να τις μοιράσω στους περαστικούς στην Κάνιγγος. Και να δηλώσω ότι αυτή μου την ελευθερία δεν θα την αλλάξω με τίποτα.
Πόσοι μπορούν να αντιγράψουν αυτό μου το κείμενο; Θέλω όσο γίνεται πιο πολλούς! Αμάν πια!!

Πάνος Πανότας