Η Προμηθέα δεν είναι ένα κορίτσι σαν τα άλλα. Οι ξεχωριστές δυνατότητες του μυαλού της φάνηκαν από πολύ νωρίς, κι ευτυχώς γι’ αυτήν γεννήθηκε στη χώρα που το εκπαιδευτικό σύστημα δεν διστάζει να προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες απαιτήσεις μιας ευφυίας. Έτσι, στα πέντε της είχε ολοκληρώσει τη σχολική ύλη του δημοτικού και του γυμνάσιου, και στα δεκατέσσερά της είχε ήδη αποκτήσει πτυχία από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια της Αμερικής.

Αυτό όμως που έκανε την Προμηθέα πιο ξεχωριστή κι από τα υπόλοιπα ‘παιδιά-θαύματα’ ήταν ότι δεν σπατάλησε την υψηλής ποιότητας φαιά ουσία της αποκλειστικά στις εκπαιδευτικές επιταγές μιας μονοδιάστατης κι εμπορεύσιμης επιστήμης. Με βλέμμα περίεργο κι οξύ, συνέχισε την περιπλάνησή της στα ιστορικά χωράφια της μικρής χώρας που οι συγγενείς της ονόμαζαν ‘πατρίδα’. Μαγεύτηκε από το πλούσιο παρελθόν και τις αξίες που γνώρισε σε αυτό, αξίες εντελώς ξένες με τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό που στον τόπο της εμφανίζεται στην πιο ακραία του μορφή.

Όμως, κι εκεί ακόμα δεν στάθηκε στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους της επίσημης γνώσης, μα τράβηξε πιο πέρα, σε μονοπάτια δύσβατα, σκεπασμένα από το σκοτάδι και την υγρασία των αιώνων. Κι όπως είχε μάθει να κάνει με τα άλυτα προβλήματα των μαθηματικών και της φυσικής, εξερεύνησε κι ανακάλυψε την αλήθεια, αυτή που φαινόταν να έχει σβήσει οριστικά το σιωπηλό και ένοχο πέρασμα του χρόνου.

Και με οδύνη διαπίστωσε ότι το φως του αρχαιοελληνικού πολιτισμού που τόσο αγάπησε είχε νικηθεί από το σκοτάδι των χριστιανών πραιτόρων, την πιο νικηφόρα και πιο αδίστακτη εξουσιαστική δύναμη που γνώρισε η ανθρωπότητα. Η οποία πολέμησε αμείλικτα τη σάρκα και το πνεύμα των ανθρώπων, βρωμίζοντάς τους με το φόβο της αμαρτίας, μα και σκοτώνοντάς τους εν ψυχρώ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που πνίγηκαν στο αίμα των ‘απίστων’ στο όνομα κάποιου δυστυχούς Ιησού Χριστού.

Η αίσθηση της αδικίας και της υποκρισίας αναστάτωσε την Προμηθέα, μα συνάμα της έδωσε περίσσια δύναμη, τη δύναμη γνώσης. Και θάρρος, τάχα αταίριαστο για ένα μικρό κορίτσι μόλις δεκαπέντε χρόνων. Έτσι, όταν μπήκε στην κατάμεστη αίθουσα κι αντίκρυσε τους Έλληνες προεστούς του Σικάγο, αντάμα με την ελίτ του ορθόδοξου χριστιανικού κατεστημένου, ήξερε πολύ καλά ότι είχε μπροστά της ευκαιρία μοναδική, ιστορική κατά μια έννοια. Ευκαιρία να κάνει πράξη τις αρχές του ορθού λόγου και του ελεύθερου πνεύματος που γνώρισε στο μακρινό παρελθόν και που της διαμόρφωσαν την προσωπικότητα. Ευκαιρία να εκστομίσει λόγια που πρώτη φορά ακούστηκαν δυνατά από μικρόφωνα και καταγράφηκαν από κάμερες, για να κάνουν τελικά το γύρο του (ελληνικού) κόσμου. Στηλιτεύοντας, χωρίς φανατισμό κι εμπάθεια, μα με τεκμηριωμένες απόψεις κι επιχειρήματα, μίλησε χωρίς φόβο για ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα της ανθρωπότητας, αυτό που διέπραξε η εξουσία της χριστιανικής θρησκείας.

Κάποτε ο Προμηθέας τα έβαλε με τους θεούς, που ήθελαν να κρατήσουν τους ανθρώπους στη δυστυχία και το σκοτάδι, κι έκλεψε τη φωτιά τους. Σήμερα, η Προμηθέα τα έβαλε με τους ψευδεπίγραφους και το ίδιο βλαβερούς εκπροσώπους τους. Καίγοντάς τους, με τον πύρινό της λόγο.

Ροζίτα Σπινάσα